ย้อนกลับมาเมื่อหลายวันก่อนหน้านี้
“ลีน่า:อืม~”
“โจเชฟ:ลีน่าตื่นแล้ว คริสไปตามราเวียให้หน่อย”
“คริส:ครับ”
“ลีน่า:หะ”
ลีน่าพูดเสียงที่แผ่วเบา จนโจเชฟต้องเอาหูเข้าไปใกล้ๆลีน่า
“ลีน่า:หะ หิวน้ำ”
“โจเชฟ:โอเค เดี๋ยวฉันไปเอาให้รออยู่นี่แป๊บนึงนะ”
โจเซฟที่ได้ยินว่าลีน่าอยากกินน้ำเขาก็รีบไปเอาน้ำทันที ผ่านไป 2-3 นาที โจเชฟก็กลับมาพร้อมน้ำดื่ม พอเอาน้ำมาแล้วโจเชฟก็เข้าไปหาลีน่าและพยุงตัวเธอขึ้นและเอาน้ำให้กิน ลีน่าที่ได้กินน้ำก็เกิดอาการสำลักเล็กน้อย
“ลีน่า:คะ แคกๆ”
“โจเชฟ:ค่อยๆกิน ไม่เป็นไรๆ กินช้าๆ”
ลีน่ากินน้ำช้าลงและค่อยๆกิน จนกินน้ำจนหมด โชเชฟที่เห็นว่าน้ำหมดแล้วก็ค่อยๆว่างลีน่าลง พอว่างเสร็จราเวียก็มาพอดี พอราเวียมาเธอก็รีบเข้าไปหาลีน่าทันที่
“ราเวีย:เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม”
“ลีน่า:หนูยังรู้สึกเจ็บอยู่ตรงท้องค่ะ”
“ราเวีย:โอเคยังเจ็บที่ตรงท้องใช่ไหม เดี๋ยวฉันรักษาให้นะนอนไปก่อนนะ”
“ลีน่า:ค่ะ”
ลีน่าที่ได้ยินอย่างนั้นก็พลอยหลับไปอีกครั้ง ส่วนราเวียเธอก็ได้ร่ายเวทย์รักษาไปที่ท้องของลีน่า
“โจเชฟ:เธอจะไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”
“ลีน่า:เธอไม่เป็นไรแล้วแหละแต่น่าจะยังรู้สึกเจ็บอยู่ ฉันจะร่ายเวทย์รักษาให้เธออีกรอบแล้วกัน”
“โจเชฟ:แล้วถ้าเธอตื่นขึ้นมาอีกรอบ ฉันต้องทำยังไงบ้าง”
“ราเวีย:ก็ไม่มีอะไรมากก็ทำตามที่เธอขอ เธออาจจะหิวหรืออยากทำธุระส่วนตัวนายก็ช่วยเธอหน่อยแล้วกัน”
“โจเชฟ:OK ได้เลย”
“ราเวีย:โอเคเสร็จแล้ว ถ้าลีน่าอาการดีกว่านี้ก็พาไปหามาร์คด้วยนะ”
“โจเชฟ:ได้เลยไม่มีปัญหาถ้าเธออาการดีกว่านี้ฉันจะพาไปหาเลย”
ราเวียที่ได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าให้แล้วก็เดินออกจากเต็นท์ไป พอเธอออกไปคริสก็เข้ามาแทน
“คริส:ลีน่าอาการเป็นยังไงบ้างครับ”
“โจเชฟ:ราเวียบอกว่าอาการดีขึ้นแล้ว แค่ต้องพักเพิ่มหน่อย”
“คริส:อ๋อครับ”
“โจเชฟ:นายมาก็ดีแล้ว ฉันจะไปนอนพักสักหน่อยนายมาเฝ้าแทนหน่อย”
“คริส:ผะ ผมเหรอครับ”
“โจเชฟ:ใช้นายนั้นแหละ ไม่นานหรอกประมาณ 4 ชั่วโมง ได้ใช่ไหม”
“คริส:ได้ครับไว้ใจผมได้เลย”
โจเชฟที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ลุกขึ้นมาแล้วก็เดินเข้าไปหาคริสแล้วก็พูดกับเขาว่า
“โจเชฟ:ได้เพราะฉันไว้ใจนาย แต่ถ้านายทำให้ฉันไม่ไว้ใจและทำอะไรกับลีน่าเตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย”
“คริส:คะ ครับ!”
2 ชั่วโมงครึ่งผ่านไป
“ลีน่า:อืม~”
ลีน่าที่ตื่นขึ้นมาก็งัวเงียเล็กน้อย ก่อนที่จะขยี้ตาและรอบมองรอบๆ
‘ลีน่า:ไม่เห็นมีใครเลย ลุงโจเชฟไปไหนละเนี่ย’
ลีน่าที่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นใครเลยก็พยามดันตัวเองเพื่อลุกขึ้น
“ลีน่า:ฮึบ เอาละที่นี้เอาไงต่อ”
ในตอนที่ลุกขึ้นมานั้งเธอก็นึกว่าจะไปทำอะไรต่อ แต่ตอนนั้นเองเธอก็ได้คำตอบว่าก็ไปทำอะไร
“ลีน่า:โครก~~~ หิวจังเลยต้องไปหาอะไรกินแล้วละ”
ลีน่าที่ท้องร้องเพราะความหิวก็พยามจะลุกขึ้นยืนเพื่อไปหาอะไรกิน แต่ด้วยที่เธอนอนมาหลายวันพร้อมกับยังที่ไม่ได้กินอะไรมาอีกมานาจากครั้งล่าสุดเลยทำให้เธอไม่ค่อยมีแรง ละทำให้เธอล้มลงไปนอนเหมือนเดิม และในตอนนั้นเองคริสก็เดิมเข้าเห็นลีน่าที่พยามลุกขึ้นยืนแต่ก็ล้มลงไป คริสที่เห็นก็รีบเข้ามาหาลีน่าทันที
“คริส:จะรีบลุกขึ้นมาทำไมเนี่ย นอนไปตั้งหลายวันขนาดนั้น”
“ลีน่า:ฉันหลับไปกี่วันเหรอ”
“คริส:2 วันกว่าๆ”
“ลีน่า:จริงเหรอ ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คริส:จริงสิ ฉันจะหลอกเธอไปทำไม”
“ลีน่า:ทำไมฉันหลับไปนานขนาดนั้นละ มันเกิดอะไรกันเนี่ย”
“คริส:เดี๋ยวๆ อย่าบอกว่านะว่าเธอจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้นะ”
“ลีน่า:เรื่องอะไ!”
ในตอนนั้นเองลีน่าก็เริ่มจำเรื่องต่างๆ ก่อนหน้านี้ได้และทำให้เธอนิ่งไปเลย คริสที่เห็นอย่างนั้นก็สกิดลีน่า
“คริส:เฮ้ เฮ้!”
“ลีน่า:หะ หืม!”
“คริส:เป็นอะไรหรือป่าว ทำไมถึงนิ่งไปแบบนั้นละ”
“ลีน่า:อ้อ พอดีนึกเรื่องก่อนหน้านี้ได้พอดีนะเลยเผลอนิ่งไป”
“คริส:ลีน่า วันนั้นเธอเห็นอะไรเหรอ บอกฉันได้นะฉันพร้อมรับฟัง”
“ลีน่า:เออ~ คือ~ จะว่ายังไงดีละ ถ้าฉันเล่าให้นายฟังแล้วนายจะเชื่อฉันหรือป่าว”
“คริส:เชื่อสิ ที่นี้มันอะไรก็เป็นไปได้ ฉันเห็นมาหลายอย่างแล้วไม่ตกใจหรอก”
“ลีน่า:ก็จริงว่าที่นี้อะไรก็เป็นไปได้ อย่างพี่อากิยังล่องหนได้เลย”
“คริส:แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงเหรอ เธอถึงคิดว่าฉันจะไม่เชื่อ”
“ลีน่า:ก็ โครก~~~”
ในตอนที่ลีน่ากำลังจะพูดท้องของเธอก็ร้องเสียงดังออกมา จนทำให้เธอหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะรีบพูดขึ้นมาว่า
“ลีน่า:ไม่ เออ คือ ว่า”
“คริส:ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ เธอหลับไปตั้ง 2 วันนิ เดี๋ยวรอแป็ปนะ ฉันจะไปเอาของกินมาให้”
“ลีน่า:อะ…”
“คริส:อะ?”
*”ลีน่า:เอามาเยอะๆได้ไหม”*
ลีน่าพูดด้วยเสียงเบาๆจนคริสไม่ได้ยิน คริสเลยพูดขึ้นมาว่า
“คริส:อะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน”
“ลีน่า:เอามาเยอะๆได้ไหม”
ลีน่าพูดดังขึ้นมานิดหน่อย คริสที่ได้ยินแล้วก็ก็ยังเลือกที่จะถามอีกครั้ง
‘คริส:เมื่อกี้เธอน่าจะบอกเอามาเยอะๆสินะ แต่ลองถามไปอีกรอบดีกว่า’
“คริส:อะไรนะ ฉันยังไม่ได้ยินเลย”
!”ลีน่า:ฉันบอกให้เอามาเยอะๆไง หูหนวกเหรอฮะ จะไปไม่ไป”!
ลีน่าพูดด้วยเสียงที่ดังมาก ดังจนทำให้ได้ยินถึงโลกหน้าได้เลย
“คริส:โอเคครับ ได้ยินแล้วครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“ลีน่า:หึ!”
‘คริส:เหมือนจะโดนงอนแล้วแฮะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเอาของกินไปง้อเอาละกัน’
คริสได้เดินไปที่โรงอาหารพอมาถึงเขาก็เข้าไปหากรอเลียทันที กรอเลียที่เห็นคริสเดินเข้ามา เธอก็เดินเข้าไปทักทายคริสทันที
“กรอเลีย:ว่าไงไอ้หนุ่ม ฉันจำได้ว่านายกินไปแล้วนิ อยากกินอีกอย่างงั้นหรอ”
“คริส:เออ~ ผมไม่ได้มากินเองนะ ผมจะเอาไปให้ลีน่า”
“กรอเลีย:หนูลีน่าตื่นแล้วหรอ”
“คริส:ครับเธอตื่นแล้ว แถมน่าจะหิวมากๆด้วย”
“กรอเลีย:ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ เพราะปกติแม่หนูนั้นกินเยอะมาก ไม่รู้เอาไปเก็บไว้ที่ไหน”
ในระหว่างที่คริสและกรอเลียกำลังคุยกันอยู่ ก็ได้มีลูกมือที่อยู่ภายในครัวมาเรียกกรอเลีย
“ลูกมือภายในครัว:เออ~ หัวหน้าครับสตูใกล้เสร็จแล้วครับ”
“กรอเลีย:ใกล้เสร็จแล้วหรอเดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ โอเคคริสนายยืนรอสักเดี๋ยวนะสตูเสร็จพอดีเดี๋ยวฉันจะฝากให้นายเอาไปให้ลีน่าหน่อย”
“คริส:ครับ”
พอพูดจบแล้วกรอเลียก็เดินกลับเข้าไปในครัวทันที คริสที่ได้ยินว่ามีสตูก็เกิดอาการน้ำลายสอเล็กน้อย
“คริส:สตูของคุณกรอเลีย… แค่คิดก็อยากกินแล้วอ่ะ”
4-7 นาทีผ่านไป กรอเลียก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับถือถาดที่มีถ้วยสตูอยู่ 2 ถ้วยและก็เดินมาหาคริส พอเดินถึงเธอก็ยืนถาดนั้นให้คริสทันที คริสที่เห็นก็รับถาดมาแต่พอมองที่ถาดก็เห็นที่ถาดว่ามันมี 2 ถ้วย คริสเลยเอ้ยปากถามกรอเลียทันที
“คริส:ทำไมมี 2 ถ้วยเหรอครับ”
“กรอเลีย:ก็ให้นายกับลีน่าไง หรือว่านายจะไม่อยากกิน”
หลังจากพูดจบกรอเลียก็ยืนมือจะมายกอีกถ้วยออกไป แต่คริสก็ดึงถาดเข้ามาหาตัวและพูดว่า
“คริส:โอ้ไม่ครับๆ ผมจะกินครับ”
“กรอเลีย:โอเค อ้อใช้ถ้วยใหญ่นั้นของลีน่านะ ฝากความห่วงใยของฉันไปด้วยละ”
“คริส:รับทราบครับ!”
พูดจบแล้วกรอเลียก็เดินจากไป ส่วนคริสก็ได้หันมาสังเกตุถ้วยสตู เขาก็เห็นว่าอีกถ้วยนั้นมันใหญ่กว่าอีกถ้วยถึง 2 เท่า
‘คริส:คุณกรอเลียให้มาเยอะขนาดนี้ ลีน่าคงจะกินหมดนะ… ชังมันเถอะกลับไปดีกว่าเพราะตอนนี้มันก็นานแล้วจากตอนที่มา’
ทางด่านลีน่าหลังจากรอ 10 กว่านาทีคริสก็กลับมาพร้อมอาหาร ทันทีที่ลีน่าเห็นคริส เธอก็เอ่ยปากถามคริสทันที
“ลีน่า:วันนี้มีอะไรกินเหรอ”
“คริส:วันนี้มีสตู คุณกรอเลียเป็นคนทำนะ”
“ลีน่า:ว้าว สตูของคุณป้าแค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว”
คริสที่ถือถาดอาหารก็เดิมเอาถาดอาหารมาว่างให้ลีน่า หลังจากว่างลงลีน่าก็หยิบถ้วยใหญ่ไปทันที หลังจากหยิบถ้วยและช้อนไปเธอก็ตักและก็กินทันที
“ลีน่า:อืม~ ยังอร่อยเหมือนเดิม”
ลีน่าหลักจากพูดจบก็กินต่ออย่างรวดเร็ว คริสที่เห็นก็ไม่ว่าอะไรและก็ได้หยิบถ้วยของตัวเองมากินบ้าง คริสตักสตูขึ้นมาและเอาเข้าปาก รสสัมผัสแรกที่คริสสัมผัสได้ก็คือรสเกลืออ่อนๆกับรสชาติของเนื้อกับเปเปโล ที่ถูกเขียวและผสมกันอย่างลงตัว
‘คริส:อืม~ กลมกล่อมสุดๆ ทั้งรสเค็มที่พอดีและก็รสของเนื้อและเปเปโลที่ถูกเขียวและผสมกันอย่างลงตัว…’
คริสค่อยๆกินและรับรสชาติ ซึ่งต่างกับลีน่าที่กินอย่างมูมมาม พอผ่านไปได้สักพักทั้ง 2 คนก็กินสตูจนหมด
“คริส:เธอกินหมดจริงๆด้วย”
“ลีน่า:กินหมดแล้วทำไม คิดว่าฉันอ้วนหรอ”
“คริส:ไม่ได้ว่าอย่างนั้น แค่อยากบอกว่าสุดยอดไปเลยนะ”
“ลีน่า:หึ!”
‘คริส:เหมือนจะโดนงอนเลยแฮะ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า’
“คริส:แล้วเรื่องที่ว่าจะเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ละ”
“ลีน่า:…”
“คริส:ขอโทษ พอดีพูดไม่คิดยกโทษให้ได้ไหม”
“ลีน่า:…”
“คริส:ขอโทษ ยกโทษให้เถอะนะ นา นา นา นา”
“ลีน่า:… ก็ได้งั้นฉันจะเล่าให้ฟัง”
“คริส:ขอบคุณครับ”
“ลีน่า:งั้นขอเริ่มจากตอนที่พวกเราแยกกันหลังจากที่กินข้าวรวมกันเสร็จ ฉันก็แยกตัวออกมาและกลับไปที่เต้นท์ละมานอนพักผ่อน ฉันนอนตามปกติและเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นก็เลยออกมาเดินเล่นแต่ระหว่างเดินฉันก็เห็นพี่เมิ่งซิน เดินอยู่คอบถ่ำไปคนเดียวแบบเงียบๆ ฉันที่สงสัยก็เลยแอบตามไป พอตามมาเรื่อยๆพี่เมิ่งซินก็เดิมไปที่เต้นท์ของพี่อากิและก็เดินเข้าไป ฉันที่แอบตามมาก็รออยู่ไกลๆ ฉันรอไปประมาณครึ่งชั่วโมง รอให้พี่เมิ่งซินออกมาแต่พี่เมิ่งซินก็ไม่ออกมาสักทีฉันเลยไปแอบดู ก็เลยเห็นว่า…”
“คริส:เห็นว่า?”
“ลีน่า:…”
“คริส:???”
“ลีน่า:เห็นว่าพี่เมิ่งซินกำลังมีอะไรกับพี่อากิอยู่…”
“คริส:ดะ เดี๋ยวนะ พะ พี่อากิกับพี่เมิ่งซินไปชอบกันตอนไหน ทำไมถึงไม่เห็นแสดงออกกันเลย”
“ลีน่า:ฉันก็จะรู้ได้ไง ฉันก็แค่เล่าตามที่เห็น”
“คริส:… แล้วเรื่องมันเป็นไงต่อทำไมมันถึงมีการระเบิดได้”
“ลีน่า:ถ้าเล่าไปนายจะเชื่อฉันจริงๆนะ”
“คริส:แน่นอน ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น”
“ลีน่า:งั้นฉันขอต่อจากเมื่อกี้ พี่เมิ่งซินที่กำลังมีอะไรกับพี่อากิก็เหมือนว่าจะพูดอะไรสักอย่าง ฉันได้ยินไม่ค่อยชัดแต่ได้ใจความมานิดหน่อย คือพี่เมิ่งซินพูดขอบคุณพี่อากิ พี่เมิ่งพูดมันหลายครั้งมากๆ”
“คริส:ขอบคุณ? ขอบคุณเรื่องอะไร?”
‘ลีน่า:ถามแบบนี้แปลว่าคริสยังไม่รู้เรื่องที่พี่เมิ่งซินต้องเปลี่ยนเผ่าพันธุ์สินะ งั้นไม่บอกละกัน’
“ลีน่า:ฉันก็ไม่รู้เพราะได้ยินแค่นี้”
“คริส:โอเค ไม่เป็นไรเล่าต่อเถอะ”
“ลีน่า:ฉันแอปดูต่อไปเรื่อยๆ จนพี่เมิ่งซินมีอะไรกับพี่อากิเสร็จ พอเสร็จแล้วพี่เมิ่งซินก็ลุกออกมาจากพี่อากิ ละมาใส่เสื้อผ้าแต่ตอนที่พี่เมิ่งซินกำลังใส่เสื้อผ้าตัวของพี่เมิ่งซินก็เริ่มลอยขึ้นพร้อมกับเริ่มส่องแสงสีทอง และในตอนนั้นเองพี่อากิก็ตื่นพอดี พี่อากิที่เห็นพี่เมิ่งซินลอยและส่องแสงอยู่ก็มองไปที่พี่เมิ่งซินสักแปปพร้อมกับพูดอะไรบ้างอย่าง แต่ในระหว่างนั้นที่พี่อากิมองอยู่แสงของพี่เมิ่งซินก็หายไป พี่อากิที่เห็นอย่างนั้นก็จะลุกขึ้นมาแต่พอลุกขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไร พี่อากิก็เลยรีบหากางเกงมาใส่ พอใส่ได้พี่อากิก็กำลังจะเดินเข้าไปหาพี่เมิ่งซิน แต่ในตอนนั้นเองมีบ้างอย่างสีดำๆมาครอบตัวของพี่เมิ่งซิน มันครอบพี่มันทั้งตัวก่อนที่จะทำให้เป็นทรงกลม ฉันและพี่อากิที่เห็นอย่างก็ตกใจ ในตอนนั้นฉันที่เห็นก็ตัวแข็งไปเลย แต่พี่อากิที่หายตกใจก็รีบเข้าไปดู แต่พี่อากิเข้าไปดูได้สักแปปไอสีดำๆที่ครอบพี่เมิ่งซินมันก็เริ่มเรืองแสงสีทอง พี่อากิที่เห็นอย่างนั้นก็เริ่มถอยออกมา ฉันที่เห็นพี่อากิถอยออกมาก็อยากถอยด้วยแต่ด้วความอยากรู้อยากเห็นของฉัน ก็เลยทำให้ฉันดูอยู่อย่างนั้นต่อไป ส่วนไอลูกลมๆที่ลอยอยู่ก็เริ่มที่จะเรืองแสงขึ้นเรื่อยๆจน…”
“คริส:จนเกิดระเบิดขึ้นและภาพก็ตัดสินะ”
“ลีน่า:ใช่”
“คริส:… มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วพี่เมิ่งซินกับพี่อากิละ ตั้งแต่เกิดระเบิดขึ้นทั้ง 2 คนก็หายไปเลย”
“ลีน่า:พี่อากิกับพี่เมิ่งซินหายไปเลยเหรอ”
“คริส:ใช่ หายไปเลย”
“ลีน่า:แล้ว เราจะเอายังไงต่อ”
“คริส:…”
โจเชฟที่ยืนฟังอยู่ด้านนอกและฟังมาตั้งแต่จนจบ เขาก็เลือกเดินเข้ามาในเต็นท์
“โจเชฟ:พวกเธอไม่ต้องคิดมากหรอก แค่เอาเรื่องเล่าเมื่อกี้ไปเล่าให้มาร์คฟังก็พอ ที่เหลือเดียวพวกเขาก็จัดการเอง”
“ลีน่า:ลุงโจเชฟ แอบฟังตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”
“โจเชฟ:ก็ตั้งแต่เริ่มเลยน่ะ”
“ลีน่า:ถ้ามาฟังตั้งแต่ต้น แล้วทำไมไม่เข้ามาละ”
“โจเชฟ:ลุงไม่อยากให้หนูกดดันนะ เลยยืนฟังอยู่ข้างนอก”
“ลีน่า:อ้อ~”
“โจเชฟ:แล้วหนูยังพอมีแรงเหลือไหม”
“ลีน่า:ตอนนี้หนูฟิตสุดๆเลยค่ะ แต่ถามทำไมเหรอค่ะ”
“โจเชฟ:ลุงอยากให้หนูไปเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้มาร์คฟังนะ”
“ลีน่า:หนูต้องเล่าให้พี่มาร์คฟังจริงๆเหรอค่ะ”
“โจเชฟ:หนูต้องเล่านะ เพราะมันสำคัญมากๆ”
“ลีน่า:ก็ได้ค่ะ”
“โจเชฟ:แล้วหนูพร้อมจะไปตอนไหนเหรอ”
“ลีน่า:… งั้นเอาตอนนี้เลยได้ไหมค่ะ”
“โจเชฟ:ได้สิ คริสนายไปบอกราเวียกับมาร์คให้หน่อยว่าลีน่ากำลังจะไปหา”
“คริส:ครับ”
พูดจบแล้วคริสก็เดินออกจากเต็นท์ไป
“โจเชฟ:แล้วหนูพอเดินได้ไหม”
“ลีน่า:จะลองดูคะ”
ลีน่าพยามลุกขึ้นยืนแต่เธอก็ลุกไม่ขึ้น
“ลีน่า:หนูลุกไม่ขึ้นอ่ะ”
“โจเชฟ:งั้นขึ้นหลังลุงก็ได้มะ”
“ลีน่า:เย้~ ขี่หลังละ”
‘โจเชฟ:ตั้งแต่เหตุการณ์พี่สาวของเธอ เธอก็ทำตัวเหมือนเด็กมาตลอด… หวังว่าเธอจะลืมมันได้น่ะ’
ตัดมาทางด้านคริส คริสวิ่งจนมาถึงหอกลางพอมาถึงเขาก็ไปที่หน้าประตูและก็เคาะประตู
“ก็อก ก็อก”
“ราเวีย:นั้นใคร”
“คริส:นี้คริสครับ”
“ราเวีย:มีอะไรหรือป่าว”
“คริส:คือว่า ลีน่าจะมาคุยด้วยพอว่างไหมครับ”
*”ราเวีย:นี้คุณหยุดก่อนสักแปปได้ไหม เห็นไหมว่าลีน่าจะมาคุยด้วยนะ”*
*”มาร์ค:จะให้ผมหยุดจริงๆเหรอ”*
“ราเวีย:…”
“มาร์ค:แปลว่าไม่สินะ”
‘คริส:ทำไมถึงเงียบหว่าหรือไม่ว่าง จะลองถามอีกรอบดีไหม’
“คริส:เออ~ คือว่าว่างไหมครับ…”
*”ราเวีย:ฮ็า ฮ็า พอแล้ว พอแล้ว หยุดก่อน ฉันต้องตอบคริสก่อน”*
*”มาร์ค:เขาสำคัญกว่าผมเหรอ”*
“ราเวีย:จะหยุดไม่หยุด!”
“มาร์ค:โอเค หยุดแล้ว หยุดแล้ว”
‘คริส:หยุด? หยุดอะไรหว่า?’
“ราเวีย:ว่างสิ แล้วลีน่าจะมาตอนไหน”
“คริส:ตอนนี้ครับ น่ากำลังจะรอผมกลับไปอยู่”
“ราเวีย:โอเคคริส กลับไปบอกได้เลยว่ามาได้เลย”
“คริส:ครับ”
แล้วคริสก็เดินกลับไป
“ราเวีย:นี่คุณปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปใส่เสื้อผ้า”
“มาร์ค:ครับๆ เชิญเลยครับคุณผู้หญิง”
แล้วราเวียก็ลุกออกไปจากตักของมาร์ค แล้วก็ไปใส่เสื้อผ้า
“มาร์ค:แล้วเธอคิดว่าลีน่าจะบอกเรื่องที่เกิดวันนั้นให้เราฟังไหม”
“ราเวีย:ฉันว่าเธอจะบอกนะค่ะ”
“มาร์ค:ทำไมเธอถึงคิดยังงั้นหละ”
“ราเวีย:จากการตรวจดูหลายๆอย่าง ฉันว่าพวกเราก็พอจะเดาได้แล้วนะค่ะ ว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นและฉันก็คิดว่าลีน่าไว้ใจพวกเราค่ะ”
“มาร์ค:มันก็แค่การเดา มันอาจจะไม่ถูกก็ได้นี่ ฉันแค่อยากฟังเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ”
“ราเวีย:คุณก็กำลังจะได้ฟังไงนี้ค่ะ”
“มาร์ค:ก็หวังว่ายังงั้น”
ทางด่านคริสที่กำลังวิ่งกลับไปก็เจอกับลีน่าและโจเชฟพอดี คริสที่เห็นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปหา
“โจเชฟ:เป็นไงมั้ง ทั้งคู่ว่างไหม”
“คริส:พวกเขาบอกว่าว่างครับ ไปหาได้เลย”
“โจเชฟ:โอเค งั้นไปกันเลย”
แล้วทั้ง 3 คนก็เดินไปพร้อมกัน จนมาถึงหอกลาง พอมาถึงคริสก็เดินนำขึ้นไปก่อนและก็ไปเคาะประตู
“ก็อก ก็อก”
“ราเวีย:เข้ามาได้เลย”
โจเชฟที่เดินตามมาก็ได้ยินและก็เดินเปิดประตูเข้าไปเลย พอโจเชฟเข้าไปก็เห็นราเวียที่หน้าแดงและก็มาร์คที่มีเหงื่อออกโจเชฟที่เห็นก็พูดขึ้นมาว่า
“โจเชฟ:เพลาๆเรื่องพวกนี้บ้างนะ”
“ราเวีย/มาร์ค:…”
“ลีน่า:พูดเรื่องอะไรกันเหรอค่ะ”
“โจเชฟ:ไม่มีอะไรหรอก ลุงแค่พูดลอยๆ”
“มาร์ค:ในเมื่อมากันแล้วก็มานั้งกันก่อนสิ”
โจเชฟได้เดินไปหน้าเก้าอี้และก็ว่างลีน่าลง และโจเชฟก็ได้นั้งข้างๆลีน่า ส่วนคริสก็มายืนข้างหลังทั้ง 2 คน
“โจเชฟ:ไม่มานั้งงั้นเหรอ”
“คริส:ไม่เป็นไรครับ ผมยืนเอาก็ได้”
“โจเชฟ:…”
“ราเวีย:แล้วหนูลีน่ายังเจ็บอยู่เหรอทำไม ถึงได้ขี่หลังโจเชฟมา”
“ลีน่า:เจ็บอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่ขาหนูไม่ค่อยมีแรงเลยให้ลุงแบกมาค่ะ”
“ราเวีย:อ้อ โอเคจ่ะ”
“มาร์ค:แล้วหนูมาเพราะอะไรเหรอลีน่า”
“ลีน่า:เออ คือว่า~”
“โจเชฟ:ลีน่าจะมาเล่าต้นเหตุของการระเบิดวันนั้นให้ฟังนะ”
“ลีน่า:ใช่ค่ะ”
“มาร์ค:โอ้จริงงั้นเหรอ พวกเรากำลังมืดแปดด้านเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นถ้าหนูมาเล่าให้ฟังทุกอย่างคงกระจ่าง ใช่ไหมราเวีย”
“ราเวีย:ใช่ค่ะ”
“โจเชฟ:…”
“ลีน่า:งั้นเหรอค่ะ ถ้างั้นหนูจะเล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้แหละ”
แล้วลีน่าก็เล่าทุกอย่างเหมือนกับตอนที่เล่าให้คริสและโจเชฟฟัง
“ลีน่า:และหลังจากที่แสงมันสว่างมากๆ ภาพหนูก็ตัดไปเลยค่ะ”
“มาร์ค/ราเวีย:…”
ทั้งคู่ที่ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจนจบ พอจบแล้วพวกเขาก็เงียบไปเลย โจเชฟที่เห็นอย่างนั้นก็เลยพูดขึ้นมาว่า
“โจเชฟ:เฮ้ จะให้ลีน่าไปพักได้ยังเธอดูเหนื่อยแล้วนะ”
มาร์คที่ได้ยินโจเชฟ พูดอย่างนั้นก็เลยหันไปมองที่ลีน่าก็เห็นว่าเธอดูเหนื่อยจริงๆ มาร์คที่เห็นอย่างนั้นก็เลยพูดขึ้นมาว่า
“มาร์ค:ไปพักเลย เดี๋ยวฉันจะคุยกับราเวียสักหน่อย”
“ลีน่า:ค่ะ”
พูดจบแล้วโจเชฟก็ลุกขึ้นแล้วก็พาลีน่าขึ้นหลังและกำลังเดินออกไป แต่ตอนที่จะออกไปมาร์คก็พูดขึ้นอีกว่า
“มาร์ค:ไปส่งลีน่าแล้วกลับมานี้หน่อยนะ”
โจเชฟไม่ได้พูดตอบแต่เขาก็พยักหน้ากลับไป มาร์คที่เห็นก็พยักหน้าตอบกลับเช่นกันหลังจากที่ทุกคนออกไปราเวียก็พูดขึ้นมาว่า
“ราเวีย:เรื่องที่ได้ฟังมันดูเกินจริงไปหน่อยนะค่ะ”
“มาร์ค:ไม่มีคำว่าเกินจริงสำหรับที่นี่หรอก”
“ราเวีย:… ก็จริงค่ะ”
“มาร์ค:จำได้ว่าเธอเคยบอกว่าเจอลอยที่เหมือนมีอะไรไปกระแทกที่คอบถ้ำด้วยใช้ไหม”
“ราเวีย:ใช่ค่ะ มันมีลอยจริงๆ”
“มาร์ค:…”
“ราเวีย:ฉันว่ารอยนั้นน่าจะเป็นของท่านอากิน่ะค่ะ”
“มาร์ค:ไม่ใช่น่าจะแต่เป็นลอยของเขาแน่ๆ แต่ใครพาเขาไปละ”
“ราเวีย:ฉันว่าก็น่าจะเมิ่งซินนั้นแหละค่ะ”
“มาร์ค:แล้วทำไมต้องพาไปด้วยละ กลัวความผิดที่ทำระเบิด… หรืออย่างอื่น”
“ราเวีย:ฉันว่าน่าจะเป็นที่เผ่าพันธุ์ที่เมิ่งซินเปลี่ยนนะค่ะ”
“มาร์ค:รูปลักษณ์เปลี่ยนไปเหรอ?”
“ราเวีย:มีความเป็นไปได้สูงค่ะ เพราะลีน่าบอกว่ามีอะไรดำๆมาครอปตัวเมิ่งซิน”
“มาร์ค:… เผ่าที่เมิ่งซินจะเปลี่ยนไปนี้คือ ซัคคิวบัสใช่ไหม”
“ราเวีย:ใช่”
“มาร์ค:ถ้าตามตำนานของโลกเรานี้ ซัคคิวบัสจะมี ปีก เขา ห้าง เมิ่งซินก็น่าจะมีพวกนั้นเพิ่มมาใช่ไหม”
“ราเวีย:ฉันก็ไม่รับประกันว่ามันจะเป็นอย่างนั้นค่ะ เพราะตามท้องที่ในโลกเราตำนานมันก็ต่างกันค่ะ”
“มาร์ค:… รอโจเชฟมาก่อนละกัน ฉันมีอะไรนิดหน่อยอยากจะถามเขานะ”
“ราเวีย:…”
ด้านโจเชฟก็พาลีน่ามาจนถึงเต้นท์ ละก็พาเธอเข้าไปและเอาเธอลงไปไว้ที่เตียง
“โจเชฟ:นอนสักหน่อยนะ”
“ลีน่า:โอเคค่ะ หนูกำลังง่วงเลย ฮ้าว🥱”
โจเชฟที่เห็นว่าลีน่าจะนอนแล้วก็ลุกขึ้นและก็เดินมาหาคริส
“โจเชฟ:ฝากดูเธอด้วยละ”
“คริส:ครับ”
และโจเชฟก็เดินออกไป ทางด้านคริสก็ไปนั้งเฝ้าตามเคย โจเชฟได้กลับไปหอกลางพอมาถึงเขาก็เปิดประตูเข้าไปทันที พอเข้ามาก็เห็นมาร์คนั้งรออยู่ที่เดิม โจเชฟก็เดินไปยั้งที่เดิมเช่นกัน
“โจเชฟ:มีอะไรงั้นเหรอถึงเรียกฉันมาอีก”
“มาร์ค:ฉันมีเรื่องอยากจะถามอะไรนิดหน่อย”
“โจเชฟ:ว่ามา”
“มาร์ค:นายคิดไงกับเรื่องที่ลีน่าเล่าให้ฟัง”
“โจเชฟ:ฉันว่ามันเป็นเรื่องจริง เพราะลีน่าไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหก แถมเธอก็เล่าตรงกับตอนที่เล่าให้ฉันฟัง”
มาร์คไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่เขากับมองเข้าไปที่ตาของโจเชฟแทน โจเชฟที่เห็นอย่างนั้นก็มองกลับไปโดยที่ไม่ได้หลบตาเลยสักนิด
“มาร์ค:โอเค งั้นนายคิดยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเมิ่งซิน”
“โจเชฟ:ฉันว่าเธอน่าจะเปลี่ยนเผ่า แต่…”
“ราเวีย:แต่?”
“โจเชฟ:มันผิดปกติ”
“มาร์ค:ผิดปกติ ผิดปกติยังไง?”
“โจเชฟ:ก็ลีน่าบอกว่ามีแสง 2 ครั้งนิ”
“มาร์ค:ก็ใช่ แต่เราก็ไม่รู้ว่ามันปกติหรือไม่ปกติยังไง ในเมื่อเราไม่เคยเห็นคนเปลี่ยนเผ่าพันธุ์มาก่อนเลย”
“โจเชฟ:ก็ง่ายๆ รอบแรกน่าจะล้มเหลวเพราะแสงมันดับไปและเมิ่งซินก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป ถ้าเปลี่ยนลีน่าคงบอกเรามาแล้ว”
“มาร์ค:…🤔”
“โจเชฟ:ส่วนรอบน่าจะสำเร็จเพราะมันสว่างจนสุดและก็ระเบิด”
“มาร์ค:แล้ว… อะไรคือตัวแปรที่ทำให้เป็นอย่างนั้นละ”
“ราเวีย:ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะท่านอากินะค่ะ”
“โจเชฟ:ก็อาจจะใช่ เพราะเมิ่งซินก็เคยบนๆว่าเวลาดูดพลังงานจากอากิมันได้เยอะกว่าคนอื่นมากๆ แต่ฉันไม่ค่อยได้สนใจและฟังต่อ”
“มาร์ค:… งั้นจะบอกว่าเปลี่ยนรอบแรกอาจจะล้มเหลวเพราะได้พลังมามากไป รอบ2เลยเปลี่ยนสายงั้นเหรอ”
“ราเวีย:มีความเป็นไปได้สูงค่ะ ถ้าดูจากแรงระเบิด”
“โจเชฟ:ก็เป็นแค่เรื่องที่เราคาดเดาอะนะ มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้”
“มาร์ค:เรื่องมันวุ่นวายได้ขนาดได้ยังไงกันนะ”
“มาร์ค:ชังมันเถอะน่า เรื่องมันก็เกิดไปแล้วเราคงได้แต่รอดูผลลัพธ์ของมันเท่านั้นแหละ”
“มาร์ค:ถ้าผลลัพธ์นั้นมาให้เราเห็นอ่ะนะ เพราะเล่นหายกันไปเลยแบบนี้”
“ราเวีย:… คงได้แต่หวังให้ทางนั้นปลอดภัยนั้นแหละค่ะ”
“มาร์ค:ก็คงเป็นอย่างนั้น”
จากผู้แต่ง
ก็สลับฝั่งกันบ้างเดี่ยวลืมทางนี้กันหมด
