บทที่ 2 – ยอมจำนน
“……ฉันยังมีชีวิตอยู่.”
ผมบ่นพึมพำในขณะที่สติยังคงเลือนลาง เมื่อผมตื่นขึ้น เป็นครั้งหนึ่งที่ได้นอนอยู่บนพื้นแข็งๆ ไม่นานความทรงจำของผมก่อนที่จะหมดสติก็กลับมา
“กะ ……”
ผมรู้สึกอยากจะอาเจียน แต่ก็ไม่อยาก
การที่ขยับตัวไม่ได้ในขณะนี้ไม่มีผลแล้ว ผมสามารถที่จะส่งเสียง และสามารถที่จะขยับร่างกายได้แล้ว
เมื่อวางมือบนหัวของผม ความรู้สึกแข็งๆ ที่ส่งผ่านมาตามนิ้วของผม ไม่ต้องสงสัยเลยว่า วงแหวนปล่อยเข็มที่ชั่วร้ายนั่น ขณะนี้ได้แนบติดกับหัวของผมโดยสมบูรณ์แล้ว
“ เชี่ย……นี่มันแย่ที่สุด….”
แม้ว่ามันจะไม่เจ็บปวดที่ได้รับสิ่งที่เหมือนกับการทรมานนี้ ที่ไม่มีใครที่ไหนทำกัน อาจมีใครอยากจะด่าสักครั้ง สองครั้ง แต่ตอนนี้เสรีภาพในร่างกายของผมได้กลับคืนมาแล้ว ที่สำคัญที่สุดผมควรยืนยันสถานการณ์ปัจจุบันก่อน
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องที่ว่างเปล่าประเภทเดียวกับที่ผมถูกคุมขังครั้งแรก ที่นั่นไม่มีแท่นตรงกลางอีกต่อไป ไม่มีอะไรนอกจากกำแพง แม้แต่เพดานยังเป็นสีขาว
ด้านหน้ามีประตูสีขาวคล้ายกัน แต่ผมสงสัยว่ามันคงจะถูกปลดล็อก ที่สำคัญที่นี่ไม่มีแม้แต่หน้าต่าง ผมเริ่มรู้สึกหดหู่ ฮะ? เดี๋ยวก่อนถ้าไม่มีหน้าต่างแสดงว่าผมอยู่ห้องใต้ดิน ?
อ้อ ถ้ามันหมายถึงการคุมขังก็เป็นการเตรียมการที่มีเหตุผลอยู่นะ
เครื่องแต่งกายของผมตอนนี้กลายเป็นชุดคล้ายกับที่ชายสวมหน้ากากนั่นคือเสื้อผ้าสีขาว
แม้ว่าจะไม่มีเสื้อคลุมหรือหน้ากาก แต่ก็เป็นผ้าชิ้นเดียวที่เรียบง่ายเหมือนเสื้อคลุม ยังไงซะผมก็ใส่กางเกงในเหมือนกัน
นี่คือเครื่องแบบของเรือนจำใช่ไหม ไม่ผมยังไม่แน่ใจว่าผมอยู่ในคุก แต่ถึงกระนั้นไม่ว่าผมจะมองยังไงผมก็ไม่คิดว่าผมจะอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกต่อไป
พวกนั้นพูดภาษาแปลก ๆ แม้แต่เสื้อผ้าพวกนี้ก็แปลก คนในปัจจุบันแม้จะอยู่ในประเทศกำลังพัฒนาสวมใส่เสื้อผ้าสไตล์ตะวันตก แต่ที่ใส่เป็นเสื้อผ้าแฮนด์เมดน้อยชิ้นคนเหล่านี้ไม่ปกติแน่นอน
ไม่ เดี๋ยวก่อน ถ้าคนเหล่านั้นเป็นลัทธิทางศาสนาที่ชั่วร้ายที่อันตรายอย่างยิ่งภาษาลึกลับที่อาจทำให้ผู้ป่วยที่เป็น จูนิเบียว วิ่งได้อาจเป็นภาษาดั้งเดิมของพวกเขา เสื้อผ้าเหล่านี้อาจเป็นเสื้อผ้าคอสเพลย์แฮนด์เมดที่มีความหมายลึกซึ้งอยู่เบื้องหลัง
ถ้าผมคิดเช่นนั้นแล้วก็ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องอยู่ในต่างประเทศที่ห่างไกล ผมอาจจะอยู่ในสถานที่ทางศาสนาที่ซ่อนตัวอยู่ลึกเข้าไปในภูเขาของญี่ปุ่น ก็เป็นได้
แต่ทำไมฉันต้องโดนลากเข้ามาในที่แบบนี้……….
ในขณะนี้ความจริงที่ว่าผมยังมีชีวิตอยู่และ เป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันได้ว่า ผมจะไม่ถูกฆ่าในทันที เดี๋ยวก่อน แม้ว่าผมจะไม่ตาย แต่ผมจะต้องถูกทรมานเหมือนวงแหวนแบบนั้นอีกหรือ นั่นจะแย่ที่สุด ถ้ามันจะเป็นเช่นนั้นผมอาจจะกัดลิ้นของผมและเผชิญกับความตายที่เงียบสงบแทน ผมปฏิเสธที่จะตายในสถานการณ์ที่ผมถูกฆ่าในขณะที่ขอชีวิต
ไม่ว่าจะเป็นต่างประเทศหรือญี่ปุ่นผมก็ต้องคิดหาทางหนี ทางที่ดีควรเว้นระยะห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้จากบุคคลอันตรายเช่นนี้ซึ่งสามารถวางสิ่งของอย่างเครื่องมือทรมานนี้ไว้บนศีรษะของใครบางคนได้อย่างใจเย็น แต่ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือตรวจสอบว่าประตูข้างหน้าผมล็อกอยู่หรือไม่
เมื่อผมยืนขึ้นและก้าวไปที่ประตูพร้อมกับเสียง * กาชาริ * ประตูก็เริ่มเปิดออก
“ … .. ”
ประตูอัตโนมัติ? มันเป็นไปไม่ได้ นั่นหมายความว่ามีคนจากอีกด้านหนึ่งได้เปิดมัน
และคนที่เปิดประตูก็เป็นชายสวมหน้ากากคนเดียวกันตามที่คาดไว้
「أوه، كنت مستيقظا بالفعل، كنت تتوقع من هيئة التنين الأسود قوي」
「โอ้คุณตื่นแล้วหวังว่าจะมีร่างกายมังกรดำที่แข็งแกร่ง」
ตามปกติผมไม่เข้าใจอะไรเลยว่าชายสวมหน้ากากพูดอะไรในภาษาดั้งเดิมของเขา เมื่อได้ยินอีกครั้งก็ให้ความรู้สึกคล้ายอังกฤษ แต่………ไม่ก่อนหน้านั้นผมควรสนใจการเคลื่อนไหวของพวกเขา
ผมป้องกันตัวเอง แต่คนที่สวมหน้ากากดูเหมือนจะกังวลกับสิ่งที่อยู่ข้างหลังเขามากกว่าผม ดูเหมือนว่ามีชายสวมหน้ากากอีกคนอยู่ข้างหลังเขาด้วย ชายสวมหน้ากาก 2 คนเข้ามาในห้องและผมก็เดินเข้าหากำแพงโดยพยายามเว้นระยะห่างจากพวกเขา
แล้วก็มีอีกคนเข้ามา แต่ผมก็ไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าของเขาได้ นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้สวมหน้ากากและแสดงใบหน้าที่เปลือยเปล่า
เมื่อรู้ว่าเขาไม่ใช่คนญี่ปุ่นเพียงแวบเดียว เขาเป็นชายชราผิวขาวที่มีใบหน้าที่วิจิตรบรรจง ผมของเขาซ่อนอยู่ในผ้าคลุมศีรษะของเขา แต่ส่วนใหญ่อาจเป็นสีขาวและดวงตาของเขาเป็นสีฟ้า อายุของเขาน่าจะเลย 60 ปี และเขายังมีเคราสีขาวที่น่าภาคภูมิใจที่จะปิดมันอีกด้วย
เป็นไปได้ไหมว่าชายชราคนนี้เป็นผู้นำของชายสวมหน้ากากเหล่านั้น? เดี๋ยวก่อนพวกเขาจะไม่เรียกเขาว่าเป็นเทพเจ้าที่มีชีวิตหรืออะไรใช่ไหม?
ในขณะที่ผมกำลังจ้องมองชายชราด้วยสายตาที่สงสัย (เขาทำให้ผมต้องเผชิญกับความยากลำบากเช่นนี้ดังนั้นผมจะเรียกเขาว่า ผู้เฒ่าประหลาด) เขาก็มองผมด้วยสายตาที่น่าสงสัยเช่นกัน
ในขณะที่ผมถูกโจมตีโดยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง
“ ย่าาาาาาาาาา !!!”
การที่ปวดหัวจนหัวจะแตกแบบนี้ ไม่ผมคิดว่ามันอาจจะระเบิดจริงๆ
เจ็บปวดมากพอที่จะคิดว่าคุณกำลังจะตายได้ แต่จริงๆแล้วสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดคือ “ความตั้งใจ” ของใครบางคนที่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของผม
มันเจ็บ —– เจ็บ ——- เจ็บ ——– ตาย —-
ในหัวของผมเริ่มมีความคิดต่างๆนานา วุ่นวายเต็มไปหมด
สาเหตุของความเจ็บปวดคืออะไร ไม่ต้องสงสัยเลยและผมเข้าใจโดยสัญชาตญาณได้ว่าต้นต้อของความเจ็บปวดคือผู้เฒ่าประหลาดที่อยู่ตรงหน้าผม
ขณะที่ผมล้มลงบนพื้นแข็งๆ ผมมองไปที่ผู้เฒ่าประหลาดด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ด้วยความไม่โกรธ แต่หมดจดราวกับการขอทานในลักษณะที่ไม่น่าดู
——- การไม่ต่อต้าน ———- การยอมแพ้
ก่อนที่จะเป็นลมความเจ็บปวดก็หยุดลงและในขณะนั้นผมก็ตระหนักว่าผมไม่สามารถต่อต้าน ผู้เฒ่าประหลาดนี้ได้ ไม่แม้แต่ชายสวมหน้ากากทุกคน หรือมากกว่านั้นผมถูกบังคับให้เป็นแบบนั้น
—– ยืน
อาการปวดหัวยังคงมีอยู่ผม ไม่สามารถยืนได้ทันทีเมื่อความคิดเข้ามาในหัวของผม
—– ยืน
อีกครั้ง อาการปวดหัวเริ่มกลับมาอย่างช้าๆ ผมฝืนตัวเองและยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล มันเป็นความรู้สึกที่แย่ยิ่งกว่าการอาเจียน แต่ก็ดีกว่าการถูกทำร้ายด้วยอาการปวดหัวอีกครั้ง
ด้วยลมหายใจรุนแรงผมยืนขึ้นและเผชิญหน้ากับคนประหลาด
「القيود تشغل غرامة」
「ข้อ จำกัด กำลังทำงานได้ดี」
คนประหลาดคล้ายกับชายสวมหน้ากากได้พูดกับผมด้วยคำพูดที่ไม่สามารถจะเข้าใจได้
“ … .. ”
ผมได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่สามารถแสดงปฏิกิริยาใด ๆ ได้
คนประหลาดสามารถส่งผ่านความคิดมาให้ผมได้ แต่มันเป็นภาพที่คลุมเครือจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
ผมไม่เข้าใจจุดประสงค์
แต่ผมไม่คิดว่าฉันจะสามารถสื่อสารกับพวกเขาได้อย่างราบรื่นแม้ว่าจะพูดเป็นคำพูดก็ตาม
–เดิน
เมื่อสิ่งที่คิดได้ถูกถ่ายทอดออกไป, คนประหลาดได้หันกลับไปและเริ่มเดิน
ผมไม่สามารถต้านทานการเดินโซซัดโซเซได้ สิ่งที่ผมทำได้คือเดินตามหลังสัญลักษณ์ของไม้กางเขนที่ถูกทาสีไว้
ขณะที่ผมเดินข้ามประตูผมเห็นอุโมงค์ทอดยาวต่อเนื่องในความมืด ราวกับว่าเป็นลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เมื่อเทียบกับนรกที่กำหนดไว้ในอนาคตของผมมันอาจจะดีกว่ามากที่จะเพียงแค่ฆ่าตัวตายในขณะนี้
