♣บทที่ 5 – หมายเลข 49
เวลาผ่านไปจากวันแรกที่ผมได้ใช้มนต์ดำครั้งแรก
จาก ‘วันนั้น’ ที่ผมเผชิญหน้ากับหุ่นทั้ง 10 ตัวและแทบจะเอาชีวิตไม่รอดแม้จะเป็นร่างกายที่ผ่านการดัดแปลงมาแล้ว ผมรู้สึกว่ามาการเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติกับร่างกายจนเห็นได้ชัดว่าไปในทิศทางที่แย่ลง
ถึงเวลานอนของผมที่น้อย หรือซุปที่เหมือนขี้ หรือของเหลวแปลก ๆ อื่น ๆ ที่มอบให้ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน
และหน้าที่หลักของผมในการปรับโครงสร้างร่างกาย และการปรับเปลี่ยนเวทมนตร์ ตอนนี้การทดลองเปลี่ยนเป็นการล่าสัตว์ประหลาดทุกวัน
ผมมารู้ทีหลังว่า ‘ตุ๊กตา’ ที่ผมเผชิญในวันแรกเป็นโกเลมประเภทหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะมีโกเลมประเภทอื่น ๆ นอกเหนือจากที่ทำจากหินและดิน ในช่วงนี้ต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านั้นเช่นกัน
อย่างไรก็ตามผมถูกบังคับให้ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดหลายชนิด
ตุ๊กตาที่ติดตั้งอาวุธยุทโธปกรณ์ต่าง ๆ หรือที่เรียกว่าโกเลมแห่งแสง กลุ่มก้อบบลิ้น ไซครอป มนุษย์หมาป่า คิเมร่าสองหัว มังกรที่ดูคล้ายไดโนเสาร์ มังกรไฟตัวจริง ฯลฯ …
ผมเกือบจะถูกกินมากกว่าหนึ่งครั้ง แถมยังมีรูใหญ่ที่ท้อง แขนขาฉีกด้วย แต่ถึงกระนั้นตราบเท่าที่ผมชนะพวกสวมหน้ากากเหล่านั้นจะให้การรักษาขั้นต่ำแก่ผมทำให้รอดชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้
แต่ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าถ้าพลาดท่าแม้แต่ครั้งเดียวสิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือโยนศพของผมทิ้ง
ท้ายที่สุดผมก็แค่หมายเลข 49 ไม่มีแม้แต่ชื่อเป็นเพียงหมายเลขการทดลอง ถ้าผมไม่สามารถให้ผลลัพธ์ที่ดีได้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้มีชีวิตอยู่
ถึงกระนั้นผมก็ไม่ยอมตาย
ทุกวันอาจเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย ซักวันหนึ่งผมจะออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอนและกลับไปใช้ชีวิตที่สงบสุขเหมือนก่อนหน้านี้ ——- ตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากความฝัน แม้แต่ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถทนรับต่อไปได้นานแค่ไหนกับการคิดไปเองของผม ผมอาจจะตายในวันนี้
จากวันนั้นความเปลี่ยนแปลงอีกอย่างหนึ่งก็คือเวลาที่ผมมีสติค่อยๆน้อยลง ตอนนี้แม้ร่างกายจะรับรู้ แต่เวลาที่ไม่รู้สึกตัวก็ยิ่งมากกว่า
ในเวลานั้นผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรหรือทำอะไร แต่ความรู้สึกที่แท้จริงของการทำมันด้วยตัวเองไม่มีอยู่เลย
เหมือนกับว่ากำลังควบคุมตัวละครของเกม เนื่องจากผมไม่รู้สึกเจ็บปวดและมันไม่เจ็บ มันก็สะดวกดี
แต่ถ้ายังคงดำเนินต่อไปตลอดไปผมมั่นใจเลยว่าจะไม่ใช่ตัวของตัวเอง ไม่ใช่ คุโรโนะ มาโอะ แต่ฉันจะเป็นหมายเลข 49 เท่านั้น ความจริงที่ว่าสิ่งนี้ไม่ไกลจากความเป็นจริงนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง —-
“ หมายเลข 49 ออกมา”
เสียงที่คุ้นเคยก็ได้ดังขึ้น
ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วไปที่ประตู ถ้าอย่างนั้นผมสงสัยว่าวันนี้ผมจะต้องฆ่ามอนสเตอร์ประเภทไหน……
ผมคุ้นชินกับห้องโถงทรงกลมนี้ ผมเริ่มเรียกมันว่าลานประลอง
ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ทำก็ค่อนข้างคล้ายกัน
และคู่ต่อสู้ของวันนี้คือ –
“ โกเลมแสงตัวเดียว?”
ราวกับการที่ได้ต่อสู้ในวันแรกอีกครั้ง. ปรากฏเพียงโกเลมที่สวมเกราะเหล็กและไม่มีอาวุธ
“ ไม่…มันต่างกัน…มันเป็นรุ่นใหม่หรือเปล่า”
โกเลมแสงมักจะใช้อาวุธ แม้ว่าจะยังไม่มีตัวใดใช้เวทมนตร์ได้จนถึงตอนนี้ แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังเวทย์จากมันอย่างชัดเจน
ยิ่งไปกว่านั้นธรรมชาติของพลังเวทย์ให้ความรู้สึกคล้ายกันมาก เป็นผู้ใช้มนต์ดำคล้ายกับผมเหรอ?
“ …… .. ”
ดูเหมือนจะไม่มีคำอธิบายใด ๆ จากโกเลมตัวนี้ ในครั้งนี้หมายความว่าผมสามารถเริ่มตอนไหนก็ได้
“เปิดหน้ามันเลยแล้วกัน.”
ผมพึมพำเล็กๆ ทำกำลังใจตัวเองอีกครั้งในวันนี้
ผมจะเปิดหน้ามันก่อน ——-
“ บั๊กช็อต [buckshot] !!”
เพียงแค่บีบอัดเวทย์มนตร์เข้าด้วยกันในรูปแบบกระสุนแล้วยิงด้วยความเร็วสูง แม้ว่าผมจะเรียกมันว่าบั๊กช๊อต แต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากสร้างกระสุนขนาดเล็กจำนวนมากและยิงมันเข้าด้วยกัน แต่มันกลายเป็นปืนลูกซองจริงๆ
ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีกระบอกปืนหรือสิ่งใด ๆ ที่ลอยอยู่แล้วยิงออกมาจากอากาศ แต่นี่คือเวทย์มนต์ แม้ไม่มีปืนคุณก็สามารถยิงกระสุนได้
นอกจากนี้จินตนาการยังมีความสำคัญต่อการใช้เวทมนตร์ ดังนั้นการตะโกนชื่อทักษะก็เพื่อช่วยให้จินตนาการนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น แม้ว่าสัตว์ประหลาดที่ใช้เวทมนตร์จะไม่ทำเช่นนั้นเมื่อต่อสู้กับผม
เหนือสิ่งที่สำคัญคือวิถีกระสุนของบั๊กช็อต มันเป็นเวทย์มนตร์โจมตีที่หมายถึงการโจมตีเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว ดังนั้นพลังในการโจมตีจึงเบาลงไปไป แต่ก็ยังสร้างความเจ็บปวดหากต้องโดนมันตรงๆ
ถ้าใช้กับลูกกระจ๊อกอย่างก็อบลินตัวเล็กๆ ก็แค่นั้น………
แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่สะทกสะท้าน
“ มันมีโล่จริงๆ…… .. ”
และยิ่งไปกว่านั้น มันก็ทำได้ดีกว่าผม เพื่อป้องกันการโจมตีของคู่ต่อสู้ด้วยกำแพงเวทย์ ผมจึงเรียกมันว่าโล่ เมื่อฉันเห็นแม้แต่มอนสเตอร์ที่ไม่ใช่รุปร่างมนุษย์จะสามารถใช้เวทมนตร์สร้างโล่ได้ ผมจึงตระหนักว่ามันอาจเป็นความสามารถทั่วไปในการใช้โล่ดังกล่าว
แน่นอนว่าผมสามารถสร้างโล่สีดำด้วยเวทของตัวเองได้ แต่มันก็สามารถสร้างโล่ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ในพริบตา ผมคิดว่ามันจะแตกเมื่อโดน [บัคช็อต] ของผม แต่มันไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
“ —–อ”
ในขณะที่ผมกำลังจะโจมตี คู่ต่อสู้ของผมก็ขยับเข้ามาแล้ว
เพลิงทมิฬก็ถูกปลดปล่อยออกมาโดยไม่มีเสียงใด ๆ
“เอิ่ม…เขาทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ”
มันเป็นวิธีการโจมตีที่ผมยังไม่เคยลอง
เพลิงทมิฬก็ปกคลุมร่างของผมในทันที แต่ถ้าคู่ต่อสู้ใช้เวทย์มนต์ดำ ผมก็เหมือนกัน ผมก็น่าจะต้านทานมนต์ดำนั้น เพราะ ไม่น่าจะมีธาตุอื่น
“เปล่าประโยชน์!”
ร่างกายของผมถูกปกคลุมไปด้วยเพลิงทมิฬ แต่มันก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์อย่างที่ผมคิด แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะสร้างความเสียหายร้ายแรง
ท้ายที่สุดแล้วเมื่อผมเอาชนะคู่ต่อสู้ได้สำเร็จ เปลวเพลิงก็หายไป เพียงแต่มันไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ –
“เวรเอ้ย!?”
เมื่อเพลิงได้มอดลงแล้ว มีควันดำลอยขึ้นมา
เนื่องจากเป็นมนต์ดำเหมือนกัน ทำให้เห็นการโจมตีจะมาช้ากว่าที่จะเห็นมัน แต่ผมก็ยังสามารถหลบมันได้
“ นั่นมันโคตรอันตราย ทำได้เพียงเบี่ยงตัวหลบ ——“
ตัวตนที่แท้จริงของเพลิงสีดำนั่นคือลูกไฟมนต์ดำที่สร้างขึ้นโดยการบีบอัดเปลวเพลิงเหล่านั้นเข้าด้วยกัน
ขณะที่มันบินผ่านไป ผมก็ตระหนักว่าด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่หนาแน่นนั้น ผมจะไม่ได้รับบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อยหรือรอยไหม้แนๆ ถ้าโดนมัน แต่นั้นก็ยังไม่เพียงพอที่จะเอาชนะผมอย่างแท้จริง
“ กระสุนต่อต้านวัตถุ !!”
ภาพของสัญลักษณ์แสดงหัวข้อย่อยที่มีพลังมากกว่า [บัคชอต] นั่นคือ ปืนต่อต้านวัตถุ [Anti-material Rifle]
เป็นปืนไรเฟิลลำกล้องสูงซึ่งไม่ได้มีไว้สำหรับใช้กับมนุษย์
จินตนาการถึงความแข็งแกร่งที่จะเปลี่ยนชายคนหนึ่งให้กลายเป็นเนื้อสับด้วยการยิงเพียงครั้งเดียวแล้วสร้างมันออกมาเป็นเวทมนตร์ จินตนาการต้องมีความละเอียดและแม่นยำที่สุด ภายในสมองของผมเป็นภาพที่เคยแสดงให้ผมเห็นโดยเพื่อนที่คลั่งไคล้เกี่ยวกับทหาร และด้วยท่ายิงปืน ผมยิงกระสุนสีดำที่เป็นรูปธรรมในขณะที่หมุนด้วยความเร็วสูง
*ปัง*!!
แทนที่จะเป็นดินปืน แต่พลังเวทย์มนตร์ดำที่ระเบิดและเกิดเสียงดัง โดยที่ผมได้คาดเดาไว้แล้วว่า ฝ่ายตรงข้ามจะโล่ขึ้นมากกัน
แต่คราวนี้เป็นกระสุนเน้นความแรง ตามที่คาดไว้กระสุนไรเฟิลต่อต้านวัตถุของผมเจาะเข้าไปในโล่ แต่ไม่สามารถเจาะทะลุได้ทั้งหมด ทันทีโล่เริ่มก่อตัวขึ้นใหม่ แต่ –
“ เอาไปอีกดอก !!”
ผมไม่คิดว่ากระสุนเพียงนัดเดียวจะเพียงพอต่อการโจมตีใหสำเร็จ กระสุนอีกนัดได้ถูกปล่อยออกมาโดยเล็งไปที่จุดเดียวกันอีกครั้ง ด้วยเสียง * ปัง * โล่ถูกทำลาย
ผมยิงเข้าไปในจุดเดียวกันซึ่งเริ่มอ่อนแอจากการยิงครั้งแรก ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีทางที่จะไม่พัง ผมเรียนรู้การควบคุมระดับนี้แล้วตอนที่เจาะเกล็ดของมังกร
เมื่อโล่แตกช่วงเวลาของผมจะมาถึงอย่างแน่นอน
และตามที่คาดไว้เนื่องจากการกระแทกของโล่แตกทำให้ฝ่ายตรงข้ามชะงักเล็กน้อย
ที่นี้อาวุธที่ใช่อยู่ก็เพียงพอแล้ว แต่ในระยะนี้โจมตีโดยตรงจะมีประสิทธิภาพมากกว่าการยิงกระสุนอีกนัด
ในสนามรบจำเป็นต้องมีการตัดสินใจที่รวดเร็ว ก่อนที่คู่ต่อสู้จะทำอะไรผมจะทำลายมันก่อน!
“ หลุมหลบภัย !!!”
เวทมนตร์แรกที่ผมเคยใช้ อันที่ทะลุด้านหลังของตุ๊กตาตัวนั้น การเปิดใช้งานทำได้ง่ายและความเร็วในการเปิดใช้งานจึงเร็วที่สุด
ก่อนที่มันจะขยับตัวผมก็เล็งไปที่หน้าอกโดยตรง
ด้วยการการบีบอัดพลังงาน [อาวุธต่อต้าน] ที่ไม่มีเวทย์มนตร์ใด ๆ ต้านทานได้นั้น ก็ไม่ต่างจากกระดาษที่อยู่ต่อหน้าเปลวเพลิงสีดำที่รวบรวมอยู่ในมือขวาของฉัน
และไม่มีการขัดขืนใด ๆ หมัดของผมก็เจาะเข้าไปในร่างกาย
ในขณะนั้นเลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณ
“ เอ๊ะ………”
เลือดสีแดงกระจายไปทั่วการมองเห็นของผม
คู่ต่อสู้ของฉันคือโกเลมแสง ฉันเอาชนะพวกเขามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน พวกมันไม่มีเลือดแดงอยู่ภายใน
เมื่อใช้แรงกับพวกมันพวกมันก็แตกออกเหมือนกระเบื้อง
แล้วนี่เลือดของใคร?
“ ……… .. ”
ผมไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ครั้งเดียว มันเป็นร่างกายของผม ผมจึงรู้ดีที่สุด
แต่เลือดยังคงไหลออกมาแม้ตอนนี้
ถูกต้องจากหน้าอกของโกเลมแสงฉันเจาะด้วยมือของผม
“ มันเป็นไปไม่ได้……….”
ผมสังหรณ์ใจแปลก ๆ
ใจเย็น ๆ ไม่มีทาง; ถ้านี่ไม่ใช่โกเลมแสงก็ต้องเป็นสัตว์ประหลาดคล้ายมนุษย์ตัวอื่น ใช่แล้วสัตว์ประหลาดหลายตัวมีเลือดแดง มันจะต้องเป็นหนึ่งในนั้นด้วย
“ ……….”
สมมติว่าผมน่าจะเพิ่งกลับเข้าคุก
แต่ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ผมก็เอื้อมมือไปใกล้หน้ากากของมันโดยมีเลือดไหลออกมาจากอก
“………ไม่มีทาง.”
ถอดหน้ากากออกสิ่งที่ปรากฏคือผมสีดำและตาสีดำคล้ายกับผมผู้ชายญี่ปุ่น
“ ไม่ !!!”
ฉันฆ่าเขา? มนุษย์? จากบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง?
ไม่มีทางนั้นไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ
หลังจากทั้งหมดนี้เป็นสัตว์ประหลาดถ้าผมไม่เอาชนะเขาผมจะต้องถูกฆ่า ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้ของผมเป็นมนุษย์
…… .. แต่ถ้าผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สิ่งนี้ไม่ได้อยู่ในความคาดหวังของผมหรือ?
ถ้าผมถูกเรียกว่าหมายเลข 49 ก็ควรมีอีก 48 คนที่เหมือนฉัน แต่นั้นแหละผู้ชายคนนี้ก็ถูกพามาที่นี่อย่างกระทันหัน ถูกดัดแปลงและถูก “สร้าง” เหมือนผมเพื่อใช้มนต์ดำ
“ ขอโทษ…….”
ไม่ว่าผมจะเจ็บปวดแค่ไหนน้ำตาที่เคยหยุดไหลก็กลับมาอีกครั้ง
ผมร้องไห้หมอบลงที่นั่น
อย่างที่ผมพูดขอโทษคำเดียวก่อนที่ผมจะรู้ตัวสติของผมก็เริ่มหายไป
วันนั้นสติของผมก็ไม่กลับมาแม้แต่ครั้งเดียว
ผมปฏิเสธที่จะกลายเป็น”ฆาตกร” คุโรโนะ มาโอะ และกลายเป็นตัวทดลองหมายเลข 49 อย่างสมบูรณ์
