บทที่ 8 – ความกลัวสีขาว
“อึก! ทางออกอยู่ที่ไหน…?”
อย่างที่ผมรู้ แต่สถานที่แห่งนี้ใหญ่โตมาก ทุกอย่างนั้นดูเหมือนกันหมด ไม่มีทางที่ผมจะไม่หลงทาง
ก่อนหน้านี้ผมกำจัดคนจากกลุ่มที่สวมชุดผ้าคลุมสีขาวออกไป แต่ตอนนี้ผมเสียใจที่ไม่ปล่อยให้หนึ่งในนั้นมีชีวิตอยู่และถามข้อมูลเกี่ยวกับทางออก เฮ้อช่วยไม่ได้ พวกเขาออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ในขณะที่ผมยิงเวทย์มนต์ดำออกไป นั่นคือเรื่องราวทั้งหมด!
การโจมตีตอบโต้และฆ่าพวกมันทั้งหมดในทันที เป็นนิสัยจากการทดลองเหล่านั้น
อนึ่งผมก็หยิบดาบสองคมจากพวกมันมา 2 เล่มเช่นกัน ไม่มีประสบการณ์ในการใช้ดาบเลย แต่การใช้ดาบของผมแตกต่างออกไปเล็กน้อย ครั้งต่อไปที่พบใครบางคนผมจะใช้ดาบขู่พวกเขาให้บอกตำแหน่งของทางออก
เมื่อวิ่งผ่านทางนั้นในขณะที่คิดสิ่งนี้ผมก็มาถึงห้องที่กว้างขวาง
“ บันได!”
บันไดวางอยู่ฝั่งตรงข้ามของห้องที่นำไปสู่ชั้นบน
ในที่สุดก็พบเส้นทางแห่งความหวังในการออกไปจากสถานที่แห่งนี้ผมวิ่งไปที่บันได แต่ก็หยุดลงเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังลงบันไดนั้นมา ภายใต้การทดลองต่างๆพร้อมกับประสาทสัมผัสทั้ง 5 แม้แต่สัมผัสที่ 6 ของผมก็เข้มแข็งขึ้น ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่แค่จินตนาการของผม
ในขณะที่ผมยืนหยัดต่อสู้เสียงฝีเท้าก็ดังก้อง
ในไม่ช้าเจ้าของเสียงฝีเท้าก็เข้ามาในมุมมองจากบันไดมืด ๆ
“หญิงสาวคนหนึ่ง?”
ความคาดหวังของผมว่ามันคือชายสวมหน้ากากหรือผ้าคลุมสีขาวถูกหักล้างทันที
คนที่ปรากฏตัวคือเด็กผู้หญิงผิวขาวอย่างสมบูรณ์ยกเว้นดวงตาสีแดงเพลิงของเธอ เธอมีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ แต่สวยงาม และผิวที่ขาวจนเกินไปทำให้คิดอยู่พักหนึ่งว่าเธออาจจะเป็นโกเลมแห่งแสงอีกตัวหนึ่ง แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมมีพลังชีวิตอย่างชัดเจน
ไม่ใช่ตุ๊กตา แต่เป็นขาวจริงๆ
“หยุด!”
แม้ว่าเธอจะไม่เข้ากับสถานที่แห่งนี้ แต่เสื้อผ้าสีขาวและตราสัญลักษณ์ไม้กางเขนก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอเกี่ยวข้องกับชายสวมหน้ากากเหล่านั้น
ก่อนอื่นผมพยายามพูดเพื่อหยุดเธอ
“ ……”
หญิงสาวหยุดเคลื่อนไหว
“คุณคือใคร?”
อาจจะเป็นเพราะไม่คาดคิดว่ามันจะกลายเป็นการต่อสู้ในทันทีในขณะที่ลังเลว่าควรจะพูดอะไรดีผมจึงถามถึงตัวตนของเธอ
แม้ว่าจะแน่ใจว่าเธอไม่ใช่พันธมิตร ผมไม่ได้คาดหวังให้เธอตอบ แต่
“ อัครสาวกที่ 7 ซาเรียล”
น่าแปลกที่เธอตอบคำถาม
แม้ว่าไม่รู้ว่าความหมายของชื่ออัครสาวกหมายถึงอะไร แต่ผมก็รู้ว่าเธอชื่อซาเรียล
“ ผมชื่อ คุโรโนะ มาโอ ผมอยากออกไปจากที่นี่แล้วช่วยบอกหน่อยว่าทางออกอยู่ไหน”
“ฉันไม่สามารถ.”
“ อย่างนั้นเหรา – -“
ผมไม่ได้คาดหวังให้เธอบอกจริงๆ แม้ว่าจะอยากรู้นิดหน่อยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่ผมไม่มีเวลาสนใจหรือสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ
ถ้าผมต่อสู้กับชายที่สวมหน้ากาก คงเตะจนกว่าเขาจะบอก แต่ผมทำแบบนั้นกับผู้หญิงที่ไม่มีความแค้นไม่ได้จริงๆ แม้ว่าผมอาจสูญเสียความเป็นมนุษย์ไป แต่ก็ยังไม่ได้โกรธขนาดนั้น
ดังนั้นตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อเธอและก้าวต่อไป
มุ่งความสนใจไปที่ขาของผมทันทีและเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับพวกมันผมวิ่งราวกับจรวดไปที่บันได
คนธรรมดาหรือสัตว์ประหลาดที่อ่อนแอแทบจะไม่สามารถรักษาความเร็วดังกล่าวได้ มันอาจจะเหมือนกับว่าผมหายตัวไปในทันที ––
“ อ๊ะ!?!”
ในขณะที่ผมเร่งความเร็วกะทันหันความตกใจก็แล่นผ่านขาซ้ายของผม
สูญเสียการควบคุมขาซ้ายไป ขณะล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
“อะไรกัน……”
ผมพบว่าที่ต้นขาซ้ายมีเสาเข็มสีขาวแทงเข้ามาลึกมาก
“ นายจะไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น”
เมื่อได้ยินเสียงพึมพำของซาเรียล ความขนลุกซู่ก็แล่นไปตามกระดูกสันหลังของผม
“ เธอล้อฉันเล่นใช่ไหม……….”
จากเด็กผู้หญิงคนนั้นผมรู้สึกได้ถึงพลังเวทย์มนตร์ที่รุนแรงในระดับที่ไม่มีใครเทียบได้แม้แต่สัตว์ประหลาดตัวใด ๆ ที่เคยเจอพุ่งออกมาจากภายในตัวเธอ ออร่าสีเงินที่ห่อหุ้มร่างกายของเธอเหมือนสถานะควัน แต่ก็มีความหนาแน่นมากกว่าหลุมหลบภัยของผม
แม้ว่าจะไม่มีสัมผัสที่ 6 ผมก็จะรู้ว่าเธอเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแน่นอน
“ บั๊กช็อต !!”
ผมดึงเสาเข็มสีขาวออกมาพร้อมยิงกระสุนใส่เธอ
กระสุนสีดำที่กระจายพุ่งเข้าหาหญิงสาวที่ไร้ที่กำบัง
ซาเรียล ก็รับห่ากระสุนเข้าที่ตัวของเธอโดยตรงโดยที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนแม้แต่น้อย
“ อะไรกัน ทั้งที่ไม่มีแม้แต่โล่?!”
กระสุนหายไปทันทีที่สัมผัสออร่าสีขาว
ออร่าของเธอแข็งแกร่งกว่าโล่ที่ผมใช้ สำหรับเธอมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการปลดปล่อยพลังเวทย์มนตร์และมันก็ไม่น่าจะใช่เวทมนตร์
แม้ว่าผมจะมีพลังเวทย์มนตร์ที่ปล่อยออกมาเช่นนั้นเป็นส่วนหนึ่งของการฟื้นฟู แต่มันก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับความสามารถในการปิดกั้นกระสุนที่ทำจากพลังงานเวทย์มนตร์ดำ
ถ้าเธอรับมันได้โดยไม่ต้องทำอะไร การใช้บัคช็อตจึงไม่อาจยับยั้งเธอได้ มันจะเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานเวทย์เสียเปล่าๆ
กระนั้นพลังเวทย์มนตร์สีขาวที่เป็นแหล่งกำเนิดของออร่านั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่ผมรู้จัก
ถ้าการใช้พลังเวทย์ดำทำให้เกิดมนต์ดำ แล้วมนต์ขาวละ?
บอกตามตรงว่าผมไม่ต้องการต่อสู้กับสิ่งที่อันตราย แต่ร่างกายเริ่มเคลื่อนไปยังทิศทางการต่อสู้แล้ว
“[blackening]”
ในมือทั้งสองข้างของผมมีดาบ 2 เล่มที่หยิบมาก่อนหน้านี้ ดาบยาวที่เรียบง่ายถูกห่อหุ้มด้วยพลังเวทย์มนตร์สีดำของผมและเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทตั้งแต่ด้ามจับจนถึงปลายดาบ ผมตั้งชื่อเวทมนตร์นี้ว่า [blackening]
อาวุธที่ผ่านการทำให้ดำ ไม่เพียง แต่แข็งแกร่งขึ้น แต่ยังสามารถใช้ได้โดยไม่ต้องขยับมือด้วย
“ ฟันดาบอัตโนมัติ ”
ดาบสีดำสองเล่มออกจากมือและเริ่มลอยอยู่ในอากาศ ปลายดาบหันเข้าหาคู่ต่อสู้โดยอัตโนมัติ
การต่อสู้ขณะควบคุมจากระยะไกลนั่นคือ Automatic Fencing
เมื่อใช้อาวุธที่มีอยู่เป็นฐาน ความแข็งแกร่งจะสูงกว่ากระสุนที่สร้างจากพลังเวทย์มนตร์ล้วนๆ ถ้าเป็นแบบนี้ก็น่าจะเหนือกว่าออร่านั้นได้
“ แทงทะลุ !!”
ด้วยเสียงของผม ดาบบินได้เหมือนลูกศร
ซาเรียลยืนอยู่ที่นั่นตามปกติ แต่ต่อหน้าเวทมนตร์สีขาวของเธอเริ่มมีสมาธิ และสิ่งที่ปรากฏคือโล่สีขาวในรูปสามเหลี่ยมคว่ำ
“ ปืนไรเฟิล!”
ผมยิงกระสุนแจ็คเก็ตโลหะเพื่อหลอกล่อ และในเวลาเดียวกันดาบก็ฟาดเข้ากับโล่ของซาเรียล
ดาบทั้งสองโดนปัดได้อย่างง่ายดาย แต่ผมไม่สนใจ ผมก็ยังคงยิงปืนไรเฟิล แม้ความรุนแรงต่ำกว่า อาวุธต่อต้าน แต่สามารถยิงได้อย่างรวดเร็วแทน
แต่มันเป็นโล่ที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนจากดาบทมิฬ มันจะไม่มีผลใด ๆ ไม่ว่าจะยิงกระสุนไปกี่นัด
แม้ว่ายิงไปที่จุดเดิมซ้ำๆ แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นผลกระทบได้ ศูนย์บวกศูนย์จะเป็นศูนย์เสมอ
แต่ผมไม่ได้รังเกียจสิ่งนั้น
ปืนไรเฟิลเป็นเพียงการเบี่ยงเบนเพื่อให้เธอสนใจมัน ความตั้งใจหลักอยู่ในดาบที่โดนปัดสองเล่มก่อนหน้านี้
ซาเรียลวางโล่เพื่อตอบโต้ดาบเหล่านั้นหมายความว่ามันจะเป็นอันตรายสำหรับเธอ ซึ่งในขณะที่ Buckshot สามารถหยุดได้ด้วยออร่า แต่ดาบไม่สามารถหยุดได้
ผมเริ่มควบคุมดาบที่ตกอยู่ข้างหลังเธออีกครั้ง
เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายหลัก คือหลังของ ซาเรียล ที่ไม่มีการป้องกันใดๆ
พลังโจมตีเพียงพอที่จะทำให้ตายได้ในทันที เพียงแต่เธอก็เป็นนักเวทย์ด้วยเธออาจจะมีชีวิตรอดได้ “ขอโทษ” ผมคิดในหัวของผม ผมทำให้ดาบบินเข้าหาเธอด้วยความเร็วสูงสุด
ซาเรียล ไม่หันหลังกลับ – ตี
“ —- อะไรกัน?”
ในขณะที่ดาบกำลังจะแทงทะลุหลังเล็ก ๆ ของเธอซาเรียลไม่ขยับเลย
แต่ตอนนี้ซาเรียลคีบดาบสองเล่มระหว่างนิ้วมือขวาของเธอ
ด้วยมือเปล่าของเธอ?
อะไร?
“ ……….”
ดาบสีดำติดอยู่ระหว่างนิ้วบาง ๆ ของ ซาเรียล ดาบสีดำก็เปลี่ยนเป็นสีขาวทันทีและหายไปเหมือนเถ้าถ่าน
“ คุณก……”
ไม่สามารถชนะได้
สัญชาตญาณการใช้เหตุผล ตรรกะทั้งหมด ทั้งมวลล้วนให้ข้อสรุปเดียวกัน – ไม่สามารถชนะได้
ผมเลือกผิด ผมไม่ควรเข้าท้าทายเธอ
ผมควรจะหันหลังและวิ่งหนีด้วยความเร็วเต็มที่ในขณะที่รู้สึกถึงพลังเวทย์มนตร์ที่บ้าคลั่ง
ในความเป็นจริงเธอไม่จำเป็นต้องใช้โล่ ไม่ว่าผมจะใช้เวทมนตร์มากแค่ไหนเธอก็สามารถทำลายมันได้อย่างง่ายดายด้วยร่างกายของเธอ
เมื่อผมมองไปในสายตาของเธอ ผมอาจถูกฆ่าได้ตลอดเวลา ที่ยังให้มีชีวิตอยู่เพราะความปรานีของเธอ
ในใจของผมมองเห็นภาพของการหายตัวไปเหมือนเถ้าถ่านคล้ายกับดาบทมิฬ
“ …… .. ”
ซาเรียลปิดการใช้งานโล่ของเธอ
—– วิ่ง สัญชาตญาณของผมบอก
—– วิ่ง ยังทำได้เหตุผลของผมพยายามให้กำลังใจผม
อย่าเพิ่งยอมแพ้! ควรมีทางที่จะออกไปจากที่นี่อย่างมีชีวิต ก่อนอื่นผมควรวิ่ง ต้องหนีจากสัตว์ประหลาดบ้านั่นให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมอย่างงั้นก็ไม่มีวันเป็นอิสระ
“ ควันดำ – – ปุ!?”
ผมพยายามใช้เทคนิคที่ได้มาจากเปลวไฟสีดำที่ใช้ในการทดลองที่ต่อสู้มาก่อน
ด้วยการพ่นมนต์ดำออกไปผมสามารถเปิดใช้เวทมนตร์ได้โดยไม่มีช่องว่างใด ๆ แต่พบช่องว่างเล็ก ๆ ไหล่ขวาและหน้าท้องของผมถูกแทงด้วยแท่งเข็มสีขาว
ถึงกระนั้นเวทมนตร์ก็ถูกเปิดใช้งานและสภาพแวดล้อมก็ปกคลุมไปด้วยควันดำทันที ภายในควันสีดำผมวิ่งย้อนกลับไปทางที่จากมา น่าเสียดาย แต่บันไดอยู่ไกลเกินไป
บาดแผลแรกที่ผมได้รับที่ขาของผม ถูกปกคลุมด้วยเจลลี่เหมือนพลังเวทย์มนตร์ ในขณะที่เลือดหยุดไหลและร่างกายอยู่ในสภาวะอ่อนแอ เนื่องจากได้รับความเจ็บปวดขนาดนี้
ผมจึงใช้มนต์ดำทำให้ขาแข็งแรงขึ้นอีกครั้ง ผมตัดสินใจวิ่งให้ไกลจากเธอให้มากที่สุด
เป็นการเดิมพัน
“ อาวุธต่อต้าน”
โดยไม่หันไปรอบ ๆ ผมยิงกระสุนลำกล้องสูงสามนัดใส่เธอติดต่อกัน ผมรู้ดีว่ามันคงไม่ได้ผล แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยซื้อเวลาให้ได้บ้าง ในขณะที่กระสุนนัดที่สามถูกยิง แท่งเสาเข็ม 5 อันแทงทะลุหลังของผมทันที ผมได้ใช้โล่ในเดิมพันเพื่อที่จะรับมันเอาไว้
“ อ๊อค!?”
ผมเกือบจะล้มลง แต่ก็สามารถวิ่งต่อไปได้
แท่งเข็มที่ชนหลังของผมก่อนหน้านี้มันเบาลง ดังนั้นผมจึงสามารถรับมือกับแรงกระแทกได้ ผมวิ่งอย่างบ้าคลั่งโดยไม่เหลียวหลัง ผมกลิ้งเข้าไปในห้องแบบสุ่มๆ
“ แฮก… .. แฮก…”
ขณะนี้ คิดว่าผมสามารถหนีจากเธอได้ ผมได้รับรู้ถึงเสียงฝีเท้า และเธอกำลังตามมา
ผมไม่คิดว่าจะสามารถหนีจากเธอได้โดยสิ้นเชิง ดังนั้นในเวลานี้ควรรักษาบาดแผลให้มากที่สุด
“ เจ็บโว้ย……”
ไม่สามารถพูดได้ว่าผมเคยชินกับความเจ็บปวด มีเพียงความสามารถในการจัดการกับมันเท่านั้นที่เพิ่มขึ้น สิ่งที่เจ็บปวดมักจะเจ็บปวดเสมอ
ผมดึงเสาเข็มที่ไหล่และหน้าท้องออกมาและแม้ว่ามันจะยากที่จะเข้าถึง แต่ก็สามารถดึงเสาเข็มที่หลังออกมาได้เช่นกัน
“ …ยังสบายดีอยู่ ตราบเท่าที่อวัยวะภายใน ไม่ได้รับความเสียหายเช่นกัน…”
เจลลี่ที่คล้ายเกิดจากเวทมนตร์เข้าปกคลุมบาดแผล หากมีเวลาเพียงพอจะดูดซึมเข้ากับเนื้อและรักษาได้ ผมสงสัยว่าจำเป็นต้องฆ่าเชื้อหรือไม่ แต่เนื่องจากมันทำให้การรักษาดีขึ้น เดาว่าได้มั้ง? ด้วยเวทมนตร์นี้สามารถรักษาบาดแผลส่วนใหญ่ได้ด้วยตัวเอง
แต่อวัยวะภายในที่มีหน้าที่ซับซ้อนไม่สามารถรักษาให้หายได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ครั้งหนึ่งเมื่อกระเพาะอาหารของผมถูกไดโนเสาร์ชนิดหนึ่งฉีกขาดออกจากกันผมไม่สามารถสร้างลำไส้ขึ้นมาใหม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบและในที่สุดก็ต้องพึ่งพาเวทมนตร์ของผู้ชายที่สวมหน้ากากเพื่อการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์
ความสามารถที่จะบรรลุผ่านเวทมนตร์ยังคงเป็นที่สงสัย แต่ผมไม่มีวิธีการในการค้นหา ตอนนี้ควรคิดว่าควรทำอะไรจากตอนนี้
สาวนักเวทย์สุดอันตรายที่ชื่อว่าซาเรียลจะไม่ปล่อยให้ผมหนีไปง่ายๆ
ประสาทสัมผัสทั้งห้าของ ซาเรียล น่าจะดีกว่าของผมมาก ดังนั้นเธอจึงสามารถพบผมได้ง่าย ๆ จากกลิ่น ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเธออาจจะ ‘จิตสัมผัส’ ออกมาได้ด้วยสัมผัสที่หกของเธอ
ดังนั้นผมไม่สามารถซ่อนตัวอยู่ที่นี่นานเกินไป ความเสี่ยงสูงเกินไป
* —- ตึก *
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา
คล้ายกับครั้งแรกที่เธอมา เธอกำลังเดินช้า ๆ อย่างใจเย็น
ถึงกระนั้นความจริงที่ว่าเธอไม่ประมาทก็เห็นได้ชัดในการต่อสู้ครั้งก่อน
เสียงฝีเท้าค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ เธอกำลังตรงมาที่ห้องนี้แน่นอน
“ เวรล่ะ! ควรทำอย่างไรดี……?”
นี่ไม่ได้อยู่ในระดับเหมือนมอนสเตอร์ตัวก่อน ๆ ที่สามารถชนะได้ถ้าพยายามอย่างหนัก
ต่อหน้าความสามารถที่มีช่องว่างอันใหญ่หลวงนี้ มันยากที่จะพูดว่าผมสามารถอยู่ในความสงบได้
แต่ก็ยังรู้ว่ามีประตูอีกบานในห้องนี้ซึ่งแตกต่างจากประตูที่เข้ามา
ไม่สามารถพูดได้ว่าผมมีแผนอะไร แค่รู้สึกว่าแทนที่จะออกไปข้างนอกมันอาจจะดีกว่าที่จะเข้าไปข้างใน
แม้ว่ามันจะถูกรุกฆาตที่นั่นและถ้ามันเป็นห้องธรรมดา ๆ ที่อยู่ถัดจากประตูนั้น
“–นี่คือ!!”
ตอนที่เปิดประตูผมรู้สึกว่าวันนี้โชคดีเกินไป
สิ่งที่เห็นนอกประตูไม่ใช่ห้องสีขาวอีกห้อง แต่เป็นบันไดวนยาวที่ทอดลงไป
เมื่อมองดูมันเป็นสีดำสนิทที่นั่น ไม่รู้ว่ามันจะเชื่อมต่อกับที่ไหน แต่ถ้าสามารถห่างจาก ซาเรียล ได้แม้แต่นิดเดียวก็รู้สึกน่าดึงดูดมาก โดยไม่ลังเลใด ๆ ผมวิ่งลงไปด้วยความเร็วเต็มที่
ซาเรียลกำลังเดินผ่านทางนั้นด้วยความเร็วปกติของเธอ
เธอไม่ได้เดินแบบนี้เพียงเพื่อกระตุ้นความกลัวให้กับนักเวทย์ที่อ่อนแอที่รู้จักกันในชื่อหมายเลข 49 – ไม่ใช่ คุโรโนะ มาโอชาวต่างชาติที่มีชื่อคล้ายกับราชาปีศาจ
เพื่อรับรู้และติดตามผู้ใช้มนต์ดำได้อย่างสมบูรณ์นี่คือความเร็วที่เหมาะสม นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่วิ่ง และเพราะเธอแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อคุโรโนะอย่างชัดเจน
ถ้าเธอจริงจังเธอสามารถเสกเสาเข็มทั้ง 8 นั้นไว้ในหัวแทนได้ แน่นอนว่าก่อนที่คุโรโนะจะเริ่มโจมตี
แต่เธอปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามที่เธอสามารถฆ่าได้ในพริบตาวิ่งหนีจากเธอ
จากที่นี่ถ้าเธอเลี้ยวเข้ามุม แล้วเขายอมจำนนต่อเธอ เขาก็จะแพ้ แม้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของเธอคิดว่าคงจะดีถ้าเขาสามารถหนีจากเธอไปได้
“ …… .. ”
ถึงกระนั้นซาเรียลก็คิด มนต์ดำของคุโรโนะ ไม่ได้อยู่ในระดับที่เธอคาดคิด
ภายใต้ผลของการทดลองหลายครั้งร่างกายของเขาได้ก้าวข้ามระดับของคนธรรมดาแม้จะไม่ได้รับการเสริมความแข็งแกร่ง แต่เขาไม่มีทักษะพื้นฐานหรือพื้นฐานที่จำเป็นสำหรับเวทมนตร์
ปัจจุบันวัตถุประสงค์หลักของโครงการคือการสร้างร่างกายที่มีความสามารถสูงในการใช้เวทมนตร์ และจะมีการสอนความรู้เชิงปฏิบัติและเทคนิคเกี่ยวกับการต่อสู้และเวทมนตร์จากที่นี่ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้นที่เป็นเช่นนั้น
ปริมาณของพลังเวทย์มนตร์นั้นสูง แต่การไหลเวียนการบีบอัดการปลดปล่อยและเทคนิคการควบคุมพลังงานเวทย์มนตร์อื่น ๆ นั้นหยาบ การปลดปล่อยเวทย์มนตร์ที่ถูกบีบอัดทีละนัดด้วยการกระทำเพียงครั้งเดียวในตัวมันเองทำให้สิ้นเปลืองพลังงานเวทย์มนตร์ไปมาก
การเสริมพลังอาวุธนั้นมากจนผิดปกติ แต่ความแม่นยำของการควบคุมระยะไกลและการปกปิดสถานะนั้นดี เพื่อให้สามารถรับรู้สิ่งต่างๆภายนอกมุมมองได้ ก็สามารถทำได้อย่างง่ายดาย แต่การที่จะสามารถให้พลังโจมตีเท่ากับนักเวทย์ธรรมดา โดยไม่มีทักษะพื้นฐานขั้นต่ำที่จำเป็นนั้นเป็นเพราะประโยชน์ของการดัดแปลงร่างกาย
แต่สิ่งที่ทำให้ซาเรียลประหลาดใจจริง ๆ ไม่ใช่ความแข็งแกร่งที่ได้มาจากการทดลอง แต่เป็นแผนการที่อยู่เบื้องหลังเวทมนตร์ที่ถูกยิง
[Buckshot], [Rifle], [Anti-material] เวทย์มนตร์ที่ยิงออกมาเวทย์มนต์ทั้งหมดมีสสารในรูปทรงกรวยและกำลังหมุนด้วยความเร็วสูงเมื่อมันเข้าใกล้
เวทมนตร์ถูกสร้างขึ้นจากภาพดังกล่าวนั้นนักเวทย์ทุกคนจะใช้รูปร่างของลูบอล ลูกศร ดาบ หอกขว้าง ในกรณีของ ซาเรียล เป็นเสาเข็ม
แต่ในแง่ของพลังการเจาะ ซาเรียล ไม่เคยเห็นกรวยหมุนอะไรแบบนี้มาก่อน
เมื่อเข้าใจอย่างถูกต้อง ทุกคนสามารถทำได้ แต่แนวคิดเบื้องหลังโครงสร้างดังกล่าวมาจากไหน?
หากความคิดเห็นของเธออาจเป็นเพราะเขาเป็นอัจฉริยะโดยธรรมชาติ
แต่เขาเป็น ‘ชาวต่างชาติ’ ที่มาจากโลกอื่นที่เวทมนตร์ไม่มีอยู่จริง คริสตจักรปฏิบัติต่อผู้ที่ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ในระดับเดียวกับมอนสเตอร์
แต่ ‘คนต่างชาติ’ ก็มีความรู้เหมือนกับโลกต่างประเทศของเขาเองมิใช่หรือ ไม่…พวกเขามีมันแน่นอน
และถ้ากรวยนั้นถูกสร้างขึ้นโดยชาวต่างชาติคนนั้นคุโรโนะก็ใช้มันเป็นเวทมนตร์ของเขาโดยตระหนักถึงความจริงที่ว่ามันมีพลังการเจาะสูง
ซาเรียลคิดว่าทฤษฎีของเธอน่าจะถูกต้อง และถ้ามันถูกต้องพวกเขาก็ควรมีความรู้ที่เราไม่รู้จักเช่นกัน
เธอสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้และหากเขาถูกจับได้อีกครั้งเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้มีชีวิตอยู่ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเธอจะต้องฆ่าเขาที่นี่ เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายเล็กน้อย
“ ………”
ซาเรียลหยุดเคลื่อนไหวทันที
เธอไม่สงสัยเลยว่าประตูตรงหน้าของเธอนั้นถูกผ่านมาโดยคุโรโนะ เสี้ยววินาทีที่ซาเรียลลังเลว่าเธอควรจะเข้าไปหรือไม่
แต่ตอนที่เธออยู่ที่นี่เธอรู้สึกว่าจะต้องแน่ใจและเปิดประตูออกไปอย่างไร้เหตุผล
ไม่มีการซุ่มโจมตีหรือสัญญาณของกับดัก
เขาไม่มีเวลาที่จะติดตั้งอะไรแบบนั้น ดังนั้นมันจึงชัดเจน เธอคิดขณะเดินไปยังทางออกอื่นภายในห้อง
เมื่อเปิดประตูสิ่งที่เข้ามาในมุมมองของเธอคือบันไดวนสลัวที่ทอดลงไป
โดยไม่ต้องลงบันได ซาเรียล ทิ้งร่างของเธอไปในช่องว่างตรงกลางบันไดและตกลงไปยังหลุมที่มองไม่เห็นเบื้องล่าง
* ตู้ม !! *
เธอลงพื้นทั้งแบบนั้น โดยที่ไม่ได้เสริมพลังด้วยเวทย์มนต์ให้แก่ร่างกาย
เธอลุกขึ้นยืนในขณะที่เธอแทบไม่รู้สึกอะไรเมื่อลงถึงพื้น แต่กระเบื้องที่อยู่ใกล้เท้าของเธอแหลกเป็นชิ้น ๆ
“…….วิ่งหนี.”
เธอมองเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ นั่นเป็นเพราะที่สุดทางของบันไดมีบ่อน้ำขนาดเล็กที่เชื่อมต่อโดยตรงกับช่องน้ำใต้ดิน และเวทย์มนต์ดำที่หลงเหลือสามารถมองเห็นได้อย่างต่อเนื่องภายในบ่อน้ำนั้น
สถานที่นี้มีไว้สำหรับให้นักบวชชำระตัวเองและเป็นอีกสถานที่ ที่สามารถออกจากห้องทดลองนอกเหนือจากทางเข้าหลัก
มันเป็นความบังเอิญที่เขาเข้ามาในห้องชำระล้างนี้ แต่ต้องขอบคุณมันเขาจึงสามารถหลบหนีจากที่นี้ได้
“……ดีแล้ว.”
ซาเรียลพูดอย่างเงียบ ๆ
จากมุมมองของหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่แยแสต่อมนุษย์และไม่มีอารมณ์ มันเป็นคำพูดที่ถือได้ว่าหายากมาก
สาเหตุที่เธอแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อคุโรโนะนั้นเป็นเพราะสถานการณ์ของเขาคล้ายกับเธอในอดีตมาก
