บทที่ 21 – ยินดีต้อนรับสู่กิลด์นักผจญภัย (1)
คืออย่างที่ผมบอกหลังจากที่ได้พูดคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านเรียบร้อยแล้วจึงมาลงทะเบียนที่กิลด์ทันที! แต่กลิ่นของอาหารภายในห้องรับรองของกิลด์ทำให้ท้องของพวกเราทั้งคู่คำรามไปด้วยกัน
“ ไปกินข้าวก่อนสิ!”
“ใช่!”
เมื่อพวกเราตัดสินใจได้เช่นนั้นจึงไปรับประทานอาหารกลางวันกันก่อน หลังจากนั้นจึงค่อยลงทะเบียน แต่แล้วก็เป็นไปตามที่คาดไว้ห้องรับรองนั้นเต็มไปด้วยนักผจญภัยในชุดเกราะและอาวุธที่ดูอันตราย
“อันไหนดี”
“อันไหนดี” (T / N:ลิลลี่เลียนแบบที่คุโรโนะพูดแม้ว่าจะต่างออกไปเล็กน้อย)
ต้องขอบคุณการปรับเปลี่ยนทำให้ผมสามารถอ่านตัวอักษรได้เช่นกัน ดังนั้นการอ่านเมนูจึงไม่ใช่เรื่องยาก แต่เนื่องจากมันเต็มไปด้วยชื่ออาหารที่ผมไม่รู้จัก ผมจึงตัดสินใจไม่ถูก
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกสำหรับลิลลี่ เนื่องจากเธอไม่รู้เรื่องอาหาร พวกเราทั้งสองนั่งเค้นสมองด้วยกัน
แต่ดูเหมือนว่าระบบการสั่งอาหารยังคงเหมือนเดิม ดังนั้นหากผมตัดสินใจไม่ได้ ผมก็สามารถขอคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่ดูแล เอ๊ะแล้วทิปล่ะ?
“ ขอโทษนะคุณช่วยเราได้ไหม พอดีจะสั่งอาหาร”
“มาแล้วเหมียว!”
พนักงานเสิร์ฟหูแมวหรือพนักงานเสิร์ฟที่เป็นแมวนั่นเอง แมวผ้าดิบมีขนปกคลุมอย่างสมบูรณ์ใบหน้าก็คล้ายกับแมวจริงๆ เช่นกัน แต่เธอเดินด้วยสองขาและโครงสร้างของร่างกายก็คล้ายกับมนุษย์เช่นกัน โดยพื้นฐานแล้วเธอเป็นสมาชิกของเผ่าพันธุ์สัตว์ร้าย แต่เธอมีขนเหมือนมนุษย์จริงๆดังนั้นใบหน้าของเธอถึงแม้จะเป็นแมวก็ดูคล้ายมนุษย์ไปหน่อย นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกเมื่อเห็นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่าของเธอ
“ อืม…“
เพราะการจ้องแบบนั้นมันหยาบคาย ดังนั้นผมควรสั่งก่อน และไม่นานหลังจากที่ผมสั่งอาหาร
“ นั่นเป็นเงิน 520 เหรียญเงิน” (พนักงานเสิร์ฟแมวสาว)
พวกเขาใช้ระบบจ่ายเงินล่วงหน้าเพื่อได้รับเงินก่อน
ฉันหยิบเหรียญทองที่ส่องแสงออกมาจากกระเป๋า
“ ขอโทษทีตอนนี้ผมมีแค่เหรียญทอง จะได้ไหม” (คุโรโนะ)
“ เมี้ยว! 1 ทอง! ได้สิ!” (พนักงานเสิร์ฟแมวสาว)
“ แล้วด้วยสิ่งนี้”
ฉันใส่เหรียญทองขนาด 500 เยนลงบนอุ้งมือของเธอที่ดูคล้ายกับมือ
“ขอบคุณ การแลกเปลี่ยนจากเหรียญทองเป็นเหรียญเงินเป็นจำนวนเงินทั้งสิ้น 9480”
เธอคืนเงินให้ฉัน 9 เหรียญเงินใหญ่ 4 เหรียญเงินเล็ก และ 8 เหรียญทองแดง เหรียญซึ่งดูเหมือนเหรียญ 10 เยน
“ กรุณารอสักครู่” (พนักงานเสิร์ฟแมวสาว)
ในขณะที่กระดิกหูและหาง เธอก็กลับมาที่เคาน์เตอร์
ฟู่ ดูเหมือนว่าผมสามารถสั่งอาหารและชำระเงินได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ ขอบคุณพระเจ้า
“แต่ถึงกระนั้นผมก็มีเงินมากมายจริงๆ มันก็ดีสำหรับผมที่สิ้นเนื้อประดาตัว”
เหตุใดผมจึงมีสิ่งที่น่าอัศจรรย์เช่นเหรียญทอง ผมได้รับมันจากหัวหน้าหมู่บ้านชิโอเนะ เพื่อเป็นรางวัลสำหรับการกำจัดก็อบลิน
รวมทั้งสิ้น 20 เหรียญทอง เมื่อเปลี่ยนเป็นเงินเยนก็ประมาณ 200,000 เยน
เนื่องจากทั้งผมและลิลลี่ไม่มีกระเป๋าติดตัวพวกเราจึงเก็บเหรียญทองไว้ในเงาของผม ในแง่ของความปลอดภัยเป็นที่ที่ดีที่สุด
ผมยังได้เรียนรู้เกี่ยวกับระบบเงินของประเทศนี้จากเธอ
ผมกลัวว่าพวกเขายังคงใช้ระบบแลกเปลี่ยน ดังนั้นผมจึงรู้สึกโล่งใจเมื่อได้รับรู้ว่ามีการใช้สกุลเงินที่เหมาะสม ถ้าไม่มีผมจะมีปัญหาในการซื้อของ เหนือสิ่งอื่นใดผมไม่คุ้นเคยกับมัน
นอกจากนี้สกุลเงินที่นี่ยังแบ่งออกเป็นประเภททอง เงิน และทองแดง เหรียญเหล่านี้แม้จะไม่เข้มงวดมากนัก แต่จะใช้ทองคำจำนวนมากที่ด้านล่างที่มีลักษณะเป็นสีเงิน และอื่น ๆ
ทองคำที่ผมใช้ โดยทั่วไปเท่ากับ 10,000 เยน เงินทอนที่ฉันได้รับคือ 1 เงินขนาดใหญ่ = 1,000 เยนและเงินเล็ก 100 เยนและทองแดง 10 เยน
1 ทอง = 10,000 เหรียญเงินเป็นอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราในโลกนี้ เงินจึงกลายเป็นมูลค่าตามสัดส่วนของเงินเยนญี่ปุ่น สำหรับสินค้าที่ต่ำกว่า 10 เยนจะใช้ทั้งทองแดงและเงินขนาดเล็ก (T / N: ซึ่งแตกต่างจากเหรียญเงินก่อนหน้านี้) ทางกิลด์จึงใช้เหรียญทองแดงในการนี้
ผมยังได้เรียนรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับราคาของสิ่งต่างๆ แต่ยังไม่สามารถทราบราคาตลาดที่แท้จริงได้จนกว่าผมจะเริ่มซื้อสินค้าจริงๆ สักครั้ง
ราคาอาหารในกิลด์ดูเหมือนจะเป็นราคาทั่วไปในทุกกิลด์ ดังนั้นจึงกลายเป็นราคามาตรฐานสำหรับอาหารในแต่ละมื้อ
ถ้าค่าอาหารกลางวันสำหรับสองท่านคือ 520 เยนไม่ก็ 520 เหรียญเงินราคาจะประมาณ ครึ่งหนึ่งเมื่อเทียบกับญี่ปุ่น
นอกจากนี้ดูเหมือน 20 เหรียญทอง จะมากกว่าที่ชาวนาในหมู่บ้านได้รับในหนึ่งเดือนเสียอีก ผมรู้สึกงงเล็กน้อยเนื่องจากได้รับเงินมากพอที่จะเล่นรอบเดือน แต่ดูเหมือนว่าการกำจัดก็อบลินหากได้รับการร้องขอจากกิลด์จะต้องใช้เงินมากกว่านี้
การพูดคุยสิ้นสุดลงเนื่องจากทั้งสองฝ่ายได้ประโยชน์จากเรื่องนี้
อนึ่งคำให้การของลิลี่ในฐานะหลักฐานในการกำจัดก็อบลินนั้นก็เพียงพอแล้ว เห็นได้ชัดว่าแฟรี่ไม่พูดเรื่องโกหก ดังนั้นคำพูดของพวกเธาจึงถือว่าน่าเชื่อถือ แน่นอนอีกเหตุผลหนึ่งก็คือลิลลี่ได้รับความไว้วางใจจากชาวบ้านเหล่านี้
ในขณะที่ผมคิดอย่างนี้ในที่สุดอาหารที่สั่งของพวกเราก็มาถึง
การพูดคุยที่ยากลำบากเกี่ยวกับเงินหายไปต่อหน้าอาหารอร่อย รับประทานแล้วนะครับ ผม และลิลลี่ กัดกินอาหารตรงหน้าพวกเรา
ใช่แล้ววัฒนธรรมการพูดรับประทานแล้วนะครับ และขอบคุณสำหรับมื้ออาหาร ก่อนรับประทานอาหารนั้นเห็นได้ชัดทั้งในญี่ปุ่นและทวีปแพนโดร่า
“อร่อย! เนื้อสัตว์ลึกลับที่เรียกว่า ดอร์โทด อร่อยเกินไป!”
“ อร่อย!”
การกินอาหารจานนี้ที่ทำจากส่วนผสมที่ไม่รู้จักและดื่มชาที่ไม่รู้จักอย่างไม่ลังเล ในที่สุดผมก็หยุดพักหายใจ
“อ..อร่อยจัง “
ชาของลิลลี่ ให้ความรู้สึกเหมือนชาดำ แต่รสชาตินี้เหมือนชาข้าวบาร์เลย์ ดังนั้นจึงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ผมเกือบจะลืมไปแล้ว แต่หลังจากพักผ่อนอีกสักหน่อยผมควรไปลงทะเบียนเป็นนักผจญภัย
“ ลิลลี่เมื่อพวกเรากลับบ้าน ผมมีบางอย่างจะบอกคุณ”
“ คุโรโนะมีอะไรจะบอก?”
“ แม้ว่าผมจะเลี่ยงคำถามของหัวหน้าหมู่บ้านไปบ้างโดยบอกว่าผมมาจากที่ไกล ๆ แต่ผมจะบอกความจริงให้แก่ลิลลี่เท่านั้น”
“ อย่างนั้นเหรอ? ตกลง!”
“อืม! เราจะอยู่ด้วยกันไปอีกนานนับจากนี้ ตอนนี้ผมจะไปลงทะเบียนเป็นนักผจญภัย”
“อืม! ระวังตัวด้วย!”
ลิลลี่ยิ้มส่ง ผมจึงลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง
