บทที่ 26 – เรื่องราวของนักเรียนมัธยมปลายธรรมดา
คุโรโนะมาโอะเป็นนักเรียนมัธยมปลายอายุ 17 ปี
เขาไม่เคยย้อมผม ไม่สูบบุหรี่ หรือทะเลาะวิวาท และรอบข้างของเขาไม่มีใครที่จะทำแบบนั้น เขาใช้ชีวิตในโรงเรียนมัธยมที่เงียบสงบอย่างแท้จริง
ภูมิหลังครอบครัวของเขาก็ปกติเขามีพ่อ แม่ และพี่สาวอีกหนึ่งคน
สิ่งเดียวที่เขากังวลคือการสอบในปีหน้าและเส้นตายสำหรับนวนิยายของชมรมวรรณกรรม
ชีวิตประจำวันปกติอันแสนสงบสุข ผมมีสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด [ET: ผู้แต่งเปลี่ยนจากมุมมองบุคคลที่สามเป็นมุมมองบุคคลที่หนึ่ง]
“แต่ถ้าจะไม่เข้าใจอะไรสักอย่างล่ะก็….คงเป็นการอยู่ในที่ที่ผมไม่รู้จัก”
ครั้งแรกที่ผมลืมตาดูโลกนี้อยู่ในห้องทดลองที่มีการติดตั้งวงแหวนไว้บนหัวของผม
อุ แม้เพียงแค่รำลึกมันก็ทำให้อารมณ์ของผมแย่ลง ซึ่งตลอดชีวิตของผม ผมสงสัยว่าผมจะต้องเผชิญกับการตื่นมาพบอะไรที่แย่กว่านั้น
“เสรีภาพในร่างกายของผมถูกขโมยไป และผมกลายเป็นตัวทดลองในสถานที่ที่มีแต่ห้องสีขาว เป็นผลให้ตอนนี้ผมสามารถใช้มนต์ดำได้ ร่างกายของผมแข็งแรงขึ้นมาก ผมสามารถเข้าใจภาษาของโลกนี้ รวมทั้งสามารถเขียนและอ่านอักษรของโลกนี้ได้เช่นกัน”
แม้ว่าผมจะไม่ได้อยากใช้มัน แต่ผมก็ถูกบังคับให้ใช้พลังนี้
พลังที่ผมมีในตอนนี้ไม่สามารถได้รับหากไม่มีการฝึกฝนในโลกนี้
ผมได้รับพลังนี้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งปี สิ่งตอบแทนคือความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นกับจิตใจและร่างกายของผม
“หลังจากที่ผมได้รับพลังในระดับหนึ่งผมก็ถูกบังคับให้ต้องต่อสู้ในสิ่งที่เรียกว่า ‘การทดสอบการเคลื่อนไหว’”
มันเริ่มต้นด้วยโกเลมไม่ถืออาวุธและฝ่ายตรงข้ามที่พบเจอจะค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ
นอกจากนั้นผมก็แข็งแกร่งขึ้นด้วย
“และครั้งหนึ่งคู่ต่อสู้ของผมคือ……มนุษย์จากโลกเดียวกับผม แต่ผมเพิ่งรับรู้หลังจากที่ผมฆ่าเขาแล้ว”
จากนั้นผมก็สละสติสัมปชัญญะของตัวเองโดยสิ้นเชิง
อย่างไรก็ตามการทดลองไม่ได้หยุดลงเพียงแค่ผมเริ่มรู้สึกว่าผมจำเป็นต้องหนีจากที่นั่น
แม้ว่าสติสัมปชัญญะของผมจะเลือนหายไป แต่ประสบการณ์ที่ผมได้รับจากร่างกายก็กลายเป็นของผมเอง
“ แม้หลังจากนั้นฉันก็ถูกบังคับให้ต่อสู้ในการทดลองเดียวกัน ฉันไม่สามารถนับจำนวนคนที่ฉันฆ่าได้ แต่ฉันคือคนที่ฆ่าพวกเขา และทุกครั้งที่ฉันฆ่าคนฉันก็ค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นมาดูกันว่าฉันได้รับพลังที่สามารถเอาชนะมังกรพ่นไฟได้”
ในสมัยนั้นผมไม่มีเวลาฟื้นความรู้สึก
ในขณะนั้นเองที่สติสัมปชัญญะและอัตตาของผมกำลังจะหายไป
“ผมไม่เข้าใจสถานการณ์ที่มันเกิดขึ้น เมื่อถึงเวลาที่ผมรู้สึกตัวอีกครั้งวงแหวนบนหัวของผมก็ร่วงลงไปนอนอยู่บนพื้นห้องทดลอง ตอนนี้ผมคิดเกี่ยวกับเหตุผลที่สติสัมปชัญญะของผมจางหายไปอาจเป็นผลกระทบจากวงแหวน อย่างไรก็ตามต้นเหตุหลักของการยับยั้งสติสัมปชัญญะของผมอย่าง ‘วงแหวน’ ก็ถูกลบออกไปแล้ว ผมฆ่าชายสวมหน้ากากทั้งหมด และหนีออกจากห้องทดลองโดยไม่ลังเล”
ในท้ายที่สุดต้องขอบคุณพลังที่พวกเขามอบให้ผมทำให้ผมสามารถหนีออกจากสถานที่นี้ได้ หลังจากนั้นผมก็มาถึงที่นี่โดยไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลย
หากไม่ใช่เพราะซาเรียลการหนีออกจากห้องทดลองก็ไม่เป็นอันตรายเท่า
“หลังจากหนีออกจากสถานที่นั้นผมคิดว่าจะวิ่งไป ณ สถานที่ ที่พวกเขาจะไม่มาตามหาผมดังนั้นผมจึงขึ้นเรือที่มุ่งหน้าไปยังทวีปแพนโดร่า จากนั้นเมื่อผมตื่นขึ้นมาพบลิลลี่อยู่ที่นั่น”
ผมเล่าสถานการณ์ที่ผมต้องให้ลิลลี่ฟังซึ่งกำลังนั่งทับขาของผม
ผมไม่รู้ถึงสิ่งสำคัญเช่น ผมมาถึงโลกนี้ได้อย่างไร และตัวตนที่แท้จริงของชายสวมหน้ากาก
“ คุโรโนะ……”
“ตอนนี้ผมไม่เป็นไรลิลลี่ มันเจ็บปวดมาก แต่ตอนนี้มันก็ผ่านมาแล้ว”
แม้ว่าลิลลี่จะไม่รู้รายละเอียดทุกอย่าง แต่เธอก็ยังเข้าใจความรู้สึกที่ผมอาศัยอยู่ในห้องทดลอง
ผมไม่ต้องการคำปลอบใจ ผมแค่อยากให้ลิลลี่รู้เกี่ยวกับตัวผม
แม้ว่าลิลลี่ที่อยู่เคียงข้างผมก็เป็นคำปลอบใจที่เพียงพอสำหรับผม
“ เฮ้ลิลลี่คุณรู้จักเวทมนตร์ในการเรียกบุคคลจากโลกอื่นหรือไม่”
“อีกโลกหนึ่ง? ฉันไม่รู้ แต่มันมีเวทย์มนต์อัญเชิญ “อัญเชิญ” “
“ ผู้ที่เรียกมอนสเตอร์?”
“ใช่”
“ เวทอัญเชิญส่วนใหญ่เป็นแบบนั้นหรือเปล่า”
“ ใช่ส่วนใหญ่สามารถเรียกสัตว์ประหลาดหรือแฟมิเลียร์ได้ นอกเหนือจากนั้นฉันไม่รู้”
“เข้าใจแล้ว……”
บางครั้งผมเคยเห็นมอนสเตอร์หรือเวทมนตร์อัญเชิญที่คุ้นเคยในช่วง “การทดสอบการเคลื่อนไหว”
ผมสงสัยว่าผมถูกเรียกตัวมาจากจัตุรัสเวทมนตร์ที่สว่างไสวเหมือนพวกเขา
อย่างไรก็ตามลิลลี่เวทมนตร์ที่อัญเชิญมาและผมรู้ว่ามีไว้สำหรับเรียกใครบางคนจากที่อื่นในโลกนี้ ไม่ใช่เพื่อเรียกคนจากโลกอื่น
“ คุโรโนะคุณอยากกลับบ้านไหม? คุณจะกลับไปเมื่อไหร่”
“ อ่าผมอยากกลับบ้าน ผมทิ้งทุกอย่างที่ผมได้รับมาในชีวิตเมื่อผมมาที่นี่”
ผมสงสัยว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นในโลกก่อนหน้าของผม
ผมได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็น “บุคคลสาบสูญ” ที่นั่นหรือไม่? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมทำให้ครอบครัวเดือดร้อน
อย่างน้อยที่สุดมันจะดีกว่ามากถ้าผมสามารถส่งจดหมายฉบับเดียวได้
“ อย่างไรก็ตามผมไม่รู้เกี่ยวกับเวทมนตร์มากนัก และความลึกลับสำหรับการท่องไปมาระหว่างโลกจะไม่สามารถค้นพบได้ง่ายๆ นั่นคือเหตุผลที่ผมจะอยู่ที่นี่สักพักหรือไม่ก็ตลอดชีวิตในโลกนี้ ถ้าเป็นเช่นนั้นผมขอให้คุณมีมิตรภาพที่ยืนยาวกับผมต่อไป”
“ อื้ม! ลิลลี่จะอยู่กับคุโรโนะตลอดไป!”
“ ขอบคุณลิลลี่”
ผมคิดว่าถ้าผมสามารถอยู่กับลิลลี่ได้ การมีชีวิตอยู่ในโลกอื่นก็น่าสนใจเช่นกัน
