Kuro no Maou (มารดำ) – ตอนที่ 29 กลับสู่ชีวิตธรรมดา

หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากพบกับลิลลี่

แม้ในโลกนี้ก็มีคำศัพท์สำหรับเรียกเวลา เช่น สัปดาห์ เดือน และปี เพราะถึงแม้การตั้งชื่อจะแตกต่างกัน แต่โลกนี้ก็ใช้ปฏิทินสุริยคติเช่นเดียวกับโลก

ผมได้พบกับลิลลี่ในช่วงสัปดาห์แรกของ [เดือนแห่งเรียวคุฟุ(สว่างสายลมต้นฤดูร้อน)] ซึ่งจะตรงกับเดือนเมษายน

ใช่แล้ว ตอนนี้ก็เดือนพฤษภาคมหรือ [เดือนเอนไร (จุดฟ้าร้องอยู่ไกล)] สัปดาห์ที่สองจะเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้

แม้แต่ในปฏิทินนี้เดือนกุมภาพันธ์ [เดือนโฮโชว (เกล็ดน้ำแข็งที่ส่องแสง)] มีทัังหมด 28 วันและมี 29 วันในทุกๆ 4 ปี

ด้วยเหตุนี้ผมจึงสามารถเรียนรู้ปฏิทินได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งเวลาของ 1 วันยังยาวเท่ากันคือประมาณ 24 ชม. น่าเสียดายที่ผมไม่มีนาฬิกาจึงไม่สามารถแน่ใจได้

นอกจากนี้ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของหมู่บ้านด้วย หมู่บ้านไอริส และหมู่บ้านอื่น ๆ โดยรอบเป็นหมู่บ้านเกษตรกรรมที่มีการผลิตข้าวสาลีเป็นจุดสนใจ

แต่ในโลกนี้อันตรายที่รู้จักกันเป็นมอนสเตอร์ที่มีอยู่ดังนั้นแม้ที่เล็กที่สุดของหมู่บ้านขนาดใหญ่

มีความสวยงามและพวกเขายังมีรั้วไม้เป็นการล้อมรั้วขั้นพื้นฐานเพื่อป้องกัน

ดังนั้นผู้คนจึงไม่กระจายไปทั่วเป็นกลุ่มเล็ก ๆ และทำให้หมู่บ้านต่าง ๆ ที่มีการระบุไว้ในแผนที่อย่างชัดเจนและเป็นที่รู้จักแม้ว่ามันจะเป็นเหมือนยุคกลางที่นี่

ผมยังเห็นแผนที่คร่าวๆของบริเวณโดยรอบที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านดังนั้นตอนนี้ผมจึงรู้สถานที่ของหมู่บ้านกัวร์ ที่อยู่ใกล้เคียงแฟรี่การ์เด้น ถ้ำกัวร์ ซากปรักหักพังของมีเดีย และภูเขาและแม่น้ำอื่น ๆ ในพื้นที่

สภาพแวดล้อมของหมู่บ้านไอริส ตั้งอยู่ในประเทศที่เพิ่งได้รับการเลี้ยงดูโดยการ์วิน่า แห่งเผ่ามังกร เมืองหลวงไดโบลอส ซึ่งถูกใช้เป็นชื่อประเทศเช่นกันเป็นดินแดนที่ราชามังกรอาศัยอยู่

เห็นได้ชัดคือการ์วิน่าเป็นชายหนุ่มที่แม้แต่ในชนเผ่ามังกร แต่ความเข้มงวดในการปกครองและความทะเยอทะยาน เขาก็กลายเป็นกษัตริย์และสร้างประเทศ

อ๊ะ อย่างไรก็ตามตอนนี้ทวีปแพนโดร่ากำลังอยู่ภายใต้การโจมตีของมนุษย์

ผมได้ยินเรื่องต่างๆ เช่นการบุกเบิกและการล่าอาณานิคมที่เมืองท่า แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องจริง นอกจากนี้สถานที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของสิ่งอำนวยความสะดวกนั้นเรียกว่าทวีปอาร์ค

ในโลกของฉันมีการบันทึกไว้แล้วในประวัติศาสตร์ว่าผู้ที่ข้ามทะเลพิชิตประเทศต่างๆได้อย่างไรในแอฟริกาและอินเดียชาวพื้นเมืองตกอยู่ภายใต้การปกครองโดยตกเป็นทาส และได้รับอนุญาตให้ทำการค้ากับประเทศบ้านเกิดเท่านั้น

ในอเมริกาใต้ประเทศที่ปกครองมายาวนานเช่นอินคาและแอซเท็กต่างถูกทำลายและผู้คนต้องเผชิญกับการทำลายล้าง

แล้วทวีปแพนโดร่านี้จะมุ่งหน้าไปสู่การเป็นทาสหรือการทำลายล้างในซักวันหรือไม่? ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น

ผู้ล่าอาณานิคมในโลกของผมสามารถทำได้เพราะพวกเขามีอำนาจที่แตกต่างกันอย่างท่วมท้น ตรรกะง่ายๆ ที่แม้แต่เด็กก็เข้าใจได้เช่นผู้แข็งแกร่งจะปกครองผู้อ่อนแอ

แต่เอลฟ์ คนแคระ ก็อบลิน และเผ่าพันธุ์สัตว์ร้ายอื่น ๆ มีความแข็งแกร่งเพียงพอที่จะขับไล่ผู้รุกราน  ซึ่งในโลกแห่งเวทมนตร์นี้ปืนไม่ใช่อาวุธขั้นสูงสุด แม้แต่กริชแรปเตอร์ตัวเล็ก ๆ ก็สามารถเผชิญกับเสียงปืนได้อย่างง่ายดาย แน่นอนว่าเมื่อพิจารณาถึงอาวุธที่ผมเห็นดูเหมือนว่าปืนยังไม่ได้ถูกประดิษฐ์ขึ้นที่นี่

อนึ่งในช่วงหนึ่งเดือนนี้ผมได้เข้าใจว่ามนุษย์ธรรมดาในโลกนี้มีพละกำลังมากเพียงใด

เมื่อผมหลบหนี ผมสามารถฆ่าคนสวมหน้ากาก และคนที่สวมชุดเกราะเบาได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว ไม่ใช่เพราะพวกเขาอ่อนแอ แต่เป็นเพราะนั่นคือความแข็งแกร่งโดยเฉลี่ยของมนุษย์ทั่วไป

ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถสร้างกองทัพที่มีความแข็งแกร่งพอๆ กับซาเรียลซัก 10,000 หรือ 100,000 คน

ผมเดาว่าซาเรียล เป็นข้อยกเว้นจริงๆ มนุษย์ในโลกนี้โดยพื้นฐานแล้วคล้ายกับมนุษย์ในโลกของผม

แม้ว่าพวกเขาอาจจะใช้พลังได้ แต่กองทัพของมนุษย์ก็ไม่ได้มีข้อได้เปรียบเหนือกลุ่มสัตว์ประหลาดแต่อย่างใด ซึ่งในความเป็นจริงความแข็งแกร่งของแต่ละบุคคลนั้นมันชั่งสูญเปล่า

แต่ถ้าพวกเขามีซาเรียล ก็คงจะมีคนที่มีความแข็งแกร่งระดับเดียวกันอยู่เช่นกัน ตัวอย่างเช่น         การ์วิน่าราชาแห่งเผ่ามังกร ที่ปกครองไดดาลอส

เชื่อมโยงไปถึงของผู้คนจากทวีปอาค เป็นที่น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถพูดได้ว่าโชคดีที่ได้อยู่ฝ่ายไดดาลอส ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเผชิญหน้ากับกองทัพที่น่ากลัวของไดดาลอส ซึ่งนำโดยราชามังกร ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่สามารถรุกคืบทวีปแพนโดร่าต่อไปได้

ปัจจุบันกองทัพไดดาลอส ได้จับผู้คนในทวีปอาร์คและพวกเขาต้องการเจรจา

ทั้งหมดนี้ได้ยินมาจากหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่ผมได้ยินจากการสนทนาในเมืองท่าอาจเป็นเรื่องจริงที่การพิชิตทวีปแพนโดร่าจะไม่เป็นไปด้วยดี

ดูเหมือนว่าผมจะกังวลอย่างไม่มีจุดหมายว่าจะถูกลากเข้าสู่สงคราม ผมสามารถใช้ชีวิตที่สงบสุขต่อไปในฐานะนักผจญภัยที่นี่

วันธรรมดาของชีวิตในต่างโลกของผมได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

“ อ่า…วัสซัง สวัสดีตอนเช้า” ( คุโรโนะ)

“ โย่…เป็นเช้าที่ดีนี่ โอ้? วันนี้ลิลลี่ซังไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ? หายากนะเนี่ย” ( วัสซัง)

“ เธออยู่ในบ้านกำลังปรุงยา ผมไม่มีอะไรจะสามารถช่วยได้”

“ อย่างนั้นเหรอ? ปกติเธอจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาดังนั้นคุณคงรู้สึกเหงา แต่ฉันเห็นว่าวันวางขายยาใกล้เข้ามาแล้ว”

“ คราวนี้เธอจะทำมากกว่าปกติดังนั้นโปรดมาอุดหนุนบ้าง แม้ว่าเราจะเรียกเก็บเงินก็ตาม”

“ อ่าฮะคุณกลายเป็นเหมือนพ่อค้ามากขึ้น”

“ เยี่ยมเลย อาชีพของเราขึ้นอยู่กับมันหลังจากนี้”

“ คุณไม่ได้เป็นนักผจญภัยด้วยหรือ? ฉันได้ยินมาว่าคุณมีพรสวรรค์มากเหมือนกัน”

“ ไม่มีทางหรอกแค่มนต์ดำของผมนั้นหายาก”

“ ตราบใดที่คุณสามารถกำจัดมอนสเตอร์ได้ทุกอย่างก็ดี วันนี้คุณจะไปที่กิลด์อีกครั้งใช่ไหม ขยันดีนี่!”

“อืม แล้วเจอกัน”

การทักทาย วัตซัง ตอนเช้าทุกวันในขณะที่ไปหมู่บ้านก็กลายเป็นนิสัยไปแล้ว

แม้ว่าผมจะรู้สึกประหลาดใจที่เห็นก็อบลินเหมือนเขาในตอนแรก….มันน่าทึ่งมากที่คุณคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ  วัตซังนั้นทำงานในภาคสนามพร้อมกับภรรยาและลูก ๆ ของเขา ซึ่งดูเหมือนกับกลุ่มสัตว์ประหลาดจากระยะไกล แต่ก็ยังคงเป็นสมาชิกที่ยอดเยี่ยมของหมู่บ้านไอริส

“ กรินท์ซาน สวัสดีตอนเช้า”

“ สวัสดีตอนเช้า ลิลลี่ซัง คือ —-“

ผมถูกทุกคนถามว่าปกติแล้วผมมักจะเห็นลิลลี่ อธิบายไม่นานผมก็ผ่านประตูตามปกติ

“ โอ้ใช่หลายคนสังเกตเห็นหมาป่าลมดูเหมือนว่าฝูงของพวกมันได้ปรากฏตัวขึ้น”

หมาป่าลมเป็นสัตว์ประหลาดเหมือนหมาป่าที่สามารถใช้เวทย์ลมได้ พวกมันเป็นมอนสเตอร์อันดับ 1 ที่ต่ำที่สุดที่ล่าเป็นกลุ่มคล้ายกับกริชแร็พเตอร์ แต่สำหรับชาวบ้านพวกมันเป็นอันตรายมากพอ

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมจะกำจัดพวกมันถ้าผมเห็นพวกมัน” ( คุโรโนะ)

“ ได้เลย ฉันจะปล่อยให้คุณจัดการ” ( กรินท์)

การรับฟังความเคลื่อนไหวของสัตว์ประหลาดก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม

กรินต์ซานเป็นหัวหน้าคณะกองกำลังป้องกันหมู่บ้านดังนั้นจึงกลายเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องเป็นผู้เฝ้าประตูเช่นกัน

ถึงกระนั้นเขาก็รับรู้ข้อมูลและข่าวสารเกี่ยวกับพื้นที่จากการพูดคุยกับชาวบ้านคนอื่น ๆ เป็นอย่างดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับสัตว์ประหลาด

แม้ว่ามนุษย์จะบุกรุกเข้ามา แต่อันตรายโดยตรงต่อหมู่บ้านนั้นคือสัตว์ประหลาดเท่านั้น

“ สวัสดีตอนเช้า วันนี้คุณจะหาหนังสือเล่มไหนดี?” ( ชิโอเนะ )

การมาที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเพื่ออ่านหนังสือก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปด้วย

ชิโอเนะซังมักจะต้อนรับผมที่เข้าไปใช้บริการห้องสมุดของเธอทุกวันอย่างมีความสุข ขอบคุณที่

ให้ชาและของกินทุกวัน……

“ มีหนังสือเล่มใดที่เกี่ยวข้องกับการโอนย้ายหรือการอัญเชิญเวทมนตร์หรือข้อมูลเกี่ยวกับซากปรักหักพังที่มีอุปกรณ์พิธีกรรมประเภทเดียวกันหรือไม่?” ( คุโรโนะ)

“ แม้ว่าจะไม่มีเวทมนตร์ แต่มาดูกันดีกว่าว่าควรมีบันทึก หรือบันทึกของนักผจญภัยที่เข้าไปในดันเจี้ยนประเภทซากปรักหักพังในประวัติศาสตร์”

“ ถ้าอย่างนั้นได้โปรด”

เห็นได้ชัดว่าผมไม่ยอมแพ้ที่จะกลับไปยังโลกของตัวเอง

แต่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอย่างไรกับมัน ดังนั้นผมจึงสามารถค้นคว้าเกี่ยวกับการอัญเชิญเวทมนตร์ที่เขียนไว้ในหนังสือเท่านั้น

“ดิฉันคิดว่าหนังสือที่เชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์หรือดันเจี้ยนหาได้จากห้องสมุดไดดาลอสเท่านั้น” (ชิโอเนะ )

“ เป็นเช่นนั้นจริงๆ ผมจะลองไปเที่ยวที่นั่นสักวัน” ( คุโรโนะ)

ดีแล้วล่ะ ไม่จำเป็นต้องใจร้อนผมจะแก้ปัญหานี้อย่างช้าๆ