เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เริ่มต้นชีวิตในฐานะนักผจญภัย ผมเริ่มคุ้นเคยกับการนอนกลางแจ้ง
ร่างกายของผมจะไม่อ่อนเพลียแม้ว่าจะไม่ได้ 3 วันก็ตาม ด้วยร่างกายแข็งแรงขึ้นมากจนผมสามารถพักผ่อนได้มากเพียงแค่นอนลงบนพื้นเปล่า ๆ
แต่เพียงเพราะทำได้ไม่ได้หมายความว่าจะสบาย มนุษย์มีเป้าหมายเพื่อนำไปสู่ชีวิตที่มีสุขภาพดีและมีวัฒนธรรม
ดังนั้นผมจึงได้เรียนรู้สิ่งพื้นฐานขั้นต่ำเช่นการกางเต็นท์หรือวิธีการจุดไฟและทักษะอื่น ๆ ในค่าย
แน่นอน ผมมีมีดเวทมนตร์เอนกประสงค์ นิ้วโป้งของของอีฟรีต ดังนั้นผมจึงค่อนข้างผ่อนคลายเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับไฟ
“ นายกำลังทำอะไรคุโรโน่ซัง”
ผมแทงมีดลงที่พื้นตรงกลางค่ายแล้วตอบแฮร์รี่
“ อ่านี่คือยาไล่แมลง”
“ ยาขับไล่แมลงเหรอ —– เดี๋ยวก่อนมีด
เล่มนั้นมันเป็นอาวุธวิเศษใช่ไหม!?” (แฮร์รี่) “ ใช่แล้ว…… .. มันน่าประหลาดใจตรงไหนเหรอ?”
เมื่อได้ยินแฮร์รี่พูดถึงอาวุธวิเศษเอเทนก็มาด้วย
“ เยี่ยมมาก…. ฉันอยากมีอาวุธวิเศษบ้าง!” (เอเทน)
ตอนนี้รู้สึกราวกับว่าเธอจะหยิบมีดและนำมันกลับบ้านไปด้วย
“ ผมไม่ได้ให้คุณ” (คุโรโนะ)
ผมควรแน่ใจในกรณีนี้
“ มันเป็นอุปกรณ์แบบไหน? นายประเมินแล้วใช่ไหม”
“ ใช่มันเรียกว่านิ้วโป้งของของอีฟรีต และ -“
ผมอธิบายเกี่ยวกับมีดให้พวกเขาฟัง
ผมบอกพวกเขาว่ามันไม่มีพลังโจมตีใด ๆ และส่วนใหญ่สามารถใช้เพื่อป้องกันแมลงได้ แต่ถึงกระนั้นอาวุธวิเศษก็ดูน่าสนใจสำหรับพวกเขา
“ —– ว่าแต่มันหายากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ มันไม่ใช่ของหายาก แต่แม้แต่อาวุธวิเศษที่ถูกที่สุดก็ต้องมีอย่างน้อย 10 เหรียญทอง”
“เราไม่มีทุนมากขนาดนั้นจริง ๆ และอาวุธเวทย์มนตร์ราคาถูกก็ 10 เหรียญทองก็มักจะเป็นของปลอมหรืออาวุธต้องสาป ถ้าเข้าไปในเมืองก็ระวังของพวกนี้มีขายเยอะเหมือนกันนะ”
“เข้าใจแล้ว”
มันเป็นของที่มีราคาสูงขนาดนี้เชียวหรือ บางทีผมควรจะเห็นคุณค่าของมันมากกว่านี้
ขออภัยที่ปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นเครื่องมือที่สะดวกสบายเสมอมาอีฟรีต
“ ว่าแต่นายได้มันมาจากดันเจี้ยนไหน”
“ ผมได้มาจากกล่องสมบัติที่บ้านของลิลี่”
“ จากกระท่อมของนักเวทย์ในป่าเหรอ”
นักเวทย์มีส่วนร่วมมากมายในหมู่บ้านอีร์ซ และยังสามารถใช้เวทมนตร์ที่น่าทึ่งมากมายดังนั้นเขาจึงยังคงเป็นที่นิยม
“ใช่”
“ ถ้ามันเป็นกล่องสมบัติของนักเวทย์มันไม่ได้มีตราประทับหรือการป้องกันอะไรอยู่เลยหรือ?”
“ มันได้รับการเสริมกำลังและยังมีกับดักไฟฟ้า แต่ผมก็พยายามอย่างเต็มที่และเปิดออก”
“ ราวกับว่ามันง่ายอย่างนั้น”
“ บางทีคุโรโน่ซังอาจจะเหมาะที่จะเป็นหัวขโมยมากกว่านักเวทย์?”
“ คุณพูดว่าหัวขโมย………” (คุโรโนะ)
“สำหรับนักผจญภัยที่เสี่ยงภัยในดันเจี้ยน คนที่มีคลาสหัวขโมยที่สามารถปลดกับดักและเปิดหีบและประตูที่ถูกล็อคไว้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในท้ายที่สุด” (เอเทน)
“คนที่มีทักษะเช่นนี้ถูกเรียกว่าหัวขโมยมาช้านาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ปล้นคนจริงๆ แต่ก็ยังถูกเรียกว่าหัวขโมย” (แฮร์รี่)
“อ๋อ เข้าใจแล้ว นี่มันคลาสธรรมดา”
สามัญสำนึกของผมในฐานะนักผจญภัยได้เรียนรู้สิ่งใหม่อีกครั้ง
นอกจากนี้ เอเทน ยังมองมีดของฉันด้วยความอิจฉาอยู่เสมอ เธอจะไม่เปลี่ยนเป็นกลุ่มโจรที่ก่ออาชญากรรม/การโจรกรรมจริงๆ ใช่ไหม?
ที่ที่เราตั้งค่ายพักอยู่ที่เชิงเขากัลลาฮัด ห่างจากทางหลวงไปหน่อย ใกล้ทางหลวง มีที่โล่งที่มอนสเตอร์มักจะไม่เข้าใกล้
นักผจญภัยที่ปีนขึ้นไปบนเขามักจะสร้างฐานอยู่บริเวณนี้ ผมยังไม่ได้ยืนยัน แต่มีค่ายของนักผจญภัยอื่นอยู่ใกล้ ๆ
มันเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างปลอดภัย แต่การลดการป้องกันของคุณหมายความว่านักผจญภัยล้มเหลว อย่างน้อยที่สุดเราต้องเฝ้าระวังในช่วงเวลากลางคืน
“ ค คุโรโน่หรือเปล่า” (เคลย์ดอร์)
คนที่คอยจับตาดูอยู่ตอนนี้คือเคลย์ดอร์ลิซาร์ดแมน
การ์ดกิลด์สีบรอนซ์บ่งชี้นักผจญภัยระดับ 2 ที่ส่องประกายเนื่องจากกองไฟรอบคอของเขา
เนื่องจากผมเป็นระดับ 1 จึงมีแผ่นเหล็ก ผมสงสัยว่าเมื่อไหร่มันจะกลายเป็นแผ่นบรอนซ์?
“ จะอยู่นานขนาดนี้เลยดีไหม”
หลังจากนี้นีโน่แฮร์รี่จะเปลี่ยนกะตามวาระ
เอเทนไม่มีการเปลี่ยนกะใด ๆ ไม่ใช่เพราะเหตุผลโง่ ๆ เหมือนเธอเป็นผู้หญิง แต่เพราะสมาธิของผู้ใช้เวทมนตร์เป็นสิ่งสำคัญดังนั้นจึงควรหลีกเลี่ยงความเหนื่อยล้าให้ได้มากที่สุด
คนเราสามารถแกว่งดาบได้แม้จะเหนื่อย แต่อันตรายจากการใช้เวทมนตร์ผิดพลาดเนื่องจากความเหนื่อยนั้นมีระดับที่แตกต่างกัน
ดังนั้นการเฝ้ายามกลางคืนใน ไอร์ซ เบลเดอร์ จึงเป็นผู้ชายเท่านั้น
“ ผมคิดจะคอยคุ้มกันเธอเหมือนกัน แต่ผมขวางทางอยู่หรือเปล่า” (คุโรโนะ)
“ไม่ แต่คุณแน่ใจหรือว่าต้องการทำสิ่งที่ไม่ได้ระบุในภารกิจ?” (เคลย์ดอร์)
“ผมกำลังทำสิ่งนี้ด้วยความตั้งใจของผมเอง ดังนั้นไม่ต้องกังวล ผมก็อยากสัมผัสประสบการณ์แบบนักผจญภัยเหมือนกัน”
“มีแต่เรื่องน่าเบื่อและน่าเบื่อ”
“ ถ้าอย่างนั้นมันจะดีกว่าที่จะทำด้วยกันใช่ไหม”
“ ฉันก็เดาว่าอย่างนั้น”
เป็นเรื่องดีที่ผมสามารถพูดคุยได้อย่างสบายใจ ผมกลัวว่าผมอาจจะไม่ชอบมากนัก
ลิซาร์ดแมน มีหัวของจิ้งจกอย่างแท้จริงดังนั้นมันจึงยากที่จะอ่านสำนวนของพวกมันอย่างน้อยก็ยังไม่สามารถทำได้สำหรับผมในตอนนี้
ผมกังวลเล็กน้อย แต่หลังจากคุยกับเขาผมก็รู้ว่าเขาดูเหมือนเป็นคนดีธรรมดา
ถึงแม้จะเล็กน้อย แต่เราก็จะร่วมกันทำงานที่อันตรายดังนั้นผมจึงต้องการสร้างมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาผมคิดว่าผมเป็นมนุษย์คนเดียวที่นี่ ชั่งมันเถอะ
“ —– เคลย์ดอลทำไมคุณถึงมาเป็นนักผจญภัย”
ผมตัดสินใจคุยกับเขาขณะนั่งข้างกองไฟใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงบ
“ฉันต้องการปกป้องหมู่บ้านเหมือนที่พ่อทำในกองปราบ แต่มีเพียงนักผจญภัยเท่านั้นที่สามารถสัมผัสประสบการณ์การต่อสู้กับมอนสเตอร์มากมาย”
“เข้าใจแล้ว ดังนั้นคุณจึงต้องการที่จะแข็งแกร่งเท่าที่คุณจะทำได้”
“ ใช่พ่อยังเป็นนักผจญภัยเมื่อเขายังเด็กดังนั้นฉันก็แค่เลียนแบบเขา”
“ไม่ มันน่ายกย่องทีเดียว มันเป็นเหตุผลที่ดีกว่ามากในการเป็นนักผจญภัยมากกว่าคนที่เพราะเพียงต้องการรายได้มากมาย”
“ อย่างนั้นเหรอ? ฉันคิดว่าตัวเองเป็นนักผจญภัยที่ไม่ปกติ”
“อาจเป็นเพราะระบบคุณค่าที่นี่แตกต่างจากที่ที่ผมมามากกว่าที่จะมีความฝันอันยิ่งใหญ่ ผมพบว่าการทำงานเพื่อมุ่งสู่เป้าหมายที่เป็นจริงในอนาคตนั้นมีค่าและดีกว่า” (คุโรโนะ)
“ฉันเข้าใจ…….ผู้คนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
“ ใช่คุณเป็นคนดี มันโอเคที่จะภูมิใจและมั่นใจ
—- “ เมื่อเทียบกับเขาแล้วเหตุผลของผมคือ – การมีชีวิตอยู่ฮะ…………มันน่าสงสารนิดหน่อย แต่มันช่วยไม่ได้เพราะพยายามเอาชีวิตรอดในดินแดนที่ไม่รู้จัก
“ทำไมคุณถึงกลายเป็นนักผจญภัยล่ะ——- ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร” (เคลย์ดอร์)
“ ทำเพื่อการหาเลี้ยงชีพของตัวเอง ……ไม่ซิ ผมกำลังค้นหาเวทมนตร์ประเภทหนึ่ง มันเป็นเวทมนตร์อัญเชิญแบบพิเศษที่ไม่สามารถทำได้หากไม่มีอุปกรณ์ที่พบในซากปรักหักพังทางประวัติศาสตร์หรือวัดวาอาราม ”
“เวทย์มนต์อัญเชิญพิเศษของคุโรโน่เหรอ?”
“ ไม่ผมไม่ได้ค้นหามันเพื่อควบคุมมัน ผมต้องการมันเพื่อกลับไปบ้าน”
“ ฉันได้ยินมาว่านายมาจากแดนไกล………มันก็ไกลขนาดนั้น”
“อะไรทำนองนั้น ฉันสนใจที่จะอยู่ที่นี่เหมือนกัน ฉันก็เลยจัดการมันอย่างง่ายดาย”
“ฉันเข้าใจ—–หืม?”
อาจเป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง เคลย์ดอร์จึงยืนขึ้นพร้อมหอกในมือ
“เกิดอะไรขึ้น? ไม่รู้สึกถึงสัตว์ประหลาดเลย” (คุโรโนะ)
“ มันไม่ใช่สัตว์ประหลาด แต่เป็น – – ลิง”
ขณะที่เขาแกว่งหอกเบา ๆ ในพุ่มไม้พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นเงาเล็ก ๆ ก็กระโดดออกมา
“ โอ…… .. มันเป็นลิงจริงๆ”
ลิงสองตัวที่มีความสูงเท่ากับลิลลี่ส่องแสงจากแคมป์ไฟ
ดวงตาที่ส่องแสงสีเหลืองพวกเขามีร่างกายสีเทา
“ เค๊ค !!”
เคลย์ดอร์ส่งเสียงคำรามและเหล่าลิงตื่นตระหนกและวิ่งหนีกลับเข้าไปในความมืด
“ลิงพวกนั้นไม่โจมตี แต่มันขโมยอาหาร ถ้าปล่อยไว้ พวกมันจะเรียกเพื่อนและเอาทุกอย่างไปหมด แต่ถ้านายข่มขู่พวกมันแบบนี้สักครั้ง พวกมันจะรู้ว่ามันเป็นอันตรายและจะไม่เข้าใกล้อีก” (เคลย์ดอร์)
“เข้าใจแล้ว…..” (คุโรโนะ)
ผมสัมผัสได้ถึงสัตว์ประหลาดจากความกระหายเลือดและมนุษย์ แต่สัตว์แบบนั้นมันยากที่จะสัมผัสได้สำหรับผม เข้าใจแล้วศัตรูที่สามารถโจมตีได้ ไม่ได้มีแค่สัตว์ประหลาด
เคลย์ดอร์สัมผัสได้ถึงลิงที่กำลังเข้าใกล้ในทันที และผมก็เห็นความแตกต่างของประสบการณ์
“ยาเรยาเระ ดูเถิด หนทางสู่นักผจญภัยระดับเฟิร์สคลาสจะอีกยาวไกล—–“(คุโรโนะ)
