Kuro no Maou (มารดำ) – ตอนที่ 32 ไอร์สเบลเดอร์ และ การขนสัมภาระ (2)

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เริ่มต้นชีวิตในฐานะนักผจญภัย ผมเริ่มคุ้นเคยกับการนอนกลางแจ้ง

ร่างกายของผมจะไม่อ่อนเพลียแม้ว่าจะไม่ได้ 3 วันก็ตาม   ด้วยร่างกายแข็งแรงขึ้นมากจนผมสามารถพักผ่อนได้มากเพียงแค่นอนลงบนพื้นเปล่า ๆ

แต่เพียงเพราะทำได้ไม่ได้หมายความว่าจะสบาย มนุษย์มีเป้าหมายเพื่อนำไปสู่ชีวิตที่มีสุขภาพดีและมีวัฒนธรรม

ดังนั้นผมจึงได้เรียนรู้สิ่งพื้นฐานขั้นต่ำเช่นการกางเต็นท์หรือวิธีการจุดไฟและทักษะอื่น ๆ ในค่าย

แน่นอน ผมมีมีดเวทมนตร์เอนกประสงค์ นิ้วโป้งของของอีฟรีต ดังนั้นผมจึงค่อนข้างผ่อนคลายเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับไฟ

“ นายกำลังทำอะไรคุโรโน่ซัง”

ผมแทงมีดลงที่พื้นตรงกลางค่ายแล้วตอบแฮร์รี่

“ อ่านี่คือยาไล่แมลง”

“ ยาขับไล่แมลงเหรอ —– เดี๋ยวก่อนมีด

เล่มนั้นมันเป็นอาวุธวิเศษใช่ไหม!?” (แฮร์รี่) “ ใช่แล้ว…… .. มันน่าประหลาดใจตรงไหนเหรอ?”

เมื่อได้ยินแฮร์รี่พูดถึงอาวุธวิเศษเอเทนก็มาด้วย

“ เยี่ยมมาก…. ฉันอยากมีอาวุธวิเศษบ้าง!” (เอเทน)

ตอนนี้รู้สึกราวกับว่าเธอจะหยิบมีดและนำมันกลับบ้านไปด้วย

“ ผมไม่ได้ให้คุณ” (คุโรโนะ)

ผมควรแน่ใจในกรณีนี้

“ มันเป็นอุปกรณ์แบบไหน? นายประเมินแล้วใช่ไหม”

“ ใช่มันเรียกว่านิ้วโป้งของของอีฟรีต และ -“

ผมอธิบายเกี่ยวกับมีดให้พวกเขาฟัง

ผมบอกพวกเขาว่ามันไม่มีพลังโจมตีใด ๆ และส่วนใหญ่สามารถใช้เพื่อป้องกันแมลงได้ แต่ถึงกระนั้นอาวุธวิเศษก็ดูน่าสนใจสำหรับพวกเขา

“ —– ว่าแต่มันหายากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ มันไม่ใช่ของหายาก แต่แม้แต่อาวุธวิเศษที่ถูกที่สุดก็ต้องมีอย่างน้อย 10 เหรียญทอง”

“เราไม่มีทุนมากขนาดนั้นจริง ๆ และอาวุธเวทย์มนตร์ราคาถูกก็ 10 เหรียญทองก็มักจะเป็นของปลอมหรืออาวุธต้องสาป ถ้าเข้าไปในเมืองก็ระวังของพวกนี้มีขายเยอะเหมือนกันนะ”

“เข้าใจแล้ว”

มันเป็นของที่มีราคาสูงขนาดนี้เชียวหรือ บางทีผมควรจะเห็นคุณค่าของมันมากกว่านี้

ขออภัยที่ปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นเครื่องมือที่สะดวกสบายเสมอมาอีฟรีต

“ ว่าแต่นายได้มันมาจากดันเจี้ยนไหน”

“ ผมได้มาจากกล่องสมบัติที่บ้านของลิลี่”

“ จากกระท่อมของนักเวทย์ในป่าเหรอ”

นักเวทย์มีส่วนร่วมมากมายในหมู่บ้านอีร์ซ และยังสามารถใช้เวทมนตร์ที่น่าทึ่งมากมายดังนั้นเขาจึงยังคงเป็นที่นิยม

“ใช่”

“ ถ้ามันเป็นกล่องสมบัติของนักเวทย์มันไม่ได้มีตราประทับหรือการป้องกันอะไรอยู่เลยหรือ?”

“ มันได้รับการเสริมกำลังและยังมีกับดักไฟฟ้า แต่ผมก็พยายามอย่างเต็มที่และเปิดออก”

“ ราวกับว่ามันง่ายอย่างนั้น”

“ บางทีคุโรโน่ซังอาจจะเหมาะที่จะเป็นหัวขโมยมากกว่านักเวทย์?”

“ คุณพูดว่าหัวขโมย………” (คุโรโนะ)

“สำหรับนักผจญภัยที่เสี่ยงภัยในดันเจี้ยน คนที่มีคลาสหัวขโมยที่สามารถปลดกับดักและเปิดหีบและประตูที่ถูกล็อคไว้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในท้ายที่สุด” (เอเทน)

“คนที่มีทักษะเช่นนี้ถูกเรียกว่าหัวขโมยมาช้านาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ปล้นคนจริงๆ แต่ก็ยังถูกเรียกว่าหัวขโมย” (แฮร์รี่)

“อ๋อ เข้าใจแล้ว นี่มันคลาสธรรมดา”

สามัญสำนึกของผมในฐานะนักผจญภัยได้เรียนรู้สิ่งใหม่อีกครั้ง

นอกจากนี้ เอเทน ยังมองมีดของฉันด้วยความอิจฉาอยู่เสมอ เธอจะไม่เปลี่ยนเป็นกลุ่มโจรที่ก่ออาชญากรรม/การโจรกรรมจริงๆ ใช่ไหม?

ที่ที่เราตั้งค่ายพักอยู่ที่เชิงเขากัลลาฮัด ห่างจากทางหลวงไปหน่อย ใกล้ทางหลวง มีที่โล่งที่มอนสเตอร์มักจะไม่เข้าใกล้

นักผจญภัยที่ปีนขึ้นไปบนเขามักจะสร้างฐานอยู่บริเวณนี้ ผมยังไม่ได้ยืนยัน แต่มีค่ายของนักผจญภัยอื่นอยู่ใกล้ ๆ

มันเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างปลอดภัย แต่การลดการป้องกันของคุณหมายความว่านักผจญภัยล้มเหลว อย่างน้อยที่สุดเราต้องเฝ้าระวังในช่วงเวลากลางคืน

“ ค คุโรโน่หรือเปล่า” (เคลย์ดอร์)

คนที่คอยจับตาดูอยู่ตอนนี้คือเคลย์ดอร์ลิซาร์ดแมน

การ์ดกิลด์สีบรอนซ์บ่งชี้นักผจญภัยระดับ 2 ที่ส่องประกายเนื่องจากกองไฟรอบคอของเขา

เนื่องจากผมเป็นระดับ 1 จึงมีแผ่นเหล็ก ผมสงสัยว่าเมื่อไหร่มันจะกลายเป็นแผ่นบรอนซ์?

“ จะอยู่นานขนาดนี้เลยดีไหม”

หลังจากนี้นีโน่แฮร์รี่จะเปลี่ยนกะตามวาระ

เอเทนไม่มีการเปลี่ยนกะใด ๆ ไม่ใช่เพราะเหตุผลโง่ ๆ เหมือนเธอเป็นผู้หญิง แต่เพราะสมาธิของผู้ใช้เวทมนตร์เป็นสิ่งสำคัญดังนั้นจึงควรหลีกเลี่ยงความเหนื่อยล้าให้ได้มากที่สุด

คนเราสามารถแกว่งดาบได้แม้จะเหนื่อย แต่อันตรายจากการใช้เวทมนตร์ผิดพลาดเนื่องจากความเหนื่อยนั้นมีระดับที่แตกต่างกัน

ดังนั้นการเฝ้ายามกลางคืนใน ไอร์ซ เบลเดอร์ จึงเป็นผู้ชายเท่านั้น

“ ผมคิดจะคอยคุ้มกันเธอเหมือนกัน แต่ผมขวางทางอยู่หรือเปล่า” (คุโรโนะ)

“ไม่ แต่คุณแน่ใจหรือว่าต้องการทำสิ่งที่ไม่ได้ระบุในภารกิจ?” (เคลย์ดอร์)

“ผมกำลังทำสิ่งนี้ด้วยความตั้งใจของผมเอง ดังนั้นไม่ต้องกังวล ผมก็อยากสัมผัสประสบการณ์แบบนักผจญภัยเหมือนกัน”

“มีแต่เรื่องน่าเบื่อและน่าเบื่อ”

“ ถ้าอย่างนั้นมันจะดีกว่าที่จะทำด้วยกันใช่ไหม”

“ ฉันก็เดาว่าอย่างนั้น”

เป็นเรื่องดีที่ผมสามารถพูดคุยได้อย่างสบายใจ ผมกลัวว่าผมอาจจะไม่ชอบมากนัก

ลิซาร์ดแมน มีหัวของจิ้งจกอย่างแท้จริงดังนั้นมันจึงยากที่จะอ่านสำนวนของพวกมันอย่างน้อยก็ยังไม่สามารถทำได้สำหรับผมในตอนนี้

ผมกังวลเล็กน้อย แต่หลังจากคุยกับเขาผมก็รู้ว่าเขาดูเหมือนเป็นคนดีธรรมดา

ถึงแม้จะเล็กน้อย แต่เราก็จะร่วมกันทำงานที่อันตรายดังนั้นผมจึงต้องการสร้างมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาผมคิดว่าผมเป็นมนุษย์คนเดียวที่นี่ ชั่งมันเถอะ

“ —– เคลย์ดอลทำไมคุณถึงมาเป็นนักผจญภัย”

ผมตัดสินใจคุยกับเขาขณะนั่งข้างกองไฟใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงบ

“ฉันต้องการปกป้องหมู่บ้านเหมือนที่พ่อทำในกองปราบ แต่มีเพียงนักผจญภัยเท่านั้นที่สามารถสัมผัสประสบการณ์การต่อสู้กับมอนสเตอร์มากมาย”

“เข้าใจแล้ว ดังนั้นคุณจึงต้องการที่จะแข็งแกร่งเท่าที่คุณจะทำได้”

“ ใช่พ่อยังเป็นนักผจญภัยเมื่อเขายังเด็กดังนั้นฉันก็แค่เลียนแบบเขา”

“ไม่ มันน่ายกย่องทีเดียว มันเป็นเหตุผลที่ดีกว่ามากในการเป็นนักผจญภัยมากกว่าคนที่เพราะเพียงต้องการรายได้มากมาย”

“ อย่างนั้นเหรอ? ฉันคิดว่าตัวเองเป็นนักผจญภัยที่ไม่ปกติ”

“อาจเป็นเพราะระบบคุณค่าที่นี่แตกต่างจากที่ที่ผมมามากกว่าที่จะมีความฝันอันยิ่งใหญ่ ผมพบว่าการทำงานเพื่อมุ่งสู่เป้าหมายที่เป็นจริงในอนาคตนั้นมีค่าและดีกว่า” (คุโรโนะ)

“ฉันเข้าใจ…….ผู้คนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”

“ ใช่คุณเป็นคนดี มันโอเคที่จะภูมิใจและมั่นใจ

—- “ เมื่อเทียบกับเขาแล้วเหตุผลของผมคือ – การมีชีวิตอยู่ฮะ…………มันน่าสงสารนิดหน่อย แต่มันช่วยไม่ได้เพราะพยายามเอาชีวิตรอดในดินแดนที่ไม่รู้จัก

“ทำไมคุณถึงกลายเป็นนักผจญภัยล่ะ——- ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร” (เคลย์ดอร์)

“ ทำเพื่อการหาเลี้ยงชีพของตัวเอง  ……ไม่ซิ ผมกำลังค้นหาเวทมนตร์ประเภทหนึ่ง มันเป็นเวทมนตร์อัญเชิญแบบพิเศษที่ไม่สามารถทำได้หากไม่มีอุปกรณ์ที่พบในซากปรักหักพังทางประวัติศาสตร์หรือวัดวาอาราม ”

“เวทย์มนต์อัญเชิญพิเศษของคุโรโน่เหรอ?”

“ ไม่ผมไม่ได้ค้นหามันเพื่อควบคุมมัน ผมต้องการมันเพื่อกลับไปบ้าน”

“ ฉันได้ยินมาว่านายมาจากแดนไกล………มันก็ไกลขนาดนั้น”

“อะไรทำนองนั้น ฉันสนใจที่จะอยู่ที่นี่เหมือนกัน ฉันก็เลยจัดการมันอย่างง่ายดาย”

“ฉันเข้าใจ—–หืม?”

อาจเป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง เคลย์ดอร์จึงยืนขึ้นพร้อมหอกในมือ

“เกิดอะไรขึ้น? ไม่รู้สึกถึงสัตว์ประหลาดเลย” (คุโรโนะ)

“ มันไม่ใช่สัตว์ประหลาด แต่เป็น – – ลิง”

ขณะที่เขาแกว่งหอกเบา ๆ ในพุ่มไม้พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นเงาเล็ก ๆ ก็กระโดดออกมา

“ โอ…… .. มันเป็นลิงจริงๆ”

ลิงสองตัวที่มีความสูงเท่ากับลิลลี่ส่องแสงจากแคมป์ไฟ

ดวงตาที่ส่องแสงสีเหลืองพวกเขามีร่างกายสีเทา

“ เค๊ค !!”

เคลย์ดอร์ส่งเสียงคำรามและเหล่าลิงตื่นตระหนกและวิ่งหนีกลับเข้าไปในความมืด

“ลิงพวกนั้นไม่โจมตี แต่มันขโมยอาหาร ถ้าปล่อยไว้ พวกมันจะเรียกเพื่อนและเอาทุกอย่างไปหมด แต่ถ้านายข่มขู่พวกมันแบบนี้สักครั้ง พวกมันจะรู้ว่ามันเป็นอันตรายและจะไม่เข้าใกล้อีก” (เคลย์ดอร์)

“เข้าใจแล้ว…..” (คุโรโนะ)

ผมสัมผัสได้ถึงสัตว์ประหลาดจากความกระหายเลือดและมนุษย์ แต่สัตว์แบบนั้นมันยากที่จะสัมผัสได้สำหรับผม เข้าใจแล้วศัตรูที่สามารถโจมตีได้ ไม่ได้มีแค่สัตว์ประหลาด

เคลย์ดอร์สัมผัสได้ถึงลิงที่กำลังเข้าใกล้ในทันที และผมก็เห็นความแตกต่างของประสบการณ์

“ยาเรยาเระ ดูเถิด หนทางสู่นักผจญภัยระดับเฟิร์สคลาสจะอีกยาวไกล—–“(คุโรโนะ)