บทที่ 58 – การเดินขบวนแห่งความโลภ
ย้อนเวลากลับไปหลายวัน ย้อนกลับไปตอนที่คุโรโนะกลับมาพบซาเรียลอีกครั้ง พวกครูเซเดอร์ได้ออกไปยึดครองหมู่บ้านต่างๆ
ศูนย์กลางของกองทัพคือกองทัพส่วนตัวของคริสตจักรหรือขุนนางที่ออกจากประเทศบ้านเกิด
เดดาลัสที่ถูกยึดครองแล้วในขณะยึดครองพยายามเล่าสถานการณ์ให้หัวหน้าหมู่บ้านของหมู่บ้านอื่นทราบอย่างชำนาญ
และพวกครูเสดก็ตั้งกองทหารประจำการ พวกเขาจะสามารถยึดหมู่บ้านทั้งตามจุดประสงค์และจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาได้ หากกองทัพที่พ่ายแพ้ที่เหลืออยู่ไม่ก่อการกบฏ เลือดก็จะไม่หลั่งไหล
แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายนักในชีวิตจริง พวกครูเสดประกอบด้วยจุดประสงค์หลายอย่างแยกกัน ทำหน้าที่เหมือนกับที่คุโรโนะสงสัย
การขโมย การทำลาย การฆ่า พวกครูเสดกระทำการกระทำที่โหดร้ายภายใต้ชื่อของการลงโทษอันศักดิ์สิทธิ์ และทำต่อไปโดยไม่สำนึกผิดและความลังเลใดๆ
นับจากนี้ไป หมู่บ้านต่างๆ มากมายในดินแดนเดดาลัสจะถูกสังหารหมู่ ปล้นสะดม และท้ายที่สุดจะถูกทำลาย นอกจากนี้ หมู่บ้านหนึ่งที่เดินบนเส้นทางแห่งโชคชะตาอันโหดร้ายร่วมกับหมู่บ้านเหล่านั้นคือหมู่บ้าน ไอร์ซ ที่คุโรโนะชื่นชอบ
พร้อมกับพระอาทิตย์ตกดินในเทือกเขา กัลลาฮัด กองทัพผู้คนที่สวมชุดสีขาวก็เริ่มเดินขบวน
การสวมไม้กางเขนรอบคอ การสวมเสื้อโซ่ภายใต้เสื้อคลุมยาวสีขาว การสวมดาบและหอกอยู่ในมือเป็นยุทโธปกรณ์ทหารราบของพวกครูเสด
พวกเขาตั้งแถวแล้วเดินออกไป ผู้ที่นำพวกเขาคือนักบวชหนุ่มที่นั่งอยู่บนม้าสีดำที่เห็นได้ชัดเจนชื่อเคียฟวาน
รูปร่างหน้าตาที่มีผิวขาว ผมสีบลอนด์ และตาสีฟ้า เป็นเรื่องปกติมากในสาธารณรัฐซินครี
เนื่องจากเขาเป็นนักมายากลผิวขาว เสื้อคลุมของเขาจึงตกแต่งด้วยสิ่งของวิเศษต่างๆ และรูปลักษณ์ของมันก็โดดเด่น
“มันเริ่มมืดลงมากแล้ว”
คอร์วัสผู้ช่วยของเขาพูดขณะวิ่งขนานไปกับม้าของเคียฟ
“มันคืออะไร? คุณกลัวการเดินขบวนในเวลากลางคืนหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก ทางหลวงก็ได้รับการดูแลอย่างดีเช่นกัน สงสัยคงจะเกิดปัญหา”
“ใช่ มันทำได้ดีมากถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจก็ตาม”
ภายในคำพูดของเคียฟมีการดูหมิ่นอย่างเห็นได้ชัด
มีหลายประเทศในทวีปแพนโดร่า และพวกเขาเรียกมนุษย์และเผ่าพันธุ์อื่นๆ รวมกันว่า ‘คน/คน’ โดยไม่มีข้อยกเว้น
อย่างไรก็ตาม ใน สาธารณรัฐซินครี เป็นเรื่องปกติที่ทุกเชื้อชาติจะถูกเรียกชื่อต่างกัน และผู้ศรัทธาในไม้กางเขนจะเลือกปฏิบัติผู้อื่นด้วยอุดมคติที่ว่า “มนุษย์มีอำนาจสูงสุด”
เป็นเรื่องปกติสำหรับชาวเคียฟซึ่งเป็นผู้นับถือนิกายฟันดาเมนทัลลิสท์แห่งศาสนาข้ามชาติที่จะมีความเป็นศัตรูและเจตนาชั่วร้ายต่อทุกคนที่อาศัยอยู่ในทวีปแพนโดร่า
“ตามแผน เราจะไปถึงหมู่บ้าน ไอร์ซ เร็วๆ นี้”
“ไม่ต้องรีบร้อน เพียงเพื่อยึดครองหมู่บ้านเล็กๆ ในชนบท เราก็มีเวลาเหลือเฟือตลอดทั้งคืน”
ภารกิจที่มอบให้กับกองกำลังของเคียฟคือการยึดการควบคุมหมู่บ้าน ไอร์ซ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่จะต้องทำให้เสร็จอย่างรวดเร็ว
เพราะภารกิจของพวกครูเสดที่ไปตามทางหลวงตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อยึดอำนาจควบคุมหมู่บ้านอื่นๆ ไม่ใช่งานที่ต้องทำให้ใครเห็นเด่นชัดและผลลัพธ์ก็ไม่สำคัญเช่นกัน ในเคียฟนี้กล่าวว่า “โปรดปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน!” และนั่นคือวิธีการกำหนดภารกิจนี้อย่างเข้มแข็ง
พระสงฆ์ธรรมดาจะไม่สร้างภาระให้ตนเองกับงานที่ไม่จำเป็นเช่นนี้ แต่เคียฟซึ่งได้ดำรงตำแหน่งพระสงฆ์ตั้งแต่อายุยังน้อยที่เรียกว่า ‘ชนชั้นสูง’ ไม่สามารถอดทนและรอโอกาสให้เขาได้แสดงการกระทำของตน .
สรุปคือเขากระตือรือร้นที่จะทำความดี
สถานการณ์ปัจจุบันของพวกครูเสดคือการยึดครองดินแดนเดดาลัสอันกว้างใหญ่ทั้งหมด เมื่อเขาคิดว่าทหารและนักบวชจะฉวยโอกาสที่ดีสำหรับความสำเร็จไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก
“ด้วยสิ่งนี้ ตอนนี้ฉันสามารถยืนหยัดร่วมกับนักบวชได้ด้วยความสำเร็จประการเดียว หากฉันสามารถบรรลุความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ได้ พระคาร์ดินัล เมอร์เซเดส ก็จะจำฉันได้เช่นกัน ใช่ไหม?
“ใช่”
“เมื่อการเดินทางครั้งนี้สิ้นสุดลง อย่างน้อยที่สุดฉันก็จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นมหาปุโรหิต โดยปกติแล้ว ฉันจะมอบตำแหน่งที่เหมาะสมให้กับคุณ มือขวาของฉันด้วย… นอกจากนี้หลังจากนั้น ขึ้นอยู่กับความสำเร็จของฉัน ที่นั่งของอาร์คบิชอป ไม่สิ พระคาร์ดินัลก็จะไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป ภารกิจนี้จะกลายเป็นก้าวสำคัญสู่เป้าหมายใหญ่ของฉัน–”
กีวาน แสดงรอยยิ้มที่กล้าหาญ ในเวลาเดียวกัน ด้านหน้าทางหลวงมีแสงไฟสลัวๆ ของหมู่บ้าน ไอร์ซ
วันที่ 17 เดือนชินยู ยามดึก
“เอ่อ ฉันดื่มมากเกินไปหรือเปล่า” (ไร้ความสามารถ)
สมาชิกของ ไอร์ซ เบลดเดอร์ ตามปกติจะไม่พูดอะไรกับเขาเนื่องจากความเห็นอกเห็นใจ
“เนียร์โกะซังกำลังมองคุณนิโนะ” (เอเทน)
“อย่าโกหกเอเทน วันนี้เป็นวันหยุด ดังนั้นวันนี้เธอจึงไม่มากิลด์” (ไร้ความสามารถ)
“ทำไมเธอถึงรู้เรื่องนี้ล่ะ” (เอเทน)
“เป็นเพราะฉันได้ยินมันเมื่อครั้งก่อนที่เราคุยกัน!” (ไร้ความสามารถ)
“อ่า ครั้งนั้นเมื่อคุณพยายามชวนเธอออกเดท แต่สุดท้ายคุณก็กลัวและไม่สามารถถามเธอได้–” (เอเท็น)
“อย่าเตือนฉัน!” (ไร้ความสามารถจริงๆ มาก)
“ก็ดี เรากังวลว่า นีโน่ เปลี่ยนไปเป็นคลาส ‘สตอล์กเกอร์’ ที่ถูกลือกันว่า” (เอเทน)
“อะไรคือสตอล์กเกอร์” (สตอล์กเกอร์ไร้ความสามารถ)
“ดูเหมือนว่าจะใช้สำหรับผู้ชายตูดน่าขนลุกที่ไล่ตามหญิงสาวโดยไม่มีใครสังเกตเห็นและเฝ้าดูพวกเขาทั้งวันทั้งคืน” (แฮร์รี่)
“นั่นไม่ใช่ทั้งชั้นเรียนหรืองาน” (ไอ้สตอล์กเกอร์ไร้ความสามารถ)
“พวกเขายังบอกอีกว่าลาที่น่าขนลุกเหล่านั้น แม้กระทั่งการคุ้ยขยะของเด็กผู้หญิงด้วยซ้ำ มันน่าขนลุกจริงๆ อ่า น่ากลัว~~” (แฮร์รี่)
“เอ๊ะ นั่นมันน่าขนลุกและป่วยจริงๆ” (เอเทน)
เอเทนและแฮร์รี่มองไปทางนีโน่ด้วยสายตาที่เป็นกังวล
“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ! ฉันยังไม่ได้ทำเลย!”(……..[ฉันไม่มีคำจะตั้งชื่อ’คนนี้’])
“ยังไม่ได้หมายความว่าไง!?” (เอเทน)
“อ่า ไม่ ตอนนี้เพิ่งจะหลุดปากออกไป นั่นก็คือ เอิ่ม—”
เอเทนและแฮร์รี่หนีจากนีโน่ แม้แต่เคลย์ดอร์ที่เท่ตลอดเวลาก็ยังออกจากที่นั่งของเขาด้วย
“ถ้าเจ้าทำสิ่งในทางที่ผิดต่อพนักงานต้อนรับกิลด์ ปาร์ตี้ก็จะสลายไปเช่นกัน” (เอเทน)
“กรณีที่เลวร้ายที่สุด เราจะถูกแบนไม่ให้เข้ากิลด์และต้องรับผิดชอบร่วมกัน” (แฮร์รี่)
“นั่นจะเป็นปัญหา” (เอเทน)
“ไอ้สารเลว แกจะกังวลเรื่องอะไร!! ฉันจะไม่ทำอะไรแบบนั้น!!”
นีโน่กระทืบโต๊ะด้วย *แบม* และลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ
“ใจเย็นๆ นิโนะ มันคงจะไม่ดีแน่ถ้าเราโดนนายอาร์โกะซังเห็น” (แฮร์รี่)
“เหมือนที่ฉันกำลังบอกว่า เนียร์โกะ ไม่ได้อยู่ที่นี่!”
“มีเรื่องอะไรกับฉันหรือเปล่า” (เนียร์โกะ)
ทันทีที่เสียงนั้นเข้าหูของนีโน่ หางและหูของเขาก็เริ่มขึ้นและลุกขึ้นยืน
นั่นคือปฏิกิริยาเมื่อแมวถูกเซอร์ไพรส์!!
“คะ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่”
“’ทำไมคุณถึงพูดไม่ใช่เพราะมันเป็นงานของฉัน” (เนียร์โกะ)
“ฉันรู้มากขนาดนั้น!” นีโน่พูดแบบนั้นไม่ได้
“อ่า ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว พี่สาวของฉันบอกให้เปลี่ยนกะกับเนียร์โกะซังตอนที่เธอป่วย” (แฮร์รี่)
“แฮร์รี่! บอกฉันเรื่องนั้นก่อน” (กลับไปที่รูตูดไร้ความสามารถกันเถอะ)
“บอกรุ่นพี่ให้หายเร็วๆ นะ~” (เนียร์โก)
“ใช่ ฉันจะบอกเธอ” (แฮร์รี่)
“เอาล่ะ นิโนะซัง” (เนียร์โกะ)
“ใช่แล้ว!? มันคืออะไร!” (นีโน่)
เอเทนจ้องมองนิโนะอย่างเงียบๆ ที่ดูน่าสงสารจริงๆ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เป็นเรื่องปกติที่จะส่งเสียงดังเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ แต่โปรดอย่าตื่นเต้นจนเกินไปจนต้องชักดาบออกมา” (เนียร์โกะ)
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”(………)
เมื่อมองนีโน่แล้วรู้สึกหดหู่ใจและก้มหางและหูลง แม้แต่สมาชิกก็ยังตัดสินใจติดตามเขาไป
“ก็นะ นายาโกซังเราดื่มกันมากเกินไป ไม่ใช่ความผิดของนิโนะ คุณยกโทษให้เขาไม่ได้” (แฮร์รี่)
“อ่า ขอโทษที ฉันกำลังไปตามกระแสและ—”
เพื่อแก้ไขสถานการณ์ เนียร์โกะ ก็ออกไปที่เคาน์เตอร์
แต่จิตวิญญาณอันสูงส่งของ นีโน่ ล้มลงจนตาย ในขณะที่เขาแสดงด้านที่ไม่เจ๋งของเขาให้ เนียร์โกะ เห็น
“มันจบแล้ว. วันนี้เรากลับกันเถอะ” (…….)
นีโน่พูดหลังจากดื่มแอลกอฮอล์ไปหนึ่งแก้ว
อารมณ์และสีหน้าของเขาดูไม่ดีทั้งคู่
“อืม เอาล่ะ อย่ากังวลกับมันมากเกินไป” (แฮร์รี่)
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เธอคงจะลืมมันไปแล้วใช่ไหม?” (เอเทน)
นีโน่ลุกออกจากที่นั่งขณะเดินโซเซ
“ให้ฉันไปส่งคุณที่บ้านไหม?” (เคลย์ดอร์)
ต่างจาก นีโน่ ตรงที่ เคลย์ดอร์ ยืนหยัดอย่างมั่นคงและมั่นคง
“ใช่แล้ว ขอโทษสำหรับปัญหาทั้งหมด” (นีโน่ [ฉันรู้สึกแย่แทนเขา])
“อย่ากังวลไปเลย” (เคลย์ดอร์)
ทั้งสองทิ้งเหรียญเงินจำนวนมากไว้บนโต๊ะและออกจากกิลด์
“ฟู่~ ลมยามค่ำคืนรู้สึกดี”
ขณะที่พูดคำดังกล่าว นีโน่และเคลย์ดอร์ก็เดิน
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเขาจะกลับบ้านด้วยกัน มันเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน
มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่เคลย์ดอร์สังเกตเห็นบางสิ่งที่แตกต่างจากปกติในตอนแรก
“มันไม่ดังไปหน่อยเหรอ?”
“หนึ่ง?”
ตอนนี้ที่เขาพูดก็มีเสียงของผู้คนอย่างแน่นอน
เมื่อพวกเขารู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น พวกเขาก็จะสามารถค้นหาแหล่งที่มาของสิ่งนั้นได้อย่างง่ายดาย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นพวกเขาทั้งสองจึงเดินไปยังแหล่งกำเนิดเสียง
นั่นคือประตูหมู่บ้านที่พวกเขาเพิ่งทำภารกิจสำเร็จ
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่? มีสัตว์ประหลาดมาที่นี่หรือเปล่า?” (นีโน่)
ใกล้กับประตู กองทหารศาลเตี้ยกำลังวิ่งพร้อมคบเพลิงในมือข้างหนึ่ง
นีโน่เข้าใจว่ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นที่นี่ และสูญเสียความมึนเมาและมองไปยังหมู่บ้านด้วยความจริงจังแบบเดียวกับที่เขาแสดงให้เห็นในคุกใต้ดิน
เคลย์ดอร์ที่รู้สึกเหมือนกับนีโน่ก็พบว่าพ่อของเขาอยู่ระหว่างกลุ่มศาลเตี้ยและตะโกนเรียกเขา
“ป๊อป เกิดอะไรขึ้นที่นี่” (เคลย์ดอร์)
“โอ้ เคลย์ดอร์ และ นีโน่ ก็อยู่ที่นี่ด้วย”
“คุณลุง ที่นี่รู้สึกอันตรายนะ” (นีโน่)
หากพวกเขาทั้งสองยังเป็นเด็ก พวกเขาจะถูกส่งกลับบ้านในสถานการณ์นี้ แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ที่ดีที่มีส่วนช่วยให้หมู่บ้านมีความสงบสุข
กรินต์ในฐานะหัวหน้าคณะศาลเตี้ย ในฐานะพ่อ มองไปทางลูกชายและเพื่อนสนิทของเขา และเล่าถึงสถานการณ์ปัจจุบันโดยไม่หลอกลวงใดๆ
“กองทัพที่ไม่รู้จักกำลังเข้าใกล้หมู่บ้านผ่านทางหลวงตะวันตกเฉียงเหนือ” (ยิ้มกว้าง)
“อะไร!?”(….)
“พวกเขาเป็นโจรเหรอ?” (เคลย์ดอร์)
“เรายังไม่รู้ เราได้ส่งนักวิ่งเร็วไปสอดแนมแล้ว แต่พวกเขายังไม่กลับมา” (กลินท์)
ตัวสั่นไหลลงมาตามกระดูกสันหลังทั้งสองข้าง
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นนักผจญภัยอันดับ 2 แต่พวกเขาก็ผ่านด่านของมือใหม่ไปแล้ว และสัญชาตญาณในการดมกลิ่นอันตรายก็เทียบไม่ได้กับคนปกติ
“ฉันจะไปแจ้งแฮรี่กับเอเทน” เคลย์ดอร์ คุณอยู่ที่นี่กับลุงและเฝ้าประตู”
“เข้าใจแล้ว”
“ฉันขอร้องคุณ นีโน่ ไม่มีเวลาที่จะยื่นคำร้องต่อกิลด์ได้ในขณะนี้ ดังนั้นขอให้นักผจญภัยจำนวนมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อให้ความร่วมมือในกรณีฉุกเฉินนี้” (กลินท์)
“ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉัน!” (นีโน่!)
นีโน่ราวกับลมกระโชกแรงพัดผ่านถนนเขาแค่เดินอย่างสนุกสนาน
“บ้าเอ๊ย! ฉันสัมผัสได้แค่ว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นเท่านั้นแหละ!!” (นีโน่)
