นิทานอัศวินดํา – ตอนที่ 19

 คุโรกิยืนอยู่นอกกำแพงเมืองในสถานที่ที่ไม่มีผู้คนอยู่

　แสงจันทร์ส่องแสงสว่างให้กับคุโรกิและสร้างเงาลงบนพื้น

　คุโรกิแปลงร่างเป็นอัศวินดำ

(ฉันสงสัยว่าฉันสวมชุดเกราะของอัศวินดำ กี่ครั้งแล้ว?)

　การรักษาความปลอดภัยที่วิหารเข้มงวดมาก และเรย์จิและคนอื่นๆ ก็อยู่ด้วย มีความเป็นไปได้สูงที่จะมีการสู้รบ

　นั่นเป็นสาเหตุที่คุโรกิรีบติดอาวุธ

(ไปตอนนี้เลย)

　คุโรกิตัดสินใจ

　เป้าหมายของฉันคือการได้ยินจากเรน่า

　อย่างไรก็ตาม คุณอาจเข้าไปจากด้านหน้าและหลบหนีได้ในขณะที่ติดอยู่

(ดังนั้นใช้สิ่งนี้)

　ปัจจุบันมีหินสีขาวเล็กๆ ประมาณสามสิบก้อนอยู่ในกระเป๋าในมือของคุโรกิ

　มันของวิเศษที่ทำจากเขี้ยวมังกร

　นี่คือสิ่งที่โมเดสมอบให้คุโรกิเมื่อเขาออกจากนาร์โกล โดยคิดว่ามันอาจมีประโยชน์

　ดูเหมือนว่าหินสีขาวนี้จะไม่มีใครสามารถใช้ได้ แต่โมเดสบอกว่าคุโรกิอาจจะใช้มันได้

　คุโรกิฝังหินสีขาวลงบนพื้นเป็นระยะเท่ากัน

　และทำการร่ายเวทย์มนต์

“นักรบเอ๋ย จงตื่นขึ้นมาพร้อมกับพลังแห่งเขี้ยวมังกร!”

　เมื่อร่ายมนต์เสร็จ นักรบที่ติดอาวุธครบมือจะโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน สวมชุดเกราะและหมวกสีเหลือง มือขวาถือดาบ และมีโล่ทรงกลมในมือซ้าย มีสามสิบคน

　นักรบเขี้ยวมังกร พวกเขาเป็นนักรบที่สร้างขึ้นโดยใช้เวทมนตร์ที่

　ไม่มีร่องรอยของชีวิตในดวงตาสีแดงเรืองแสงที่มองผ่านช่องว่างเล็กๆ ในหมวก

　เมื่อนักรบเขี้ยวมังกรมาถึงหน้าคุโรกิ พวกเขาก็เข้าแถวกัน

　ดูนักรบเขี้ยวมังกรสิ

(น่าแปลกใจที่นักรบสามารถเกิดมาจากก้อนหินเล็กๆ แบบนี้ได้)

　เมื่อคุโรกิได้รับคำอธิบายเกี่ยวกับไอเทมเวทมนตร์นี้จากโมเดส เขาก็สงสัยว่านักรบจะถือกำเนิดขึ้นมาได้จริงๆไหม

　ฉันรู้สึกถึงความเชื่อมโยงอันมหัศจรรย์บางอย่างกับพวกนักรบเขี้ยวมังกรที่เกิดจากสิ่งของวิเศษนั้น

(ฉันคิดว่าฉันสามารถจัดการสิ่งนี้ได้)

　แล้วดูนัท..

“นัท คุณควรรอข้างนอกนะ อาจโดนจับได้ในระหว่างต่อสู้กัน”

“เอ๊ะ? แค่นั้นแหละ ท่านคุโรกิ ฉันสบายดี แจนซ์ อย่าให้ฉันต้องขวางทางคุณนะ แจนซ์”

　คุโรกิคิดว่าเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน โดยปกติแล้ว มันจะเป็นประโยชน์ถ้าคุณสามารถมากับฉันได้

　แต่ครั้งนี้มันเป็นไปไม่ได้

“ขอโทษนะนัท คราวนี้มันอาจจะค่อนข้างอันตราย อาจจะมีเทวดาอยู่ภายใต้คำสั่งของเรน่า ถ้าเป็นคู่ต่อสู้คงจะอันตรายมาก งั้นให้ฉันจะไปเอง”

　ตามคำบอกเล่าของคุโรกิ เรน่าได้รับการรับใช้โดยนางฟ้าสาววาลคิรี

　ตั้งแต่เรน่าลงมา มีความเป็นไปได้สูงที่สาวๆ จะอยู่เคียงข้างเธอด้วย

　ความสามารถในการตรวจจับของนางฟ้านั้นยอดเยี่ยมมาก และอาจเป็นเรื่องยากที่นัทจะซ่อนตัวไว้

“เอ่อ… นั่นก็จริงนะ แจนซ์…”

　เมื่อคุโรกิพูดอย่างนั้น นัทก็เถียงไม่ออกอีกต่อไป

　มันไม่สำคัญว่าคู่ต่อสู้จะเป็นมนุษย์หรือไม่ แต่คราวนี้มันแตกต่างออกไป

　เมื่อคุโรกิยืนยันว่านัทเถียงไม่ได้ เขาก็หยิบก้อนหินออกมาจากกระเป๋า

　สิ่งที่เขาหยิบออกมาคือหินเทเลพอร์ต มันเป็นไอเทมเวทย์มนตร์ที่สามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียว แม้แต่ผู้ที่ไม่สามารถใช้เวทย์มนต์เทเลพอร์ตได้ก็ตาม

“เอ๊ะ แล้วเรื่องนั้นล่ะ?”

“มันคือหินเทเลพอร์ต นัท คุณควรกลับไปนาร์โกลก่อน”

　คุโรกิพูดพร้อมกับยื่นหินให้นัท

“ท่านคุโรกินั่นเอง!”

“ฉันจะไม่ตายนะนัท ถ้ามันอันตรายฉันจะถอยแน่นอน”

　ฉันพูดเพื่อให้นัทสบายใจ

“เอ่อ เข้าใจแล้ว แจนส์ ระวังตัวด้วยนะแจนส์ท่านคุโรกิ”

　นัทเห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ

“เอาล่ะไปกันเถอะนัท กลับไปก่อน”

“ครับท่านคุโรกิ…”

　หลังจากแน่ใจว่านัทออกจากไหล่แล้ว คุโรกิก็มองไปที่นักรบเขี้ยวมังกร

“นักรบเขี้ยวมังกร!”

　เมื่อตะโกนอย่างนั้น คุโรกิก็วิ่งไป และพวกนักรบเขี้ยวมังกรก็เริ่มเคลื่อนไหวเช่นกัน

　การเคลื่อนไหวรวดเร็วและดูเหมือนไม่ได้สวมชุดเกราะหนัก

　พวกนักรบเขี้ยวมังกรก็เหมือนกับคุโรกิ กระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้านส่วนตัวแล้วเคลื่อนตัวเบาๆ บนหลังคา

　เป้าหมายคือวิหารเรน่า

　ปล่อยให้นักรบเขี้ยวมังกรพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทางเหมือนตัวล่อ คุโรกิถูกกำหนดให้บุกอีกจังหวะหนึ่งในภายหลัง

　ตามที่นัทบอก เรน่าอยู่ในห้องที่มีแท่นบูชาตรงกลางวิหารเพื่อเตรียมร่ายมนตร์เพื่อส่งชิโรเนะและคนอื่นๆ กลับบ้าน

(ดูเหมือนว่าเทคนิคจะดำเนินการในวันพรุ่งนี้ ดังนั้น ตอนนี้เป็นเวลาเดียวที่จะย้าย)

　คุโรกิและเพื่อนๆ ก้าวเข้าสู่วิหาร

　◆

　เมื่อค่ำคืนดำเนินไป ผู้กล้าเรย์จิและเพื่อนๆ ของเขามารวมตัวกันในห้องหนึ่งในวิหาร

“เฮ้ เรย์จิคุง นี่ไม่ใช่แอลกอฮอล์!”

　ชิยูกิผลักเครื่องดื่มที่เขามอบให้เธอและประท้วง

“เอาล่ะ ไม่เป็นไร ชิยูกิ นี่อาจจะเป็นคืนสุดท้ายของชิยูกิและคนอื่นๆ ที่นี่”

　เรย์จิพูดอย่างสนุกสนาน

“ถูกต้องแล้ว ชิยูกิซัง ฉันจะไม่พูดอะไรที่รุนแรง”

“ถูกต้องแล้ว รุ่นพี่ชิยูกิ คุณพูดจารุนแรงขนาดนั้น”

　ริโนะและนาโอะพูดอย่างมีความสุข

　พรุ่งนี้ ชิยูกิและชิโรเนะจะกลับสู่โลกเดิม

　ดังนั้นเหล่าผู้กล้าจึงตัดสินใจจัดงานเลี้ยงอำลาแบบเรียบง่าย

　ด้านหน้าวีรบุรุษมีของว่างและเครื่องดื่มที่คนในวิหารจัดเตรียมไว้

　ในบรรดาเครื่องดื่มที่เขาเตรียมไว้คือแอลกอฮอล์

　เครื่องดื่มที่ชิยูกิกำลังดื่มอยู่นั้นเป็นส่วนผสมของแอลกอฮอล์ที่ทำจากผลไม้คล้ายองุ่น น้ำทะเล และน้ำผึ้ง

　แอลกอฮอล์นี้มีปริมาณแอลกอฮอล์ต่ำ ดังนั้นคุณจะไม่เมาแม้ว่าคุณจะดื่มก็ตาม

　ข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวคือเคียวกะ ที่ทรุดตัวลงหลังจากดื่มไปเพียงจิบเดียว

　เคียวกะกำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาใกล้ๆ โดยมีคายะคอยดูแล

　อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าปริมาณแอลกอฮอล์จะต่ำเพียงใด ผู้กล้ายังเป็นผู้เยาว์และห้ามดื่มแอลกอฮอล์

　ชิยูกิคงไม่สังเกตเห็นถ้าเคียวกะไม่ล้ม

“แต่ชิยูกิ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายของเราในโลกนี้ และเราจะไม่ได้เจอกันอีกสักพัก สุดท้ายก็บอกลาอย่างมีความสุข”

　เมื่อเรย์จิพูดแบบนี้ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นยกเว้นชิยูกิก็พยักหน้า

“ผมจะไม่ได้เจอทุกคนอีกสักพัก”

　ชิโรเนะพูดอย่างเศร้าๆ

　ทุกคนรู้สึกหดหู่เล็กน้อยกับคำพูดเหล่านั้น

“เอาน่า ชิยูกิกับชิโรเนะ ที่นี่เริ่มชื้นแล้ว มาสนุกกันเถอะ”

“ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลย…”

　ชิยูกิตกลงที่จะดื่มแอลกอฮอล์อย่างไม่เต็มใจ

　ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ชิยูกิก็ไม่ชอบบรรยากาศที่ชื้น

“เรย์จิคุงคอยช่วยฉันเสมอ”

　เหล่าผู้กล้าก็พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อพวกเขามายังโลกนี้

　พวกเขาต่อสู้กับมังกร มีปฏิสัมพันธ์กับเอลฟ์ และไปยังภูเขา มหาสมุทร และถ้ำ มันเป็นประสบการณ์ที่มหัศจรรย์ ราวกับว่าฉันได้เข้าสู่โลกแห่งเรื่องราว

　แน่นอนว่ามีอันตรายและความยากลำบากอยู่บ้าง แต่ฉันก็สามารถสนุกไปกับมันได้เพราะฉันมีเพื่อนอยู่ด้วย ถ้ามาโลกนี้คนเดียวก็คงยาก

“มันจะเหงาเมื่อฉันต้องกลับบ้าน”

　ชิยูกิดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ สาเกมีรสหวานเล็กน้อยและอร่อย

“แล้วจะหยุดกลับบ้านมั้ย? ชิยูกิ?”

“ไม่เอาน่า มีคนต้องกลับบ้าน”

　ชิยูกิส่ายหัว

　สำหรับชิยูกิและชิโรเนะ การผจญภัยครั้งนี้จะสิ้นสุดในวันพรุ่งนี้

　อย่างไรก็ตาม จริงๆ แล้วทั้งสองคนไม่เต็มใจที่จะกลับมาใช้ชีวิตประจำวันก่อน

“ฉันก็ขอโทษเหมือนกันเรย์จิคุง ฉันต้องลาออกระหว่างฝึกซ้อม”

“ฉันไม่มีทางเลือก จู่ๆ ก็มีการตัดสินใจ”

　ชิโรเนะขอโทษเรย์จิ

　ฉันต้องหยุดการต่อสู้กับอัศวินดำเพราะว่าจู่ๆชิโรเนะก็ต้องกลับบ้าน

“ทุกคน โปรดดูแลเรย์จิคุงด้วย โดยเฉพาะกับอัศวินดำ อย่าให้ต่อสู้จนกว่าจะชนะได้อย่างแน่นอน!”

　ทุกคนพยักหน้าตามคำพูดของชิยูกิ

　อัศวินดำนั้นแข็งแกร่ง อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่คุณต้องเอาชนะ แม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม

　ชิยูกิขอให้คายะช่วยตามหาคนนิสัยไม่ดี คุณอาจต้องหาคนอื่นที่ไม่ใช่เรน่าที่สามารถอัญเชิญได้ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์

(หากคุณไม่สามารถเอาชนะอัศวินดำ และปราบราชาปีศาจได้ คุณจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถามบุคคลนั้น)

　หลังจากนั้น ชิยูกิและเพื่อนๆ ของเขาเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มและของว่างเบาๆ

　จากนั้นเรากำลังพูดถึงการปิดโรงอาหารเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้

　คังคังกัง.

　ได้ยินเสียงระฆังหลายอันดังขึ้น

“นั่นเสียงอะไร!?”

　ชิยูกิและคนอื่นๆ มองหน้ากัน

“มันเป็นผู้บุกรุก!”

“พวกมันมาจากทางออกทิศตะวันตก!”

“มีคนต้องสงสัยอยู่ที่ทางออกทิศตะวันออก!”

　เสียงของอัศวินที่ตื่นตระหนก

“ผู้บุกรุก!?”

　เห็นได้ชัดว่าระฆังก่อนหน้านี้เป็นเสียงของระบบเตือนภัย

“คุณเป็นผู้บุกรุกเหรอ? เราต้องออกมาไหม?”

　เรย์จิพูด

　หากคุณไม่ใช่เรื่องใหญ่คุณสามารถเพิกเฉยได้

“จริงๆ แล้วมันเป็นใคร นาโอะซัง ฉันขออะไรแรงคุณหน่อยได้ไหม”

“เข้าใจแล้ว ชิยูกิซัง”

　นาโอะหลับตาแล้วนั่งสมาธิ

　ความสามารถพิเศษประการหนึ่งที่นาโอะได้รับเมื่อมายังโลกนี้คือความสามารถในการรับรู้วัตถุ

　เป็นความสามารถในการรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ อยู่ที่ไหนและศัตรูอยู่ที่ไหนโดยไม่ต้องเห็นด้วยตาเปล่า

　ความสามารถนี้ยังสามารถใช้ได้โดย เรย์จิ, ชิโรเนะ และ คายะ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เรย์จิและอีกสองคนสัมผัสได้เพียงรัศมีประมาณ 8 หรือ 9 เมตร นาโอะสามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีประมาณ 2 กิโลเมตรจริงๆ

　อย่างไรก็ตาม ปกติแล้วฉันจะรู้แค่ว่ามีบางอย่างอยู่ที่นั่น เมื่อคุณมีสมาธิ ความแม่นยำของคุณจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก และคุณยังสามารถมองเห็นได้ว่าอีกฝ่ายมีลักษณะอย่างไร

　แน่นอนว่าความสามารถในการรับรู้ก็มีจุดอ่อนเช่นกัน สิ่งเดียวที่สัมผัสได้คือรูปร่างของวัตถุ ไม่ใช่พลังเวทย์มนตร์หรือสีของมัน และหากพื้นที่ถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงเวทย์มนตร์ มันก็จะไม่สามารถรับรู้อีกด้านหนึ่งของบล็อกได้

　วิหารแห่งนี้มีบาเรียเวทย์มนตร์ด้วย แต่เนื่องจากพวกเขาอยู่ภายในบาเรีย พวกเขาน่าจะสัมผัสได้

“มีผู้บุกรุกประมาณ 30 คน พวกเขากำลังล้อมวิหารและบุกเข้าไปในวิหาร”

　ชิยูกิเอียงศีรษะกับรายงานของนาโอะ เมื่อเทพธิดาเสด็จลงมายังวิหารแห่งนี้ การรักษาความปลอดภัยก็เข้มงวดมากขึ้นกว่าปกติ

　วันนี้จะต้องมีคนปฏิบัติหน้าที่ยามมากกว่า 300 คนเช่นกัน ด้วยจำนวนคนเพียง 30 คน มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะจับกุมพวกเขา

“…ฉันเคยเจอคนพวกนี้มาก่อน ฉันเชื่อว่าพวกเขารู้สึกว่าจะชื่อนักรบเขี้ยวมังกร”

　ชิยูกิประหลาดใจกับรายงานของนาโอะ

　นักรบเขี้ยวมังกรเป็นสัตว์ประหลาดที่ต้องเผชิญเมื่อต่อสู้ในนาร์โกล

　ถ้าฉันจำได้อย่างถูกต้อง ความแข็งแกร่งของมันควรจะเปลี่ยนไปขึ้นอยู่กับระดับพลังเวทย์มนตร์ของผู้อัญเชิญมัน

“นั่นหมายความว่าราชาปีศาจได้โจมตีแล้วเหรอ?”

　ริโนะพูดอย่างกังวลใจ

“นาโอะซัง ถ้าเป็นนักรบเขี้ยวมังกรก็ต้องมีคนอัญเชิญมันออกมา มองหาคนที่ดูเหมือนผู้วิเศษท่ามกลางผู้บุกรุก”

　ชิยูกิให้คำแนะนำแก่นาโอะ  

　ถ้าเป็นนักรบเขี้ยวมังกร ก็ต้องมีคนร่ายเวทย์เรียกมันออกมา ถ้าฉันเอาชนะผู้ชายคนนั้นได้ นักรบเขี้ยวมังกรควรจะหายไป

“ฉันเข้าใจ!”

　นาโอะนั่งสมาธิต่อไป

“มีคนหนึ่งที่ดูแตกต่างจากคนอื่นๆ…”

　นาโอะจับผู้บุกรุกที่ไม่ใช่นักรบเขี้ยวมังกรได้

“นั่นอาจเป็นผู้ร่ายที่เรียกนักรบเขี้ยวมังกร ในกรณีนี้ สิ่งที่คุณต้องทำคือเอาชนะเขา”

　เรย์จิหัวเราะอย่างไม่เหมาะสม

“ร่างนี้คืออัศวิน…บางทีอาจเป็นอัศวินดำในตอนนั้น?”

　ทุกคนต่างประหลาดใจกับคำพูดพึมพำของนาโอะ

“ครั้งนั้นเหรอ? บางทีคุณอาจจะทำร้ายเรย์จิซัง อืม…”

“ฉันคิดว่านั่นคงจะจริง…ริโนะจัง”

　นาโอะหยุดนั่งสมาธิแล้วตอบ

“บางทีเรย์คุงคือสิ่งที่คุณกำลังมองหา…?”

　ใบหน้าของซาโฮโกะซีดลง

“ไม่ มีคนอื่นตกเป็นเป้าหมาย”

　เรย์จิพูดพร้อมกับยืนขึ้นพร้อมกับอาวุธในมือ

“เดี๋ยวก่อน คุณจะไปไหน!”

“เรน่าอาจตกอยู่ในอันตราย!”

　เรย์จิพูดขณะพยายามจะออกจากห้อง

　ราวกับรอคอยการมาถึงของเรน่า อัศวินดำก็มา

　นั่นอาจจะมีโอกาสมากกว่าที่เรย์จิจะถูกตกเป็นเป้าหมาย

　เรน่าควรจะเตรียมตัวสำหรับการกลับมาของเธอในวันพรุ่งนี้

“ไม่ คุณไม่สามารถชนะได้!”

　ซาโฮโกะกอดเรย์จิและหยุดเขาไว้

“ใช่ มันเป็นไปไม่ได้! แม้ว่าฉันจะไป ฉันก็จะโดนฆ่า!”

　ชิยูกิไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเรน่าเช่นกัน ฉันคิดว่ามันควรจะละทิ้งไป

　อย่างไรก็ตาม เรย์จิกลับส่ายหัว

“ฉันขอโทษ แต่ฉันจะไป ถ้าเรน่าตกอยู่ในอันตราย ฉันจะไป แม้ว่าทุกคนจะตกอยู่ในอันตราย ฉันก็จะไป”

　เรย์จิจะไป เขาจะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่ง

　นั่นเป็นสาเหตุที่ชิยูกิและคนอื่นๆ อยู่ฝ่ายเรย์จิ

“ไม่ ฉันไม่ปล่อยคุณไป!”

　ซาโฮโกะกอดเรย์จิแน่นยิ่งขึ้น

　อย่างไรก็ตาม เรย์จิไม่ใช่คนประเภทที่จะถามเรื่องแบบนี้

　อย่างไรก็ตาม บางทีอาจเป็นเพราะเขาอ่อนแอ เขาจึงพยายามสลัดซาโฮโกะออกไป แต่ก็ไม่สามารถทำได้

“ฉันขอโทษซาโฮโกะ ปล่อยฉันไปได้ไหม นอกจากนี้ ถ้าเรน่าไปแล้วเราจะกลับบ้านไม่ได้”

“ฉันกลับบ้านไม่ได้…ก็จริงนะ แต่ถ้าฉันตายจะทำยังไง?”

　ชิยูกิกรีดร้อง

　ในหมู่พวกเขา ซาโฮโกะน่าจะเป็นคนที่ไร้พลังมากที่สุด แต่ตอนนี้เรย์จิไม่อาจสลัดมันออกไปได้

　ร่างกายของเรย์จิยังไม่อยู่ในสภาพที่เขาสามารถต่อสู้ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปเฉยๆ

　นั่นเป็นสาเหตุที่ชิยูกิคิดว่าเธอต้องหยุดเรย์จิด้วยกำลัง

“ฉันกำลังไป!”

　จู่ๆ ชิโรเนะก็กรีดร้อง

“ฉันจะปกป้องเรน่า! ได้โปรดเรย์จิคุง ขอให้ทุกคนปลอดภัยด้วย!”

“ชิโรเนะซัง!”

　ชิโรเนะพูดอย่างนั้นแล้ววิ่งออกจากห้องก่อนที่ชิยูกิจะหยุดเธอได้

　◆

　ชิโรเนะคิดว่าเธอไม่ควรปล่อยให้เรย์จิต่อสู้

　เมื่อเห็นซาโฮโกะพยายามหยุดเรย์จิอย่างสิ้นหวัง เธอก็ไม่ยอมให้เขาได้รับบาดเจ็บอีกต่อไป

　นั่นคือสาเหตุที่ชิโรเนะกระโดดออกมา

　ชิโรเนะเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กับเรย์จิเมื่อเธอเข้าโรงเรียนมัธยม

　เหตุผลก็คือป้าของชิโรเนะขอให้เธอทำเช่นนั้น

　ครอบครัวของป้าของฉันทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของครอบครัวมิโด มาหลายชั่วอายุคน

　อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเรื่องเกี่ยวกับบ้านป้าของฉันและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบ้านของชิโรเนะ

　ป้าขอให้ชิโรเนะปกป้องทายาทของตระกูลมิโดผ่านทางพ่อแม่ของชิโรเนะน้องสาวของเธอ

　ป้าของฉันไม่มีลูก และ มาทาโช และ ชิโรเนะ ก็อายุใกล้เคียงกัน เธอจึงเข้ามาหาฉัน  

　เนื่องจากเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย จึงมีความเป็นไปได้ที่คนที่มีความคิดไม่ดีอาจเข้ามาในบ้านได้

　หน้าที่ของชิโรเนะคือการหยุดคนแบบนี้ในโรงเรียน

　ตามเรื่องราวของป้า ทายาทเป็นเด็กพิเศษ

　นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงได้รับคำสั่งให้ปกป้องมันไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

　ฉันยังได้รับคำสั่งให้เก็บความลับจากทุกคนรอบตัวฉันด้วย

　ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนว่ามันจะดีกว่า

　หลังจากลังเล ชิโรเนะก็ยอมรับข้อเสนอ

　อีกอย่างอีกคนก็หล่อและมีเงินเยอะ

　ชิโรเนะก็อายุประมาณนั้นเช่นกัน และเธอยังคงสนใจผู้ชายหน้าตาดีอยู่

　ด้วยวิธีนี้ ชิโรเนะจึงเข้าใกล้เรย์จิมากขึ้น

　ชิโรเนะค่อนข้างพอใจกับสถานการณ์นี้

　เรย์จิใจดีกับเด็กผู้หญิงและไม่เคยบังคับพวกเธอ

　เขายังได้เป็นเพื่อนกับสาวๆ รอบตัวอีกด้วย

　อย่างไรก็ตาม ชิโรเนะมีข้อสงสัยเกี่ยวกับบทบาทของเขา

　เรย์จิแข็งแกร่งกว่าชิโรเนะ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าจำเป็นต้องมีบอดี้การ์ด

　แต่ชิโรเนะได้รับการปกป้องจากอันตราย

　และเรย์จิไม่เพียงแต่ช่วยชิโรเนะเท่านั้น แต่ยังช่วยเด็กผู้หญิงอีกหลายคนให้พ้นจากวิกฤติอีกด้วย

　ยิ่งสถานการณ์อันตรายมากเท่าไร เขาก็ยิ่งเป็นคนประเภทที่จะเหนื่อยหน่ายมากขึ้นเท่านั้น และเขาก็มีความสามารถในการเอาชนะมันได้เช่นกัน

　ชิโรเนะเห็นอย่างนั้นและคิดว่าเขาดูเหมือนฮีโร่เลย

　ไม่ เขาเป็นฮีโร่จริงๆ

　วันหนึ่งมีเหตุการณ์เกิดขึ้น

　ในวันนั้น หนึ่งในรุ่นน้องของชิโรเนะขอความช่วยเหลือจากเธอเพราะเพื่อนของเธอถูกคนไร้ยางอายพาตัวไป

　เนื่องจากครอบครัวของเธอเปิดโดโจ ชิโรเนะจึงมั่นใจในทักษะของเธอ และมักถูกขอความช่วยเหลือจากเด็กผู้หญิงที่เป็นรุ่นน้องของเธอ

　ในเวลานั้นชิโรเนะก็คว้าดาบไม้ไปช่วยเพื่อนรุ่นน้องของเธอด้วย

　ในที่เกิดเหตุมีเด็กหญิงสามคนและชายห้าคนอยู่รายล้อมอยู่ ชายคนนี้อาจเป็นนักเรียนมัธยมปลายและมีร่างกายที่ใหญ่และมีกลิ่นความรุนแรง

　ก่อนหน้านั้น ชิโรเนะไม่เคยแพ้เด็กผู้ชายเลย ถ้าเพียงเขามีดาบไม้ เขาก็น่าจะสามารถชนะได้

　แต่วันนั้นแตกต่างออกไป

　ชายคนหนึ่งโกรธแค้นด้วยดาบไม้ชี้มาที่เขา ตีฉันด้วยท่อเหล็ก

　ชิโรเนะรับการโจมตีด้วยดาบไม้

　มันน่าตกใจมาก

　ในขณะนั้น มือของชิโรเนะเริ่มชาและเธอก็ทิ้งดาบไม้ลง

　พวกผู้ชายมองชิโรเนะอย่างเยาะเย้ยขณะที่เธอสูญเสียอาวุธและรู้สึกหวาดกลัว

　ตอนนั้นเองที่เรย์จิก็มา

　รุ่นน้องยังขอความช่วยเหลือจากเรย์จิด้วย

　ชิโรเนะจำเรย์จิได้ดีในตอนนั้น

　แม้ว่าคู่ต่อสู้จะมีอาวุธ แต่เรย์จิก็ใช้มือเปล่า แต่เรย์จิก็เอาชนะทั้งห้าคนได้อย่างง่ายดาย

　แม้ว่าคู่ต่อสู้จะมีอาวุธ แม้ว่าเขาจะใหญ่กว่าเรย์จิ แต่เขาก็ยังต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัวและได้รับชัยชนะ ร่างนั้นคือฮีโร่ของเรื่องอย่างแท้จริง

　เรย์จิยิ้มอย่างใจดีให้ชิโรเนะที่ตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว

　อย่างไรก็ตาม ในระหว่างการต่อสู้นั้น เรย์จิได้รับบาดเจ็บที่มือขวา

　แม้แต่ฮีโร่ก็ได้รับบาดเจ็บได้

　ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชิโรเนะเริ่มคิดอย่างจริงจังว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเรย์จิ เธอจะปกป้องเขา

　และฉันก็เริ่มอยู่ข้างๆเขามากขึ้นเรื่อยๆ

　อย่างไรก็ตาม มีบางคนที่อยู่รอบตัวเธอเยาะเย้ยเธอที่มาเป็นลูกน้องของเรย์จิ ซึ่งทำให้ชิโรเนะหงุดหงิดมาก

　ฉันรู้สึกดีกับตัวเอง แต่ฉันยอมให้ตัวเองพูดอะไรแย่ๆ เกี่ยวกับเรย์จิไม่ได้

　เขายังได้ทะเลาะกับเพื่อนสมัยเด็กคุโรกิเรื่องนี้ด้วย คุโรกิไม่ได้พูดอะไรโดยตรง แต่เขาดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด นั่นทำให้ชิโรเนะโกรธมาก

　ไม่ คุโรกิอาจจะทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีก

(แต่ฉันอยากให้คุโรกิเข้าใจ)

　ชิโรเนะคิดถึงคุโรกิเพื่อนสมัยเด็กของเธอ

　คุโรกิเพื่อนสมัยเด็กของเขามีด้านมืดและไม่สามารถพูดคุยกับผู้หญิงคนอื่นได้ดีนอกจากชิโรเนะ

　เขาเป็นเด็กประเภทที่อยู่คนเดียวตลอดเวลา

　คุโรกิและชิโรเนะกำลังต่อสู้เพื่อเรย์จิ

　เหตุผลก็คือความอิจฉาริษยาข้างเดียวของคุโรกิ อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ชิโรเนะคิด

(หรือบางทีเขาอาจจะกังวลเรื่องการสูญเสีย แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องกังวลเรื่องนั้น เรย์จิคุงเป็นคนพิเศษ)

　เช่นเดียวกับที่ป้าของเธอพูด ชิโรเนะเริ่มคิดว่าเขาเป็นคนพิเศษ

　สูงและหล่อ. เขาแข็งแกร่งและมีผลการเรียนดีด้วย

　อดไม่ได้ที่คุโรกิไม่เหมาะกับเขา คุโรกิไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้น ชิโรเนะจึงคิดว่าเขาควรจะมั่นใจ

　เรย์จิเป็นฮีโร่ และนั่นไม่ได้เปลี่ยนแปลงแม้แต่ในโลกอื่นนี้

　หลายคนยกย่องวีรบุรุษแห่งแสง

　เขาเป็นฮีโร่ที่จะเอาชนะราชาปีศาจและฟื้นฟูยุคทอง

　ชิโรเนะภูมิใจที่ได้เป็นหนึ่งในนั้น

　อย่างน้อยก็จนกว่าอัศวินดำจะปรากฏตัว

　ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่ออัศวินดำปรากฏตัว

　เมื่อเรย์จิเกือบตาย ชิโรเนะก็จำบทบาทของเธอได้

　และฉันก็นึกถึงความคิดของตัวเองที่ตื้นเขินเพียงใด

　ชิโรเนะจำใบหน้าของซาโฮโกะได้

(ซาโฮโกะซังหมดหวัง เธอพยายามรักษาเรย์จิคุงอย่างสิ้นหวัง)

　มันทำให้เธอรู้ว่าเขาเป็นคนพิเศษสำหรับเธอ

(ฉันปล่อยให้เรย์จิสู้ไม่ได้ เพราะงั้นฉันจะสู้)

　ชิโรเนะคิดว่าตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องรับบทเป็นผู้คุ้มกัน

　นั่นคือสาเหตุที่ชิโรเนะกระโดดออกมา

(แต่มันหนักเกินไปสำหรับฉัน…)

　นั่นเป็นสาเหตุที่ชิโรเนะตัดสินใจลาออกจากการเป็นเพื่อนเที่ยวและกลับบ้าน

(ฉันต้องบอกป้าของฉัน)

　ชิโรเนะเล่าว่าตอนที่เธอเป็นผู้คุ้มกัน เธอได้รับคำสั่งให้รายงานว่ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นหรือไม่

(อีกอย่าง ฉันอยากเจอคุโรกิเป็นครั้งแรกเร็วๆ นี้ด้วย)

　ตั้งแต่ชิโรเนะเริ่มทำงานเป็นผู้คุ้มกัน จำนวนครั้งที่เธอได้พบกับคุโรกิก็ลดลง

　ฉันยังเสียใจที่เรายังคงต่อสู้ต่อไป

　เนื่องจากรู้จักกันมานาน ชิโรเนะก็ยังอยากจะเข้ากันได้ดีกับพวกเขา

　นักรบเขี้ยวมังกร 2 ตัวยืนอยู่หน้าชิโรเนะ

“หุบปาก!”

　ชิโรเนะชักดาบออกมาเผชิญหน้ากับนักรบเขี้ยวมังกร