ชิโรเนะมองดูสตริกอยที่อยู่ตรงหน้าเธอ
พวกเขาอาจจะแข็งแกร่งกว่าอันเดดที่เคยมีมาก่อน
(ฉันไม่รู้สึกอยากแพ้หรอก! ฉันจะพัดพาความรู้สึกแย่ๆ ที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับอัศวินดำออกไปที่นี่!)
ชิโรเนะชี้ดาบของเธอ
ดาบสีฟ้าใสของดาบเรืองแสงจาง ๆ
ดาบปีกฟ้า.
ดาบเล่มโปรดของชิโรเนะมีการตกแต่งปีกที่ด้ามจับ
“ไปกันเถอะ! ลมแรง! ขูดเนื้อของเขาออก!”
สตริกอย เสกคาถาดูดเลือดเนื้อในรูปแบบของลม
มันเป็นเวทมนตร์ขั้นสูงที่จะดึงเนื้อและเลือดของผู้ที่สัมผัสกับลม
หากพลังเวทย์มนตร์ของผู้ร่ายแข็งแกร่ง สามารถลดเป้าหมายเหลือเพียงกระดูกได้ในทันที
แน่นอนว่าชิโรเนะไม่สามารถเอาชนะด้วยเวทมนตร์แบบนี้ได้
“กำแพงลม! ! ! ”
ชิโรเนะร่ายเวทย์ป้องกันทันที
คลื่นกระแทกที่ปล่อยออกมาจาก สตริกอย ขูดพื้นและเข้าใกล้ แต่ถูกกำแพงลมกั้นไว้
“เออ อย่าทำนะ”
สตริกอย มีท่าทางผ่อนคลาย
“ดูเหมือนคุณจะมีเวลาเหลืออยู่บ้าง แต่ตอนนี้ แค่ตอนนี้เท่านั้น! กินมันซะ”ใบมีดไฟ! ! ! ”
ด้วยเปลวไฟในร่างดาบของเธอ ชิโรเนะฟันดาบที่สตริกอย
“อสูจเงาโย่! ! ”
“เอ๊ะ!?”
ขณะที่ สตริกอย กรีดร้อง มีบางอย่างกระโดดออกมาจากเงามืดตรงเท้าของมัน
ชิโรเนะหยุดฟันและกระโดดกลับไป
มันเป็นสัตว์ร้ายที่มีลักษณะคล้ายหมาป่าสีเงา
อย่างไรก็ตาม มันมีขนาดประมาณวัว และเขี้ยวของมันดูเหมือนมีดคมๆ
“คุณหลีกเลี่ยงมันเหรอ คุคุ คุณคิดว่าเราไม่ได้เตรียมกองหน้าไว้สำหรับนักดาบเหรอ? แต่นี่ไม่ใช่คนเดียว! ออกมา อุปุริ!”
ขณะที่ สตริกอย เรียก มีบางอย่างกระโดดออกมาจากช่องว่างบนเพดาน
มองแวบแรกดูเหมือนค้างคาวตัวใหญ่
อย่างไรก็ตาม ส่วนของใบหน้าก็เป็นของมนุษย์
“นี้อะไร!?”
ชิโรเนะเห็นค้างคาวยักษ์ที่มีใบหน้าเป็นมนุษย์
ขนาดของมันเล็กกว่ามนุษย์หนึ่งขนาด
ใบหน้าของเขาว่างเปล่าและดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์
“พวกนี้คืออูปุยริ! พวกเขากลับชาติมาเกิดใหม่โดยยมทูตที่แม่และน้องสาวของฉันบูชา! พวกเขายังหลับและปลุกเราด้วย! มาเถอะ ร้องเพลง อุปุริ!”
เมื่อสตรีกอยสั่งสอน อุปุริและคนอื่นๆ ก็อ้าปากพูด
เป็นเพลงที่ไม่มีเสียง
เพลงอัลตราโซนิกโจมตีชิโรเนะและคนอื่นๆ
“ก๊า!”
“อา!”
เลมเบอร์และเพื่อนๆ ของเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เนื่องจากเป็นอัมพาต กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะพวกเขาไม่สามารถหลบหนีได้
“ตอนนี้ บ้าไปแล้วตายเพราะคลื่นเสียงมากมาย!”
อย่างไรก็ตาม ชิโรเนะเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่สะทกสะท้านกับคลื่นเสียง
เมื่อสตริกอยเห็นสถานะของชิโรเนะ เขาก็แสดงความตื่นตระหนกเป็นครั้งแรก
“แค่นั้นเองเหรอ? ถึงตาฉันแล้ว”
เมื่อชิโรเนะพูดอย่างนั้น เธอก็ดึงปีกสีขาวแวววาวออกมาจากหลังของเธอ
พวกมันดูเหมือนปีกนางฟ้า
หลังจากมายังโลกนี้ ชิโรเนะและเพื่อนๆ ของเธอก็ตื่นขึ้นด้วยพลังพิเศษ
จิยูกิมีพลังเวทย์มนตร์อันทรงพลัง และริโนะมีพลังในการสื่อสารกับวิญญาณ
และพลังพิเศษที่ชิโรเนะได้รับก็คือปีกที่ส่องแสงบนหลังของเธอ
เมื่อชิโรเนะกระพือปีก ขนจะบินราวกับลูกธนูและแทงทะลุอุปุอิริทั้งหมด
“อูปุริโง่ๆ และคนอื่นๆ จะถูกกำจัดในทันที!? และปีกพวกนั้น!? คุณกำลังบอกว่าพวกมันคือนางฟ้าเหรอ!?”
สตริกอยเดินโซเซกลับไป
“อืม ไม่ใช่ว่าฉันเป็นนางฟ้านะ แต่…ก็ไม่เป็นไร แต่มันอธิบายยากนะ”
เมื่อชิโรเนะพูดอย่างนั้น เธอก็มองไปข้างหลังเธอ
การโจมตีของยูพูริ สิ้นสุดลง และ เลมเบอร์และเพื่อนๆ ของเขาก็ไม่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอีกต่อไป
แต่ก็มีบางคนกำลังเป่าฟองสบู่อยู่
(กลับก่อนดีกว่าครับ)
ชิโรเนะสัมผัสหินเทเลพอร์ตที่อยู่ในอกของเธอ
ชิยูกิมอบหินเคลื่อนย้ายมวลสารให้ฉัน
ฉันควรจะกลับมาทันที
“เอาล่ะ การเล่นจะจบลงที่นี่ เตรียมตัวให้พร้อม”
ชิโรเนะสยายปีกแล้วเข้าใกล้ สตริจส์
“แม่ง! อสูรเงา! ! ”
สตริกอยกำลังประสบปัญหาอสูรเงาถึงชิโรเนะ
“ฉันบอกแล้วไงว่าเกมจบแล้ว!”
ชิโรเนะนั่นเองอสูรเงาหากคุณหลบเขี้ยวของมัน คุณจะเฉือนเนื้อตัวของมัน
ในอีกสักครู่อสูรเงาเมื่อสตรีกอยเห็นว่าตนถูกปราบแล้วจึงหันหลังหนี
“อย่าคิดว่าจะหนีไปได้!!!”
ขณะที่ชิโรเนะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง เธอก็แซงสตริจส์และหันกลับไป
สตรีกอยที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาเบือนหน้าหนีด้วยความกลัว
ไม่มีการแสดงออกถึงความสงบเหมือนตอนเริ่มต้น
“ถ้าชุดนอนของคุณไม่โดนแสงแดด ฉันจะฟาดมันเข้าตัวคุณโดยตรง! เตรียมตัวให้พร้อม”ดาบแห่งแสง! ”
ตัวดาบเปล่งประกายเนื่องจากความมหัศจรรย์ของแสงแดด
“รอ!!”
สตริกอยส่งเสียงตื่นตระหนก
แน่นอนว่าชิโรเนะจะไม่ฟัง
“ดาบเล่มเดียว!!”
“จ๊าาา!!”
ชิโรเนะยกดาบขึ้นและฟันทะลุร่างของสตริกอย
แสงแดดแผดเผาร่างของสตริกอยจากด้านใน และสตริกอยก็ส่งเสียงร้องแห่งความตายออกมา
“อ๊า… ทำไมมีนางฟ้าอยู่ในสถานที่แบบนี้…”
ควันลอยขึ้นมาจากบริเวณที่ถูกตัด และ สตริจส์ ก็หายไป
ชิโรเนะไม่ได้ยินคำพูดสุดท้ายนั้น
“มันไม่แข็งแกร่งมาก…ฉันสงสัยว่านางฟ้าจะแข็งแกร่งกว่านี้ไหม?”
ชิโรเนะถอนหายใจ
“ฉันคิดว่าเขาอาจจะทำมันสักหน่อย แต่มันก็ยังพูดน้อยไป ไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบเขากับดาร์คไนท์”
เมื่อชิโรเนะมองเลมเบอร์และคนอื่นๆ ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ เธอเห็นคนหลายคนยืนขึ้น
นี่เป็นเพราะว่า สตริจส์ หายตัวไปและอาการอัมพาตก็ดีขึ้น
“มันมีปีก…”
“มันคือ…นางฟ้า”
“สวยอะไรอย่างนี้.”
นักผจญภัยที่อยู่เบื้องหลังเลมเบอร์ต้องประหลาดใจที่เห็นปีกของชิโรเนะ
ดูเหมือนบางคนจะหลงใหลในปีกนี้
ฉันไม่รู้สึกแย่ที่ได้รับคำชมจากปีกของฉัน แต่ชิโรเนะก็ลบมันออกไปจากหลังฉัน
ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะกลายเป็นปรากฏการณ์
“สบายดีไหม ทุกคน?”
เมื่อชิโรเนะมองดูทุกคน ก็รู้สึกเหมือนขาดหายไปหนึ่งคน
คนเดียวที่หายไปคือคนที่ใบหน้าถูกซ่อนไว้หลังหมวกคลุม
มันก็ควรจะล้มไปเหมือนกัน
“หือ? ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลย”
“เป็นเช่นนั้นเหรอ?”
เมื่อชิโรเนะพูดอย่างนั้น เลมเบอร์และคนอื่นๆ ก็มองไปรอบๆ
“ไม่ ดูเหมือนว่าทุกคนจะอยู่ที่นั่น”
“เอ๊ะ? ใช่?”
ชิโรเนะมองดูเลมเบอร์และคนอื่นๆ อีกครั้ง
และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็อยู่ที่นั่นแล้ว
คนที่มีผ้าคลุมหน้าซ่อนไว้กำลังดูแลคนที่ล้มอยู่
(อืม… ฉันไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นั่นตอนนี้เหรอ อาจจะเป็นแค่จินตนาการของฉันก็ได้นะ?)
ชิโรเนะเอียงหัวของเธอ แต่ตราบใดที่ทุกคนยังอยู่ที่นั่น ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดถึงเรื่องนี้
“ไม่เป็นไร คุณอยู่ตรงนั้น ฉันฝากตัวที่ล้มไว้ให้คุณแล้ว ใครแข็งแรงดี ตามฉันมา เราน่าจะเกือบจะถึงจุดสูงสุดแล้ว”
ชิโรเนะพูดสิ่งนี้กับคนที่สวมหมวกคลุมใบหน้าของเธอไว้ แล้วเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปพร้อมกับเลมเบอร์, การิออส และสโตล
จากนั้นเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังบริเวณนั่งเล่นของ สตริจส์ ที่คุณไปมาก่อนหน้านี้
ชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องนั่งเล่นมีลักษณะกลมและกลวง และเมื่อมองขึ้นไปก็มองเห็นท้องฟ้า
นี่เป็นเพราะมันเป็นเรื่องง่ายสำหรับ สตริจส์ ที่บินเข้าและออก
“ดูเหมือนไม่มีอะไร…”
สโตลล์ตรวจสอบพื้นที่นี้และรายงาน
ชิโรเนะก็สืบสวนเช่นกัน แต่ก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรอยู่เลย
“ท่านชิโรเนะ นั่นสตริกอยโกหกไม่ใช่เหรอ?”
เลมเบอร์พูดว่า
“ก็ดูเหมือนฉันไม่ได้โกหก…”
ชิโรเนะไม่คิดว่าสตริกอยกำลังโกหก
อย่างไรก็ตาม ไม่มีส่วนใดอยู่เหนือพื้นที่อยู่อาศัยนี้ ไม่มีทางที่จะค้นหาได้
“มีสัญญาณว่ามีบางอย่างอยู่ที่นั่น แต่ฉันคิดว่ามันยังไม่อยู่ที่นั่น อย่างน้อยก็ยังไม่มี”
หลายคนพยักหน้ากับคำพูดของสโตลล์
“บางทีเขาอาจจะซ่อนตัวอยู่เหรอ? ถ้านาโอะจังมาที่นี่ในเวลาแบบนี้ เราน่าจะได้ข้อมูลโดยละเอียดมากกว่านี้…”
แต่ไม่มีอะไรสามารถทำได้มากกว่านี้
“ท่านชิโรเนะ มันไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป กลับไปที่โรคัสกันเถอะ”
ดังที่เลมเบอร์พูด ชิโรเนะคิดว่าไม่มีอะไรที่สามารถทำได้
“ฉันเดาว่าฉันไม่มีทางเลือก…ฉันคิดว่าฉันสามารถต่อสู้กับมังกรได้…”
ชิโรเนะบ่นด้วยความเสียใจและตัดสินใจกลับไป
◆
คุโรกิคิดถึงโกเรียสขณะดูแลเพื่อนที่เสียชีวิตไป
(ขออภัยที่ทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ…)
โกเรียสอยู่ในป่าใกล้หอคอย
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ชิโรเนะพ่ายแพ้ โกเรียสจึงถูกย้ายจากชั้นบนสุดของหอคอย
(ถ้าฉันสวมสร้อยคอเส้นนั้น ฉันคงไม่สังเกตเห็น)
เมื่อตรวจสอบสร้อยคอที่เรน่าทิ้งไว้โดยใช้เวทมนตร์ ก็พบว่ามีความสามารถในการขัดขวางการตรวจจับภายในระยะหนึ่ง
คุโรกิพันสร้อยคอรอบเขาขวาของโกเรียส
ต้นไม้ในป่านั้นหนาและใหญ่ แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะซ่อนขนาดมหึมาของโกเรียส
อย่างไรก็ตาม ถ้าฉันใช้สร้อยคอนั้น ฉันควรจะไม่มีใครสังเกตเห็น
(มันเป็นอาวุธที่ดีถ้าคุณไม่ใช้มันผิดที่)
ข้อเสียของสร้อยคอเส้นนี้คือมันขัดขวางความสามารถในการตรวจจับของผู้ใช้ด้วย
หากฉันใช้มันไม่ดี ฉันอาจทำผิดพลาดร้ายแรงได้ด้วยตัวเอง
(ทำไมเรน่าถึงทิ้งสร้อยคอนี้ไว้ข้างหลัง?)
คุโรกิสงสัยแต่กลับไม่เข้าใจอะไรเลย
