เนื่องจากพลังเวทย์มนตร์ระเบิดอันมหึมาของชิยูกิ ทางเข้าถ้ำราชามังกรศักดิ์สิทธิ์จึงถูกปกคลุมไปด้วยควัน
“ฉันสงสัยว่าเขาทำหรือเปล่า…ฉันอยากจะเชื่อว่าเขาตายแล้วจริงๆ”
สิ่งที่ชิยูกิปล่อยออกมาก่อนหน้านี้คือการโจมตีด้วยเวทย์มนตร์ที่มีพลังทำลายล้างสูงสุด
ปัญหาก็คือเขาจะทำลายถ้ำของราชามังกรศักดิ์สิทธิ์ด้วย แต่เขาเดิมพันกับพลังป้องกันเวทย์มนตร์ของอัศวินดำ
หากอัศวินดำสามารถดูดซับแรงกระแทกจากการระเบิดได้ ถ้ำก็จะไม่ถูกทำลาย
และการทำนายของชิยูกิก็ถูกต้อง
เวทมนตร์นี้น่าจะมีพลังที่จะทำลายภูเขาลูกนี้ได้ แต่ภูเขาก็ไม่ได้แตกหักมากนัก
ชิยูกิยืนยันว่าอัศวินดำได้รับเวทย์มนตร์แล้ว
“ฉันเดาว่านี่เป็นความดีครั้งสุดท้ายของคนชั่ว ฉันจะสรรเสริญคุณ”
“ลาก่อน ชิยูกิซัง”
ชิยูกิหัวเราะและนาโอะก็วิ่งเข้ามาหาเธอ
“ขอบคุณสำหรับความร่วมมือของทุกคน ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น”
เวทมนตร์ก่อนหน้านี้ของชิยูกิต้องใช้เวลาในการเปิดใช้งาน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะมีมาตรการตอบโต้ในช่วงเวลานั้น
เป็นเพราะเรย์จิและคนอื่นๆ ไม่ให้โอกาสเขา เขาจึงสามารถใช้เวทมนตร์นี้ได้
“ขอบคุณนะคุณสปิริต”
ราวกับว่าริโนะได้รับชัยชนะแล้ว เขาก็ส่งวิญญาณกลับมา ร่างของราชินีหิมะและธันเดอร์เบิร์ดจางหายไปและหายไป
“นี่คือจุดจบของเรื่องทั้งหมดเหรอ? ฉันอยากจะยุติมันด้วยมือของฉันเอง”
ชิโรเนะพูดอย่างเศร้าๆ
“ฉันก็เหมือนกันชิโรเนะ สุดท้ายฉันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเกือบตาย”
เรย์จิพูดขณะมองไปที่ทางเข้าถ้ำซึ่งมีอัศวินดำอยู่
มองไม่เห็นเพราะควันจากการระเบิด อย่างไรก็ตาม เรย์จิตัดสินใจว่าอัศวินดำไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
ควันค่อยๆจางลง
“นั่นมันเป็นเรื่องโกหก!!!”
นาโอะเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นและกรีดร้อง
อัศวินดำยืนอยู่ตรงนั้น
“เป็นเช่นนั้น!? มันเป็นไปไม่ได้!! ฉันใส่พลังเวทย์มนตร์ทั้งหมดลงไป! ไม่มีทางที่ฉันจะรอดจากการถูกมันกิน!”
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะรอดชีวิตจากการระเบิดครั้งนั้นได้…”
เมื่อชิยูกิตกใจ ซาโฮโกะก็ดูแทบไม่อยากจะเชื่อเลย
“ไม่ ดูเหมือนว่าจะจบลงแล้ว โปรดดูให้ดี”
ในขณะเดียวกัน คายะชี้ไปที่ อัศวินดำแล้วพูด
ชิยูกิใช้เวทมนตร์เพื่อมองดูอัศวินดำให้ดี
ชุดเกราะของเขาพังและหมวกของเขามีรอยแตกร้าว
และฉันเห็นว่าเขากำลังยืนลำบากโดยใช้ดาบเป็นไม้เท้า
“ห๊ะ! ดูเหมือนอะไรๆ จะไม่ราบรื่นนะ! แต่นี่มันจบแล้ว!!”
เรย์จิชี้ดาบไปที่อัศวินดำ
“อัศวินดำ! คุณแข็งแกร่ง! มากกว่าฉันมาก! แต่มีบางอย่างที่คุณขาด! นั่นคือความจริงที่ว่าฉันมีเทพีแห่งชัยชนะแต่คุณไม่มี!!!”
หลังจากพูดอย่างนั้น เรย์จิก็มองไปที่ชิยูกิและคนอื่นๆ
“เรย์คุง…”
“เรย์จิซัง…”
ดวงตาของซาโฮโกะและริโนะเปียกโชกด้วยอารมณ์
นาโอะและชิโรเนะกำลังยิ้มอย่างเขินอาย
คายะไม่มีอารมณ์แสดงออก
จู่ๆ ชิยูกิก็เริ่มพูดและมองเรย์จิด้วยสายตาว่างเปล่า สงสัยว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่
(คือสงสัยว่านี่คือคำสัญญาหรือเปล่า แต่ดูเหมือนเราจะชนะ งั้นฉันจะฟังให้จบ)
ชิยูกิมั่นใจในชัยชนะและฟังคำพูดของเรย์จิ
“เหล่าเทพธิดาที่นี่จะช่วยฉัน! เพราะไม่ว่าคู่ต่อสู้จะแข็งแกร่งแค่ไหนฉันก็ไม่กลัว! เพราะฉันรู้ว่าสุดท้ายจะต้องชนะ!!”
เมื่อพูดอย่างนั้น ดาบของเรย์จิก็เปล่งประกาย
เรย์จิตั้งใจจะจัดการเขาให้สิ้นซาก
“มันจบลงแล้วอัศวินดำ! หายไปพร้อมกับดาบแห่งแสงของฉัน!!”
“เดี๋ยวนะเรย์จิคุง!!!”
ชิยูกิรีบตะโกนเรียกเรย์จิซึ่งกำลังจะไปหาอัศวินดำ
“มีอะไรหรือเปล่าชิยูกิ”
เรย์จิหันกลับมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เป็นเรื่องปกติที่เขาจะถูกหยุดเมื่อเขาพยายามแต่งตัว
“มีอะไรเหรอชิยูกิซัง? คุณจะไปช่วยผู้ชายคนนี้เหรอ?”
“ริโนะจังพูดถูก! ผู้ชายคนนี้อันตราย! เราควรเอาชนะเขาตอนนี้เลย! ช่วยเขาตลกดี!!”
“ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอกชิโรเนะซัง อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่ฉันอยากถามผู้ชายคนนี้”
“คุณต้องการถามอะไร”
“สุดท้ายนี้ ฉันอยากถามคุณบางอย่างเกี่ยวกับชายสวมหน้ากากคนนั้น ฉันจึงอยากให้คุณรออีกสักหน่อยก่อนฉันจะฆ่าเขา”
ชิยูกิจำคนสวมหน้ากากที่เธอพบใต้ดินได้
ฉันต้องการได้ยินข้อมูลจากบุคคลนั้น
“ถ้าคุณพูดอย่างนั้น ฉันคิดว่ามันช่วยไม่ได้…”
“ฉันเห็นด้วย”
ชิโรเนะและริโนะเห็นด้วย
“ในกรณีนี้ เนื่องจากถึงเวลานี้ ฉันอยากจะถามคำถามคุณบ้าง อย่าบังคับฉันแม้ว่าคุณจะไม่ต้องการก็ตาม”
เรย์จิหัวเราะ ถ้าเขาไม่พูด ฉันจะทรมานเขา
“มันอยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง ดังนั้นโปรดทำอย่างพอประมาณ…”
ชิยูกิคุ้นเคยกับโลกนี้มาไม่น้อยแล้วนับตั้งแต่มายังโลกนี้ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นสัตว์ประหลาด แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดีที่จะทำร้ายเธอโดยไม่จำเป็น
อย่างไรก็ตาม มันแตกต่างถ้าคุณไม่พูดเงียบๆ
ชิยูกิและคนอื่นๆ หัวเราะขณะมุ่งหน้าไปยังอัศวินดำ
◆
คุโรกิกำลังฟังคำพูดของเรย์จิแม้ว่าเขาจะหมดสติก็ตาม
(เรย์จิพูดถูก ฉันไม่มีเทพธิดามาช่วย ฉันเดาว่านี่คือความแตกต่างระหว่างเรย์จิกับฉัน…)
คุโรกิรู้สึกเหมือนมีกำแพงที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้
ประการแรก คุโรกิมีคนคนหนึ่งและอีกฝ่ายมีเจ็ดคน ซึ่งไม่ยุติธรรมเลย
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว
(เวทมนตร์จากเมื่อก่อนนั้นแข็งแกร่งมากจนน่าแปลกใจที่เขายังมีชีวิตอยู่)
คุโรกิวางมือบนหน้าอกของเขา สัมผัสถึงลมหายใจของมังกรไฟ
“คุณช่วยฉันไว้… ขอบคุณ… แต่… ดูเหมือนว่าฉันจะทำต่อไปไม่ได้แล้ว”
คุโรกิกระซิบ
ต้องขอบคุณการต้านทานไฟที่วิญญาณของมังกรไฟมอบให้ฉัน ฉันสามารถป้องกันเปลวไฟที่มีอยู่ในการระเบิดได้
นั่นเป็นเหตุผลที่คุโรกิสามารถอยู่รอดได้
อย่างไรก็ตาม คลื่นกระแทกจากการระเบิดไม่สามารถป้องกันได้อย่างสมบูรณ์
ส่งผลให้ชุดเกราะของ อัศวินดำขาดรุ่งริ่ง
คุโรกิพบว่ามันยากที่จะยืนหยัด
เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ฉันเห็นเรย์จิและคนอื่นๆ เข้ามาใกล้ ทุกคนหัวเราะและสนุกสนาน
(ฉันแน่ใจว่าเขามีความสุขที่ชนะ…)
คุโรกิคิดว่ามันคงจะแย่ถ้าเขาทำแบบนี้ต่อไป แต่ร่างกายของเขากลับไม่ขยับ
(ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าผมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงและขอโทษตามตรง ชีวิตผมอาจจะรอด แต่ผมไม่อยากทำแบบนั้น ชีวิตผมตกอยู่ในอันตรายและรู้สึกเหมือนเป็นคนงี่เง่าจริงๆ)
คุโรกิสามารถบอกได้จากสิ่งที่อยู่บนหลังของเขาว่าโกเรียสกำลังจะกระโดดออกมาทุกเมื่อ
“ไม่ อัศวินดำ… เขาแค่ซ่อนตัวอยู่”
หากเขายังคงซ่อนตัวอยู่เช่นนี้ ก็จะไม่พบเขา และก็จะได้รับการช่วยให้รอด
ร่างกายของคุโรกิส่ายไปส่ายมาและหัวก็แกว่งไปแกว่งมา
“อา……”
เมื่อคุโรกิสังเกตเห็นมันก็สายเกินไปแล้ว
อาจเป็นเพราะฉันส่ายหัว หมวกกันน็อคที่แตกร้าวก็ลื่นไถลและล้มลงกับพื้น
◆
ต่อหน้าชิยูกิ ร่างของอัศวินดำแกว่งไปมาและหมวกของเขาก็ล้มลงกับพื้น
ในขณะนั้นใบหน้าที่แท้จริงของเขาก็ถูกเปิดเผย
“โอ้ คุณเป็นมนุษย์…”
นั่นเป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับชิยูกิ ฉันคิดจริงๆ ว่าใบหน้าที่แท้จริงของเขาคือใบหน้าของสัตว์ประหลาด
ใบหน้าของเขาดูเหมือนมนุษย์ธรรมดา ไม่ใช่ปีศาจหรือสัตว์ประหลาด เขามีผมสีดำและใบหน้าเรียวยาว ใบหน้าขาวของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย
“อา!!!”
ทันใดนั้นริโนะก็ชี้ไปที่ อัศวินดำแล้วตะโกน
“มีอะไรเหรอ!? ริโนะซัง!!”
“ชิยูกิซัง! อา ฉันเคยเห็นคนนั้นมาก่อน!!!”
ริโนะมองไปที่อัศวินดำแล้วกรีดร้อง
“คุ…คุโรกิ…!?”
ชิโรเนะเรียกชื่อนั้นออกมา
ทุกคนมองไปที่ชิโรเนะจากคำพูดเหล่านั้น
“ค-ทำไมคุโรกิถึงมาอยู่ที่นี่—!!!”
ชิโรเนะกรีดร้อง
“อ๋อ!! นั่นสินะ นั่นเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะซังนะ!!”
“‘E———!!’”
ชิยูกิและนาโอะส่งเสียงประหลาดใจและมองไปที่ริโนะ
(ลองคิดดูสิ ริโนะคงเคยเห็นเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะ และชิโรเนะยังบอกอีกว่าตัวตนที่แท้จริงของอัศวินดำก็คือเขา นั่นใช่เขาหรือเปล่า ทำไมเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะถึงมาที่นี่ ฉันสงสัยนะ)
ชิยูกิเริ่มสับสน
“ทำไมเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะถึงมาที่นี่”
เรย์จิถามคำถาม
นั่นคือสิ่งที่ทุกคนที่นั่นอยากรู้
ชิยูกิมองดูเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะ
เขาดูเหมือนกำลังจะตายและกำลังจะล้มลง
“อ๊ะ ฉันกำลังล้ม!!!”
ริโนะกรีดร้อง
ร่างของอัศวินดำเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะ แกว่งไปมาและเกือบจะล้มไปข้างหลัง
“เฮ้ คุโรกิ!!”
ชิโรเนะพยายามวิ่งเข้าหา
แต่เพียงชั่วครู่ต่อมา เงาขนาดใหญ่ก็โผล่ออกมาจากถ้ำ
“เอ๊ะ มังกร!!”
ชิยูกิกรีดร้อง
สิ่งที่กระโดดออกมาคือมังกรดำ
มังกรอุ้มเขาขึ้นไป แล้ววางเขาไว้บนหลังของมัน และบินหนีไปด้วยความเร็วมหาศาล
ชิยูกิและคนอื่นๆ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เนื่องจากเหตุการณ์กะทันหัน
“เอ๊ะ อะไร….เกิดอะไรขึ้น――――!!”
ชิโรเนะกรีดร้อง ดูเหมือนเขาสับสนและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ชิยูกิก็เหมือนกัน
มังกรที่วิ่งผ่านท้องฟ้าจะเล็กลง
สิ่งเดียวที่ชิยูกิทำได้คือเฝ้าดูมังกรบินหนีไป
หลังจากนั้น เรย์จิซึ่งเป็นคนเดียวที่สงบก็ขอกลับบ้าน ชิยูกิและเพื่อนๆ จึงตัดสินใจลงจากภูเขา
อย่างไรก็ตาม เขาหมกมุ่นอยู่กับตัวตนที่แท้จริงของอัศวินดำจนลืมยืนยันความปลอดภัยของราชามังกรศักดิ์สิทธิ์โดยสิ้นเชิง
◆
คุโรกิบินไปบนท้องฟ้าบนหลังของโกเรียส
“นั่นก็ช่วยได้นะโกเรียส”
ดูเหมือนว่าโกเรียสจะกระโดดออกมาจากผิวหนังของเขาในขณะที่คุโรกิกำลังจะล้มลง
ด้วยเหตุนี้ คุโรกิจึงได้รับการช่วยเหลือในที่สุด
(ไม่มีเทพีแห่งชัยชนะ แต่ดูเหมือนว่าจะมีมังกรคอยช่วยเหลือ ดังนั้นถึงแม้จะชนะไม่ได้ ก็ยังอยู่ได้)
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เรย์จิและเพื่อนๆ ของเขาจึงไม่ไล่ตามพวกเรา
คุโรกิไม่รู้ว่าทำไม
ฉันวางมือบนใบหน้าของฉัน ที่นั่นไม่มีหมวกกันน็อค มันคือใบหน้าที่แท้จริง
“ฉันรู้แล้วว่าจริงๆ แล้วคุณเป็นใคร…”
ฉันคิดว่านี่คงจะทำให้คนที่ชื่อคุโรกิ ไม่ใช่อัศวินดำ ถูกเกลียดชังอย่างสิ้นเชิง
สุดท้ายเขาก็ฆ่าคนที่เขารัก เราไม่สามารถกลับไปสู่ความสัมพันธ์เดิมได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกเศร้าเล็กน้อย
“ฉันเดาว่าเราไม่สามารถชนะได้ มันเป็นการแข่งขันที่โง่เขลาสำหรับฉัน ฉันสงสัยว่าเรากำลังต่อสู้กับอะไร … “
คุโรกิหัวเราะเยาะตัวเองและแตะเขาของราชามังกรศักดิ์สิทธิ์ที่ผูกไว้กับหลังของโกเรียส
“ฉันสงสัยว่าเทพธิดาจะมาหาฉันตอนนี้หรือไม่…”
ขณะที่คุโรกิคิดถึงเรื่องพวกนี้ จิตสำนึกของเขาก็พร่ามัว
“ฉันเหนื่อยมาก ขอโทษนะ โกเรียส… ฉันจะไปนอนพักแล้ว”
โกเรียสโบยบินในท้องฟ้าสีคราม ท้องฟ้าแจ่มใสเหนือเมฆ และแสงแดดส่องให้เห็นเกล็ดสีดำสนิท
คุโรกิหลับไปท่ามกลางแสงแดดนั้น
