“ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าหญิง ฉันชื่อปาร์ซิส เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เต้นรำกับคนที่สวยงามเช่นคุณ”
ปาร์ซิสโค้งคำนับเคียวกะ
ใบหน้าของเคียวกะกระตุกเมื่อเห็นใบหน้าของปาร์ซิส
คายะวางมือบนหน้าผากของเธอ
ชิโรเนะไม่ชอบพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับใบหน้าของผู้คน แต่ใบหน้าของชายที่ชื่อปาร์ซิส นั้นดูคล้ายกับก็อบลิน
พูดตามตรงมันน่าเกลียดจริงๆ
ฉันสามารถทนได้ถ้าเธอแค่ขี้เหร่ แต่พูดตามตรง เธอไม่ใช่คนที่ฉันอยากอยู่ด้วยเพราะเธอมองเคียวกะด้วยสายตาลามกราวกับกำลังเลียไปทั่วร่างกายของเธอ
(เอ่อฉันก็รักเขาเหมือนกันแต่เขาไม่ได้เกิดมาพร้อมกับหน้าตาแบบนี้ฉันก็จะเลิกรู้สึกแย่กับเขาแล้ว)
ชิโรเนะคิดเช่นนั้นและเห็นใจเคียวกะ
นอกจากนี้ยังมีสิ่งหนึ่งที่กวนใจชิโรเนะ
ดูเหมือนว่าผู้ชายชื่อปาร์ซิสจะใช้เวทมนตร์เพื่อทำให้ตัวเองดูสวยงาม
ผู้มีพลังเวทย์มนตร์เช่นชิโรเนะและคนอื่นๆ สามารถมองเห็นรูปร่างที่แท้จริงของเขาได้ ดังนั้นจึงสามารถเห็นใบหน้าที่ลามกและตัณหาของปาร์ซิสได้อย่างชัดเจน
แม้ว่าจะไม่แข็งแกร่งเท่ากับชิโรเนะและคนอื่นๆ แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันมีพลังเวทย์มนตร์ไม่น้อยสำหรับมนุษย์
ตั้งแต่ชิโรเนะมายังโลกนี้ เธอสามารถใช้เวทมนตร์ได้โดยไม่ต้องฝึกฝนใดๆ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคนทั่วไปในโลกนี้จะมีพลังเวทย์มนตร์มาก พวกเขาก็ไม่สามารถใช้เวทย์มนตร์ได้เว้นแต่พวกเขาจะผ่านการฝึกฝนมาพอสมควร
ชิโรเนะเดาว่าเขาต้องผ่านการฝึกฝนด้านเวทมนตร์มาพอสมควร
อาจเป็นเรื่องยากที่จะเชี่ยวชาญเวทมนตร์แห่งการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของตน
ปาร์ซิสโค้งคำนับเคียวกะด้วยการเคลื่อนไหวอันสง่างาม
ในขณะที่ปาร์ซิสดูมีความสุข ใบหน้าของเคียวกะก็แข็งทื่อเมื่อเธอถูกแนะนำให้รู้จักกับผู้ชายที่แตกต่างจากรสนิยมของเธอมาก
เอคาลาสแนะนำปาร์ซิสและโอมิลอสเพื่อนบ้านของเขาให้รู้จักกับชิโรเนะและคนอื่นๆ ที่ไม่มีคู่เล่น
เอคาลาสได้เป็นหุ้นส่วนของปาร์ซิส เคียวกะและโอมิลอส ชิโรเนะ
ในสายตาเอคาลาส ปาร์ซิสคือชายหนุ่มรูปงาม
เนื่องจากเคียวกะเป็นผู้นำของชิโรเนะและคนอื่นๆ เอคาลาสจึงตั้งใจที่จะแนะนำเคียวกะให้รู้จักกับผู้ชายที่ดีที่สุด
อย่างไรก็ตาม หากเป็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเขา ทุกคนคงคิดว่าโอมิลอสซึ่งมีรูปลักษณ์บางอย่างดีกว่าปาร์ซิส
“นี่คือการเกิดของคู่รักที่สวยงาม ฉันตั้งหน้าตั้งตารองานเต้นรำในวันมะรืนนี้”
เอคาลาสพูดพร้อมกับหัวเราะ
ฉันไม่สงสัยปาร์ซีสเพราะฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อ
ชิโรเนะสงสัยว่าเธอควรบอกเอคาลาสถึงธรรมชาติที่แท้จริงของปาร์ซิสหรือไม่
อย่างไรก็ตาม เขาอาจมีช่วงเวลาที่ยากลำบากกับรูปร่างหน้าตาของเขาจนถึงตอนนี้ ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม ในฐานะคู่หู เคียวกะคงจะไม่ชอบมัน
“ฉันขอโทษนะสาวน้อย”
คายะขอโทษเคียวกะ
อีกอย่างคายะไม่เต้นเลย
ฉันคิดว่าชิโรเนะกำลังนอกใจ แต่เนื่องจากเธออยู่เบื้องหลัง ฉันเลยไม่ได้ถามเธอว่าเธอจะไม่ปรากฏตัวหรือไม่
แม้ว่าฉันจะบอกว่าจะเข้าร่วม แต่มีคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เข้าร่วมงานเต้นรำ เช่นเดียวกับเคียวกะ ชิโรเนะก็ไม่มั่นใจเลยสักนิด
“เฮ้! เฮ้!! ชิโรเนะ ไม่เป็นไรถ้าเราจะสลับคู่กัน”
“ฉันขอโทษนะ เคียวกะ… ฉันก็นิดหน่อยเหมือนกัน…”
ชิโรเนะโค้งคำนับเคียวกะซึ่งขอให้เธอแลกเปลี่ยนคู่หูและปฏิเสธ
ปาร์ซิสเป็นเรื่องเลวร้าย แต่ชิโรเนะก็ต้องการหลีกเลี่ยงปาร์ซิสเช่นกัน
เคียวกะมองชิโรเนะด้วยท่าทีไม่พอใจ แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่รู้
“ฮึ…”
เคียวกะคำราม
“มีอะไรผิดปกติ?”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก… ฉันหวังว่าคุณจะสนุกกับงานเต้นรำนะ… ลอร์ดปาร์ซิส ”
เคียวกะที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ก็ก้มหน้าแล้วพูดว่า
เนื่องจากฉันได้รับการแนะนำให้รู้จักกับปาร์ซิส ด้วยความตั้งใจดี ฉันไม่สามารถบ่นได้
ปาร์ซิสหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น
ฉันมั่นใจว่าถ้าเป็นหน้าปลอมคงจะสดชื่นน่าดู แต่สำหรับชิโรเนะและคนอื่นๆ ที่ได้เห็นหน้าจริงแล้ว มันดูเหมือนรอยยิ้มลามกเลย
“ถ้าอย่างนั้น โปรดปล่อยให้น้องทำส่วนที่เหลือ ฉันจะปล่อยให้คุณอยู่คนเดียว”
เอคาลาสออกจากห้องไปพร้อมกับหัวเราะ
ชิโรเนะและอีกห้าคนถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง
ปาร์ซิสคุยกับเคียวกะอย่างมีความสุข
(คุณมีความสุขจริงๆ เหรอที่ได้เต้นรำกับเคียวกะซัง? เป็นเรื่องจริงที่เคียวกะซังสวยมาก เมื่อก่อนเธอเคยสวยมาก่อน แต่ความงามของเธอไม่ได้ขัดเกลาไปกว่านี้อีกแล้วตั้งแต่เธอมาที่โลกนี้เหรอ?)
ชิโรเนะมองไปที่เคียวกะ
ตั้งแต่มายังโลกนี้ ผมที่สดใสของเธอก็กลายเป็นสีทอง และผิวขาวของเธอก็เงางามยิ่งขึ้น
ฉันแน่ใจว่ามีผู้ชายหลายคนที่อยากเต้นรำกับเคียวกะ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ปาร์ซิสก็ตาม
อย่างไรก็ตาม ผิวของเคียวกะตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก และความงามของเธอก็จางลงเล็กน้อย
ชิโรเนะประสานมือไว้ในใจแล้วหันไปหาคู่ของเธอ
“ยินดีที่ได้รู้จัก… เอ่อ ฉันคิดว่าจะเป็นโอมิลอสได้ไหม?”
“ใช่ ขอบคุณมาก เจ้าหญิงชิโรเนะ ฉันคือโอมิลอสแห่งอาร์โกรี่”
โอมิลอสโค้งคำนับชิโรเนะ ฉันพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันรำคาญเล็กน้อย
“อาร์โกรี่? ที่บ้านเจ้าหญิงเรจิน่า?”
“เธอรู้จักเรจิน่ามั้ย!!”
เมื่อชิโรเนะพูดชื่อของเรจิน่า โอมิลอสก็ตะโกนออกมา
“ใช่…ฉันเห็นมันเพียงเล็กน้อยตอนที่ฉันไปอาโกรี่มาก่อน”
“ใช่แล้ว ถ้าคุณอยู่กับผู้กล้าเราคงได้เจอกัน ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่ที่อาโกรี่ ดังนั้น…”
โอมิลอสพูดขณะมองลงไป
สีหน้าของเขามืดมนมาก สถานการณ์นั้นไม่ได้เป็นเพียงเรื่องของความเป็นจริงเท่านั้น
“เฮ้ คุณโอมิลอส มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าหญิงเรจิน่าหรือเปล่า?”
เผื่อไว้ชิโรเนะคิดว่าเรย์จิกังวลเกี่ยวกับเรจิน่า ดังนั้นเธอควรถามเขา
“ใช่ จริงๆ แล้ว…”
โอมิลอสเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอาร์โกรี่
“ที่เกิดขึ้น…”
ชิโรเนะตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องราวของโอมิลอส
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าหญิงเรจิน่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้
“มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าจริงๆ”
เคียวกะที่กำลังฟังอยู่ข้างๆ ฉันพูดทั้งน้ำตา
“บ้านที่ทะเลาะกัน สองคนต้องแตกแยก เหมือนเรื่องที่ฉันเคยอ่านมาเลย”
คายะยังพูดอย่างเศร้าสร้อย
“ใช่ ฉันก็เคยอ่านเหมือนกัน… มันเป็นเรื่องราวที่น่าเศร้ามาก”
“ฉันก็เคยอ่านเหมือนกัน แน่ใจว่าเป็นเรื่องราวของนินจาที่ส่งตัวแทน 10 คนมาฆ่ากัน… มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า…”
เมื่อชิโรเนะพูดแบบนั้น เคียวกะและคายะก็มีสีหน้าแปลกๆ
“มันค่อนข้างแตกต่างจากที่ฉันอ่าน…”
“ใช่ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องราวที่เหมือนโลกปีศาจขนาดนี้”
“เอ๊ะ!? ทำไมมองฉันด้วยสายตาเศร้าสร้อยขนาดนี้!?”
ชิโรเนะตื่นตระหนกเมื่อทั้งสองมองเธอด้วยความเสียใจ
แน่นอนฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉันก็สงสารเจ้าหญิงเรจิน่าเหมือนกันนะเจ้าชาย มาสนุกกับงานเต้นรำให้ลืมมันซะ!! ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ เจ้าหญิงเคียวกะ?”
ปาร์ซิสจับมือเคียวกะแล้วพูด
ใบหน้าของเคียวกะซีดลงเมื่อเธอจับมือเขา
“ใช่ ใช่ ถูกต้อง”
เคียวกะพูดพร้อมกับโบกมือให้ฟรี
ฉันคิดว่าชิโรเนะแย่จริงๆ สำหรับปาร์ซิส แต่ฉันจะไม่พูดมัน
ถ้าฉันเป็นคนที่เกี่ยวข้องฉันก็อาจจะทำสิ่งเดียวกัน
โอมิลอสกำลังมองหาสถานที่อื่นซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อย
(คุณกำลังคิดถึงเจ้าหญิงเรจิน่าหรือเปล่า?)
แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ชาวปาร์ซิส แต่ชิโรเนะก็คิดว่าคงจะดีถ้าเธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยกับงานเต้นรำ
◆
คุนะ สาวสวยผมสีเงินกลับมายืนอยู่ในห้องของราชินีแห่งชารอนอีกครั้ง
คุนะมาที่ประเทศนี้เพราะคุโรกิได้รับการติดต่อจากราชินีดาเทียร์ซึ่งมีบางอย่างที่เธออยากจะบอกเขาโดยตรง
คุนะมาในนามของคุโรกิที่ไม่เต็มใจ
“เอ่อ…ท่านอัศวินดำของคุณล่ะ?”
ราชินีก็อบลินดาเทียร์ ตามหาคุโรกิ
“คุโรกิยังไม่มา คุนะจะถามเกี่ยวกับเรื่องของคุณ”
เมื่อคุนะพูดแบบนั้นราชินีก็อบลิน ก็ดูผิดหวัง
(แน่นอน ไม่มีทางที่ฉันจะพาคุโรกิที่รักของฉันไปต่อหน้าผู้หญิงอย่างเธอได้ ตอนแรกฉันนึกแผนการของคุณไม่ออกเลย เช่น อยากเจอเขา ในเมื่อแค่ส่งแมสเซนเจอร์มา!)
คุนะมองดาเทียร์ด้วยสายตาเย็นชา
ดาเทียร์ดูเหมือนผิดหวังมากเมื่อแผนของเขาล้มเหลว
“เรื่องราวเป็นยังไงบ้าง ราชินีก็อบลิน”
ราชินีก็อบลินถอนหายใจและเริ่มอธิบายเรื่องของเธอ
“อันที่จริง นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับปาร์ซิส ฮีโร่แห่งอาร์โกรี่ ซึ่งฉันได้รายงานไปเมื่อวันก่อน…จริงๆ แล้วปาร์ซิสคือลูกชายของฉัน กอซ ซึ่งเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขา ลูกชายของฉันมาหาฉันและบอกว่าเขาไม่มีเจตนาที่จะต่อต้านนาร์กอล คือ “
คำพูดของราชินีก็อบลินทำให้คุนะนึกถึงปาร์ซิส
ดูเหมือนว่าเขากำลังเปลี่ยนรูปร่าง แต่ดวงตาของคุนะไม่ได้หลอกเขา
“อันที่จริง ใบหน้าที่น่าเกลียดนั้นเป็นหน้าของก็อบลิน งั้นเหรอ หมายความว่าไง?”
“แม้ว่าท่าน จะใช้เวลาในการดำเนินการ แต่ฉันขอโทษ แต่ฉันอยากจะยุติเรื่องนี้”
ราชินีก็อบลินก้มศีรษะของเธอ
คุนะคิดอยู่ครู่หนึ่ง
(ขอโทษทีแต่ฉันก็ไม่สามารถถอนตัวออกจากเรื่องนี้ได้ ตอนนั้นคนพวกนั้นพูดถึงชื่อเรจิน่า ทำไมล่ะ?)
คุนะไม่รู้ว่าชาวปาร์ซิส พูดถึงชื่อของเรจิน่าด้วยซ้ำหรือเปล่า
และฉันอยากจะรู้ว่าทำไม
ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสาเหตุ เรจิน่า อาจจะสามารถถูกถอดออกจากฝั่งคุโรกิได้
“โอเค ฉันจะเล่าเรื่องนั้นให้คุโรกิฟัง แล้วลูกของคุณกำลังทำอะไรอยู่”
คุนะแอบฟัง
ลูกชายของราชินีพยายามทำอะไร?
คุณต้องได้ยินสิ่งนั้น
“ฉันไม่ได้ถามเขาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่… ยังไงก็ตาม เขาบอกว่าเขาจะไปงานเต้นรำในประเทศมนุษย์ที่เรียกว่าเวลอส”
คุนะอยากรู้ว่าราชินีก็อบลิน พูดอะไร
(มันคืองานเต้นรำเหรอ?)
คุนะจำได้ว่ามีงานเต้นรำปรากฏขึ้นในเรื่องที่คุโรกิเคยอ่านให้เธอฟังก่อนหน้านี้
ด้วยเหตุผลบางประการ คุนะจึงรู้สึกทึ่งกับเรื่องราวนั้น
คุนะจินตนาการถึงการเต้นรำกับคุโรกิที่งานเต้นงาน
มันค่อนข้างเป็นภาพที่เห็น
“งานเต้นงาน…”
“ใช่ มีงานเต้นงาน เขายังบอกด้วยว่าเขาต้องการยาโป๊ตั้งแต่เขาไปดูงานเต้นงาน”
“ยาโป๊?”
“ใช่ มันเป็นยาที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้ชาย มันทำมาจากน้ำหวานของผึ้งที่อาศัยอยู่ในป่าอันมืดมิดทางตะวันตกของปราสาทราชาปีศาจ ถ้าผู้ชายดื่มมัน เขาจะกลายเป็นเหมือนเซนทอร์มีเขา เธอสั่นสะโพกของเธอ และถ้าเธอดื่ม เธอจะสั่นสะโพกเหมือนเอลฟ์หงอน”
คุนะเริ่มสนใจคำพูดเหล่านั้น
“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันให้คุณก็ได้”
“จริงหรือ!!!”
“อย่างไรก็ตาม มันมีเงื่อนไข”
“อืม…อะไร…?”
ฉันระวังนิดหน่อยที่รู้ว่ามันไม่ใช่แค่
“คุณไม่จำเป็นต้องระวังมากนัก ฉันแค่อยากได้เส้นผมของคุณ”
คุนะผงะกับคำพูดของราชินีก็อบลิน
และฉันคิดว่ามันคงจะโอเคที่จะให้เขาแค่ผม
“โอเค ฉันจะทำถ้ามันเป็นแค่เส้นผม”
คุนะดึงเส้นผมออกมาแล้วยื่นให้ราชินีก็อบลิน
“ฉันได้รับแล้ว ฉันจะนำยามาให้คุณทีหลัง เป็นความคิดที่ดีที่จะผสมยากับชาแล้วมอบให้ ท่านลอร์ตเพื่อดื่ม กุฟุฟุฟุฟุฟุ”
ราชินีก็อบลินหัวเราะอย่างลามก
(เขาอาจจะกำลังคิดถึงคุโรกิอยู่ รอยยิ้มของเขาดูไม่น่าพอใจ แต่ตอนนี้ฉันจะทนไว้ก่อน)
คุนะไม่อยากฆ่าเขา
ในที่สุดก็อบลินก็มาพร้อมกับยา เป็นยาใสในขวดเล็กๆสวยงาม
“ขอบคุณสำหรับยาราชินีก็อบลิน”
เมื่อพูดอย่างนั้น คุนะก็รับยาและออกจากอาณาจักรชารอน
