เวลาผ่านไปหนึ่งคืนนับตั้งแต่อัศวินดำจากไป
เมื่อน้องสาวของผู้กล้าจากไป ความสงบสุขก็กลับคืนสู่อาณาจักรอาร์โกรี่
อย่างไรก็ตาม มีบางพื้นที่ที่สิ่งต่างๆ ยังไม่กลับสู่ภาวะปกติ
“ตื่นตาตื่นใจทุกครั้งที่ได้เห็น…”
มาคีซิสที่มองทิวทัศน์ภายนอกจากด้านบนของกำแพงเมืองพึมพำ
มาคีซิสกำลังมองหาสถานที่ซึ่งเป็นสถานที่พ่ายแพ้ของไททันร้อยมือ
สถานที่เดิมเป็นเนินเขา
อย่างไรก็ตามขณะนี้มีหลุมขนาดใหญ่ที่ถูกเผาไหม้เป็นสีดำ
หลุมนั้นใหญ่มากจนอาณาจักรอาร์โกรี่สามารถเข้าไปข้างในได้
“นั่นก็จริงนะ มาคีซิส อัศวินดำ… นั่นเป็นพลังอันน่าเหลือเชื่อ…”
โอมิลอสพึมพำขณะที่เขามองไปที่หลุมขนาดใหญ่
หลุมขนาดใหญ่นี้ถูกสร้างขึ้นเมื่ออัศวินดำเอาชนะยักษ์ร้อยมือได้
ฉันคิดว่าเขาแข็งแกร่งเพราะเขาเอาชนะคนที่เรียกว่าผู้กล้าได้ แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้
แม้ว่าจะถูกโจมตีโดยโอเกอร์ ก็อบลิน ฯลฯ แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับอาณาจักรอาร์โกรี่เลย
ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความพยายามของอัศวินดำล่วงหน้า
นักรบเขี้ยวมังกรซึ่งถูกเรียกให้ปกป้องประเทศนี้จากก็อบลินก็หายตัวไปอย่างกะทันหัน
โอมิลอสสงสัยว่าเขามีพลังมากแค่ไหน
“อ่า มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะไม่ชนะ ดังนั้นสู้ ๆ นะโอมิลอส”
“หมายความว่าไง มาคิซิส?”
“ก็แค่อีกฝ่ายเลวเกินไป คุณสามารถหาผู้หญิงที่ดีกว่าได้”
มาคีซิสหัวเราะ
“ฉันไม่คิดว่ามันทำให้คุณสบายใจได้มากนัก…ฉันซาบซึ้งที่คุณพยายามให้กำลังใจฉัน”
โอมิลอสขอบคุณ มาคีซิสและคิดถึงอัศวินดำ
ถ้าไม่ใช่เพราะอัศว้นดำ เขาคงไม่สามารถปกป้องเรจิน่าได้
ไม่มีทางที่ฉันจะแข่งขันกับเขาแบบนั้นได้
และ โอมิลอสก็รู้สึกถึงความตั้งใจอันแรงกล้าที่จะปกป้องเรจิน่าจากอัศวินดำ
ตอนนี้เรจิน่าน่าจะโอเคแล้ว
เด็กผู้หญิงที่กลัวก็อบลินและขังตัวเองไว้ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป
ขณะที่ โอมิลอสสัมผัสโล่เวทย์มนตร์ เขาก็ปรารถนาที่จะแข็งแกร่งเท่ากับอัศวินดำ
“โอมิโลส!!”
ริเอ็ตต์ขี่มนุษย์หมาป่าเดินเข้ามาหาเรา
มนุษย์หมาป่าได้เข้ามาอาศัยอยู่ในประเทศนี้
โอมิลอสได้ยินมาว่าเป็นเพราะ อัศวินดำบอกให้เขาปกป้องประเทศนี้
ดังนั้นมนุษย์หมาป่าตัวนี้จึงไม่สามารถกินมนุษย์ได้อีกต่อไป
ด้วยเหตุผลบางอย่าง มนุษย์หมาป่าตัวนั้นจึงรู้สึกผูกพันกับริเอ็ตต์
“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”
ริเอ็ตต์ถาม
“มันเกี่ยวกับอัศวินดำ”
“อา ลุงนักกวี ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นอัศวินดำ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน”
“ถูกต้อง ใครจะคิดว่ากวีที่ถูกจับกุมคือ อัศวินดำ? สักวันหนึ่ง ฉันจะเรียกตัวเองว่าคนที่จับอัศวินดำที่เอาชนะผู้กล้าได้”
“ใครจะเชื่อเรื่องนั้นล่ะ มาคีซิส”
“เฮ้ มันเป็นเรื่องจริง”
มาคีซิสมีสีหน้าเสียใจ
เมื่อเห็นสิ่งนี้ โอมิลอสและ ริเอ็ตต์ก็หัวเราะ
“เฮ้ โอมิลอส ฉันสงสัยว่าเราจะได้เจอกันอีกไหม… ลุงนักกวีก็เหมือนกัน แต่สำหรับเรจิน่าและคนอื่นๆ ด้วย…”
เมื่อได้ยินคำพูดของริเอ็ตต์ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วพูดว่า
“ใช่แล้ว… ฉันแน่ใจว่าเราจะต้องได้พบกัน”
โอมิลอสก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเช่นกัน
(ตราบใดที่ฉันยังอยู่ใต้ฟ้านี้ ฉันมั่นใจว่าเราจะได้พบกันอีก)
ขณะที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า โอมิลอสก็นึกถึงเรจิน่า
◆
ชิโรเนะกลับไปยังสาธารณรัฐเซนต์เลนาเรียจากอาณาจักรอาร์โกรี่และร่วมมือกับเรย์จิ ชิยูกิ และคนอื่นๆ
“ฉันขอโทษที่ให้รอนะเรย์จิคุงและชิยูกิซัง”
“ไม่เป็นไร ชิโรเนะ ดูเหมือนคุณจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเหมือนกัน”
“ใช่แล้ว ฉันได้ยินจากการถ่ายทอดของคายะว่าคุณได้พบกับเพื่อนสมัยเด็กใช่ไหม? เยี่ยมมาก”
“นั่นก็จริง…แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้คุยกับคุโรกิมากนัก”
ชิโรเนะถอนหายใจและนึกถึงช่วงเวลานั้น
เนื่องจากเป็นกรณีฉุกเฉิน ชิโรเนะจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยคุโรกิไป
หลังจากนั้น อาการชาตามร่างกายของชิโรเนะก็ทุเลาลง และเธอก็กลับไปยังอาณาจักรอาร์โกรี่
จากนั้นเขาก็ได้ยินว่าคุโรกิและเรจิน่ากลับมาที่นาร์โกลแล้ว
ชิโรเนะต้องการไปที่นาร์โกล แต่คายะหยุดเธอไว้
“ฉันแน่ใจว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะชิโรเนะ สู้ ๆ นะ”
“เอ่อ ขอบใจนะเคียวกะ”
ชิโรเนะขอบคุณเคียวกะ
ปัจจุบันชิโรเนะอยู่ในคฤหาสน์ของเคียวกะในสาธารณรัฐเซนต์เลนาเรีย
ปกติพวกเขาจะอยู่ที่วิหารเรน่า แต่เคียวกะสร้างคฤหาสน์ใหม่ ดังนั้นพวกเขาจึงมารวมตัวกันที่นี่
“เอ๋? ดูเหมือนมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น เกิดอะไรขึ้นชิยูกิ?”
“อา เกี่ยวกับเรื่องนั้น ดูเหมือนมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในสาธารณรัฐอาเรียเดียทางตะวันตกของที่นี่ ฉันยังไม่ได้ยินรายละเอียดเลย….ยังไงก็ตาม ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคายะ ? ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้คายะถามเหมือนกัน”
ชิยูกิมองไปรอบๆ
ที่นี่มีเพียงสี่คนเท่านั้น: ชิยูกิ เรย์จิ ชิโรเนะ และเคียวกะ
เพื่อนคนอื่นๆก็อยู่ที่อื่น
“หืม คุณไม่เคยได้ยินเหรอชิยูกิ? เห็นได้ชัดว่าพวกเขารับคนใหม่ ๆ มากมาย นั่นเป็นเหตุผลที่คายะดูเหมือนจะยุ่ง”
“อา ถูกต้อง ดูเหมือนว่าคฤหาสน์จะยุ่งด้วยเหตุผลบางอย่าง”
ชิยูกิพูดและมองไปที่เคียวกะ
“ใช่ เราได้ตัดสินใจยอมรับ เรจิน่าและคนอื่นๆ จากอาร์โกรี่ แล้วคายะกำลังเตรียมที่จะยอมรับพวกเขา”
“หือ? เรจิน่าของอาร์โกรี่… ฉันแน่ใจว่าเธอเป็นเจ้าหญิงใช่ไหม? คุณหมายถึงอะไรชิโรเนะ?”
“ฮ่าๆ ก็มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย เอ่อ มันคงยาวเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องนี้”
ชิโรเนะหัวเราะ
ภายในคฤหาสน์ คนรับใช้ที่คายะจ้างกำลังยุ่งวุ่นวายกับการเดินไปรอบๆ
เหตุผลก็คือต้องยอมรับเรจิน่าและครอบครัวของเธอ
(ถ้าเรจิน่ามาที่นี่ เธออาจจะได้ยินเรื่องราวของคุโรกิแบบละเอียด ดังนั้นฉันมั่นใจว่าเธอจะต้องได้พบกับคุโรกิอีกครั้ง)
ชิโรเนะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ทุกคนชงชาแล้ว”
“ฮิฮิ~ ฉันก็เอาของหวานมาด้วย”
ประตูเปิดออก ซาโฮโกะและริโนะเข้ามา
หม้อที่เต็มไปด้วยชาและขนมหวานวางอยู่บนรถเข็นที่ซาโฮโกะเป็นผู้ผลักดัน
“โอ้ นี่เป็นอันใหม่เหรอซาโฮโกะ?”
“ใช่แล้ว เรย์คุง ฉันลองใช้ผลไม้ที่ได้มาเป็นของฝากจากเวลอส มันดูเหมือนแอปเปิ้ล และฉันคิดว่ามันสามารถนำไปใช้กับอาหารต่างๆ ได้”
ซาโฮโกะยิ้มอย่างมีความสุข
ขนมหวานที่ซาโฮโกะและริโนะนำมาเป็นพายที่ทำจากผลไม้เวลอส
มันทำโดยการเรียงผลไม้เวลอสหั่นบาง ๆ ลงในแป้งบาง ๆ แล้วอบ
เมื่อซาโฮโกะหั่นเป็นชิ้นๆ ก็มีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้อง
“เอาล่ะทุกคนกินข้าวกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อน ริโนะซัง นาโอะซังไม่อยู่ที่นี่ เกิดอะไรขึ้น?”
ชิยูกิห้ามริโนะไม่ให้กินมัน
คายะไม่ได้ดื่มชากับพวกเขาเสมอไป แต่นาโอะมักจะปรากฏตัวเสมอเมื่อถึงเวลาทานของหวาน
ชิยูกิรู้สึกแปลกๆ ที่นาโอะไม่อยู่ที่นี่
“ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว เกิดอะไรขึ้น? เมื่อไรก็ตามที่ฉันทำขนม เธอก็มักจะมาชิมเสมอ”
“เป็นเช่นนั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?”
ซาโฮโกะและริโนะเอียงหัว
“แปลกมาก คุณไปไหนมา?”
เมื่อชิยูกิพูดแบบนี้ ทุกคนในห้องก็เอียงหัว
◆
(ดูเหมือนว่าเขาจะไปสถานที่ที่เรียกว่าอาเรียเดีย ก็เลยชื่อแยนซ์)
นัท หนูไฟที่กำลังเฝ้าดูสถานการณ์จากเพดานคฤหาสน์ของเคียวกะหัวเราะ
เหล่าผู้กล้ากำลังคุยกันอยู่ในห้องโถงใหญ่ด้านล่าง
เหล่าผู้กล้าได้ไปทางฝั่งตะวันตกของทวีปแล้ว
จากนั้นเขาก็กลับมาเมื่อสามวันก่อน และเมื่อไม่นานนี้ชิโรเนะและคนอื่นๆ ก็กลับมา
เหล่าผู้กล้าที่พบกันกำลังคุยกันถึงแผนการในอนาคตของพวกเขา
(ยังไงก็ตาม ฉันเคยได้ยินชื่อเรจิน่ามาก่อนแล้ว ไม่ใช่แจนส์ ใช่ไหมแจนส์ อยู่ไหน?)
นัทเอียงหัวของเธอ
สำหรับนัทแล้ว เรจิน่าเป็นคนที่ไม่มีความกังวลใดๆ
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันลืมชื่อ
(ไม่สำคัญหรอก เป็นแค่มนุษย์ แต่คอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของผู้กล้าจะดีกว่า)
นัทมองผู้กล้าผ่านช่องว่างเล็กๆ บนเพดาน
เรย์จิ ผู้กล้าแห่งแสง เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัว
ท้ายที่สุดเขาอาจจะเอาชนะราชาปีศาจผู้เป็นที่รักของเขาได้
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงแม้เพื่อนคนอื่นๆ จะน่ากลัว แต่ฉันคิดว่าเขาเป็นคนเดียวที่ฉันต้องระวัง
จึงต้องติดตามพัฒนาการ
“ทุกคนชงชาแล้ว”
“ฮิฮิ~ ฉันก็เอาของหวานมาด้วย”
ขณะที่นัทกำลังดูอยู่ เพื่อนของผู้กล้าสองคนก็เข้ามาในห้อง
เห็นขนมวางอยู่บนโต๊ะที่สาวๆดันกัน
“ค-มันดูน่าอร่อยนะ”
นัทอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาดังๆ
กลิ่นหอมหวานโชยมาจากรอยแตกบนเพดาน
“นั่นก็จริง ขนมหวานที่ซาโฮโกะซังทำนั้นวิเศษมาก คุณหนู”
ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากข้างหลังนัท
นัทตกใจจึงค่อยๆหันกลับมา
ฉันเห็นสองสิ่งส่องแสงในความมืด
เมื่อมองใกล้ ๆ ก็เห็นว่าเป็นตาแมว
(หือ!? อยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่? และคนนี้ชื่อ นาโอะ เพื่อนผู้กล้าคนหนึ่ง และหยาง!?)
นาโอะอยู่ข้างหลังนัท
แนทไม่ได้สังเกตเลย อาจเป็นเพราะการปรากฏตัวของเขาหายไปหมดแล้ว
นาโอะอยู่ในร่างลูกครึ่งสัตว์ร้าย
ในร่างครึ่งสัตว์ร้ายของเธอ นาโอะสามารถมองผ่านความมืดมิดได้ราวกับแมว
สายตาของเขาจับจ้องไปที่นัทอย่างสมบูรณ์
