ชิยูกิและเพื่อนๆ มาที่ทะเลสาบแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองของพวกเรา
“เป็นไปได้ไหมที่จะไปที่ระดับล่างจากก้นทะเลสาบนี้?”
“ครับ ชิยูกิซัง น้ำกำลังไหลลงมาจากก้นทะเลสาบมากขึ้น”
เมื่อชิยูกิถาม นาโอะก็ตอบ
ทะเลสาบเป็นสถานที่ที่เราไปปิกนิกกันก่อนหน้านี้
ชั้น 5 มีไฟคริสตัลขนาดใหญ่ จึงสว่างราวกับอยู่บนพื้น
น้ำในทะเลสาบใสมากพื้นผิวของทะเลสาบสะท้อนแสงและส่องสว่างสวยงามหากดูบริเวณที่น้ำไม่นิ่งคุณสามารถเดาได้ว่าน้ำในทะเลสาบหมุนเวียนอยู่
ดังนั้นชิยูกิถึงกับทำนายว่าอาจมีสถานที่แห่งหนึ่งในทะเลสาบที่นำไปสู่ด้านนอก
เหตุผลที่ฉันไม่ได้ตรวจสอบจนถึงตอนนี้ก็เพราะฉันคิดว่าการลงไปในน้ำโดยที่พลังของรีโนถูกผนึกไว้บางส่วนอาจเป็นอันตรายได้
ความสามารถของริโนะในการใช้พลังแห่งวิญญาณแห่งน้ำเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการต่อสู้ใต้น้ำ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถสำรวจทะเลสาบได้
ไม่ว่าเขาต้องการหลบหนีมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถบังคับริโนะได้
“ออกมาเถอะครับคุณเคลพี”
ริโนะเรียกเคลพีออกมาหลายตัว ซึ่งเป็นวิญญาณน้ำระดับกลาง
เมื่อน้ำในทะเลสาบเพิ่มสูงขึ้น ม้าสีเทาที่ดูเหมือนม้าจะออกมาจำนวนเท่ากันกับชิยูกิและเพื่อนๆ ของเขา
“ไปกันเถอะพวก”
เมื่อเรย์จิขี่เคลพี ทุกคนก็ขี่เคลพี
วิญญาณแห่งน้ำในรูปของม้าดำดิ่งลงสู่ทะเลสาบพร้อมกับชิยูกิและคนอื่นๆ บนเรือ
เคลพีเป็นวิญญาณที่น่ากลัวซึ่งสามารถจมน้ำมนุษย์ที่พวกมันแบกไว้บนหลังได้ แต่ชิยูกิและคนอื่นๆ ใช้เวทมนตร์ที่ช่วยให้พวกมันเคลื่อนไหวใต้น้ำได้ ดังนั้นพวกมันจะไม่จมน้ำตาย
เคลพีจะนำทางคุณไปยังสถานที่ที่นำไปสู่ชั้นล่างตามคำสั่งของรีโน
ทะเลสาบสว่างไสวเพราะมีคริสตัลแวววาวอยู่หลายจุด
เมื่อคุณเคลื่อนตัวผ่านน้ำ คุณจะผ่านฝูงปลามากมาย
มันเป็นปลาคล้ายปลาคาร์พที่มาบนโต๊ะเมื่อตอนที่ฉันอยู่ที่เมืองอุสุ
ปลาคาร์พนี้เป็นปลาที่มักรับประทานไม่เพียงแต่บนชั้น 5 เท่านั้น แต่ยังรวมถึงบริเวณด้านในของโลกด้วย
ปลาเหล่านี้มีพลังชีวิตสูงและสามารถอยู่รอดได้ระยะหนึ่งแม้จะถูกนำขึ้นจากน้ำแล้ว ดังนั้น อาหารประเภทปลาน้ำจืดส่วนใหญ่จึงใช้ปลาคาร์พชนิดนี้
โดยทั่วไปจะไม่ได้รับประทานแบบซาซิมิแต่มักรับประทานแบบซูริมิผสมกับสมุนไพรและผักอื่นๆ แล้วนำไปย่าง อาจเป็นเพราะสมุนไพรที่ใช้จึงมีรสชาติไม่ขุ่นจนเกินไปและอร่อยมาก ชิยูกิจำได้ดี
ชิยูกิและเพื่อนๆ เคลื่อนตัวผ่านพื้นที่สีน้ำเงินและเดินผ่านฝูงปลา
“หยุด!!”
จู่ๆ นาโอะก็หยุดเพื่อนๆ ของเธอ
หากมันเป็นเรื่องจริง คุณไม่ควรพูดได้เพราะคุณอยู่ใต้น้ำ แต่ด้วยพลังแห่งเวทมนตร์ มันจึงเป็นไปได้
“มีอะไรเหรอ นาโอะจัง”
ซาโฮโกะถามด้วยน้ำเสียงกังวล
“มีบางอย่างที่ยิ่งใหญ่”
เมื่อนาโอะมองไปยังทิศทางที่เธอชี้ เธอเห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ที่ก้นทะเลสาบ
“ว้าว นั่นเต่าตัวใหญ่นะ”
ริโนะส่งเสียงแผ่วเบาเมื่อเห็นบางสิ่งเคลื่อนไหว
ดังนั้น ที่ริโนะพูด วัตถุที่กำลังเคลื่อนไหวดูเหมือนเต่ายักษ์เมื่อมองแวบแรก
อย่างไรก็ตาม ส่วนหัวที่โผล่ออกมาจากกระดองที่มีหนามแหลมนั้นมีลักษณะคล้ายกับสิงโตที่ดุร้าย และสามารถมองเห็นเขี้ยวขนาดใหญ่ได้ในปากของมัน
มันไม่ใช่เต่าธรรมดา
“มันไม่ใช่เต่านะคุณริโนะ นั่นมันทาร์ราสก์”
ชิยูกิประกาศ
สิ่งที่ริโนะเรียกว่าเต่าก็คือสัตว์วิเศษที่เรียกว่าทาร์ราสก์ ซึ่งเป็นสายพันธุ์เดียวกับมังกร
ชิยูกิเคยพบกับสัตว์วิเศษทาร์ราสค์ในอดีต
มันอาศัยอยู่ในป่าใกล้ทางใต้ของสาธารณรัฐเซนต์เลนาเรีย
ฉันเคยทำลายล้างทาร์ราสก์นั้นในอดีต
แต่ในขณะนั้นมันอยู่บนบก ไม่ใช่ในน้ำ
ทาร์ราสก์ เป็นสัตว์ประหลาดที่กินเนื้อเป็นอาหารดุร้าย
พวกมันสามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายร้อยปีโดยไม่ต้องกินอาหารโดยทำให้ร่างกายอยู่ในสภาวะหยุดเคลื่อนไหว
บางทีทาร์ราสก์ที่อยู่ตรงหน้าฉันก็หลับไปจนบัดนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นขึ้นเมื่อชิยูกิและเพื่อนๆ เดินเข้ามาหา
ทาร์ราสก์เปิดปากและโจมตี
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถจับชิยูกิและคนอื่นๆ ที่ขี่เคลพีส์ได้
ชิยูกิและเพื่อนๆ วิ่งหนี หลบเลี่ยงทาร์ราสก์ และกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง
ทาร์ราสก์เคลื่อนตัวช้าๆ
ดูเหมือนน้ำจะไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก
ผ้าใบกันน้ำที่หลีกเลี่ยงต้องใช้เวลาในการเปลี่ยนทิศทาง
“ทีนี้เราจะเอาชนะมันได้อย่างไร”
เรย์จิมองทุกคน
ไม่มีใครพูดอะไร
ทาร์ราสก์ เป็นสัตว์วิเศษที่มีพลังป้องกันสูง
สัตว์วิเศษที่เกิดระหว่างราชามังกรทะเลสีน้ำเงินเข้มและวิญญาณไฟระดับกลางโบนาคัน สามารถทนทานต่อทั้งน้ำและไฟ
สายฟ้าอาจจะได้ผล แต่ถ้าใช้ใต้น้ำ ชิยูกิและคนอื่นๆ ก็จะได้รับความเสียหายเช่นกัน
นอกจากนี้ เปลือกของมันแข็งกว่าเหล็กมาก ทำให้ยากต่อการโจมตีทางกายภาพ
เป็นไปได้ที่จะเอาชนะเขา แต่เขาเป็นคู่ต่อสู้ที่ลำบากนิดหน่อย
เลยไม่มีใครพูดอะไร
“ฉันไปล่ะ ทุกคนช่วยสนับสนุนหน่อย”
ไม่มีใครมีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจัดการกับมัน ชิยูกิจึงตัดสินใจทำ
ชิยูกิขับรถเคลพีและมุ่งหน้าไปยังทาร์ราสก์
และฉันนำไพ่ออกมา 6 ใบพร้อมกับรูนไฟ
ด้วยการใช้การ์ดใบนี้อย่างเต็มที่ คุณจะสามารถใช้เวทย์มนตร์ที่คล้ายกับคาถาได้
ทารัสค์หันกลับมาเผชิญหน้ากับชิยูกิและโจมตีอีกครั้ง
ชิยูกิสั่งให้เคลพีเปลี่ยนทิศทางตรงหน้าทารัสก์และหลบเลี่ยงการโจมตี
ในเวลานั้น ยิงการ์ดเข้าปากของทาร์ราสก์ การ์ดที่เคลื่อนที่ด้วยเวทย์น้ำจะเข้าไปในปากของทาร์ราสก์
“เรย์จิคุง! โจมตีทารัสค์! ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังทั้งหมดก็ได้!!”
ชิยูกิให้คำแนะนำออกมาดังๆ
“เข้าใจแล้วชิยูกิ!!”
กระสุนแสงของเรย์จิโจมตีทาร์รัสก์
ทาร์ราสก์ดึงหัวและมือกลับเข้าไปในกระดองอย่างรวดเร็ว
ไม่สามารถทำให้เกิดรอยขีดข่วนได้แม้แต่น้อย เนื่องจากถูกเปลือกแข็งของทาร์ราสก์ผลักออกไป
อย่างไรก็ตาม นี่คือสิ่งที่ชิยูกิตั้งเป้าไว้
ชิยูกิเปิดใช้งานการ์ดเวทย์มนตร์ที่ทาร์ราสค์กลืนลงไป
ตราบใดที่ไม่มีสิ่งกีดขวางกั้น การ์ดเวทย์มนตร์ก็สามารถเปิดใช้งานได้ทุกที่
คลื่นกระแทกขนาดเล็กไหลผ่านผืนน้ำที่มีศูนย์กลางอยู่รอบๆ เปลือกหิน
เมื่อหดส่วนหัวและแขนขาของมัน ทาร์ราสก์จะพลิกคว่ำไปที่ท้องและลอยผ่านทะเลสาบ
การ์ดเวทย์มนตร์ที่ชิยูกิให้ทารัสค์ดื่ม แต่ละใบมีเวทย์มนตร์ในการปล่อยกระสุนอากาศหลายร้อยนัด ฉันทำให้เขาดื่มการ์ดทั้งหมดหกใบและเปิดใช้งานมัน
อากาศที่ขยายตัวภายในทาร์ราสก์จะต้องทำลายภายในของมันไปแล้ว
ต้องขอบคุณ ทาร์ราสก์ที่มีท่าทีป้องกัน การระเบิดทางอากาศส่วนใหญ่จึงถูกจำกัดอยู่ด้านในของทาร์ราสก์ และไม่มีผลกระทบต่อชิยูกิ และคนอื่นๆ
ทุกอย่างเป็นไปตามเป้าหมาย
ฉันไม่เคยได้ยินจากผู้คนในอูรุส มาก่อนว่ามีหินทาร์ราสก์อยู่ในทะเลสาบ
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ทาร์ราสก์นั้นนอนอยู่ที่ก้นทะเลสาบมาเป็นเวลานานแล้ว มันอาจจะถูกวางไว้เพื่อฆ่าใครก็ตามที่ลงไปชั้นล่างจากก้นทะเลสาบ
ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นขึ้นเมื่อชิยูกิและเพื่อนๆ มาถึง
ฉันคงจะหิวเพราะฉันหลับไปนานมาก
“อิ่มแล้วเหรอ?”
ชิยูกิหัวเราะ
“ทำได้ดี”
เรย์จิเข้ามาอยู่ข้างชิยูกิ
“เป็นไปตามคาดครับคุณชิยูกิ”
“ฉันเอาชนะเต่าตัวนั้นได้อย่างง่ายดาย”
“สุดยอดจริงๆ ชิยูกิซัง ตอนนี้เราเดินหน้าต่อไปได้แล้ว”
ทุกคนชื่นชมชิยูกิ
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ”
ชิยูกิและเพื่อนๆ มุ่งหน้าไปที่ก้นทะเลสาบซึ่งนำไปสู่ระดับล่าง
◆
“อืม เรย์จิคุงและคนอื่นๆ มุ่งหน้าไปชั้นล่างเพื่อช่วยเหลือเจ้าหญิงที่ชื่อยูเรีย”
ชิโรเนะที่อยู่ถัดจากคุโรกิได้รับรายงานด้วยสีหน้าเย็นชา
สถานที่นี้เป็นห้องหนึ่งในวิหารเรน่าในสาธารณรัฐอาเรียเดีย
ที่นั่น คุโรกิและเพื่อนๆ ของเขาได้รับรายงานจากคนรับใช้ของเจ้าหญิงชื่อยูเรียที่ถูกย้ายมาที่วิหารแห่งนี้
เมื่อบาเรียถูกทำลาย ผู้คนที่ติดอยู่ในเขาวงกตก็ถูกย้ายไปยังวิหารเรน่าทีละคน
พวกเขามีความสุข ยกย่องเรย์จิ และย้ายไปที่เมืองอาเรียเดีย
ในที่สุด สาวๆ ที่เทเลพอร์ตก็บอกพวกเขาว่าเรย์จิและเพื่อนๆ ของเขาได้มุ่งหน้าไปที่ชั้นล่างเพื่อช่วยเหลือเจ้าหญิงที่ชื่อยูเรีย
ยังไงก็ตาม ผู้คนในห้องคือคุโรกิ ชิโรเนะ เคียวกะ คายะ และเรจิน่า แล้วก็มีผู้ติดตามยูเรียทั้งห้าคนที่ถูกย้ายออกไป
“ครับ ท่านผู้กล้าเรย์จิไปช่วยเจ้าหญิง ท่านชิโรเนะ ได้โปรดช่วยเจ้าหญิงด้วย”
คนรับใช้พูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย
แม้แต่คายะที่อยู่เบื้องหลังคุโรกิก็ยังเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม คุโรกิรู้สึกว่าคนรับใช้เหล่านี้ไม่มีอารมณ์จริงๆ
“จำเป็นต้องช่วยเธอหรือเปล่า เจ้าหญิงยูเรียเป็นลูกสาวของเทพเจ้าชั่วร้ายที่จับกุมเรย์จิคุงและคนอื่นๆ ใช่ไหม? ฉันได้ยินมาจากคนที่ชื่อแอตทาลาคัว”
เมื่อชิโรเนะพูดอย่างนั้น ร่างกายของคนรับใช้ก็สั่นเล็กน้อย
และขากรรไกรของพวกเขาขยับเล็กน้อย
คายะเห็นสิ่งนี้จึงรีบเคลื่อนไหวโจมตีคนรับใช้ทั้งห้าที่ด้านหลังศีรษะ
การเคลื่อนไหวของมันรวดเร็วปานสายฟ้า
คนรับใช้ที่ถูกทุบตีพ่นอะไรบางอย่างออกมาแล้วหยุดเคลื่อนไหว
“นี่คือยาพิษเหรอ? บางทีเขาอาจจะถูกสั่งให้ตายหากตัวตนที่แท้จริงของเขาถูกค้นพบ…”
คุโรกิไปหาคนรับใช้และมองดูสิ่งที่เขาอาเจียนออกมา
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งที่อาเจียนออกมานั้นเป็นยาพิษ ต้องวางไว้ในลักษณะคล้ายแคปซูลและวางไว้ที่ฟันหลัง
และเขาอาจถูกสั่งประหารชีวิตหากค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเขา
“มันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย”
เคียวกะมองไปที่คนรับใช้ที่ล้มลงแล้วพูดว่า
พวกเขาเป็นเหมือนเครื่องมือที่ใช้แล้วทิ้ง
บางทีจิตใจของเขาอาจถูกผูกมัดด้วยเวทมนตร์
เคียวกะมักถูกเข้าใจผิดเพราะทัศนคติที่เอาแต่ใจของเธอ แต่เมื่อคุโรกิคุยกับเธอ เขาก็รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก
เขาต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของคนรับใช้ที่เสียชีวิตของเขา
“เอาล่ะ เราควรทำยังไงดีชิโรเนะ?”
คุโรกิถามสิ่งที่ชัดเจน
“แน่นอน ฉันจะไปช่วยเรย์จิด้วย!!”
ชิโรเนะพูดราวกับว่ามันชัดเจน
(ไม่มีทางที่ชิโรเนะจะไม่ช่วย)
คุโรกิส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
และภายในชิโรเนะ ดูเหมือนว่าคุโรกิคงจะไปช่วยด้วย
คุโรกิลังเลที่จะไปช่วยเรย์จิ อย่างไรก็ตาม นัทยังคงถูกเพื่อนของเรย์จิจับตัวไป คุโรกิจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปเช่นกัน
“ฉันก็ไปเหมือนกันชิโรเนะซัง”
เคียวกะโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วพูดกับชิโรเนะ
“ไม่นะคุณหนู!! มันอันตราย!! เวทย์มนตร์ของคุณหนูไม่สมบูรณ์แบบ!! คุณควรจะอยู่ที่นี่!!”
“ทำไมล่ะคายะ! ตอนนี้ฉันก็ใช้เวทย์มนตร์ได้แล้วเหมือนกัน!! จริงสิคุโรกิซัง!?”
เคียวกะมองคุโรกิแล้วพูด
“ไม่นะ เคียวกะซังและคายะซัง ช่วยอยู่ที่นี่หน่อยได้ไหม? มีบางอย่างที่ฉันอยากรู้”
อย่างไรก็ตาม คุโรกิส่ายหัวและตอบ
“นั่นเป็นสิ่งที่คุณอยากรู้เหรอ?”
“ใช่ อาจมีคนอื่นเช่นอาตรานากัวอยู่บนพื้นที่ มีความเป็นไปได้ที่คุณและชิโรเนะจะถูกขังอยู่ในเขาวงกต นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงอยากให้ใครสักคนอยู่ข้างหลังและหาทางออก มันโอเคไหมถ้าฉันถาม คุณช่วยได้ไหม”
คุโรกิมองเข้าไปในดวงตาของเคียวกะแล้วพูด
คำพูดวันนี้โกหกครึ่งหนึ่งและความจริงครึ่งหนึ่ง
พูดตามตรง อย่างที่คายะพูด เวทมนตร์ของเคียวกะไม่เสถียรและเป็นอุปสรรค
นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเขาวงกตจะได้รับการออกแบบใหม่ ดังนั้นฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณไม่สามารถพึ่งพาพิมพ์เขียวของเขาวงกตได้เช่นกัน
ฉันไม่สามารถพาคนที่ไม่สามารถต่อสู้ได้ดีเข้ามาได้
อย่างไรก็ตาม มันก็จริงเช่นกันที่ฉันรู้สึกกังวลเกี่ยวกับการมีอยู่ของซาร์คีซิสที่อาตรานากัว กล่าวถึง
ดังนั้นการมีคนอยู่ย่อมดีกว่าอย่างแน่นอน
“ครับ ผมเข้าใจ… ผมไม่มีทางเลือก ถ้าคุโรกิซังพูดแบบนั้น ผมก็จะอยู่ที่นี่”
เคียวกะพูดด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
“แล้วเรจิน่าก็อยู่ข้างหลังด้วยลิซาร์ดแมนโปรดช่วยนำทางพวกเราหน่อยได้ไหม? ”
“ครับ เข้าใจแล้วครับท่าน”
เรจิน่าตอบอย่างดีใจ
“ฮึ่ม นั่นหมายความว่าคุโรกิกับฉันจะเข้าไปในเขาวงกต”
ชิโรเนะพูดอย่างมีความสุข
“เอ่อ ฉันเดาว่าคงเป็นเช่นนั้น…”
“มาช่วยเรย์จิคุงและคนอื่นๆ คุโรกิกันเถอะ!!”
ชิโรเนะจับมือคุโรกิแล้วพูด ดวงตาของชิโรเนะเป็นประกาย
“โอ้โอ้.”
เมื่อได้รับแรงผลักดัน คุโรกิก็เริ่มลังเล
(คุณมีความสุขไหมที่ได้ช่วยเรย์จิ?)
คุโรกิมีความรู้สึกผสมปนเปเล็กน้อย
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ต่อสู้เคียงข้างคุโรกิ มันทำให้ฉันนึกถึงการผจญภัยที่เราเคยทำด้วยกันในอดีต มันให้ความรู้สึกคิดถึงคุโรกิ”
ชิโรเนะพูดอย่างสบายๆ แม้ว่าเธอกำลังจะไปยังสถานที่อันตรายก็ตาม
(ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าชิโรเนะขาดความรู้สึกวิกฤต อย่างไรก็ตาม มันก็จริงนะที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย อย่างไรก็ตาม เมื่อเราเรียกมันว่าการผจญภัย เราก็แค่วิ่งไปรอบภูเขาและทุ่งนาด้วยกัน…)
คุโรกินึกถึงอดีต
เราเล่นด้วยกันเยอะมากตอนเด็กๆ แต่ช่วงนี้ฉันไม่คิดว่าเราจะคุยกันด้วยซ้ำ
เหตุผลก็คือชิโรเนะเริ่มเล่นกับเรย์จิและคนอื่นๆ
คุโรกิมีเพื่อนไม่มากนัก เขาจึงมักย้ายไปอยู่คนเดียว
ฉันยังจำช่วงเวลานั้นได้
เราเคยฉลองคริสต์มาสด้วยกัน แต่เมื่อชิโระจากไป เราก็ไม่ฉลองอีกต่อไป
ฉันหยุดทำสิ่งอื่น ๆ อีกมากมาย
ในฐานะคุโรกิ ฉันรู้สึกเหงานิดหน่อย แต่ก็ช่วยไม่ได้
เพราะชิโรเนะมีความสัมพันธ์กับชิโรเนะ
(ตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว รู้สึกอยากเจอคุนะ)
คุโรกิคิดว่าเขาควรจะจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จโดยเร็วแล้วกลับไปหาคุนะ
“ไปกันเถอะคุโรกิ! เราจะช่วยเรย์จิคุงและคนอื่นๆ อย่างแน่นอน!!”
“โอ้ใช่”
ชิโรเนะยิ้มอย่างสดใส และคุโรกิพยักหน้า
(สำหรับตอนนี้ เรามาเข้าไปในเขาวงกตกับชิโรเนะ พร้อมรำลึกถึงอดีตกันเถอะ ฉันแน่ใจว่านี่จะเป็นการผจญภัยครั้งสุดท้ายของฉันกับชิโรเนะ…)
ขณะที่คิดเรื่องนี้ คุโรกิและชิโรเนะก็เริ่มลงมือปฏิบัติ
