“ชิซึเฟ ทำไมฉันถึงไม่ใช่คนเดียวที่ไม่ได้รับเชิญ!!!”
โนวิสบ่นกับซิซเฟเสียงดัง
เสียงดังมากจนสายตาของผู้คนในจัตุรัสกลางของสาธารณรัฐอาเรียเดียเพ่งความสนใจไปที่ซิซึเฟและคนอื่นๆ
“ถึงจะพูดแบบนั้นฉันก็ไม่รู้!!”
ชิซึเฟโต้กลับ
เป็นเวลากลางวันและมีผู้คนมากมาย
ชิซึเฟหวังว่าเธอจะไม่ส่งเสียงดังขนาดนั้น
โนวิสโกรธที่ไม่ได้รับเชิญไปทานอาหารเย็นเมื่อคืนนี้
“ฉันขอโทษ โนวิสคุง เราควรสนุกกันสักหน่อย”
แมดดี้ที่อยู่กับฉันขอโทษด้วย แต่แมดดี้ไม่จำเป็นต้องขอโทษ
ในตอนแรกเห็นได้ชัดว่าถ้าฉันโทรหาโนวิสงานปาร์ตี้คงจะพัง
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ได้รับเชิญ
นอกจากนี้เขายังรู้ด้วยว่าโนวิสจะโกรธถ้าเขารู้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับเชิญ
ชิซึเฟพยายามเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับให้มากที่สุด แต่เคร์น่ากลับพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ
และวันนี้โนวิสมาที่นี่หลังจากเรียนรู้เรื่องนี้
“แมดดี้ไม่จำเป็นต้องขอโทษ เคร์น่าพูดแล้ว…”
ชิซึเฟจ้องมองไปที่เคร์น่า
“ขอโทษนะชิซึเฟ ฉันพูดไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
เคร์น่าขอโทษ แต่ดูเหมือนเธอไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้
“คุณมาที่นี่ทำไมตั้งแต่แรก! โนวิส!! ฉันไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อบ่นใช่ไหม?”
ถ้าโนวิสมาบ่น ซิซึเฟคิดว่าเขาคงจะเบื่อมาก
“ไม่… ฉันหมายถึง คุณบอกว่าคุณจะทำอะไรบางอย่างถ้าผู้กล้าคนนั้นขอให้คุณทำ”
โนวิสมองไปทางอื่น ราวกับว่าเขามีปัญหาในการพูดอะไรสักอย่าง
เป็นเรื่องจริงที่ชิซึเฟและคนอื่นๆ กำลังวางแผนที่จะไปพบกับเรย์จิและคนอื่นๆ เพื่อหารือเกี่ยวกับการสืบสวน
อย่างไรก็ตาม แทนที่จะแยกทางกัน ฉันตัดสินใจรวมตัวกับเพื่อนแล้วไป
จุดนัดพบอยู่ที่ศูนย์การค้า และจนถึงขณะนี้ทุกคนยกเว้นเลเลียมารวมตัวกันแล้ว
“นั่นอะไร? ฉันไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร”
ชิซึเฟเอียงศีรษะของเธอ
ฉันไม่รู้ว่าโนวิสต้องการจะพูดอะไรจริงๆ
“อา~ ฉันเริ่มรู้สึกสงสารโนวิสคุงแล้ว”
“ถูกตัอง…”
แมดดี้และเคร์น่ากำลังโต้เถียงกันเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง
อย่างไรก็ตาม นอร่าไม่ได้เข้าร่วมการสนทนา อาจเป็นเพราะเธอไม่สนใจ
“เป็นไงบ้าง พวกคุณสองคนรู้อะไรไหม?”
ชิซึเฟมองดูทั้งสองคน
“ว่าไงนะ โนวิสอยากช่วยซิซึเฟ”
เคร์น่าพูดขณะมองไปที่โนวิส
โนวิสมองออกไปอย่างไม่พอใจ
“เอ๊ะ!? ถูกต้องเลย โนวิส! ขอบใจนะ มีประโยชน์มากเลย”
ชิซึเฟกอดโนวิสไว้แน่นและขอบคุณเขา
โนวิสไม่เหมาะสำหรับการสำรวจ แต่มีความน่าเชื่อถือในการต่อสู้ นั่นเป็นสาเหตุที่ชิซึเฟรู้สึกยินดีจริงๆ ที่เขามา
“โอ้….ไม่มีอะไรพิเศษ!!”
โนวิสพูดอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าการบูดบึ้งจากก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหก
“ว้าว มันก็จะดีหน่อยๆ”
แมดดี้ทำเสียงหงุดหงิด
“ตอนนี้ก็เหลือแค่เลเลียซังแล้ว”
นั่นคือตอนที่ชิซึเฟมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าเลเลียมาถึงแล้วหรือไม่
ชายคนหนึ่งสบตาฉัน
เขาเป็นชายหนุ่ม
ดูดี อย่างไรก็ตาม รูปร่างหน้าตาของเธอไม่ควรสะดุดตานัก
อย่างไรก็ตาม ชิซึเฟไม่สามารถละสายตาจากชายคนนั้นได้
“หืม? คุณแน่ใจเกี่ยวกับคนนั้นเหรอ?”
ชิซึเฟเอียงศีรษะของเธอ
แม้ว่าเขาจะดูแตกต่างจากตอนที่พบกันครั้งแรก แต่ชิซึเฟก็รู้ว่าเขาเป็นใคร
“มีอะไรเหรอชิซึเฟ? ผู้ชายคนนั้นมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
เคร์น่าเดินตามสายตาของชิซึเฟและพบชายคนหนึ่งในลักษณะเดียวกัน
“ฉันไม่ได้บอกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่น่าจะเป็นคนที่สวมหน้ากากเหล็ก…”
เมื่อชิซึเฟพูดอย่างนั้น เพื่อนๆ ของเธอที่อยู่ที่นั่นก็มองชายคนนั้นด้วยความประหลาดใจ
“เอ๊ะ? เฮ้ นี่เธอกำลังโกหกอยู่นะ รู้ได้ยังไง? ชิซึเฟ?”
“อืม ฉันสงสัยว่าทำไม เคร์น่า ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว”
เพื่อนๆ มองหน้ากันตามคำพูดของชิซึเฟ
“ถ้าชิซึเฟพูดมันก็จริงนะ ว่าแต่ เขามีหน้าตาแบบนั้นเหรอ? เขาทุบตีฉันด้วยซ้ำ ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่า”
โนวิสมองไปที่ชายคนนั้นและพึมพำ
ใบหน้าของเขายังคงดูเหมือนเขาไม่อยากจะเชื่อเลย
แน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้
“แต่เขาอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งเขาเป็นใคร?”
ดังที่แมดดี้กล่าว ชายผู้นี้มาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งปกปิดใบหน้าไว้ แม้ว่าใบหน้าของเธอจะถูกซ่อนไว้ แต่ใครก็ตามที่เห็นเธอก็สามารถบอกได้จากหน้าอกอันอุดมสมบูรณ์ของเธอว่าเธอเป็นผู้หญิง
“เอ่อ…เธอปกปิดใบหน้าไว้แต่เธอก็สวยนะ”
“นั่นก็จริงนะนอร่าซัง ฉันแน่ใจว่าเธอสวยมาก”
แม้แต่ชิซึเฟยังรู้ว่าเธอสวย
เสื้อผ้าที่ผู้หญิงสวมนั้นมีคุณภาพสูงกว่าผู้ชายที่เดินไปกับเธอมาก ผ้าคลุมหน้าที่ปกปิดใบหน้าของเธอถูกปักด้วยด้ายสีทองสวยงามและแวววาวเมื่อสะท้อนแสงอาทิตย์
ผู้หญิงคนนั้นซ่อนหน้าของเธอไว้เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ชิซึเฟรู้สึกเหมือนเธอเป็นคนที่คุ้นเคย
“เท่าที่ฉันเห็น มันดูเหมือนนายกับคนรับใช้ แต่ดูเหมือนว่าจะมีความใกล้ชิดบางอย่างระหว่างพวกเขา เฮ้”
โนวิสมองทั้งสองด้วยรอยยิ้มอันลามก
แม้ว่าผู้หญิงจะแต่งตัวดีมาก แต่เสื้อผ้าของผู้ชายก็มีคุณภาพไม่สูงนัก ดังนั้นปกติแล้วใครๆ ก็คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเป็นความสัมพันธ์ของนายกับคนรับใช้
แต่หญิงสาวกำลังเดินเกาะแขนชายไว้
ถ้าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างนายกับทาส ทั้งสองคนก็สนิทกันเกินไป
พวกเขาทั้งสองกำลังเดินไปตามจัตุรัสอย่างเป็นมิตร
“ไม่ บางทีพวกเขาอาจเป็นคู่รักกัน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างนั้น”
เมื่อแมดดี้พูดแบบนั้น เพื่อนๆ ของเธอก็มองเธอราวกับว่านั่นไม่เป็นความจริง
“ถ้าพวกเขาเป็นคู่รักกัน ฉันคงจะอิจฉาที่พวกเขาดูสนิทสนมกันขนาดนี้”
ชิซึเฟมองดูทั้งสองคนแล้วพูดเช่นนั้น
ชิซึเฟยังเป็นผู้ศรัทธาเทพีแห่งการแต่งงาน ดังนั้นเธอจึงชื่นชมคู่รักที่เข้ากันได้ดี
“เฮ้ ถ้าคุณเป็นชิซึเฟ ฉันคิดว่าคุณจะสามารถหาคู่ครองที่ดีได้ในทันที…”
เคร์น่าพูดขณะมองไปที่ โนวิสด้วยเหตุผลบางอย่าง
“เคร์น่าอยู่ข้างหน้าฉันแล้ว!คุณจะไม่แต่งงานเหรอ?”
“มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะแต่งงาน… เลเลียช้ากว่านั้น”
เมื่อเคร์น่าเปลี่ยนหัวข้อ ชิซึเฟก็ถอนหายใจ
อย่างไรก็ตาม ชิซึเฟไม่อยากได้ยินเกี่ยวกับการแต่งงาน ดังนั้นเธอจึงไม่ติดตามเรื่องนี้ต่อไป
ชิซึเฟยังไม่รู้สึกอยากแต่งงานเลย
ฉันจำได้ว่าแม่เคยติดต่อฉันเกี่ยวกับการแต่งงานแบบคลุมถุงชนหลายครั้งมาก่อน
ผู้ชายที่ฉันพบมีอายุมากกว่าฉัน 20 หรือ 30 ปี และฉันจะไม่พูดว่าพวกเขาหล่อ แต่พวกเขาทุกคนร่ำรวยและดูจริงใจ
ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่ชอบชิซึเฟเว้นแต่จะเป็นหนุ่มหล่อ
แม้ว่าจะมีเงินเท่ากัน แต่ก็มีชายหนุ่มน้อยลง และพวกเขาก็แต่งงานกับผู้หญิงจากที่ที่ดีกว่า
ดังนั้นถ้าคุณพูดแบบนั้น คุณจะไม่สามารถแต่งงานได้
เมื่อตอนเด็กๆ พวกเขาทำงานหนักเพื่อที่จะร่ำรวย และในที่สุดก็สามารถแต่งงานกันได้
ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ฉันจะบอกว่าเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่ค่อนข้างดี
แต่ชิซึเฟไม่รู้สึกอยากแต่งงานและถูกปฏิเสธ
มีหลายครั้งที่ฉันรู้สึกว่าฉันทำอะไรที่สิ้นเปลืองแต่ฉันไม่เสียใจเลย
ชิซึเฟหยิบยกประเด็นอื่นขึ้นมา
เราทุกคนกำลังพูดถึงโอเปร่าที่ถูกเลื่อนออกไป เลเลียซังกำลังมา
“ทุกคน มันสายแล้ว”
“สายไปแล้ว! เลเลียซัง!!”
ชิซึเฟพูดติดตลก
“ขอโทษนะชิซึเฟซัง เอ่อ…”
เลเลียมองไปที่หัวของชิซึเฟ
“ฮิฮิ มันเหมาะกับฉันยังไงล่ะ? ตอนนี้ฉันก็เป็นแบทเทิลเมเดนเหมือนกัน”
ชิซึเฟแตะหมวกกันน็อคแล้วพูดว่า
ตอนนี้ หมวกของชิซึเฟ มีการตกแต่งปีกทั้งสองด้าน
การตกแต่งปีกบนหมวกนี้สวมใส่โดยนักรบสาว
หลังจากได้รับพรจากเรน่า เทพีแห่งชัยชนะ ชิซึเฟก็กลายเป็นผู้ศรัทธาอย่างเป็นทางการและได้รับตำแหน่งแบทเทิลเมเดน จากวิหาร เรน่า
หมวกกันน็อคมอบให้ฉันในครั้งนั้น
ชิซึเฟยังเป็นผู้ศรัทธาของเฟเรีย เทพีแห่งการแต่งงาน แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เทพธิดาเรน่าเป็นลูกสะใภ้ของเทพธิดาเฟเรีย และเธอได้รับอนุญาตให้เป็นผู้ศรัทธาในเวลาเดียวกัน
วอร์ไมเดน เดิมทีหมายถึงทูตสวรรค์ที่รับใช้เรน่า แต่บางครั้งพระวิหารก็มอบตำแหน่งเดียวกันนี้ให้กับผู้เชื่อพิเศษ
และวิหารก็มอบหมวกวิเศษให้กับผู้ที่ครองตำแหน่งแบทเทิลเมเดน
หมวกกันน็อคนี้ไม่เพียงแต่มีความสามารถในการตรวจจับศัตรูเท่านั้น แต่ยังทำให้ผู้สวมใส่มีความกล้าหาญอีกด้วย
นอกจากนี้ การตกแต่งปีกนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ที่ครองตำแหน่งแบทเทิลเมเดนเท่านั้นที่สามารถสวมใส่ได้ ดังนั้นจึงอาจไม่มีปัญหาใดๆ หากบุคคลหนึ่งสวมใส่มันด้วยตัวเอง
“ใช่ มันเหมาะกับคุณมาก”
เลเลียหัวเราะและตอบ
“เอาล่ะไปกันเถอะ”
เมื่อชิซึเฟพูดอย่างนี้ ทุกคนก็ตะโกน
◆
“คุโรกิ คนเยอะมาก เดินลำบากมาก ให้ฉันปลิวให้ไหม?”
ไม่รู้กี่ครั้ง แต่คุนะกลับพูดสิ่งที่น่ากังวลอีกครั้ง
“มันไม่ดีนะคุนะ ถ้านายเป่ามันออกไป…”
คุโรกิหยุดคุนะอย่างอ่อนโยน
(พอมาคิดดูแล้ว เรน่าก็พูดเหมือนกัน สงสัยว่าการกระทำจะเหมือนกันหรือเปล่าเพราะมีต้นกำเนิดเหมือนกัน?)
ตอนเที่ยง คุโรกิและคุนะกำลังเดินด้วยกันในสาธารณรัฐอาเรียเดียท่ามกลางแสงแดด
สาธารณรัฐอาเรียเดียเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในโลกและมีประชากรจำนวนมาก
เดิมทีสาธารณรัฐอาเรียเดียเป็นประเทศที่ตั้งอยู่บนพรมแดนระหว่างฝั่งตะวันออกและตะวันตกของทวีปกลาง
ส่งผลให้มีนักท่องเที่ยวที่นี่มากกว่าประเทศอื่นๆ
คุโรกิมองเห็นผู้คนที่ดูเหมือนนักเดินทางเดินผ่านสาธารณรัฐอาเรียเดีย
คนที่สวมกางเกงและรองเท้าบู๊ตที่ดูแข็งแรงน่าจะมาจากทางตะวันออก
ด้านตะวันออกของทวีปมีป่าไม้และภูเขามากมาย ด้วยเหตุนี้ หลายๆ คนจึงสวมกางเกงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผิวหนังเสียหายขณะเดิน
ในทางกลับกัน ทางฝั่งตะวันตกซึ่งเป็นที่ตั้งของทะเลในของซีดู ผู้คนจำนวนมากไม่สวมกางเกงและสวมรองเท้าแตะเท้าเปล่าแทน
แน่นอนว่ายังมีข้อยกเว้นอยู่
ในประเทศตะวันออกใกล้ทะเล ผู้คนสวมเท้าเปล่าและรองเท้าแตะ และในประเทศตะวันตกซึ่งมีภูเขาและป่าไม้มากมาย พวกเขาสวมกางเกงและรองเท้า
อาเรียเดียที่ซึ่งตะวันออกและตะวันตกผสมผสานกัน เป็นแหล่งรวมเสื้อผ้าจากทั่วโลก
มันยากที่จะเดินไปรอบๆ ลานกลาง เนื่องจากมีนักเดินทางจำนวนมากจากตะวันออกและตะวันตก
ยิ่งไปกว่านั้น คูน่ายังสวมผ้าคลุมที่ปกปิดใบหน้าและลำตัว ทำให้เดินได้ยากยิ่งขึ้น
อาจเป็นเพราะเหตุนั้น เขาจึงดูหงุดหงิดเล็กน้อย
“คุนะ คุณอยากกลับไปไหม?”
เมื่อคุโรกิถาม คุนะก็ส่ายหัว
“ไม่ คุนะอยากเดินกับคุโรกิมากกว่านี้”
คุนะคว้าแขนซ้ายของคุโรกิไว้แน่น
คุโรกิสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลของหน้าอกผ่านแขนซ้าย
(ดูเหมือนฉันจะคิดผิด คุนะเดินลำบากและรำคาญ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ชอบเดินกับฉัน จริงๆ แล้วคุนะก็ดูจะสนุกไปด้วย)
คุโรกิสังเกตเห็นสิ่งนี้จึงโล่งใจ
“โอเค ไปกันเลย”
คุโรกิเริ่มเดิน
มีสถานที่ขายขนมหวานน้ำแข็งข้างหน้า
นี่คือสถานที่ที่ฉันทานอาหารกับเรน่า ฉันจะตัดสินใจไปที่นั่น
“หืม ลองคิดดูสิ ฉันรู้จักถนนเส้นนี้ เป็นสถานที่ที่ฉันกินไอซ์แคนดี้กับคุโรกิในฝัน”
คุโรกิแปลกใจที่ได้ยินคำพูดของคุนะ
(นั่นหมายความว่าอย่างไร? บางทีเรน่าและคุนะอาจเชื่อมโยงกันทางจิตวิญญาณ)
จากนั้นคุโรกิก็สังเกตเห็นบางอย่าง
(ถ้าคุนะฝันถึงเรน่า มันจะไม่ตรงกันข้ามใช่ไหม ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันเข้าใจได้ว่าทำไมเรน่าถึงรู้ถึงการกระทำของเขา)
คุโรกิตัดสินใจว่าเรน่ารู้เรื่องเขาผ่านทางคุนะ
“มีอะไรเหรอ? คุโรกิ?”
ทันใดนั้นคุโรกิก็เงียบลง คุนะจึงมองออกมาจากด้านล่าง
“ไม่ มันไม่มีอะไร”
คุโรกิส่ายหัว
ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้แม้ว่าฉันจะคิดถึงมันก็ตาม
คุโรกิจินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีคุนะไม่ได้เลยตอนนี้
แม้ว่าข้อมูลจะหายไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“เข้าใจแล้ว ไปกันเถอะคุโรกิ!!”
คุนะดึงคุโรกิ
เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น คุโรกิก็คิดว่ามันโอเค
(ไม่มีข้อมูลเฉพาะเจาะจงที่จะเป็นปัญหาให้ผมรู้ จริงๆ ผมจะแสดงให้คุณดู!!)
ด้วยความคิดนั้น คุโรกิจึงเดินไปกับคุนะ
