(หือ!? นี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย!?)
เรย์จิอยู่ตรงหน้าคุโรกิ
ประหลาดใจที่คุโรกิมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าว่างเปล่า
คุโรกิอยู่ในโรงละครอันยิ่งใหญ่ของสาธารณรัฐอาเรียเดีย เป็นสถานที่ที่ประชาชนแสวงหาแรงบันดาลใจ
อย่างไรก็ตาม ในฐานะคุโรกิ เขาไม่ต้องการสิ่งกระตุ้นเช่นนั้น
“คุณเป็นผู้รับใช้ของคอร์เนส หรือไม่?”
“อาวาวาวาวาวา!!!”
เมื่อเรย์จิพูดแบบนี้ด้วยรอยยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว คุโรกิก็เปล่งเสียงตื่นตระหนกออกมา
ดูท่าทางตื่นตระหนกของคุโรกิ เรย์จิทำหน้าสงสัย
จากนั้นคุโรกิก็สังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ
(หืม? มีบางอย่างผิดปกติบางทีคุณอาจไม่ได้สังเกต)
คุโรกิมองหน้าเรย์จิอย่างจริงจัง
มันเหมือนกับการได้เห็นคุโรกิเป็นครั้งแรก
“หืม อะไรนะ? มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า?”
“เอ่อ ไม่หรอก มันไม่ใช่อย่างนั้น… เอ่อ คุณจำหน้าฉันได้ไหม”
“ไม่เหรอ ฉันไม่รู้”
เรย์จิพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
ด้วยคำพูดเหล่านั้น คุโรกิจึงมั่นใจ
(ฉันจำใบหน้าไม่ได้――――――!!!!!!!!!!!!!!)
คุโรกิตื่นเต้นมากจนคลานสี่ขาได้
“อะไรนะ? จู่ๆ คุณก็ทำอะไรทั้งสี่?”
ทันใดนั้นคุโรกิก็คลานสี่ขาบนพื้น ทำให้เรย์จิมองเขาอย่างประหลาด
(ฉันเดาว่าเรย์จิไม่สนใจใบหน้าผู้ชาย ฉันก็ไม่เคยอยากให้เขาจำฉัน แต่อย่างใด…)
แม้ว่าเขาจะได้รับการช่วยเหลือ แต่คุโรกิก็รู้สึกหมดหนทาง
“ไม่! ไม่! ไม่มีอะไร! ไม่จริง! ไม่มีอะไร!!”
“จริงเหรอ? เขาเป็นคนแปลกๆ”
เมื่อคุโรกิพูดเน้นย้ำ เรย์จิก็เอียงหัว
(ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตจริงๆ นอกจากนี้ ทำไมเรย์จิถึงมาอยู่ที่นี่ อ่า! บางทีเรย์จิและคนอื่นๆ อาจจะรู้ตัวว่าไอโนเอะกำลังสงสัย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ หากเป็นกรณีนี้ ก็ยากที่จะติดต่อเขา)
เมื่อคิดเช่นนั้น คุโรกิจึงตัดสินใจออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
“ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ตอนนี้ ช่วยมอบสิ่งนี้ให้กับท่านไอโนเอะด้วย!!”
คุโรกิผลักช่อดอกไม้ไปที่เรย์จิแล้วฝืนยิ้ม
เรย์จิมองคุโรกิด้วยสีหน้าประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม สำหรับคุโรกิ มันไม่สำคัญอีกต่อไป
“โอ้? โอ้!? เข้าใจแล้ว”
จู่ๆ เรย์จิก็ถูกบังคับให้สวมช่อดอกไม้และส่งเสียงแปลกๆ
คุโรกิไม่สนใจเรย์จิและรีบออกไป
◆
ชิโรเนะและคนอื่นๆ ดื่มชาในห้องในโรงละครขนาดใหญ่
บางทีอาจเป็นเพราะที่นี่เป็นโรงละครที่อุทิศให้กับเทพเจ้าแห่งศิลปะ การตกแต่งในทุกห้องจึงสวยงามและน่าพึงพอใจในสายตาของชิโรเนะ
นอกจากชิโรเนะแล้ว ยังมีชิยูกิ ริโนะ นาโอะ ซาโฮโกะ และเดซิอุสอยู่ที่นี่ด้วย
มีชีสเค้กและชาอยู่ต่อหน้าทุกคน และมันมีกลิ่นหอมมาก
“ว้าว น่าอร่อยจังเลย สมกับที่คิดไว้เลยนะซาโฮโกะซัง!!”
“ฮิฮิ ขอบใจนะชิโรเนะซัง”
“และชานี้คือเมนตี้?”
“ใช่ เพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะซังชอบชานี้”
“โอ้ ฉันรู้แล้ว! คุโรกิเคยดื่มชานี้บ่อยมากในนาร์โกล มันมีกลิ่นหอมมาก”
ชิโรเนะได้ยินจากเรจิน่าว่าคุโรกิชอบชานี้และดื่มบ่อยๆ
ดังนั้นชิโรเนะจึงตัดสินใจมองหาชาที่คุโรกิน่าจะชอบในครั้งต่อไป
“เรากลับมาแล้วทุกคน”
ขณะที่ชิโรเนะและซาโฮโกะกำลังแลกเปลี่ยนกัน เรย์จิก็กลับมา
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน เรย์จิคุง เขาเป็นคนแบบไหน?”
“อา ชิโรเนะ ถ้าถามฉันว่าเป็นคนแบบไหนก็ตอบยากนะ แต่มีบางอย่างแปลกๆ เกี่ยวกับเขา”
เรย์จิตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“มันรู้สึกแปลกๆ เหรอ? ฉันสงสัย ฉันคิดว่ามันเป็นธุระของไอโนเอะซังใช่ไหม?
ชิยูกิถามเรย์จิแทนชิโรเนะ
“ฉันไม่รู้ ฉันแค่หยุดสั่นไม่ได้เลยตั้งแต่เจอเขา”
หลังจากพูดจบ เรย์จิก็ยื่นมือขวาออกมา ฉันตัวสั่นเล็กน้อย
“มีอะไรเหรอเรย์จิซัง? ดูท่าทางจะกลัวนะ”
ริโนะพูดอย่างกังวล
“คุณกลัวเหรอ? คุณคิดว่าฉันกลัวเหรอ?”
เรย์จิมองไปทางขวาด้วยสีหน้าไม่เชื่อ
มันมาจากสัญชาตญาณความกลัว
สัญชาตญาณ ไม่ใช่เหตุผล รู้สึกถึงอันตราย
ชิโรเนะและคนอื่นๆ รู้สึกประหลาดใจกับสถานการณ์นี้
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรย์จิคุงจะกลัว คนที่มาเยี่ยมนั่นเป็นใครกัน?”
“ฉันไม่รู้ ชิยูกิ เขาดูเหมือนผู้ชายธรรมดาๆ ที่คุณสามารถหาได้ทุกที่”
เมื่อเรย์จิพูดแบบนี้ บรรยากาศก็เริ่มหนักหน่วงเล็กน้อย
“อ่าฮะ ทำไมทุกคนมืดจัง มันเป็นแค่จินตนาการของฉัน!!”
นาโอะผู้สร้างอารมณ์พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“บางทีมันอาจจะเป็นแค่จินตนาการของฉันก็ได้…ที่สำคัญกว่านั้นเรย์จิคุง ในมือขวาของคุณถือดอกไม้อะไรอยู่?”
ชิยูกิมองดูดอกไม้ที่เรย์จิถืออยู่แล้วพูด
“อ๋อ นี่เหรอ?”
พูดจบฉันก็ยื่นดอกไม้ที่ถืออยู่ต่อหน้ากลุ่มผู้หญิง
“ดอกไม้สวยจังเลยเรย์คุง”
“เป็นดอกไม้ที่คนที่มาเยี่ยมไอโนเอะนำมา ฉันได้รับดอกไม้หนึ่งดอกเมื่อมอบช่อดอกไม้ให้ไอโนเอะ นาโอะ คุณอยากได้กลิ่นดอกไม้นี้ไหม?”
เมื่อพูดอย่างนั้น เรย์จิก็ยื่นดอกไม้ให้นาโอะ
“เมนตี้เหรอ? ต่างจากกลิ่นชานิดหน่อย แต่กลิ่นเหมือนเมนตี้”
“ฉันเดานะ ฉันคิดว่ามันเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อคุณทำเป็นชา แต่ถ้านาโอะพูดอย่างนั้น ฉันแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ”
ทุกคนประหลาดใจกับคำพูดของเรย์จิ
ฉันเคยเห็นดอกเมนตี้กลายเป็นชา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นดอกไม้จริงๆ
“หืม? เมนตี้ไม่ใช่ดอกไม้ที่บานที่นาร์โกลเหรอ?”
“ถูกต้องครับ นาโอะซัง ถ้าฉันจำไม่ผิด เมนตี้ควรจะเป็นดอกไม้ของนาร์โกล แต่ทำไมผู้ส่งสารของสมาชิกสภาโคลเนสถึงพาพี่เลี้ยงไปด้วยล่ะ? ชิโรเนะซัง ถ้าฉันจำไม่ผิด คนที่นำดอกไม้มาให้ก็อ้างว่าเป็น ผู้ส่งสารของสมาชิกสภาคอร์เนธใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว ถูกต้องแล้ว ชิยูกิซัง เขาบอกว่าเขาเป็นธุระของสมาชิกสภาคอร์เนสแน่นอน”
ชิโรเนะพยักหน้าตามคำพูดของชิยูกิ
“ดอกไม้ถูกส่งมาให้คุณโดยผู้ส่งสารจากคอร์เนส… ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ปลอดภัยที่จะสรุปได้ว่าวุฒิสมาชิกคอร์เนส มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้บูชาราชาปีศาจ”
“โอ้ นั่นสินะ ชิยูกิ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เรื่องของฉันด้วย เพราะว่าฉันมีชื่อเสียง มันอาจจะเป็นเรื่องปกติที่เขาจะรู้”
เรย์จิหัวเราะแล้วพูด
ไม่น่าจะมีใครในสาธารณรัฐอาเรียเดียที่ไม่รู้เกี่ยวกับเรย์จิเลย
มีความเป็นไปได้สูงที่ผู้ส่งสารของคอร์เนสจะรู้เช่นกัน
“ฉันเข้าใจแล้ว มีความเป็นไปได้ที่ลอร์ดคอร์เนสจะรู้ว่าเราสงสัยไอโนเอะ”
“เซอร์เดซิอุสพูดถูก อาจเป็นความคิดที่ดีที่จะรีบไปตรวจสอบคอร์เนส หลังจากกินสิ่งนี้แล้ว ไปที่คฤหาสน์คอร์เนสกันเถอะ”
เมื่อชิยูกิพูดอย่างนั้น ทุกคนก็พยักหน้า
◆
เซียนน่าคว้าดาบที่คุโรกิมอบให้เธอก่อนหน้านี้ และซ่อนตัวจากระยะไกลเล็กน้อยเพื่อดูสถานการณ์ในโรงละคร
และตรวจสอบสภาพแวดล้อมของคุณเป็นครั้งคราว
ร่างกายของเซียนน่าสั่นเทาเมื่อเธอคิดว่าคนที่ทำให้มาร์เซียสเป็นเช่นนั้นอาจโจมตีเธอ
เมื่อดึงดาบออกมาเล็กน้อยจะมองเห็นดาบสีดำ
เซียนน่ารู้สึกราวกับว่าเธอสามารถเห็นเปลวไฟสีดำออกมาจากดาบสีดำนั้น
“มันเป็นอาวุธเวทย์มนตร์อย่างแน่นอน”
เซียนน่ามองไปที่ดาบ
ดาบเล่มนี้สร้างโดยคุโรกิ
เมื่อคุณถือมันไว้ในมือ คุณจะเห็นเปลวไฟสีดำจาง ๆ ออกมาจากใบมีด
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาไม่เพียงแต่มีทักษะด้านดาบเท่านั้น แต่ยังสามารถสร้างอาวุธเวทย์มนตร์ได้อีกด้วย…”
ขณะที่เธอพึมพำแบบนั้น เซียนน่าก็นึกถึงฉากการฝึกซ้อมของคุโรกิที่เธอเห็นเมื่อเช้านี้
วิธีแกว่งดาบของเขาช้ามาก และต้องใช้เวลานานในการเหวี่ยงดาบหนึ่งครั้ง
ทำแบบนั้นต่อไปหลายๆ ครั้ง
เซียนน่าพยายามเลียนแบบเขา แต่เธอเริ่มเหงื่อออกหลังจากทำเพียงครั้งเดียว
คุโรกิบอกว่าเป็นเพราะเขาใช้กล้ามเนื้อที่ปกติเขาไม่ได้ใช้
คุโรกิแกว่งดาบพร้อมกับตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหวของเขา ทิ้งเซียนน่าที่เหนื่อยล้าไว้ตามลำพัง
การเคลื่อนไหวก็สวยงาม
เมื่อมองดูความงามของเขา เซียนน่าก็คิดอีกครั้งว่าคุโรกิเป็นนักดาบที่น่าทึ่ง
ทันทีที่เธอคิดว่าคุโรกิจะสนับสนุนเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใด เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอสงบลง
เซียนน่าวางดาบกลับแล้วมองไปที่โรงละคร
จากนั้นคุโรกิก็กลับมาคนเดียว
มีบางอย่างแปลกเกี่ยวกับสถานการณ์นั้น
“เกิดอะไรขึ้นกับสิ่งนั้น?”
“ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะสูญเสียความแข็งแกร่งไปในทางใดทางหนึ่ง… ฉันขอโทษด้วย เซียนน่า มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะพบกับไอโนเอะ เหล่าผู้กล้ากำลังจับตาดูเธออยู่”
“หืม? ทำไมเหล่าผู้กล้าถึง… เดี๋ยวก่อน บางทีคณะละครอาจถูกสอบสวนโดยใช้ขลุ่ยที่ฉันมอบให้พี่ชายเป็นเบาะแส”
เซียนน่าบอกคุโรกิว่าเธอมอบขลุ่ยให้กับเดซิอุสที่ควบคุมคาร์คินอส
“ฉันเข้าใจแล้ว คุณส่งขลุ่ยให้พี่ชายของคุณไปแล้วสินะ”
“ใช่ ฉันคิดว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของการสืบสวนโรงละคร”
“เข้าใจแล้ว แต่ด้วยเหตุนี้ มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใกล้คณะละคร เราจัดการเพื่อให้ได้ข้อมูลเกี่ยวกับเรย์จิและคนอื่นๆ แล้ว… หืม? ดูเหมือนว่าเราได้รับการติดต่อบางอย่างแล้ว”
ทันใดนั้น คุโรกิก็ขึ้นเสียงและเริ่มพูดกับตัวเอง
“เอิ่ม? เกิดอะไรขึ้น?”
เซียนน่าถาม แต่คุโรกิไม่ตอบ
เหมือนได้คุยกับคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่
“ฉันขอโทษ เซียนน่า ฉันมีที่อื่นที่ต้องไป คุณกลับไปก่อนได้ไหม บอกคุนะว่าฉันจะไปที่เขาวงกตเพื่อพบกับรันฟิลด์”
“เอ๊ะ? แค่นั้นแหละ”
เซียนน่าสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน
อย่างไรก็ตาม คุโรกิทิ้งเซียนน่าไว้ตามลำพังและรีบออกไปที่ไหนสักแห่ง
