สวนในวังจอมมารมีอีกชื่อหนึ่งว่าสวนรัมปัส ในสวนมีต้นไม้และดอกไม้สวยงามมากมาย
ที่นี่เป็นที่ที่คุโรกิดื่มชาเมื่อเขาถูกเรียกตัวครั้งแรก
สถานที่ที่เราดื่มชาเป็นส่วนหนึ่งของสวนและสวนก็ใหญ่กว่ามาก
วังของจอมมารนั้นใหญ่พอๆ กับเมือง และคงจะดีกว่าถ้าเรียกว่าป่ามากกว่าสวน
อย่างไรก็ตาม ป่าแห่งนี้ได้รับการจัดการโดยดาร์คเอลฟ์
พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีกับวิญญาณต้นไม้และเป็นชาวสวนที่ยอดเยี่ยม
ตอนนี้คุโรกิถูกอัญเชิญไปที่สวนของรัมปัส
มีโต๊ะและเก้าอี้อยู่ที่มุมหนึ่งของสวน โดยที่คุโรกินั่งอยู่กับโมเดส
“ได้โปรดเถอะครับท่าน”
เมนเทีย ราชินีเอลฟ์แห่งความมืดจะชงชาให้คุณ
เมนเทีย เป็นแม่ของนายพลปีศาจชาริ
แม้ว่าจะเป็นดาร์กเอลฟ์ที่มีอายุยืนยาวที่สุด แต่รูปร่างหน้าตาของเธอก็ดูคล้ายกับเด็กสาว
ใบชาที่ เมนเทีย ชงนั้นมีคุณภาพสูงสุดในนาร์โกล และบ่มโดยใช้เวทมนตร์
กลิ่นหอมฟุ้งไปพร้อมกับไอน้ำ
คุโรกิคิดว่าชานั้นปลูกโดยราชินีเอง
ในนาร์โกลราชาผู้สูงส่งมีมากมายภายใต้โมเดสนั่นคือราชามีทัตสึ..
เช่นเดียวกับลอร์ดก็อบลิน ทั้ง 7 รวมถึงดาเทียร์ และอ็อคลอร์ด ทั้ง 13 ตัว
อย่างไรก็ตาม เมนเทีย เป็นลอร์ดดาร์กเอลฟ์เพียงคนเดียว
แม้แต่ในหมู่เผ่าเดมอน ซึ่งเป็นเผ่าที่มีอันดับสูงสุดในนาร์โกล ก็ยังมีขุนนางเพียงสามคนเท่านั้น มีสี่คน รวมทั้งเผ่าเทวดาตกสวรรค์ด้วย ซึ่งว่ากันว่าเทียบเท่ากับเผ่าเดมอน
เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งนั้นแล้ว ลอร์ดดาร์กเอลฟ์อาจกล่าวได้ว่าหายาก
“ขอบคุณ ราชินีเมนเทีย”
เมื่อฉันขอบคุณเขา เมนเทีย ก็ยิ้มแล้วลงไป
จากนั้นเธอก็อยู่เคียงข้างเธอกับสาวใช้ดาร์กเอลฟ์
คุโรกิหันหน้าไปข้างหน้าและเผชิญหน้ากับโมเดส
ตรงหน้าฉันคือชารสหวานคล้ายทาร์ตที่ทำจากราสเบอร์รี่
เห็นได้ชัดว่าเป็นอาหารโปรดของโมเดส ฉันจะดื่มกับชา
“อืม ฝ่าบาทอยากให้ท่านโพเลนด์เรียนดาบกับผมเหรอครับ?”
คุโรกิพูดถึงธุระที่เขาได้ยินจากโมเดสขึ้นมา
“ใช่แล้ว ท่านคุโรกิ ด้วยเหตุผลบางอย่าง โพเลนด์ ลูกสาวสุดที่รักของฉันบอกว่าเธออยากเรียนดาบ… คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”
โมเดสกล่าวขอโทษ
คุโรกิชนกับโพเลนด์ที่โถงทางเดินเมื่อวันก่อน
เมื่อฉันคิดถึงตัวเลขนั้นอีกครั้ง มันดูเหมือนโมเดสมาก
และพลังของมันก็น่าทึ่งเช่นกัน
ฉันปัดป้องมันได้อย่างรวดเร็ว แต่มือของฉันก็ชา
ตามที่คาดไว้ เขาเป็นลูกของโมเดส
คุโรกิเคยพบกับโปเลนเพียงครั้งเดียว
แม้ว่าฉันจะไม่ได้แสดงทักษะพิเศษใดๆ เกี่ยวกับดาบ แต่ฉันสงสัยว่าการเรียนรู้หมายความว่าอย่างไร
“ขออภัยฝ่าพระบาท ข้าพระองค์ยังอยู่ในการฝึกตน ไม่มีทักษะที่จะสอนสิ่งใดใครได้…”
คุโรกิส่ายหัว
ฉันเคยสอนเขามาก่อนตอนที่รันฟิลด์ขอให้ฉันสอนจริงๆ แต่นั่นก็เป็นข้อยกเว้น
ดังนั้นฉันจะปฏิเสธมัน
“อย่าพูดแบบนั้นนะ ท่านคุโรกิ คุณคือนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในนาร์โกลนี้ ถ้าคุณไม่ดีพอ แล้วใครจะสอนวิธีใช้ดาบให้คุณได้อีกล่ะ นอกจากนี้ โพเลนด์ ผู้สันโดษมาเป็นเวลานาน ได้เวลาพร้อมที่จะออกไปแล้ว ฉันขอโทษ แต่คุณยอมรับได้ไหม”
โมเดสคำนับคุโรกิ
ราชาปีศาจเองก็ก้มศีรษะ
ไม่ใช่คุโรกิที่ไม่เข้าใจความหมาย
(ฉันเดือดร้อนนี่ยากที่จะปฏิเสธ)
คุโรกิเคยได้ยินเกี่ยวกับโพเลนด์มาก่อนมาที่นี่
โพเลนด์เกลียดรูปร่างหน้าตาของเธอและปิดตัวเองออกไป
อาจเป็นเพราะพันธุกรรมของเธอเอง แต่โมเดสไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรและได้แต่คร่ำครวญเท่านั้น
นอกจากนี้อาจเป็นเพราะเขาไม่ชอบรูปร่างหน้าตาของพ่อ ความสัมพันธ์ของเขากับโมน่าผู้รักโมเดสก็แย่ลง และด้วยเหตุนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกจึงยังคงเย็นชาจนถึงทุกวันนี้
อย่างไรก็ตาม สำหรับโมเดส แล้ว โพเลนด์ยังคงเป็นลูกที่น่ารักของเขา
ดูเหมือนว่าเขาต้องการยุติสถานะฮิคิโคโมริของโพเลนด์
“แต่ถึงคุณจะพูดแบบนั้น…”
“ฉันขอถามแบบนี้!! ท่านคุโรกิ!!”
โมเดสถามคุโรกิอย่างสิ้นหวัง
คุโรกิรู้สึกกังวล
พูดตามตรง ฉันไม่มีอำนาจที่จะสั่งสอนผู้อื่นได้
โดยเฉพาะตั้งแต่เธอเป็นเจ้าหญิง ฉันไม่เก่งเรื่องผู้หญิง
หากคุณทำสิ่งเลวร้ายคุณอาจยิ่งถอนตัวออกไปอีก
อย่างไรก็ตาม หากเขาถูกถามมากขนาดนี้ คุโรกิก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับ
“โอเค ถ้าไม่เป็นไรกับคุณ…”
สุดท้ายคุโรกิก็ตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจ
◆
“ขอบคุณมากนะครับอาจารย์คุโรกิ!!”
“ยินดีที่ได้รู้จักท่านลอร์ด คุโรกิ”
โพเลนด์พบกับคุโรกิที่สนามฝึกใกล้กับปราสาทราชาปีศาจ
นี่คือสถานที่ที่ทหารออร์คฝึกฝน
โดยปกติแล้วควรจะมีทหารออร์คจำนวนมาก แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
เหตุผลก็คือโพเลนด์ซึ่งเป็นคนเก็บตัวพยายามกันทหารให้ห่างจากเขาเพื่อที่เขาจะได้ฝึกซ้อม
สนามฝึกซ้อมมีขนาดใหญ่และไม่มีหลังคา
จึงมองเห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวได้ชัดเจน
เหตุผลที่พูซิน่าอยู่กับเธอก็เพราะว่าโพเลนด์มีความกังวลเล็กน้อย
โพเลนด์อยากจะคุยกับคุโรกิ
ชายคนหนึ่งที่เป็นสมาชิกของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ของสหายของพ่อ แต่มีรูปร่างหน้าตาที่ทัดเทียมกับชนเผ่าศักดิ์สิทธิ์ของเอลิออส
นอกจากนี้เขาดูใจดีมาก
นั่นเป็นเหตุผลที่โพเลนด์อยากพบและพูดคุยอีกครั้ง
จากการปรึกษากับพูซิน่าว่าจะทำอย่างไร
ฉันจึงได้ข้อสรุปว่าฉันควรใช้ข้ออ้างในการขอให้เขาสอนวิธีใช้ดาบเป็นข้ออ้างในการเข้าหาเขา
“ขอบคุณมากฝ่าบาทโพเลนด์”
คุโรกิยิ้ม
(อย่างที่ฉันคิดเธอดูใจดีมาก นุฟุฟุฟุฟุ)
โพเลนด์สามารถดื่มซุปเข้มข้นได้หลายชามเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของคุโรกิ
“ฉันได้ยินมาว่าคุณต้องการเรียนรู้วิธีการใช้ดาบด้วยตัวเอง แต่ฝ่าบาทเคยถือดาบหรือไม่?”
เมื่อคุโรกิถาม โพเลนด์ก็ส่ายหัว
“ไม่ มันไม่มี”
“ฉันเข้าใจแล้ว มาเริ่มด้วยการถือดาบกันดีกว่า”
เมื่อพูดอย่างนั้น คุโรกิก็ได้รับดาบไม้มามอบให้
“ถ้าอย่างนั้นก็ลองเขย่าดูสิ”
“ฮะ! ใช่!! โทริยะ—!!”
โพเลนด์เหวี่ยงดาบไม้ของเขาอย่างสุดกำลัง
เพราะฉันเหวี่ยงแรงมากเกินไป ดาบไม้จึงกระแทกพื้น
โดกอน! !
เสียงคำรามดังขึ้น
เมื่อโพเลนด์มองดูมือของเขา ดาบไม้ที่เขาถืออยู่ก็แตกเป็นเสี่ยงและมีรูขนาดใหญ่อยู่ที่พื้น
“อืม…ฝ่าบาท…ท่านใช้กำลังมากเกินไป”
คุโรกิพูดพร้อมกับเหงื่อหยดลงบนหน้าผาก
เมื่อโพเลนด์มองดูใบหน้าของเขา เขาก็ถอยออกไปอย่างชัดเจน
“ฉันขอโทษอาจารย์ ฉันทำดาบพัง”
“ไม่! ไม่! ฝ่าบาท! ฉันนำดาบไม้มาทดแทน! ลองใช้อันนี้สิ”
โพเลนด์รู้สึกหดหู่ใจ คุโรกิจึงรีบยื่นดาบไม้ให้เขาอีกครั้ง
“เช่นนั้นฝ่าบาท โปรดถือดาบเถิด”
“ฮะ! ใช่!!”
โพเลนด์จับดาบไม้อีกครั้ง
“ก่อนอื่น อย่าจับมันแน่นเกินไป จับมันโดยแยกมือซ้ายและขวาออกจากกัน”
คุโรกิพูดพร้อมกับแตะมือของโพเลนด์
(สวัสดี! ใกล้แล้ว! )
เมื่อคุโรกิเข้ามาหาเขา หัวใจของโพเลนด์ก็เต้นเร็วขึ้น
“บูฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิ
โพเลนด์อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแปลกๆ
“เอ่อ… ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้น?”
คุโรกิจากไปด้วยสีหน้าสงสัย
(โอ้ไม่! ฉันตื่นเต้นเกินไป!!)
โพเลนด์รีบกระชับใบหน้าที่หย่อนยานของเธอให้แน่นขึ้น
“ไม่! ไม่เลย! ไม่มีอะไร! บูฮิ!!”
โพเลนด์ส่ายหัว
“ทีนี้ลองเขย่ามันโดยไม่ต้องใช้แรงมากเกินไป”
“ฮะ! ใช่แล้ว เอ๊ะ!!!!!”
โพเลนด์กวัดแกว่งดาบของเขาโดยไม่ต้องออกแรงใดๆ
จากนั้นดาบไม้ก็เล็ดลอดเข้ามาและบินหนีไป
ดาบไม้บินไปในระยะไกลและหายไปจากสายตา
โพเลนด์และคนอื่นๆ มองดูด้วยสีหน้าตกตะลึงเมื่อดาบไม้หายตัวไปบนท้องฟ้า
“ดาบไม้หายไปอีกแล้ว…”
พูชิน่าพึมพำ
“ฉันขอโทษนะเซนเซ…”
“ไม่!! ไม่! ไม่ต้องห่วง! ฝ่าบาท! ฉันจะเตรียมดาบไม้ให้พร้อมอีกครั้ง!… ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นแค่คลื่นแสง… อย่างที่คาดไว้ของราชาปีศาจ เด็ก…”
คุโรกิรีบโบกมือ
โพเลนด์ไม่ได้ยินเสียงพึมพำครั้งสุดท้าย
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะแสดงตัวอย่างให้คุณดู”
คุโรกิเรียกดาบออกมาและเตรียมมัน
“ก่อนอื่น กำด้ามเป็นเช่นนี้ จากนั้นผ่อนคลายและแกว่งดาบ จากนั้นเมื่อฟันดาบก็เพิ่มความแรง โปรดดู”
คุโรกิพูดพร้อมกับเหวี่ยงดาบ
ฮยอน! ! ! !
ต่างจากตอนที่ฉันอยู่ที่โพเลนด์ ฉันได้ยินเสียงฟันบนท้องฟ้า
แม้ว่ามันจะดูเหมือนแกว่งไปมาเบา ๆ แต่ดูเหมือนว่ามันสามารถตัดผ่านอะไรก็ได้
“โอ้ย!!”
“มันสวยงามมาก…”
โพเลนด์และพูชิน่าอดไม่ได้ที่จะชื่นชมภาพที่ คุโรกิกวัดแกว่งดาบของเขา
วิธีที่เขาเหวี่ยงดาบนั้นสะอาด
“เอาล่ะฝ่าบาท นี่เป็นดาบไม้เล่มสุดท้าย โปรดถือมันไว้”
คุโรกิปล่อยให้เขาถือดาบไม้อีกครั้ง
ใบหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง แต่คราวนี้ โพเลนด์รั้งไว้เพื่อไม่ให้ส่งเสียงแปลก ๆ
“จากนั้น ผ่อนคลายมือและไหล่ของคุณแล้วแกว่งขึ้น”
“ใช่!!”
โพเลนด์ยกดาบไม้ขึ้นสูง
(ว้าว ถึงคุณจะพูดแบบนั้น แต่ก็ยังทำให้ฉันเข้มแข็ง)
ฉันได้พบกับโพเลนด์ซึ่งไม่เคยขยับร่างกายอย่างถูกต้องมาก่อนด้วยการเคลื่อนไหวที่ยากลำบาก
“ฝ่าบาท ท่านใช้กำลังมากเกินไป โปรดหายใจออกและผ่อนคลาย”
“ใช่แล้ว ฟู――――!!”
โพเลนด์หายใจออกและผ่อนคลายลง
“แค่เขย่าช้าๆ แล้วออกแรงกดไปที่มือของคุณตรงนี้”
คุโรกิสัมผัสมือของโพเลนด์และสอนวิธีแกว่งดาบให้เขา
ทำอย่างนั้นหลายครั้ง
“ครั้งต่อไปโปรดลองด้วยตัวเอง”
“เอ๊ะ ฉันจะไปแล้ว… ไม่ ฉันเข้าใจแล้วอาจารย์”
ฉันเสียใจที่เห็นคุโรกิจากไป
(ในเมื่อคุณสอนฉันแบบนี้อย่างกรุณา ฉันก็ไม่มีทางที่จะไม่ตอบ)
โพเลนด์ถือดาบไม้
(ถ้าจำไม่ผิด ตอนแรกก็ไม่ควรใช้แรงมากเกินไปใช่ไหม?)
โพเลนด์หายใจออกและผ่อนคลาย
จากนั้นเขาก็ยกดาบไม้ของเขาขึ้น
“ฮะ!!!”
โพเลนด์เหวี่ยงดาบของเขาและใช้กำลังในเวลาเดียวกัน
บู้ว! ! !
มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันทุ่มเทกำลังทั้งหมดลงไป
โพเลนด์ผายลมออกมาดังๆ
“อ่า ขอโทษที ไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
โพเลนด์มองย้อนกลับไปพร้อมกับหัวเราะอย่างประหม่า
“อะไรนะ! เฮ้! เฮ้! ปูจัง! ไม่เป็นไร!!”
พูซินาซึ่งอยู่ด้านหลังโพเลนด์มีน้ำลายฟูมปากและล้มลง
“ผายลมฝ่าบาท… มันแรงมาก…”
หลังจากพึมพำเช่นนั้น พูชิน่าก็หยุดเคลื่อนไหว
คุโรกิที่อยู่เคียงข้างเขาก็คุกเข่าลงและปิดปากของเขาเช่นกัน
“ฉันควรจะต้านทานพิษได้นะ… เธอนี่มันงี่เง่าจริงๆ…”
และคุโรกิก็คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
“เดี๋ยวก่อน―――!ไม่เป็นไร―――!ใครบางคน―――!!!”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือของโพเลนด์ดังก้องไปทั่วสนามฝึก
◆
“ท่านคุนะ~ เหล่าผู้กล้าเคลื่อนไหวแล้ว~”
แซนด์สวมหน้ากากตัวตลกรายงานคุนะด้วยน้ำเสียงน่ารังเกียจ
คุนะรับรายงานในห้องบัลลังก์ของปราสาทขนมหวาน
คุโรกิไม่อยู่ที่นั่น
ฉันไปที่วังของราชาปีศาจเพื่อสอนลูกสาวของราชาปีศาจถึงวิธีใช้ดาบ
คุนะไม่รู้ว่าลูกสาวของราชาปีศาจเป็นคนแบบไหน
อย่างไรก็ตาม คุนะเดาว่ามันคล้ายกับพ่อแม่ของมันและดูเหมือนหมูขี้เหร่
คุนะอยากให้คุโรกิอยู่เคียงข้างเขามาตลอด แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้คุโรกิเห็นตัวตลกสกปรกตัวนี้ได้
ตัวตลกมีประโยชน์อย่างน่าประหลาดใจ และต้องขอบคุณเขาที่ทำให้ฉันได้ข้อมูลเกี่ยวกับผู้กล้า
ผีเสื้อในฝันจะไม่สามารถทำงานได้หากอยู่ห่างจากคุนะมากเกินไป
ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีคนอื่นคอยดูแล
แซนด์มีประโยชน์ในการเฝ้าระวัง
“ฉันเข้าใจแล้ว แซนด์ จุดประสงค์ของเหล่าผู้กล้าคืออะไร? พวกเขากำลังมาที่นาร์โกลหรือเปล่า?”
คุนะพูดขณะที่เธอเอนหลังบนบัลลังก์ใสที่ทำจากลูกกวาด
“ไม่ ไม่ ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง มันอาจจะอยู่ที่นี่ ฉันควรทำอย่างไรดี นิฮิฮิฮิฮิฮิ”
“ฉันเข้าใจแล้ว เป้าหมายของคุณคือคุนะ?”
“ฉันก็คิดอย่างนั้น~”
แซนด์ พูดอย่างมีความสุขขณะที่เขาบินข้ามห้องบัลลังก์
เมื่อเห็นสิ่งนี้ คุนะก็จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยหากเขากระสับกระส่าย
อาจไม่มีใครดูเป็นตัวตลกได้ดีไปกว่าผู้ชายคนนี้
“แย่มาก! แย่มาก! ท่านคุนะ! ฉันต้องบอกให้ท่านคุโรกิรู้!!”
ข้างนางฟ้าแห่งความมืดทีเบลพูดเสียงดัง
ทีเบลเป็นนางฟ้าที่มีปีกผีเสื้อส่องแสงเจ็ดสี
เธอเป็นคนส่งเสียงดังซึ่งบูชาคุนะในฐานะเทพธิดาและติดตามเธอจากสวนเอดิน
นางฟ้าดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่มีปีกผีเสื้อ และมีขนาดเล็กพอที่จะใส่อุ้งมือของคุณได้
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าทีเบลจะดูเหมือนเด็กผู้หญิง แต่เธอก็เป็นผู้ใหญ่ที่ดี
นางฟ้าเขามีใบหน้าที่แก่และน่าเกลียดเหมือนตอนเด็กๆ และดูเหมือนหนอนผีเสื้อ
ทีเบลซึ่งมีรูปลักษณ์เป็นสาวสวยเป็นผู้ใหญ่ที่ดี
“มันเสียงดัง ทีเบล ไม่จำเป็นต้องแจ้งคุโรกิ สิ่งที่คุณต้องทำคือละทิ้งปราสาทแห่งนี้”
คุนะคิดว่ามันโง่เขลาที่ทำเรื่องยุ่งยากเช่นนี้
มันเป็นเพียงเรื่องการละทิ้งปราสาทแห่งนี้และล่าถอย
ในตอนแรกไม่มีเหตุผลที่จะต้องยึดติดกับปราสาทแห่งนี้
“สวัสดี ท่านคุนะ คุณไม่สามารถละทิ้งปราสาทสักหลังได้ คยาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“ถูกต้อง♪ ถูกต้อง♪ ตามที่คาดไว้♪”
แซนด์ และ ทีเบล ส่งเสียงดังอย่างมีความสุข
“มันเสียงดังมาก… คุณควรจะเงียบกว่านี้หน่อย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมดาเทียร์ คุณควรจัดการกับผู้กล้าที่นี่”
“เอ๊ะ!!”
เมื่อคุนะพูดสิ่งนี้กับดาเทียร์ที่กำลังรออยู่ในห้องบัลลังก์ ดาเทียร์ก็ส่งเสียงประหลาดใจออกมา
“คุณไม่พอใจเหรอดาเทียร์?”
คุนะมองดาเทียร์ด้วยสายตาเฉียบแหลม
“ไม่ครับท่านคุนะ นั่นไม่ใช่อย่างนั้น เอ่อ… ผมก็จะถอยเหมือนกัน”
ดาเทียร์พูดอย่างเขินอาย
“ไม่ คุณทำไม่ได้ คุณอยู่ที่นี่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงแปลงร่างเป็นคุนะได้ไม่ใช่หรือ?”
เมื่อฉันไปหาดาเทียร์ ฉันก็เอาเคียวไปคล้องคอเขา
“สวัสดี!!”
ดาเทียร์เริ่มตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อเคียวถูกวางบนคอของเขา
คุนะสงสัยว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงอยากได้ผมของเธอตั้งแต่แรก
เหตุผลคือต้องแปลงร่างเป็นคุนะ
มีเวทย์มนตร์การเปลี่ยนแปลงชนิดหนึ่งที่ให้คุณแปลงร่างเป็นคนอื่นได้ อย่างไรก็ตาม เพื่อที่จะใช้เวทย์มนตร์นั้น คุณต้องมีเส้นผมของอีกฝ่ายจำนวนหนึ่ง
ดาเทียร์ต้องการผมของคุนะ อย่างโง่เขลาเพื่อใช้เวทมนตร์นั้น
“คุณโง่จริงๆ ใช่ไหมล่ะ คุณกำลังพยายามปลอมตัวเป็นท่านคุนะและเข้าใกล้ท่านคุโรกิ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมก็อบลิน…”
ทีเบลบินไปรอบๆ ดาเทียร์อย่างเยาะเย้ย
ดังที่ทีเบล พูดดาเทียร์ กำลังวางแผนที่จะปลอมตัวเป็นคุนะ และเข้าใกล้คุโรกิ
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรเลยถ้าฉันแค่จะล้อเลียนเธอ แม้ว่าฉันอาจจะรู้สึกไม่สบายใจก็ตาม
อย่างไรก็ตาม การพยายามหลอกลวงคุโรกิเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้
นั่นเป็นสาเหตุที่คุนะวางแผนที่จะลงโทษดาเทียร์
“ถูกต้อง ดาเทียร์ คุณคือนักรบเงาของคุนะ หากคุณสามารถขับไล่ผู้กล้ากลับไปได้สำเร็จ ฉันจะกำจัดแมลงที่ติดอยู่กับคุณ”
เมื่อคุนะพูดแบบนั้น ดาเทียร์ดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้
“โอ้โอ้…”
“ถ้าอย่างนั้นคุนะจะไป คุณสามารถใช้แมลงที่คุณทิ้งไว้ที่นี่ได้ ดาเทียร์ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด”
คุนะหันหลังให้ดาเทียร์
“จริงๆ พยายามทำให้ดีที่สุด ราชินีก็อบลินแล้วพบกันใหม่”
“เอาล่ะ โชคดีนะ ฉันเป็นกำลังใจให้นะคยา555555”
แซนด์และทีเบลผู้ส่งเสียงดังก็ติดตามคุนะไปด้วย
“ตอนนี้ ฉันจะกลับไปที่คฤหาสน์ของคุโรกิในนาร์โกล”
