การฝึกฝนกับโพเลนด์ในวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว และคุโรกิก็กลับมาที่คฤหาสน์ด้วยตัวเอง
คฤหาสน์แห่งนี้ตั้งอยู่บริเวณชานเมืองพระราชวังของราชาปีศาจ และมีขนาดใหญ่พอที่จะเรียกว่าปราสาทเล็กๆ
เมื่อเข้ามาจะพบกับกุโนะและอัศวินหญิงคนอื่นๆ
“ยินดีต้อนรับกลับมาครับนาย”
“ฉันกลับมาแล้ว ท่านกุโนะ มีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม?”
“ไม่ โดยเฉพาะ… ตอนนี้ฉันคิดดูแล้ว แม่มดผู้ยิ่งใหญ่แห่งหนองน้ำก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว”
“โอ้ เมื่อคิดดูแล้ว คุณบอกว่าจะไปพบคุนะ”
“ค่ะท่าน ท่านลอร์ด อย่างไรก็ตาม ท่านคุนะไม่พอใจกับเรื่องนั้น”
“ฉันเห็นแล้ว… ถูกต้อง…”
คุโรกิรู้สึกเหงื่อเย็นไหลลงมาที่หน้าผาก
คุนะไม่ชอบเฮลล์คาร์ท
อย่างไรก็ตาม คุนะเองก็เป็นลูกศิษย์ของ เฮลล์คาร์ท เป็นครั้งแรกเพราะเขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น
ตามที่คาดไว้ คุนะไม่สามารถปฏิเสธผู้มีพระคุณของตัวเองได้
“ช่วยไม่ได้แล้ว ฉันก็ต้องไปปลอบคุนะแล้ว”
คุโรกิพูดอย่างนั้นและมองไปที่กุโนะและคนอื่นๆ
“ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้น?”
“เปล่า ฉันคิดแบบนั้นมาตลอด…แต่เธอคิดยังไงกับหน้าตาแบบนั้นล่ะ?”
กูโนะและคนอื่นๆ สวมชุดเหมือนพันธนาการสีดำ
หากมองจากด้านหลัง ก้นของคุณจะถูกเปิดเผย
เผ่าพันธุ์เดมอนนั้นสวยงามราวกับเผ่าพันธุ์เทวดา
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะดูว่าจะต้องมองตรงไหนเมื่อสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผย
จริงๆ แล้วลักษณะนี้พบได้ทั่วไปในผู้หญิงเดมอน
เป็นเรื่องปกติในนาร์โกลที่จะสวมเสื้อผ้าที่เคลื่อนย้ายได้ง่าย เว้นแต่คุณจะมีสถานะสูงส่ง
นอกจากนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิงออร์คและก็อบลิน เธอสวมเสื้อผ้าหนาๆ
“เอ๊ะ? แต่ท่านชอบชุดแบบนี้ใช่ไหม?”
“เอ๊ะ ทำไมคุณถึงรู้ล่ะ… ฉันแน่ใจว่าฉันชอบมัน… ไม่ ไม่ ฉันไม่ชอบที่คุณมองแบบนั้น”
คุโรกิตกใจเมื่อกุโนะพูดแปลกๆ
“นอกจากนี้ท่าน ทำไมคุณไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ? ให้ผมช่วยคุณถอดชุดเกราะออกเถอะ”
กูโนะ และคนอื่นๆ เข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น เผยให้เห็นร่องอกของพวกเขา
“ไม่ ไม่! ฉันจะถอดชุดเกราะเอง! ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง!”
เมื่อคุโรกิพูดอย่างนั้น กุโนะก็ยิ้มเมื่อเห็นความตื่นตระหนกของเขา
จากนั้นเธอก็นำชุดลำลองผ้าไหมสีดำมาให้ฉัน
“ขอบคุณท่านกุโนะ…”
“ไม่ โปรดอย่ากังวลเรื่องนี้เลย”
หลังจากพูดจบ กูโนะก็กลับเข้าไปข้างใน
กูโนะ และคนอื่นๆ คือ เดมอนซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ระดับสูงในนาร์โกล ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้
จริงๆแล้วกับดาร์กเอลฟ์ แวร์แบร์สาวใช้ของชนเผ่าอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้
อย่างไรก็ตาม กูโนะและคนอื่นๆ ต้องการดูแลคุโรกิ
และคุโรกิก็ได้รับการดูแลในขณะที่เขาถูกพาตัวไป
หลังจากที่คุโรกิเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาก็ไปที่บ้านของคุนะ
เจ้าหญิงแห่งคฤหาสน์แห่งนี้กำลังงีบหลับอยู่ในห้องนอนของเธอ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านคุโรกิ”
คุนะพูดโดยไม่มองฉันจากเตียง บางทีอาจสัมผัสได้ว่ามีคนอยู่ด้วย
เขาไม่กอดฉันเหมือนปกติ มันเป็นหลักฐานของอารมณ์ไม่ดี
“ฉันถึงบ้านแล้วคุนะ”
คุโรกิเข้าใกล้เตียงของคุนะแล้วหอมแก้มของคุนะ
แล้วคุนะก็กอดฉัน
เขากอดเธอแต่เขาทำหน้าบูดบึ้ง
คุโรกิคิดว่ามันน่ารัก แต่เขาอยากให้เธอใจเย็นลง
“บู~”
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ กรุณาใจเย็นๆ คุนะ”
คุโรกิปลอบคุนะขณะตบหัว
“เอาล่ะ… แต่ก็ไม่มีประโยชน์เว้นแต่คุณจะรักฉันมาก”
เมื่อพูดอย่างนั้น คุนะก็เริ่มเอาอกเอาใจ
◆
“บัดนี้ฝ่าบาทกลับมาแล้ว รีบไปเตรียมโรงอาบน้ำเถิด”
กูโนะถอยไปด้านหลังและสั่งลูกน้อง
มีกลุ่มประมาณสองประเภทในคฤหาสน์ของคุโรกิ
กลุ่มแรกคือกลุ่มที่มีศูนย์กลางอยู่ที่ผู้หญิงเดมอน รวมถึงกูโนะด้วย
กลุ่มนี้รวมถึงดาร์กเอลฟ์และแวร์แบร์ผู้หญิงคนหนึ่งติดตามเขา
พวกเขากลายเป็นลูกน้องของคุโรกิเนื่องจากได้รับคำสั่งจากภายนอก
คนที่สองคือคนที่ติดตามคุนะ
ตัวหลักคือดาร์กแฟรี่ และ มูชิจิน ซึ่งคุนะ นำมาจากป่าแห่งความมืด
ทั้งสองกลุ่มนี้ไม่ได้มีเงื่อนไขที่ดีเป็นพิเศษ
นี่เป็นเพราะไม่มีเหตุผลใดที่จะเป็นศัตรูกัน
อย่างไรก็ตาม ดาร์กแฟรี่ และ มูชิจิน นั้นไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงในการทำงานในคฤหาสน์ ดังนั้นนั่นคือสิ่งเดียวที่กูโนะไม่พอใจ
“ครับ ท่านกูโนะ”
เด็กหญิงแวร์แบร์ชื่อกุริราได้ตอบกลับ
แม้ว่าเขาจะสูงเพียงครึ่งหนึ่งของกูโนะ แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็เทียบได้กับเดมอน
แม้ว่าปกติแล้วพวกเขาจะมีรูปร่างเป็นมนุษย์เด็กผู้หญิง แต่ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาก็คือหมี ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมชาติเท่านั้น
แวร์แบร์เป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งมาก แม้แต่เด็กก็สามารถเอาชนะก็อบลินเพียงไม่กี่ตัวได้
ดังนั้นจึงมีประโยชน์มากสำหรับการยกของหนัก
“รูโคล่า พูดไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับดาร์กแฟรี่? พวกเขาสงบสติอารมณ์ลงแล้วหรือยัง?”
กูโนะถามลูโคล่า สาวใช้ดาร์กเอลฟ์
ดาร์คแฟรี่คือโทสแมน ฉันไม่เก่งเรื่องนี้
ที่ตั้งแต่เฮลคาร์ต เทพธิดาที่บูชาโดยโทสแมน มาถึงแล้ว ก็มีเสียงดังมาก
“ครับ ท่านกูโนะ ไม่เป็นไรแล้ว ในที่สุดเด็กๆ พวกนั้นก็สงบลงแล้ว”
ลูโคล่าและดาร์กเอลฟ์คนอื่นๆ มีข้อตกลงที่ดีกับดาร์กแฟรี่
ดังนั้นดาร์กเอลฟ์จึงได้รับมอบหมายให้จัดการกับดาร์กแฟรี่เพื่อไม่ให้รบกวนการทำงานของพวกเขา
“ใช่แล้ว ดีแล้ว ทีนี้ฉันจะขอให้คุณเตรียมอาหารถวายท่านลอร์ด”
กูโนะรู้ว่าคุโรกิชอบอาหารที่ดาร์กเอลฟ์ทำ
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบอาหารเกี่ยวกับแมลง แต่ฉันชอบอาหารที่ดาร์กเอลฟ์ทำซึ่งใช้ผักและผลไม้มากกว่า
ผู้หญิงเหล่านี้ซึ่งมีสายสัมพันธ์ลึกซึ้งกับต้นไม้ สามารถปรุงอาหารได้แม้กระทั่งผลซาคุมที่มีรสขมอย่างเอร็ดอร่อย
ดังนั้นสาวใช้ดาร์กเอลฟ์จึงควรจะเตรียมอาหารในคฤหาสน์แห่งนี้
“เข้าใจแล้ว ท่านกูโนะ ฉันคิดว่าการทำอะไรบางอย่างที่จะทำให้คุณมีสมาธิเหมือนปกติก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ลูโคล่าขอยืนยัน
กูโนะหันกลับมาและตอบตามที่คาดไว้
“แน่นอน♪”
◆
ชิยูกิและคนอื่นๆ ขี่กริฟฟอนแล้วมุ่งหน้าไปทางเหนือ
เป้าหมายคือเมืองหลวงทางตอนเหนือของเวลอส
แม้ว่าท้องฟ้าจะมีเมฆมากมาย แต่กริฟฟอนก็ไม่มีปัญหาในการบิน และมันบินผ่านท้องฟ้าราวกับตัดผ่านลม
“ยังไงซะ พวกเราก็ออกไปช้านะ เรย์จิคุง”
“นั่นสิ ชิยูกิ”
เรย์จิที่บินอยู่ข้างๆ ชิยูกิบนเพกาซัสกล่าว
ไม่มีเหตุผลใดที่ทำให้การเดินทางล่าช้า
อาจเป็นเพราะไม่จำเป็นต้องรีบร้อน
ประการแรกฉันแค่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่มีความตั้งใจที่จะทำอะไร
ฉันแค่จะดูว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่นอกนาร์โกลเพราะฉันอยากรู้
“เฮ้ ชิยูกิซัง ทำไมไม่พักก่อนล่ะ?”
ริโนะซึ่งขี่ฮิปโปกริฟแนะนำให้หยุดพักก่อน
อันที่จริงมันบินมาตั้งแต่เช้าแล้ว
ถึงเวลาที่ฉันต้องหยุดพักแล้ว
“หืม? ริโนะจัง หนทางยังอีกยาวไกล คุณจะพักแล้วหรือยัง?”
ชิโรเนะที่บินด้วยปีกของตัวเองบอกว่าไม่พอใจ
ชิโรเนะนั้นเร็วที่สุดในบรรดาทั้งหมดเมื่อพูดถึงการขับเป็นเส้นตรง
ชิโรเนะคงอยากจะไปต่อ
“ชิโรเนะซัง ฉันเข้าใจว่าเธออยากรีบ ไปพักผ่อนเถอะ ดูเหมือนว่าเราจะไปได้ไกลกว่านี้สักหน่อย แต่เธออยากพักที่โรงแรมที่เหมาะสมใช่ไหม?”
ชิยูกิตักเตือนเธอ แต่ชิโรเนะดูไม่พอใจ
ยังมีเวลาพระอาทิตย์ตกดิน
อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่ประเทศที่มีโรงแรมขนาดเล็กที่เหมาะสม
ถ้าทำไม่ดีก็ต้องออกไปตั้งแคมป์ในสนาม
จะต้องมีประเทศที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยใกล้ที่นี่
ชิยูกิคิดว่าพวกเขาควรจะอยู่ที่นั่นคืนนี้
“ชิโรเนะ ตอนนี้ไม่มีซาโฮโกะหรือคายะแล้ว เราไม่สามารถทำอะไรกินได้ ก็เลยตั้งแคมป์ไม่ได้ เรามาพักผ่อนที่นี่กันเถอะ”
เรย์จิทำให้ชิโรเนะสงบลง
ซาโฮโกะกำลังนั่งอยู่ที่บ้านกับเคียวกะและคายะ
นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ตอนนี้
ในบรรดาชิยูกิและคนอื่นๆ มีเพียงซาโฮโกะและคายะเท่านั้นที่สามารถทำอาหารได้
แม้ว่าคุณจะรับอาหารจากบริเวณรอบๆ คุณก็ไม่สามารถปรุงอาหารได้ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะตั้งแคมป์
ฉันนำอาหารพกพาที่กินง่ายๆ มาให้ แต่มันเพียงพอสำหรับหนึ่งวันเท่านั้น ดังนั้นฉันจึงควรเก็บไว้เผื่อไว้
“เอ่อ ฉันเข้าใจแล้ว เรย์จิคุง”
เมื่อเรย์จิพูดอย่างนั้น ชิโรเนะก็พูดอย่างไม่เต็มใจ
ด้วยวิธีนี้ ชิยูกิและอีกห้าคนจึงลงไปที่พื้น
มีประเทศอยู่ข้างหน้าคุณ
ชื่อคืออาณาจักรเซนเดีย
เป็นประเทศที่มีชื่อเสียงเมื่อ 100 ปีที่แล้ว เมื่อกษัตริย์หนุ่มละทิ้งภรรยาและลูกและหนีไปพร้อมกับสาวเอลฟ์
กษัตริย์และเอลฟ์หนีจากที่นี่ไปยังป่าฮาร์ดีทางตอนใต้ และไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหลังจากนั้น
ตั้งแต่นั้นมา ดูเหมือนว่าคนทั้งประเทศเริ่มเกลียดเอลฟ์แล้ว แต่นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับชิยูกิและคนอื่นๆ เลย
“นาโอะซัง คุณเห็นใครเฝ้าดูคุณใส่มันไหม?”
เมื่ออยู่บนพื้น ชิยูกิถามนาโอะ
“อืม ดูเหมือนนางฟ้ากำลังสวมชุดอยู่ แต่ก็แค่นั้นแหละ ฉันคิดว่าฉันจะสามารถปล่อยควันออกมาได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะตามฉันไม่ทันเมื่อฉันบินไปในอากาศ…”
นาโอะส่ายหัว
ชิยูกิและคนอื่นๆ รู้ว่ามีคนหลายคนจับตาดูพวกเขาอยู่
หนึ่งในนั้นคือนางฟ้า แต่ที่เหลือฉันไม่รู้
จริงๆ แล้วนอกจากจุดประสงค์ของทริปนี้แล้วยังมีจุดประสงค์ในการจับผู้สังเกตด้วย
อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาไม่ติดตามฉัน ฉันก็ทำอะไรไม่ได้
“นาโอะจัง เธอแตกต่างจากรูบี้จังเหรอ?”
ริโนะถามนาโอะ
รูบี้เป็นหนูไฟที่นาโอะจับได้ก่อนหน้านี้
หนูตัวนั้นกลับมาหามนาร์โกล และไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไป
“ไม่ ริโนะจัง ถ้าเป็นรูบี้ ฉันเข้าใจ… ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น คนที่มองฉันด้วยสายตาน่าขนลุกที่กวนใจฉันมากที่สุดดูเหมือนจะไม่อยู่ที่นี่”
“ใช่ นั่นเป็นคนเดียวที่ผมอยากจับ”
ชิยูกิถอนหายใจ
ไม่นานมานี้ มีคนปรากฏตัวขึ้นและมองชิยูกิและคนอื่นๆ ด้วยท่าทีน่ารังเกียจ
นาโอะสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของเขาและรายงานให้ทุกคนทราบ และตัดสินใจว่าเขาจะเป็นคนที่ถูกจับตัวไป
“ถ้าคุณไม่ใส่ คุณคือซาโฮโกะซังและคนอื่นๆ หรือเปล่า?”
ชิโรเนะเอียงหัวของเธอ
“ชิโรเนะซัง ฉันควรจะแจ้งให้คายะซังรู้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันมั่นใจว่าเธอจะต้องสามารถกลับมาได้ด้วยการเทเลพอร์ต ใช่แล้ว เรย์จิคุง”
ชิยูกิส่ายหัว
“อา นั่นคือความตั้งใจของฉัน ถ้าซาโฮโกะตกอยู่ในอันตราย ฉันก็ต้องรีบกลับ โอเคไหมชิโรเนะ?”
“เอ่อ ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว เรย์จิคุง”
ชิโรเนะตอบกลับเรย์จิ
ชิยูกิมองหน้าชิโรเนะขณะที่เธอพูดแบบนั้น
เห็นได้ชัดว่ามีความสับสนในการแสดงออกของเขา
อาณาจักรเวลอสทางตอนเหนือยังอยู่ห่างไกลออกไป
การเดินทางของชิยูกิและเพื่อนๆ ยังคงดำเนินต่อไป
◆
คุนะอยู่ในสวนที่ส่องแสง
ดอกไม้สีขาวเบ่งบานในสวน และนกสีฟ้าตัวเล็ก ๆ ร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะ
ไม่มีสถานที่เช่นนี้ในนาร์โกล
คุนะรู้ทันทีว่านี่คือความฝัน
คุนะอยู่ในวังสวรรค์ของเอลิออส
หากคุณลองคิดดูตามปกติ มันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่คุะซึ่งควรจะอยู่ในนาร์โกลจะอยู่ในเอลิออสอย่างกะทันหัน
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเป็นความฝัน
คุนะเดินอยู่ในสวน
จากนั้นพื้นที่ว่างก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าคุณ
นั่งบนเก้าอี้ที่จัดไว้ให้ที่โต๊ะ
ลูกค้ารออยู่แล้ว
“ฉันรอคุณอยู่นะโคลน”
ลูกค้าเรียกคุนะว่าอัตตาของเขาเปลี่ยนไป
เหมือนเขาอยากจะบอกว่าเขาคือของจริง
“คุณต้องการอะไร เรน่า”
คุนะจ้องมองคนตรงหน้า
เทพธิดาเรน่า
ฉันมีความรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ได้พบคุณในสาธารณรัฐอาเรียเดีย
ตอนนี้ฉันรู้เหตุผลแล้ว เรน่าคือต้นกำเนิดของคุนะ
เรน่าตะโกนเรียกคุนะ
บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขามีต้นกำเนิดเดียวกัน คุนะและเรน่าจึงสามารถเชื่อมโยงกันด้วยจิตวิญญาณได้อย่างง่ายดาย
จึงสามารถพบกันในฝันแบบนี้ได้
“เหตุผลที่ฉันเรียกหาคุณก็เพื่อประท้วง ร่างโคลนของคุณ ทำไมจึงรักเพียงคุณ ร่างโคลนของคุณเท่านั้น”
เรน่าพูดด้วยความโกรธ แต่เธอไม่รู้เรื่องนั้น
“ฉันเดาว่ามันช่วยไม่ได้ เธออยู่กับเอลิออส เป็นเรื่องธรรมดาที่คุนะจะได้รับความรักจากเขา”
“ยังรักกันมากเกินไป!! นี่มันชุดเมดกับพยาบาลอะไรเนี่ย!”
ทั้งชุดสาวใช้และชุดพยาบาลเป็นเครื่องแต่งกายจากบ้านเกิดของคุโรกิ
บางครั้งคุโรกิก็ให้คุนะสวมมัน
“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นปัญหา คุโรกิจะมีความสุขเมื่อคุณสวมมัน”
“ฉันไม่สนหรอกว่าคุโรกิจะมีความสุข แต่… นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเข้มข้นมาก และฉันก็อยากจะแสดงให้คุณเห็นในความฝันของฉันด้วย…”
เรน่าถอนหายใจ
แก้มของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง
เขาอาจจะจำคืนนั้นกับคุโรกิและคุนะได้
“คุณกำลังพูดถึงอะไร ดีกว่าฝันถึงโมน่าใช่ไหม?”
“นั่นก็จริง แต่…”
หลังจากที่คุโรกิสร้างคุนะขึ้นมา เรน่าก็ไม่ฝันถึงโมน่าอีกต่อไป
เหตุผลก็คือว่าพวกเขารักผู้ชายคนเดียวกัน และต้องเป็นเพราะพวกเขาสนิทสนมกับคุนะด้วย
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่เป็นไร คุนะจะไปแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน บอกคุโรกิให้ไปที่บ้านของฉันในครั้งต่อไป คุณสามารถไปที่ห้องสมุดของโทโทน่าได้ในขณะที่คุณอยู่ที่นั่น”
เรน่าพูดอย่างหงุดหงิด
มันดูเจ็บปวดที่ไม่สามารถพบกับคุโรกิได้
“มันยากนะ คฤหาสน์ของคุณอยู่ในใจกลางของเอลิออส มันอยู่ไกลจากห้องสมุดของโทโทน่ามากเกินไป”
ห้องสมุดของโทโทน่า ตั้งอยู่ในสถานที่ที่ไม่โดดเด่นในเขตชานเมืองเอลิออส
ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่อัศวินดำคุโรกิ จะไป
ในทางกลับกัน คฤหาสน์ของเรน่าก็อยู่ในทำเลที่โดดเด่น
ถ้าคุโรกิไปเขาจะโดดเด่น
ในตอนแรก เรน่าไม่สามารถละทิ้งตำแหน่งของเธอและซ่อนความสัมพันธ์ของเธอกับคุโรกิได้
นั่นเป็นสาเหตุที่คุโรกิไปที่คฤหาสน์และประสบปัญหา
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการพบกันจึงเป็นเรื่องยาก
“ฉันแน่ใจว่าเป็นอย่างนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปพบเขา”
เรน่ายิ้มอย่างมีเสน่ห์
“คุณคิดอะไรอยู่เรน่า”
“ง่ายมาก ถ้าคุณอยู่นอกนาร์โกล มันจะง่ายกว่าที่จะพบคุณ”
“อะไรนะ!? หมายความว่าไง!”
“ฉันหมายถึงสิ่งที่ฉันพูด ฉันพูดในสิ่งที่ฉันต้องการจะพูด ดังนั้นฉันจะไป”
เรน่ายืนขึ้น
คุนะไม่สามารถพูดอะไรกลับได้
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันรู้สึกบางอย่างเกี่ยวกับเรน่าจนอดใจไม่ไหว
ดังนั้น สิ่งที่ฉันทำได้คือเฝ้าดูเรน่าจากไป
“อ่า ถูกต้อง ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
เรน่ามองย้อนกลับไป
“การสวมชุดที่หลากหลายนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่โปรดอย่าสวมหางแมว มันยากเกินไปที่จะสวมใส่ แม้แต่ในความฝัน”
เรน่าพูดกับคูน่าด้วยสีหน้าจริงจังมาก
