บทที่ 42 – การเปลี่ยนแปลง
ถ้าจะให้ขยายความอีกหน่อยละก็.. ตลาดมืดของผู้ใช้อารยธรรมนั้นมันมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นแหละที่รู้จักแม้แต่ผู้ใช้อารยธรรมเอง
หากเทียบเป็นเปอร์เซ็นต์ทั้งหมดก็คงจะมีไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ.. คงเป็นเพราะมันคือบล็อกที่ไม่สามารถค้นหาได้ด้วยวิธีปกติ
แน่นอนว่ารินนะเธอนับเป็นติ่งผู้ใช้อารยธรรมขั้นสุดเลยก็ว่าได้ การที่เธอจะรู้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
เพราะว่าแม้จะบอกว่าไม่ถึง 20% หากเทียบเป็นจำนวนผู้ใช้อารยธรรมทั้งหมด แต่ทว่าผู้ใช้อารยธรรมมีกี่ล้านหรือสิบล้านคนละ
ในยุคนี้หากว่ากันบางระดับแล้วคนที่สามารถใช้อารยธรรมได้มีแทบจะนับเป็น 40% จากจำนวนประชากรทั้งโลกซึ่งมันเยอะมาก
และเอาเข้าจริงคนที่เหลือก็มีหลายคนที่มีความเข้ากันได้กับแร่ที่สูง เพียงแต่ไม่ได้มีโอกาสได้สัมผัสกับแร่เท่านั้นเอง
ดังนั้นจำนวนที่ว่านี้จึงไม่น้อยเลย.. และสาเหตุที่มันยังอยู่ได้แม้จะถูกจัดว่ากระทำเรื่องโหดร้ายสามัญขนาดนั้นก็ตาม
นั่นก็เป็นเพราะว่าสถานที่ทำการของมันตั้งอยู่ในหอคอยโดยตรงเลยนั่นเอง.. ว่ากันว่าตั้งอยู่ในชั้นสามเพราะชั้นนี้เป็นชั้นที่มีสัตว์ประหลาดเยอะ
แถมยังมีแหล่งซ่องสุมเยอะเพราะกว้างทั้งยังเป็นซากปรักหักพัง.. การจะกวาดล้างตลาดมืดที่ใหญ่ขนาดนั้นต้องเตรียมทั้งคนที่พอจะจัดการกับอสูรและตลาดมืด
นอกจากนี้ยังมีข่าวลือลับๆ ว่าตลาดมืดเองก็เกี่ยวข้องกับด้านมืดขององค์กรบอร์เดอร์ไลน์ ว่ากันว่าเบื้องบนขององค์กรสนับสนุนสิ่งนี้อย่างลับๆ
เพราะแม้มันจะโหดร้ายแต่มันก็ได้เงินดีเหลือเกิน.. แน่นอนว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่ข่าวลือ เดิมทีแล้วคนส่วนใหญ่ก็ไม่รู้ว่ามีด้วยซ้ำ
มันไม่เหมือนกับดาร์คเว็บสมัยก่อนที่ต่อให้เป็นคนธรรมดาหลายคนก็รู้จัก.. แค่ไม่กล้าเข้าไปในนั้น ทว่าสิ่งนี้ไม่เพียงแต่ไม่ค่อยมีคนรู้จักยังอันตรายอีก
รินนะเองก็ไม่เคยคิดจะเข้าไปเหมือนกัน จนกระทั่งวันที่น้องเธอหายไป เธอจึงกังวลอะไรแบบแปลกๆ ตามประสาคนเป็นพี่
และก็อย่างที่คาดเธอเห็นหัวของน้องชายเธออยู่ในถุงถูกวางขายเหมือนกับวัตถุ.. เธอโกรธแค้นยิ่งกว่าใคร
แม้เธอจะมีลักษณะนิสัยที่แปลกๆ แต่สิ่งเดียวที่ยังนับว่าเป็นปกติสำหรับเธอก็คือครอบครัวของเธอ.. อันที่จริงหากมิวคิดเยอะกว่านี้สักหน่อยคงสังเกตเห็นตั้งแต่การที่รินนะเลือกจะไปทำภารกิจมากกว่าตามหาน้องของเธอ
แต่คงเป็นเพราะนิสัยประหลาดของเธอด้วยจึงทำให้มิวคิดว่า รินนะใช้ข้ออ้างน้องชายเข้ามา.. แทนที่จะคิดว่าน้องชายรินนะตายไปแล้ว
เพราะอยู่ในหอคอยมาตั้งห้าวันเลย.. แถมยังเป็นแค่กลุ่มเด็กอายุไม่ถึง 18 ปีมองยังไงสถานการณ์นี้ก็คือตายไปแล้ว
คำโกหกของรินนะมีแต่ช่องโหว่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นถึงขั้นใช้เงินทั้งหมดของครอบครัวเพื่อตามหา
ทว่ามิวก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะมองคนอื่นในแง่ลบขนาดนั้นนั่นเอง
“พี่..ฉันขอโทษนะ”
รินนะถอนหายใจออกมาพร้อมโยนระเบิดที่มัดอยู่ในตัวทิ้ง.. ความจริงแล้วเธอวางแผนไว้ตั้งแต่แรก ว่าจะเอาตัวเองไปขายให้เข้าไปในตลาดมืด
แม้รินนะคิดแบบนี้ให้กับตัวเองอาจจะแปลกๆ แต่เธอคิดว่าตัวเองหน้าตาดีระดับหนึ่ง หากเอาไปขายคงมีพวกชั่วพร้อมจับเธอไปค้าในตลาดมืดแน่ๆ
พอเข้าไปถึงไส้กลางของตลาดมืดหรือฐานของพวกชั่วนั้นได้เธอจะระเบิดตัวตายพร้อมพวกมัน
ระเบิดที่เธอมัดไว้เป็นระเบิดพิเศษที่ทำจากเชื้อเพลิงชั้น 5 ในหอคอยซึ่งมันแรงพอจะฆ่าผู้ใช้อารยธรรมได้เหมือนกัน
แน่นอนว่าเธอได้ของพวกนี้มาจากตลาดมืดที่เธอเกลียดนั่นแหละ.. แต่เพื่อจะฆ่าพวกมันก็ต้องยอมเสี่ยงสักหน่อย
ทว่าไม่เพียงแต่มาไม่ถึงเธอยังเกือบถูกคนที่ตัวเองจ้างฆ่าทิ้งด้วย..ยังไงซะรินนะก็ยังเป็นเด็กการที่เธอจะก้าวผิดก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกเท่าไหร่
ยังดีที่มิวโผล่มาช่วยเธอเอาไว้.. ไม่งั้นเธอคงตายตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว..
รินนะก้มลงมองฝ่ามือของตัวเอง
“พลังนี้.. พี่เป็นคนให้ฉันมา พี่ทำให้ความปรารถนาของฉันเป็นจริง ฉันเองก็อยากจะเล่นกับพี่อีก อยากจะอยู่กับพี่ อยากจะขอบคุณพี่มากกว่านี้”
“แต่เจ้าพวกนั้นถ้าเกี่ยวกับบอร์เดอร์ไลน์คงมีแม้แต่ระดับองค์ชายหรือองค์หญิงคอยสนับสนุน..”
รินนะส่ายหน้า ถึงแม้พลังที่เธอได้รับมาจะแข็งแกร่ง แต่เธอก็พึ่งเป็นผู้ใช้อารยธรรมได้ไม่นาน ไม่เคยต่อสู้หรือมีประสบการณ์อะไรมาก่อน
เอาเข้าจริงแม้แต่ความเชี่ยวชาญด้านพลังของเธอยังแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ นั่นหมายความว่าการใช้พลังของเธอคงไม่หลากหลายเท่าคนอื่น
แต่เธอก็ไม่อยากจะทนรอ.. หากทนรอ… ความแค้นที่อยู่ในอก ไฟนรกที่ลุกไหม้อยู่ตรงอกเธอตอนนี้จะมอดดับ
และมนุษย์เรานั้น.. ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่ดำรงอยู่ได้ด้วยเพียงหลักตรรกะและเหตุผลอย่างเดียว… บางครั้ง
ในบางครั้งอารมณ์ก็ถูกยกมาอยู่เหนือเหตุผล…
“ที่ตั้งของฐานลับตลาดมืดตั้งอยู่ห่างจากภูเขายักษ์ทางทิศตะวันตกดินประมาณสิบกิโลเมตรตามที่คนคนนั้นได้บอกไว้”
หากมองเข้ามาในเมือง ทิศตะวันออกจะอยู่ซ้ายมือ ตะวันตกจะอยู่ขวามือหรือก็คือเธอมุ่งหน้าไปด้านขวานั่นเอง
รินนะใช้มีดที่พักติดตัวแทงเข้าที่มือตัวเองจนทะลุ ความเจ็บปวดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนวิ่งพรวดเข้าหัวของเธอ
แม้แต่พละกำลังของรินนะยังเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้รับพลังและกลายเป็นผู้ใช้อารยธรรม
ไม่เพียงแค่นั้น รินนะกัดฟันพร้อมกับดึงมีดออกจากฝ่ามือ เลือดสีแดงฉานพุ่งออกมาอาบไปทั่วร่างของเธอ
บาดแผลที่ฝ่ามือมันค่อยๆ หายไปอย่างรวดเร็ว แต่ปริมาณเลือดที่พุ่งออกมานั้นมันกลับมากกว่า มันมากพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งตายได้เลย
ผิวรินนะเองก็ซีดลงตามจำนวนเลือดที่พุงออกเยอะผิดปกติเหมือนกับถูกบางอย่างดึงให้ออกมา..
ทว่าวินาทีที่บาดแผลนั้นหายไป.. เลือดที่พุ่งออกมาก็เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นผิวที่ซีดเผือดก็กลับมาเป็นปกติ
แต่ทว่าที่แตกต่างไปจากเดิม.. ทั่วทั้งร่างของเธอเหมือนกับสวมเสื้อสีแดง ใช่ เลือดเมื่อสักครู่ได้กลายเป็นเสื้อผ้าสีโลหิต
นี่ไม่ใช่แค่ใช้เลือดเป็นชุด.. แต่เป็นการเปลี่ยนเลือดสีแดงให้เป็นชุดสีแดง.. ดวงตา คิ้ว.. ผม… แม้แต่ริมฝีปากของเธอยังกลายเป็นสีแดงน่ากลัว
รูปร่างที่เหมือนเด็กก็ยังเปลี่ยนไป.. ทุกส่วนในร่างกายเหมือนกำลังเติบโตขึ้นเป็นอาเจ๊ทรงโต..
“อาภรณ์โลหิต”
รินนะกลายเป็นเหมือนลำแสงสีแดงพุ่งผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็ว.. แม้จะรู้ว่าอยู่แถวไหน แต่ก็ไม่มีที่ตั้งชัดเจนเท่าไหร่นัก
ทางเดียวที่รินนะสามารถรู้ได้.. คือการตามล่าผู้ใช้อารยธรรมที่อยู่แถวนั้นทุกคนแล้วก็สอบถามซะ…
ในตอนนี้..ความรู้สึกชื่นชมของรินนะที่มีต่อผู้ใช้อารยธรรมมันสลายมลายหายไปพร้อมกับความตายของน้องชายไปแล้ว
บางทีที่รินนะชื่นชมคงไม่ใช่ผู้ใช้อารยธรรมแต่เป็นมิวที่ช่วยให้เธอได้… แก้แค้นต่างหาก….
แน่นอนว่า..หลังจากนั้นเพียงหนึ่งวัน..
รินนะที่เคลื่อนที่ภายใต้เงาสีแดงด้วยรูปร่างที่สวยเซ็กซี่.. ก็แทบจะกลายเป็นเงาโลหิตที่พรากชีวิตผู้ใช้อารยธรรมแถวนั้นอย่างโหดเหี้ยม
ผู้ที่รอดมาได้ต่างออกปากเล่าเป็นเสียงเดียวกันว่า.. นั่นไม่ใช่มนุษย์… มันจะค่อยๆ ทรมานศัตรูช้าๆ และให้ศัตรูโจมตีไปที่มันแบบไม่หลบหลีก
ทุกครั้งที่เลือดสีแดงพุ่งออกจากร่างของมัน.. เสียงกรีดร้องของผู้คนยิ่งรุนแรงขึ้นไปมากกว่าเดิม
แน่นอนว่ามันเองก็เจ็บปวด.. มันร้องทุกครั้งที่ได้รับบาดแผล ทว่าความโหดร้ายนับกลับยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก
มันไม่โจมตีสัตว์ประหลาด.. แต่โจมตีแค่มนุษย์ที่มาจากนอกหอคอยเหมือนกับเป็นสัตว์ประหลาดชั้น จึงไม่มีคนคิดว่ามันเป็นผู้ใช้อารยธรรม
นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของมันก็ควรจะอยู่ในระดับเดียวกับองค์หญิงหรือองค์ชาย.. แต่ทว่าองค์หญิงกับองค์ชายบนโลกนี้ไม่มีใครมีวิชาประหลาดแบบนี้
ใช้โลหิตในการฆ่า.. แข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่เจ็บปวด ทุกครั้งที่เฉียดตาย…
แม้รินนะจะบอกว่าเป็นพลังที่ไม่เหมาะกับตัวเอง
เพราะเธอคิดว่าพลังมันดูบ้าคลั่งเกินไป
แต่ทว่าเธอที่เต็มไปด้วยความแค้น ทุกครั้งที่ฆ่าคนความรุนแรงในตัวของเธอมันไม่ได้ลดลงแต่กลับเพิ่มยิ่งขึ้น.. เพิ่มยิ่งขึ้น
“แก..รู้จักตลาดมืดไหม”
แม้จะอยู่ในหอคอยก็มีเช้ากลางวันชัดเจน และตอนนี้ดวงจันทร์ก็ประดับบนท้องฟ้าทว่าสำหรับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่แดงไปทั้งตัว
เธอกลับมองเห็นจันทราเป็นสีเลือด..
หญิงสาวคนนั้นแม้จะหวาดกลัวแต่เธอก็ไม่มีทางเลือก หากไม่สู้คนที่ตายก็คือเธอ เธอจึงโจมตีออกไป.. คมดาบนั้นแทงทะลุหน้าอกหญิงสาวโลหิต
ทว่าทันทีที่เลือดพุ่งออกมาจากอกของเธอ.. เลือดที่พุ่งสาดออกมาเหมือนห่าฝนนั้นก็เป็นเหมือนคมดาบทะลุเข้าไปยังผิวหนังของหญิงสาว
ความเจ็บปวดเกิดขึ้นไปทั่วร่างของเธอ.. เธอกรีดร้องออกมาอย่างน่าอนาถ
…..
หากคนที่มาเห็นภาพนี้เป็นมิวละก็.. เธอคงนึกภาพซ้อนทับกับรินนะที่มิวช่วยไว้ไม่ได้แน่.. เพราะรินนะในตอนนี้
ฆ่าคนไม่เลือกเลยด้วยซ้ำ….
อันที่จริงทุกครั้งที่เธอใช้พลัง..
ฟันข้างทั้งสองของรินนะก็เหมือนจะแหลมคมขึ้นเรื่อยๆ
อารยธรรมเผ่าพันธุ์… หนึ่งในพลังที่ไม่ควรถูกเรียกว่าอารยธรรมด้วยซ้ำเพราะมันเหมือนกับการ…เกิดใหม่
ในกรณีของรินนะก็คงจะเป็น
‘แวมไพร์’
