Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 867 เป็นมิตรหรือศัตรู?

”สรุปว่า?”ซงเสี่ยวเป็นคนที่อ่านสถานการณ์ออกได้ไวที่สุด ในหัวของเขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดไปแล้ว
หลูปิงเซ่อเงยหน้าขึ้นช้าๆสีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด “เห็นได้ชัดว่าน่าจะมีบางคนหรือลูกผสมที่จงใจขัดขวางไม่ให้เราติดต่อกับหัวหน้าได้ แต่มันก็ไม่มีร่องรอยหรือเบาะแสใดๆเลย ฉันก็เลยคิดว่าตอนนี้หัวหน้าอาจจะตกอยู่ในที่นั่งลำบาก”
คำพูดของหลูปิงเซ่อทำให้บรรยากาศยิ่งเงียบลงมากกว่าเดิมทุกคนหยุดมือ หน้าตาเริ่มบูดเบี้ยว ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าข่าวลือต่างๆเป็นแค่ข่าวปลอมที่พวกลูกผสมจงใจสร้างขึ้น แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว หรือว่าหัวหน้ากำลังตกอยู่ในวิกฤตจริงๆ?
นี้มันเรื่องใหญ่!
”แล้วตอนนี้เราจะทำยังไง!”ไก๋หนานกระวนกระวายยิ่งกว่าเดิม ทุกคนเองก็เริ่มอยู่ไม่สุข
ฟานเจี้ยนลุกขึ้นยืนเงียบๆก่อนจะพูดออกมาสั้นๆ”ฉันจะไปเมืองหนานตู้”
หลูปิงเซ่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาในที่สุด”ฉันกลัวว่ามันจะไม่ช่วย”
ในสถานการณ์แบบนี้แต่กลับไม่ให้ทำอะไรมันหมายความว่าไง? ราชานักล่าจะไปช่วยชูฮัน แต่บอกว่ามันไม่ช่วยอะไร?
ใครๆก็รู้ว่าราชานักล่าเป็นถึงปรมาจารย์ระยะ6 เป็นยอดฝีมือระดับต้นๆของจีน!
หลูปิงเซ่อไม่พูดอะไรมากสีหน้ามีแต่ความกังวลและหมดหนทาง “แม้ว่าหัวหน้าจะเป็นแค่วิวัฒนาการระยะ 5 แต่พลังการต่อสู้ไม่ใช่ แม้จะเป็นราชานักล่าก็ไม่อาจเอาชนะหัวหน้าได้ การที่จู่ๆค่ายหนานตู้โดนโจมตีกระทันหันแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ฉันจะไม่ยอมเดินตามเกมส์ของพวกมันเด็ดขาด และจากเบาะแสทั้งหมดหัวหน้าชูฮันเชื่อว่าค่ายเขี้ยวหมาป่าจะเป็นเป้าหมายหลักของแผนการทั้งหมด เพราะฉะนั้นฉันจะไม่อนุญาตการกระทำอะไรที่จะเป็นการส่งเสริมแผนการของพวกชั่วเด็ดขาด”
”พูดอย่างนี้ได้ยังไง?”ไก๋หนานที่ไม่คุ้นเคยกับรูปแบบการทำงานของกองทัพเขี้ยวหมาป่าก็คัดค้านอย่างไม่เห็นด้วยคนแรก “สถานการณ์ในตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ชูฮันกำลังแย่ เราควรจะรีบไปที่เมืองหนานตู้ทันทีเพื่อช่วยชูฮันไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงบอกว่ามันเปล่าประโยชน์ มันจะเปล่าประโยชน์ได้ยังไง เรามีคนที่มีพลังมากกันตั้งหลายคน!”
”ไม่”ซงเสี่ยวปฏิเสธขึ้นมาทันที เขาเห็นสายตาของหลูปิงเซ่อ “พี่หลูปิงเซ่อ เกรงว่าพี่ชูฮันจะวางแผนการรบเอาไว้หมดแล้วสินะ เมืองหนานตู้เป็นเมืองที่กว้างใหญ่และมีซอมบี้อยู่มหาศาล การตามหาตัวพี่ชูฮันท่ามกลางเมืองใหญ่โตแบบนั้นคงไม่ใช่เรื่องง่าย และถึงเราจะหาตำแหน่งเจอแต่เราก็ไม่รู้แผนการที่พี่ชูฮันวางไว้ เพราะงั้นการทำตามแผนการรบเดิมที่พี่ชูฮันสั่งการเอาไว้แต่แรกจึงเป็นทางที่ดีที่สุดสินะครับ”　　”ถูกต้อง”ราชานักล่าพยักหน้า “หลูปิงเซ่อและซงเสี่ยวพูดถูก ไก๋หนานใจเย็นๆ ฉันรู้จักชูฮันดี ฉันรู้ว่าชูฮันคิดอะไรในหัว ศัตรูทั้งหลายอยากจะจัดการชูฮันหรืออยากให้ชูฮันตาย แต่ฉันเกรงว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”
”แต่หลังจากวิกฤตครั้งนี้ฉันสงสัยว่าหัวหน้าอาจจะได้รับบาดเจ็บร้ายแรง” หลูปิงเซ่อพูด “แต่หัวหน้าชูฮันมักโชคดีเสมอ และฉันเชื่อว่าหัวหน้าจะรอดจากวิกฤตครั้งนี้มาได้”
”สรุปคือเราทำอะไรไม่ได้นอกจากรออย่างเดียว?” ไก๋หนานกระทืบเท้าลงพื้นด้วยความกังวลใจที่เขาต้องยืนรอชูฮันเผชิญวิกฤตตัวคนเดียวโดยที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้เลย
”พูดถึงเรื่องนี้”ทันใดนั้นหลูปิงเซ่อก็นึกบางอย่างขึ้นออก “ที่จริง ก่อนหน้านี้พวกเราทีมความลับของพระเจ้าทำตามกลยุทธ์การรบของหัวหน้าชูฮันจนเริ่มคุ้นเคยกับแผนการต่างๆ ครั้งนี้ฉันมีลางสังหรณ์ มันจะต้องมีกลุ่มลูกผสมขนาดใหญ่คอยบังการทุกอย่างในที่ที่เรามองไม่เห็นอย่างแน่นอน”
ทุกคนในห้องแทบหยุดหายใจหน้าตาคิ้วขมวด แสดงให้เห็นเลยว่าคำพูดของหลูปิงเซ่อสร้างผลกระทบต่อพวกเขาได้ไม่น้อย ไอรีนโนเวล
แน่นอนว่าลูกผสมยังไม่ได้ฆ่าชูฮันแต่ชูฮันก็ยังอยู่ข้างนอก จุดประสงค์ของพวกลูกผสมคืออะไรกันแน่?
———
สิบสองชั่วโมงผ่านไปหลังจากชูฮันหมดสติเข้าสู่วันต่อไปพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่สว่างจ้าในยามเที่ยงวัน
กึก!กึก!
มีเสียงล้อลากดังเข้าหูความรู้สึกที่เหมือนกับร่างกายที่โยกไปมาจนกระดูกแทบจะหัก ท้องไส้ปั่นป่วนจนแทบจะขะย้อนทุกอย่างในท้องออกมาซะเดี๋ยวนี้ หัวกระเด้งไปมาเป็นจังหวะช้าเร็วสลับกันจนเหนื่อย
ชูฮันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกทรมานก่อนที่จะลืมตาขึ้น เขารู้สึกว่าอาการบาดเจ็บที่ตัวเขาไม่ได้ดีขึ้นเลย แถมดูเหมือนจะแย่กว่าเดิมอีก
แววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนค่อยๆเปิดตาขึ้นมองโลกที่ปรากฏตรงหน้า
ท้องฟ้ากว้างใหญ่เมฆสีขาว หมอกสีเลือดจางๆลอยอยู่ในอากาศ อากาศกำลังดี นกร้องจิบๆ ดอกไม้บานสะพรั่ง แวบแรกที่เห็นทุกอย่างดูเงียบสงบและดูสบายๆ เหมาะที่จะหลับตานอนพักผ่อน
ในขณะที่ชูฮันอ่อนล้าและอยากจะหลับตานอนพักวินาทีต่อมาเขาก็ต้องรีบผุดลุกขึ้น!
”อึก~”
ทันทีที่ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วความเจ็บปวดที่บาดแผลก็เจ็บร้าวจนเหมือนแผลกฉีกขาด!
เขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง?แล้วเมืองหนานตู้ล่ะ? 　　อีกอย่าง…
ในขณะที่ชูฮันได้สติสมบูรณ์แล้วในใจของเขาก็เกิดความกลัวสุดขีด เสียงล้อลากที่หมุนกลิ้งต่อไปไม่หยุดส่งเสียงให้ได้ยิน
ทันใดนั้นมันก็หยุดการเคลื่อนไหวยิ่งทำให้ชูฮันสับสนมากยิ่งกว่าเดิม ครั้งนี้เขาพบว่าตัวเองนั้นกำลังนอนอยู่บนไม้กระดานหยาบๆ มีมดสองสามตัววิ่งอยู่บจนกระดาน มีกลิ่นเหม็นจางๆและล้อลากที่ติดอยู่ ทุกอย่างดูหยาบๆ
ไม่แปลกใจที่เขารู้สึกเหมือนโดนกระแทกตลอดเวลา!
แถมยังมีเชือกสองสามเส้นคอยมัดแขนขาเขากับกระดานเอาไว้เพื่อไม่ให้ตกแต่ปัญหาก็คือเชือกพวกนี้มันคลายปมหลุดตั้งแต่เจอหลุมกระแทกไปมาหลายรอบติดต่อกันแล้ว
ชูฮันช็อคอย่างมากเขานึกไม่ออกเลยว่าทำไมตัวเองถึงตื่นมาอยู่ในสภาพแบบนี้! 　　ในขณะที่ชูฮันกำลังอึ้งกับสภาพของตัวเองที่ตื่นมาเจอมันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง “ว้าว! นายตื่นเร็วจัง?”
ใคร?
ชูฮันอยากจะร้องไห้กับปฏิกิริยาป้องกันตัวตามสัญชาตญาณของร่างกายตัวเองทันทีที่ร่างกายเขาขยับตามโดยสัญชาตญาณ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าครั้งนี้ร่างกายเขายังไม่ฟื้นตัวดี
เจ้าของเสียงยื่นหน้าเข้ามาใกล้นัยน์ตาสีเหลืองอำพันพร้อมกับผมที่เปล่งประกายสะท้อนสู้แสงอาทิตย์ ใบหน้าอ่อนเยาว์พร้อมกับรองเท้าบู้ทอันมีเอกลักษณ์ที่ชูฮันได้เห็นเมื่อคืนนี้
”อึก~”
เหงื่อผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าและแผ่นหลังของชูฮันทันทีนัยน์ตาดำสนิทหดตัวอย่างรุนแรงด้วยความตกใจ
เขานั่นเอง?
ชายหนุ่มลึกลับที่ชูฮันเจอเมื่อคืนเขาคือคนที่มาจากตระกูลลึกลับ? แต่เป็นตระกูลไหน? แล้วสถานการณ์ในตอนนี้คืออะไร? เป็นมิตรหรือศัตรู?
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวชูฮันแทบจะทันทีชูฮันปวดหัวจนแทบอยากจะสลบไปอีกรอบ