โม่เหลิงยิ้ม “ก็แค่สิ่งของเท่านั้น ท่านอ๋องส่งคนมาบอกว่าท่านชอบ จึงให้ข้าน้อยนำมามอบให้”
“รับมาเปล่าๆได้อย่างไร เจ้าเอาไปเถอะ” เฟิ่งชิงหัวพูด หันหลังจากไป และพูดในใจว่าแม้ว่าโคมไฟจะสวยงามมาก แต่นางก็เป็นคนที่มีหลักการเช่นกัน เขาจะชอบเขาตบหัวแล้วลูบหลังกัน
เฟิ่งชิงหัวเดินเล่นแล้วกลับไปจวนอ๋อง ความโกรธของนางลดลงไปมาก นางไม่ได้กลับไปที่ห้องของนาง แต่ไปที่ของจ้านเป่ยเซียว เมื่อเข้าไปนางเกือบจะตาบอดเพราะโคมไฟแก้วหลากสีนั้น
แสงระยิบระยับบนท้องฟ้ายามราตรี พร่างพราวอย่างอัญมณีที่ส่องแสงเปล่งประกาย สะท้อนแสงบนผนังเผยให้เห็นชิ้นส่วนสีแดง เหลือง และม่วง
เฟิ่งชิงหัวหันหลังไปมอง สบตาเข้ากับเป่ยเซียว และพูดอย่างเย็นชา “ข้าเป็นคนรักษาคำพูด พูดแล้วว่าจะเฝ้ากลางคืนก็เฝ้ากลางคืน ไม่เหมือนใครบางคนที่อกตัญญู”
หลังจากพูดจบ นางก็นอนลงบนเก้าอี้ยาวนอนในห้องด้านนอกและหลับตาลง
เนื่องจากมีโคมไฟอยู่ในห้อง ความสว่างจึงค่อนข้างแสบตา เฟิ่งชิงหัวรู้สึกไม่สบายตา นางนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากำแพง แต่นางไม่รู้สึกง่วงเลย
เมื่อลืมตาขึ้น ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนกำแพง
เห็นแสงหลากสีบนกำแพงที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ มีภาพผู้หญิงในแต่ละสีกำลังเต้นรำพร้อมสายลมหรือหลุบตาเขียนหนังสือ และผู้คนในภาพเหล่านั้นก็คุ้นเคยมาก
ในตอนแรก เฟิ่งชิงหัวไม่ทราบ แต่หลังจากดูอย่างละเอียด นี่ก็คือหนานกงเยว่ลั่ว และนางในตอนนี้ไม่ใช่หรือ?
เฟิ่งชิงหัวมองดูผนังอย่างละเอียด รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดก็ลุกขึ้นนั่ง มองโคมไฟแก้วบนโต๊ะ รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย
เฟิ่งชิงหัวเดินไปที่โต๊ะ เริ่มมองที่โคมไฟแก้ว หลักการถ่ายภาพไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับเฟิ่งชิงหัว แต่นางแค่สงสัยว่าอุปกรณ์อะไรอยู่ในโคมไฟแก้วนี้ ซึ่งไม่เพียงสร้างภาพเท่านั้น แต่ยังสร้างภาพเคลื่อนไหวเหล่านั้นให้เคลื่อนไหวเป็นรูปวิดีโอสั้น ๆ ซึ่งถือได้ว่าเป็นของวิเศษมากในสมัยโบราณ
เฟิ่งชิงหัวเดินรอบ ๆ โคมไฟแก้วหลายครั้ง แต่นอกเหนือจากความรู้สึกว่าแสงโคมไฟสว่างเป็นพิเศษ นางไม่สามารถมองออกอะไรได้อีก ขณะที่นางกำลังจะยกโคมไฟขึ้นเพื่อตรวจสอบอย่างละเอียด จ้านเป่ยเซียวก็ออกมาจากด้านในห้อง
เสื้อผ้าของชายหนุ่มยังไม่ได้เปลี่ยน เขาจึงไม่เข้านอนในตอนนี้
เฟิ่งชิงหัวเงยหน้าขึ้นโดยไม่มองเขาและพูดว่า “โคมไฟนี้คืออะไรกัน?”
“อะไรคืออะไร?”
“ภาพบนนี้คือข้าเอง เจ้าทำให้นางเคลื่อนไหวได้อย่างไร?”
“อยากรู้?” เสียงของจ้านเป่ยเซียวยืดยาวออกไปอย่างช้าๆ
เมื่อเฟิ่งชิงหัวได้ยินประโยคนี้ นางรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าคุ้นเคย และกำลังจะปฏิเสธ ชายหนุ่มก้พูดว่า “มานี่ เครื่องกลอยู่ที่นี่”
เฟิ่งชิงหัวไปมองทันที เห็นหนังสือเล่มเล็กในมือของชายหนุ่ม เล็กมาก แต่ละหน้าใหญ่กว่านิ้วก้อยเล็กน้อยเท่านั้น สาเหตุที่เรียกว่าหนังสือเล่มเล็กก็เพราะว่ามีอยู่เกือบร้อยกว่าแผ่น แต่ละแผ่นจะแตกต่างจากแผ่นก่อนหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงรวมกันเป็นชุดของรูปภาพแบบเคลื่อนไหว และสุดท้าย รูปภาพในหนังสือเล่มนี้จะถูกขยายด้วยแสงจากตะเกียงแก้ว
นี่เป็นการเคลื่อนไหวภาพที่ง่ายที่สุด นางคิดไม่ออกมาพักหนึ่งแล้ว และนางยังเริ่มที่จะพูดคุยกับเขาอีก เฟิ่งชิงหัวอยากจะตบตัวเองสักสองที
แต่ก็พูดไปแล้ว โกรธต่อไปก็ไม่ได้ เฟิ่งชิงหัวจึงพูดว่า “ออ ดูแล้วดีจัง เจ้าเป็นผู้คิดออกหรือ?”
“ใช่ไ จ้านเป่ยเซียวกล่าว
เฟิ่งชิงหัวเกาขมับด้วยความอึดอัดเล็กน้อย “เจ้าศึกษาก็ศึกษา เหตุใดถึงใช้ข้าเป็นผู้ทดลอง”
