ตอนที่ 01 วันปรกติธรรมดาของผม 2024
“…”
ช่วงเวลาปรกติไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากทุกวัน
เว้นอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมต้องแตกตื่นเป็นประจำ เพื่อนข้างโต๊ะของผม เธอชื่อว่าคุณ ‘เซลิสเทีย’ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก มากจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
ทุกคนต่างขนานนามให้เธอว่าเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดในโรงเรียน ซึ่งความเป็นจริงจะสวยที่สุดในโรงเรียนจริงรึเปล่า อันนี้ผมไม่รู้ แต่หนึ่งอย่างที่ผมรับรู้ได้เลยแน่นอนก็คือ
ผมไม่ชอบเลยที่ต้องมานั่งข้างเธอ
“…”
“ขอบคุณจ๊ะ”
“…”
คนอื่นอาจจะอิจฉาผม
จนร้องห่มร้องไห้อยากจะเปลี่ยนที่ให้ได้ แต่ผมก็ยังไม่ชอบอยู่ดี หากเลือกได้ หากสามารถเปลี่ยนที่นั่งได้ ผมรับปากเลยว่าจะเปลี่ยนทั้งยังเปลี่ยนไปนั่งที่ที่ไกลที่สุดอีกด้วย
ถ้าเป็นไปได้ย้ายห้องได้ยิ่งดี
“…”
“อยากเปลี่ยนที่นั่งจัง~”
“…”
เป็นอีกครั้งที่ผมถอนหายใจ
ถามว่าทำไมผมต้องอยากย้ายที่นั่งเหรอ? อือออ มันเป็นบรรยากาศแปลก ๆ น่ะ บรรยากาศประหลาดที่เธอปลดปล่อยออกมา มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
ทั้งที่ผมเป็นผู้ชายสุขภาพดี สมควรดีใจที่ได้นั่งข้างกายสาวสวยอันดับหนึ่งของโรงเรียน แต่ไม่รู้ทำไมพอได้นั่งข้างกันแล้ว มันกับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
ไม่เหมือนกับเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมชั้น
…‘ไม่เหมือนเลยแม้แต่น้อย’
“…”
มันให้อารมณ์ความรู้สึกเหมือนเหยื่อกับผู้ล่ามากกว่า
ใช่ ทุกท่านฟังไม่ผิด สิ่งที่ผมประสบพบเจอตั้งแต่วันแรก ที่ได้นั่งด้วยกันเลยก็คือสายตานักล่า นักล่าที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร สัตว์ร้ายที่พร้อมกลืนกินเหยื่อไปทั่วตัว
หากเผลอเปิดช่องให้เห็นเล่นงาน
“คุณเซลิส”
“ช่วยอธิบายตรงนี้ได้ไหมคะ?”
“ได้สิ”
“…”
ผมเหลือบมองด้วยหางตา
เห็นคุณเซลิสเทียกำลังช่วยเหลือใครคนอื่นอยู่
พยายามไม่มองโดยตรงผสานสายตา ตามความเห็นของผม คุณเซลิสเทียก็คือสัตว์ร้ายน่ากลัวน่าเกรงขามกระหายเลือด ส่วนตัวผมก็คงไม่พ้นต้องเป็นเหยื่อน้อยในสายตาเธอละนะ
เป็นสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่ถูกกลืนกินได้ทุกเมื่อหากไม่ระมัดระวังตัวมากพอ
“เฮ้อ~”
…‘ชีวิตของผมนี้ช่างน่าสงสาร’
“…”
—
ขณะที่อาจารย์เกรซกำลังสอน
สอนวิชาประวัติศาสตร์อันสุดแสนจะสนุกสนาน ซึ่งเป็นหนึ่งในวิชาที่ผมค่อนข้างจะชอบมากเป็นพิเศษ ไม่ได้ชอบเพราะอาจารย์หรอกนะ อย่าได้เข้าใจผิดเป็นอันขาด
ที่ผมชอบเป็นเพราะเนื้อหาที่อัดแน่นอยู่ในหนังสือเรียนต่างหาก อาจารย์เกรซกวาดสายตาไปโดยรอบ กวาดสายตามองผ่านนักเรียนคนแล้วคนเล่า ไม่ใช่เพียงแค่ผมคนเท่านั้น
พร้อมกล่าวถามเสียงดังฟังชัด
“…”
“จนถึงตรงตอนนี้ มีใครไม่เข้าใจบ้างคะ?”
“…”
นิ่งเงียบไม่มีตอบสนอง
ไม่มีเพื่อนร่วมห้องใครคนไหนยกมือกล่าวถามหรือแสดงตัวเองออกมา ไม่มีใครสักคน เอาเถอะ งั้นเอาเป็นว่าพักเรื่องราวไร้สาระแล้วหวนคืนกลับมาตั้งใจเรียนดีกว่า
ระหว่างที่ผมกำลังตั้งใจเรียนรับฟังทุกสิ่งอย่าง
“…”
“!!!”
“…”
เป็นตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกได้ถึงภัยอันตราย
ตลอดเนื้อตัวพลันสั่นสะท้าน เหมือนกับว่าสัตว์ร้ายนักล่าสุดสวยข้างโต๊ะผม จะมีประสาทสัมผัสยอดเยี่ยมจะสัมผัสได้ถึงความในใจของผมที่กำลังแอบนินทาเธออยู่
เธอขยับยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกล่าวเสียงร้องหวานช่ำ
กล่าวกระซิบข้างใบหู
“นี่”
“…”
“คะ ครับ?!”
ผมต้องรีบเอนตัวไปด้านหลังจนเกือบตกเก้าอี้
ทั้งยังยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองทันที อันตรายเหลือเกิน อันตรายมาก ไอ้ที่ผมเอนหลังสุดตัว ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ ระดับนี้ไม่มีกลัวแน่นอน หึ ทักทายแบบนี้ผมตกใจนะคุณเซลิสเทีย
ผมสูดลมหายใจพยายามยิ้มแย้มกลับไป
“….”
“วะ ว่าไงครับ”
“…”
น่าเสียดายที่รอยยิ้มของผมในตอนนี้
มันคงแข็งค้างเหมือนกับปลาวาฬใจดีกำลังยิ้มแน่นอน ว่าแต่ปลาวาฬมันยิ้มยังไง ช่างมันก็แล้วกันนะ ตอนนี้ต้องสนใจคุณเซลิสเทียให้มากเข้าไว้ เกิดเปิดช่องว่างให้ลงมือเมื่อไหร่
รับรองว่าโดนรวบกินหมดตัวแน่ คะ คือย้ำอีกครั้งว่าผมไม่ได้กลัวนะ ผมพยายามสูดลมหายใจ พยายามเอาอากาศเข้าปอด พยายามเรียกความกล้าหาญที่แอบซ่อนออกมา
ก่อนจะกล่าวตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเล็กแผ่วเบา
“มะ มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“…”
“เปล่า” คุณเซลิสเทียชี้นิ้วไปที่ก้อนยางลบที่ตกหล่นอยู่ที่พื้น “เธอทำยางลบตรงน่ะ”
“ยางลบ?” พอก้มลงมองก็เห็น
เห็นก้อนยางลบที่น่าสงสารนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
ผมที่เห็นเลยกะพริบตาเผลอตอบกลับไป
“จริงด้วย”
“…”
“มียางลบอยู่จริง ๆ ด้วย”
“ต้องรบกวนคุณอยู่เรื่อย—”
ผมก้มลงไปหยิบก้อนยางลบขึ้นมา
แต่ขณะที่กำลังกล่าวขอบคุณหญิงสาวสุดสวยแสนอันตราย เหตุการณ์เหมือนในมังงะ เหมือนในนิยายก็เกิดขึ้นทันตาเห็น เจ้าก้อนยางลบมันดันกระโดดออกจากมือผมกะทันหัน
กลิ้งไปตามพื้นจนไปหยุดใต้โต๊ะของคุณเซลิสเทียพอดี
“…”
“!!!”
“…”
คุณยางลบ!!!!
ทำอย่างงี้ได้ยังไงครับ!
ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็!
“ผะ ผมให้ครับ”
“ยะ ยางลบก้อนนั้นผมไม่ใช้แล้ว”
“ถ้าเธอไม่ใช้ยางลบ เธอจะใช้อะไรลบล่ะ”
“…” ผมขบริมฝีปากแน่นขณะตอบ
ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “น้ำลายก็พอครับ”
“ถู ๆ เอาเดี๋ยวมันก็หายไปเอง”
“…”
“แน่นะ?”
“…ครับ”
หลับตาแน่นแล้วครับ
ไม่มอง
ไม่มองเด็ดขาด
ความกลัวของผมที่กำลังสนทนากับคุณเซลิสเทียเกิน 3 ประโยค มันกำลังกัดกินหัวใจของผม อ๊ากกกกก คงต้องสังเวยเจ้าก้อนยางลบที่น่าสงสารเพื่อหลีกหนีคุณเซลิสเทีย
แล้วขอจบเทริ์น
“…”
“ให้”
“…”
แต่เหมือนการสังเวยของผมจะไม่เป็นผล
คุณยางลบกับกลายเป็นว่ามาหยุดอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง ด้วยฝีมือของคุณเซลิสเทีย เหมือนคุณเซลิสเทียจะหยิบมาให้ผมนะ ว่าแต่หยิบมาให้ทำไมล่ะครับ
ผมอุตส่าห์ยกให้เลยนะ อะ ไม่สิ
ต้องขอบคุณก่อนเป็นอันดับแรก
“ขอบคุณครับ”
“…”
“ไม่เป็นไร”
“เอาไปสิ ของเธอไม่ใช่เหรอ?”
ด้วยใบหน้างดงามปานเทพธิดาของเธอ
บวกกับน้ำเสียงที่หอมหวานจนยากจะปฏิเสธ สุดท้ายปลายทาง
ผมก็เผลอตอบรับยอมรับเจ้าก้อนยางลบที่พึ่งสังเวยไปหน้าตาเฉย และด้วยรีบร้อนเกินควรของผม รีบดึงก้อนยางลบกลับคืนเข้าหาตัว ในช่วงจังหวะที่จับยางลบเตรียมดึงกลับ มันก็เลยมีแตะเนื้อต้องตัวกันนิดหน่อย เพียงแค่แตะนิดเดียว เท่านั้นแหละเป็นเรื่องเลย
ราวกับระเบิดได้ทิ้งลงมากลางหัวโดยตรง
ตูม!!!
“…”
“!!!”
“…”
ผมรีบดึงเจ้าก้อนยางลบกลับคืนมา
ดึงออกมาจากฝ่ามือนุ่มนิ่มของหล่อน
ขณะเดียวกันหัวสมองของผมก็เริ่มถูกกลืนกินด้วยแนวคิดมากมายนับไม่ถ้วนที่กำลังออกมาวิ่งเล่นในหัวสมอง พระเจ้าช่วยสัมผัสกันแล้ววววววว ต้องรีบไปล้างมือ
ว่าแต่ ผะ ผมจะตายไหม โดนสัตว์ร้ายแตะเนื้อต้องตัว เหยื่ออย่างผมต้องโดนล่า ต้องถูกกินทั้งเป็นแน่นอน ต้องเอาตัวไปกลิ้งโคลนกลบกลิ่น คะ โคลนมีไหมแถวนี้
ไม่มี! จะ ใจเย็น ใจเย็นก่อน ช่วงระหว่างเวลาที่อาจารย์กำลังสอนอยู่ สัตว์ร้ายไม่มีทางออกล่าได้ คิดมากไปแล้วตัวผม ใจเย็นก่อนตัวผม ใจเย็น~ สูดลมหายใจเข้าลึก ไม่ดีเลย
เหมือนผมจะหลุดไปอีกแล้วเมื่อกี้
…‘ให้ตายสิ’
“…”
“ไม่ดีต่อหัวใจจริง ๆ”
“…”
