Cr weibo : 北温知有
ข้าคือบุตรสาวนอกสมรสของเสนาบดีกรมอาญา เมื่อตอนข้าอายุหกหนาว ข้าได้รู้จักกับบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่เจิ้นหย่วน
ข้าและนางเรียนอยู่ที่เดียวกัน และข้าบังเอิญได้นั่งข้างหลังนาง พอนานวันเข้า จึงคุ้นชินไป ข้าเคยชินกับเวลาที่นางถูกห้อมล้อมไปด้วยบรรดาบุตรสาวของขุนนาง นางเป็นผู้ที่เจิดจรัสที่สุดในฝูงชนเสมอ ทุกคนต่างก็ชื่นชอบนาง ราวกับว่านางเกิดมาเพื่อเป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุด ข้าเคยชินกับการหลบซ่อนอยู่ภายใต้แสงที่สว่างไสวของนาง ว่ากันว่าบุตรย่อมเหมือนบิดา นางเป็นคนซุ่มซ่าม ข้าจึงค่อยๆ กลายมาเป็น “ยายแก่ขี้บ่น” ในสายตานาง
ตั้งแต่เล็กนางก็บอกกับข้าว่า นางมีคู่หมั้นที่ถูกหมั้นหมายมาแต่เด็ก เขาคือทายาทของจวนเสนาบดี แต่นางไม่เคยพูดถึงคุณชายผู้นั้นในแง่ดีเลย มักจะบ่นกับข้าเสมอว่า เขาจะไปถอนหมั้นกับนางให้ได้
“ข้าเกลียดเขาจะตายอยู่แล้ว” นี่เป็นประโยคที่นางมักจะพูด แต่ข้ารู้ ว่าในใจของนางมีเขาอยู่เสมอทุกคราที่นางเอ่ยถึงคู่หมั้นผู้นี้ ดวงตาของนางจะส่องประกายราวกับดวงดาว
พอเติบใหญ่ คู่หมั้นของนางกลายเป็นแม่ทัพ และย้ายไปอยู่ที่ค่ายทหาร ในช่วงแรก นางมักจะทำหน้าเศร้าสร้อย ข้าคิดว่า แม่สาวน้อยที่ไม่เคยกังวลกับสิ่งใดนางนี้ คงกำลังคิดถึงคุณชายของนางอยู่เป็นแน่
ต่อมาข้าถึงได้รู้ว่า ผู้ที่นางคิดถึงคะนึงหาสุดหัวใจ ปฏิเสธความรักของนางไป
ข้าไม่เข้าใจจริงๆ บนโลกนี้ยังมีผู้ที่ไม่ชอบนางด้วยหรือ
ในที่สุด ชายหนุ่มที่ทำให้นางเฝ้าคะนึงหาทุกเมื่อเชื่อวันก็กลับมา แต่เขากลับพาสตรีนางหนึ่งกลับมาด้วย และเขายังกลับมาเพื่อถอนหมั้นกับนาง
คราแรกข้ายังนึกว่านางจะปล่อยวางได้ เพราะถึงยังไงแตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หอมหวาน* แต่ข้ากลับคิดไม่ถึงเลยว่าความรักของนางจะมั่นคงเพียงนี้
ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมถอนหมั้น สุดท้ายนางก็แต่งให้กับบุรุษที่เกลียดนาง
ข้าเคยเกลี้ยกล่อมนาง แต่ข้ารู้ ตั้งแต่เล็กนางเป็นคนทะนงตน นางจะทนมองคนที่นางรักใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอยู่กับสตรีนางอื่นได้อย่างไร
หลังจากงานแต่ง บุรุษผู้นั้นก็ไปอยู่ที่ค่ายทหาร ทิ้งให้นางอยู่ในเมืองหลวงแต่เพียงผู้เดียว ไม่กลับบ้านมาหลายปี และข้าก็ด่าไอ้สารเลวนั่นไปเรียบร้อย แต่เมื่อข้าพบนาง ข้ามิรู้จะปลอบโยนนางอย่างไร ข้าจึงทำตัวเช่นเดิม ไปพูดคุยกับนางทุกวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่นางในตอนนี้ กลับไม่ใช่เด็กสาวที่สดใสอีกต่อไป ทั้งหมดนี้ ไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว
วันนั้น ข้าได้ยินบิดาข้าพูดว่าบุรุษผู้นั้นเป็นสายสืบจากต้าเว่ย ข้าจึงรีบไปพบนาง ไม่คิดเลยว่านางจะสงบนิ่งจนน่าตกใจ บอกกับข้าเสียงเบาว่า “วางใจเถิด ข้าจะลืมเขา ข้าคือคนแคว้นซ่ง”
คนที่อยู่ในใจมานานหลายปีเพียงนั้น จะลืมลงอย่างง่ายดายได้อย่างไร
ทัพเว่ยบุกโจมตี นางทำภารกิจอย่างไม่สนชีวิต สวมใส่ชุดเกราะ กลายเป็นแม่ทัพหญิงคนแรกของแคว้นต้าซ่ง ข้ายังจำวันที่นางไปออกรบได้ นางมาทักทายข้าเฉกเช่นที่ผ่านมา ยังบอกอีกว่า พอนางกลับมาจะไปโรงน้ำชาชมงิ้วด้วยกัน
ต่อมา หลังจากที่ได้ยินข่าวคราวของนาง กลับเป็นข่าวที่นางโดนฝ่ายศัตรูล้อม นางเสียชีวี ด้วยการเสียสละชีวิตของตนในสนามรบ ผู้นำกองทัพเว่ยก็คืออดีตสามีของนาง
*การกระทำอะไรโดยฝืนใจอีกฝ่าย ย่อมได้รับผลลัพธ์ที่ไม่ดี
จบบริบูรณ์
