รักของเราจะเป็นจริงไหม – ตอนที่ 8

     Cr weibo : 北温知有

     ข้าคือองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานน้อยที่สุด ข้างกายข้ามีขันทีน้อยผู้เดียว เขาชื่อเสี่ยวฉางจื่อ มีเพียงเขาที่ดีกับข้า เขาไม่เคยโกหกข้า และข้าก็รักเขา

     เขาหน้าตาดีมาก และด้วยเหตุนี้ ทุกคนถึงได้ต้องการตัวเขา มีอยู่ครั้งหนึ่ง ข้าเห็นเขาออกไปข้างนอกนานแล้ว แต่ก็ยังไม่กลับมาเสียที เมื่อข้าพบเขาอีกที คือตำหนักร้างแถวตำหนักเย็น

     เสื้อผ้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฉีกขาด ใบหน้าครึ่งแถบบวมปูด ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงเลอะเทอะไปหมด ข้าเข้าใจได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

     ข้าถอดเสื้อคลุมของตัวเองแล้ววิ่งไปคลุมให้เขา กอดเขาไว้แน่น น้ำตาไหลพรากลงมาไม่ขาดสาย เขาลูบหัวของข้าไปมา พูดอย่างอบอุ่นว่า “องค์หญิง ข้าน้อยไม่เป็นไร”

     ต่อมายศศักดิ์ของข้าเริ่มสูงขึ้น มือทั้งสองของข้าก็ต้องเปื้อนเลือด แต่ก็มิอาจแลกความปลอดภัยของเขามาได้ ตอนข้ามาถึงจุดที่ไฟไหม้ สิ่งที่ข้าเห็นก็เหลือเพียงซากศพที่ไหม้เกรียมและส่งกลิ่นเหม็นโชย ใจของข้าก็ตายตามไปด้วย

     หลังจากที่เสี่ยวฉางจื่อตายได้ไม่นาน แคว้นต้าเว่ยก็บุกโจมตี

     วันที่เมืองถูกทำลาย ข้ายืนอยู่บนจุดสูงสุดของกำแพงเมือง ในตอนที่ข้ากำลังจะกระโดดลงไปตายตามเสี่ยวฉางจื่อ ข้าเห็นผู้นำทัพของทัพเว่ยรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขาทุกประการ คนที่อยู่ข้างกายเขาบอกว่า เขาคือองค์ชายแห่งแคว้นต้าเว่ย เป็นสายลับที่ซ่อนตัวอยู่ในราชวังต้าซ่งของข้ามานานนับปี สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือมีคนโกหกข้า

     ท่านแม่เคยกอดข้าไว้ในอ้อมอก บอกกับข้าว่าต่อไปเราจะมีวันที่ดีกว่านี้ แต่ท่านแม่กลับกระโดดลงบ่อน้ำฆ่าตัวตาย ทิ้งข้าไว้คนเดียว

     เคยมีนางกำนัลนางหนึ่งบอกกับข้าว่า ให้มอบปิ่นปักผมที่ท่านแม่เหลือไว้ให้นาง บอกจะเอาไปแลกเป็นเงิน ข้าก็มอบให้ ต่อมาข้าก็ไม่เห็นนางกำนัลนางนั้นอีกเลย

     ครั้งหนึ่งในฤดูเหมันต์ ในห้องไม่มีฟืนเหลือแล้ว ทหารนายหนึ่งบอกให้ข้าตามเขาไป บอกว่ามีฟืน ข้าก็ตามไป ถ้าไม่ใช่เพราะเสี่ยวฉางจื่อเข้ามาช่วยไว้ทัน ป่านนี้พรหมจรรย์ของข้าก็คงจะอยู่ที่นั่นไปตลอดกาล

     ดังนั้น สถานะขันทีเป็นของปลอม บอกรักข้าก็ไม่ใช่เรื่องจริง บอกจะอยู่กับข้าตลอดไปก็เป็นเพียงคำโกหก

     ส่วนข้าทำเพื่อเขา ลำบากยากเย็นกว่าจะมาถึงจุดๆนี้ เพื่ออะไร เรื่องที่ทำให้ข้าเจ็บปวดใจมาโดยตลอด ตอนนี้มาบอกว่าทุกอย่างเป็นเพียงละครที่เขาแสดงให้ข้าดู ความสุขอิ่มเอมของข้ากลับแลกมาด้วยความจริงอันเยือกเย็น

     ข้าหยิบคันศรและลูกธนูของทหารข้างกายมายิงใส่เขา แต่น่าเสียดายที่ฝีมือการยิงธนูของข้านั้นไม่ได้เรื่อง จึงยิงไม่ถูกเขา

     ด้วยเหตุนี้ ในตอนที่ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ข้าก็กระโดดลงจากกำแพงเมืองไปแล้ว

     ชาติหน้า ข้าไม่อยากเป็นคนโชคร้ายเช่นนี้อีก