「เฮ้ ทุกคนคิดว่าใครเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน? มาเลือกอันดับ 1 กันพวก!」
หลังจากเลิกเรียนก็มีคนเปิดบทสนทนานี้ขึ้นในห้อง 2A
ผู้หญิงในห้องได้กลับกันไปหมดแล้ว
เลยเปิดโอกาศให้มีคนเปิดการพูดคุยอะไรแบบนี้ขึ้นมา และเริ่มคุยกัน..
ผู้ชายส่วนใหญ่ที่ยังไม่ได้กลับบ้าน
ก็เริ่มมาคุยกันในเรื่องนี้ทันที และทำให้เสียงมันดังสุดๆ
「ฉันว่าน่าจะเป็น อาราชิซังนะ ปี3 เธอทั้งเรียบร้อย สง่างาม แถมยังเป็นพี่สาวของทุกคนอีก! 」
「ฉันว่าฮิบาริจังดีกว่านะ, เด็กปี 1 ฮิบาริ. เธอนั้นทั้งฉลาด เท่ แถมยังเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะปากเสียไปบ้าง แต่สำหรับฉันเธอก็ยังน่ารักสุดๆ 」
「ไรกะ ไร ที่อยู่ในห้องของฉันหน่ะดีที่สุดแล้ว! เธอเป็นพวกไอดอลดีๆเลยนะ ถึงแม้เธอจะบ๊องไปบ้าง แต่เธอก็ยังน่ารักสุดๆ」
ผมนั่งอยู่หลังห้อง.. จ้องมองไปยังกลุ่มพวกผู้ชายที่กำลังคุยกับเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน
ชื่อที่ออกมาจากพวกเขาก็เป็นพวก 80% ของสามนักเรียนที่สวยที่สุดในโรงเรียนของผม
ผมคิดว่า..พวกไทบ์แบบนี้โรงเรียนอื่นก็คงมีเหมือนกัน.
[พี่สาว , เจ้าหญิงน้ำแข็ง , ไอดอล]
ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมก็มีเหตุผลนะ ว่าทำไมผมถึงทำแบบพวกเขาไม่ได้ ไอการประเมินความ ‘น่ารัก’ หน่ะ
มันเป็นเหตุผลที่ใหญ่โครตๆ จนมันเป็นปัญหาของผมเลยด้วยซ้ำ
เพราะงั้นเมื่อพวกเขาเริ่มคุยกันเรื่องนี้ ผมจะเข้าสู่โหมด ห ล บ ห นี ทันที
「อา.. พวกนั้นคุยกันเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ถ้าพวกผู้หญิงรู้เข้า ยุ่งกันแน่ๆ」
「อืม」
มิคาเงะ อิซูมิ. เพื่อนสมัยเด็กของผม และเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดด้วย เรารู้จักกันตั้งแต่ประถมแล้ว เขาเดินมาที่โต๊ะของผม
พร้อมกับสีหน้าที่ผิดหวัง ใบหน้าของเขามันดูดีจนเหมือนกับพวกเจ้าชายในเทพนิยาย.
「ฮิคารุไม่ชอบพวกบทสนทนาแบบนี้ไม่ใช่หรอ? ป๊ะรีบกลับบ้านกันก่อนที่จะโดนชวนคุยกันเถอะ」
มิคาเงะเขาเข้าใจว่าผมเป็นคนยังไง และบอกให้ผมรีบเก็บของ.
ผมเข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อ ผมเลยรีบเก็บของให้พร้อมกลับบ้าน แต่…
「แต่ถ้าจะให้เลือกจริงๆ ฉันว่าต้องน่ารักแบบฮิคาริจังนั่นแหละ」
「..ฮิคาริก็ไม่ได้ขนาดนั้นซักหน่อย..?」
「ฮิคาริจังเป็นไทบ์สำหรับทุกคนอยู่แล้ว!」
ตอนที่ผมได้ยินคำว่า ‘ฮิคาริ’ อยู่ๆมือของผมก็หยุดขยับทันที
แล้วมิคาเงะก็ทำสีหน้าแบบ “อ๋อ!”
ฮิคาริ เป็นนางแบบสุดพิเศษของแบรด์แคนดี้อินเดอะแคนดี้ หรือที่รู้จักในชื่อ “แคนดี้”
มีคนกล่าวไว้ว่า คำว่า `น่ารักที่สุดในโลก` ของเธอนั้นเปรียบได้ว่าตอนที่เธอยืนก็เปรียบเหมือนดอกโบตัน
ตอนนั่งลงก็เป็นดอกโบตัน แต่ตอนเดินนั้นราวกับเป็นดอกลิลลี่
แถมตอนยิ้มมันก็เหมือนดอกไม้บานซะด้วย เธอเป็นสุดยอดของสุดยอดสาวที่สวยสุดๆ
เป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากทั้งผู้ชายและผู้หญิงทุกช่วงอายุด้วย
ตัวตนที่แท้จริงของฮิคาริก็คืออ.. ผมเองนั่นแหละและผมพยายามปิดบังเรื่องนี้อยู่
「หา? ไอบ้านี่พูดอะไรโง่ๆแบบนี้ขึ้นมากัน อย่าสบประมาทฮิคาริจัง ไม่งั้นโดนฉันแน่ๆ」
ถ้าพวกแฟนตัวยงรู้เรื่องนี้เข้า มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่พวกแฟนตัวยงจะโกรธ
แต่ขอโทษด้วยนะมันไม่ใช่เรื่องโกหกอะไรแบบนั้น แต่เป็นความจริงแบบแท้ๆเลยล่ะ.
ถึงแม้ว่าเรื่องราวมันจะดูลึกซึ้งก็เถอะ.. และนี้เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงไปเป็นฮิคาริได้ คงต้องย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยเด็กของผม
เอาจริงๆแล้วบริษัท “แคนดี้อินเดอะแคนดี้” เป็นแบรนด์ที่เริ่มโดยพี่สาวของลูกพี่ลูกน้องของผม,
และตอนนั้นเองที่เธอบอกให้ผมแต่งหญิงเพื่อความสนุกของเธอ..
เธอบอกว่าผมจะต้องเปล่งประกายแน่ๆ.. แถมเธอยังจะให้ผมใส่ชุดทำมือของผู้หญิง แถมแต่งหน้าให้ผมอีก
และนี่เป็นสิ่งที่พี่เขาพูดถึงผมตอนแต่งหญิง..
「ใบหน้าเรียบๆของฮิคารุจังแค่ลองใช้เครื่องสำอางซักหน่อย ก็น่ารักสุดๆแล้วล่ะ ผิวของฮิคารุก็ยังเรียบเนียนสุดๆ นายน่ารักมากเลยนะตอนแต่งหญิง!
ฮิคารุ น่ารักสุดๆ น่ารักที่สุดในโลกเลย!」
อ่ะ ดูเหมือน.
พอลองมองย้อนกลับไป..ผมรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ว่าตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมรู้สึกสนิทสนมกับพี่เขาจริงๆนะ เธอเป็นคนที่ดูแลผมตลอดตอนที่พ่อกับแม่ของผมนั้นยุ่งอยู่กับงาน.. ผมคิดว่ามันคงโอเค ถ้าเห็นเธอมีความสุขก็ดีแล้ว
ในตอนนั้นการแต่งหญิงของผม ผมโชว์มันให้แค่พี่สาว กับ พ่อแม่ของผมมันก็ตลกดีนั่นแหละ และผมไม่ได้โชว์มันให้ใครอื่นเลยนอกจากพวกเขา แถมผมก็มีความสุขกับมันด้วย
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ หลังจากที่ผมอยู่มัธยมต้นผมก็แทบไม่ได้แต่งหญิงอีก.
มันไม่ใช่ว่าพี่สาวบังคับให้ผมทำอะไรหรอกนะ ก็แค่เมื่อโตขึ้นผมแค่เริ่มอายกับมันโดยที่ในตอนเด็กผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้น
ช่วงขณะหนึ่ง ผมใช้ชีวิตธรรมดาๆ โดยที่ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับการแต่งหญิงเลย
..ถ้าถามว่าจุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงไหน ก็คงเป็นช่วงหยุดยาวตอนผมอยู่ราวๆ ม.2
(ปี 2 ของทางฝั่งมัธยมต้น)
ตอนนั้นผมกำลังนั่งผ่อนคลายอยู่ในบ้าน
ตอนนั้นผมกำลังกินโดรายากิอยู่ มันเป็นอาหารว่างสำหรับช่วงสามโมงอ่ะนะ
「พี่จะทำยังไงดีโควจัง.. พี่หาคนที่ถูกใจที่จะมาใส่เสื้อฤดูร้อนไม่ได้เลย ไม่มีใครโดนใจพี่เลยซักคน ถ้าพี่ตัดสินใจไม่ได้ พี่ตายแน่ ;w; 」
//โคว เป็นชื่อที่พี่เขาเรียกพระเอกนะครับ
พี่เขาบุกเข้ามาในห้องของผมตอนนั้น…พี่เขาดูเจ้าเล่ห์สุดๆ
แน่นอนว่าผมเข้าใจ เพราะพี่เขามีนิสัยเสียอยู่เยอะเลยล่ะ ทั้งคิดงานไม่ออกก็มาหาผม พร้อมทั้งพูดอะไรก็ไม่รู้ออกมา สงสัยงานจะเหนื่อยละมั้ง?
ชุดใหม่ที่จะมาพี่มั่นใจว่าขายดีแน่นอนในฤดูร้อนนี้ เชื่อพี่สิ!
เสื้อผ้าจากแบรด์『ลูกอม』 มาถึงแล้วจ้าาา!
การที่ไม่มีนางแบบมาใส่ชุดนี้ให้กับพี่เขามันเหมือนเป็นเส้นระหว่างความเป็นและความตายของเธอ.
นางแบบที่โด่งดัง พวกดารา หรือนักแสดงส่วนใหญ่จะตกเป็นที่สนใจอยู่แล้ว แต่พี่เขากลับไปสนใจพวกมือสมัครใหม่แทน และก็ตามคาด “มันไม่สำเร็จ”
นี่ก็เป็นอีกนิสัยเสียของพี่เขาจริงๆ ไอการทำตามหัวใจของตัวเอง ราวกับตัวเองเป็นศิลปินอะไรอย่างงั้น
「วันพีชชุดนี้.. พี่สร้างขึ้นมาเพื่อคนที่น่ารักที่สุด พี่เล็งให้คนที่น่ารักที่สุดในโลกเท่านั้น.. เพื่อที่จะเป็นหน้าเป็นตาของแบรด์ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมนางแบบที่จะมาใส่ต้องน่ารักมากๆ เพราะงั้นพี่เลยกำลังหาอยู่..」
ทันใดนั้น พี่สาวก็หันมาทางผมราวกับเธอนึกอะไรออก..
「ไม่ได้พี่ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ..」ผมอยากที่จะพูดมันออกมา แต่ก็พูดไม่ได้เพราะถั่วแดงมันยังอยู่ในปากผมเต็มเลย。
ในตอนนั้นผมเป็นแค่เด็กผู้ชายที่อยู่ในมัธยมต้นปกติ เป็นคนที่มีอยู่ทุกที่ นั่งขัดสมาธิพร้อมกับใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น พร้อมกับโดรายากิในมือ
「นี่โควจัง ถ้าไม่ว่าอะไร อยากลองใส่ชุดดูไหม?」
ผมมักจะตอบตกลงคำขอของพี่สาวตลอด และครั้งนี้ก็คง…
เย้ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ มีแค่นี้แหละ แฮะๆ
[ยังไม่ได้ตรวจคำผิดครับ]
