ในมือซ้ายของเธอมีแอปเปิ้ลสีแดงสดอยู่ ส่วนในมือขวามีแอปเปิ้ลสีชมพูที่ขนาดใหญ่กว่าเล็กน้อย
เด็กสาวย่นคิ้วขมวด ชิมาซากิ มาฮินะกำลังยืนตัดสินใจอยู่หน้าซุปเปอร์มาร์เกตว่าจะซื้อแอปเปิ้ลแบบไหนดี
วันนี้ไม่ใช่วันซื้อของหลักประจำสัปดาห์ แต่เจ้าตัวเห็นโฆษณาว่ามีแอปเปิ้ลเพิ่งมาลงที่ซุปเปอร์ระหว่างทางกลับบ้าน จึงตัดสินใจยืนเลือกซื้ออยู่ซักพัก เป็นสาเหตุให้ตอนนี้เธอมายืนนิ่งตัดสินใจอยู่หน้าชั้นวางผลไม้ และแน่นอนว่าตัดสินใจไม่ถูกแต่ในขณะที่เธอตกอยู่ในภวงค์นั่นเอง
“ถ้าเป็นลูกทางขวา .. จะเป็นพันธ์ชั้นดีที่รสออกหวานกว่าลูกทางซ้ายในหน้านี้ครับ พันธ์ของลูกทางซ้ายในฤดูนี้จะมีรสอมเปรี้ยวมากกว่า แต่ถ้าเก็บในฤดูฝนก็จะหวานขึ้นมาครับ” ฉับพลันเสียงเด็กหนุ่มก็ดังขึ้นข้างหูเธอ
“อ เอ้ะ คุณฮิบิยะ!?” มาฮินะร้องเสียงหลง ข้างกายเธอคือสมาชิกอีกคนในชมรม ฮิบิยะ คาสึโอะนั่นเอง เด็กสาวลนลานเล็กน้อย ตกใจที่คนที่เมินเธอเสียสนิทตอนนั้นเข้ามาทักแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
“อ่ะ .. ขอโทษครับที่จู่ๆ ก็ทักเข้าไป สวัสดีตอนเย็นครับคุณชิมาซากิ” เด็กหนุ่มตอบมาด้วยท่าทีตกใจพอกัน ฮิบิยะอยู่ในชุดลำลองซึ่งคือเสื้อแขนยาวสีขาวตัวโคร่งดูอบอุ่นและกางเกงยีนส์สีดำเข็ม ใส่รองเท้าผ้าใบสีดำเช่นกัน
“เอ๋ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” มาฮินะตอบแบบลนๆ ต่อไป
ทั้งคู่นิ่งเงียบไปซักพัก ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา แต่ทว่าคราวนี้ไม่รู้สึกถึงความอึดอัดเหมือนครั้งก่อนแล้ว คงจะเป็นเพราะเป็นการเจอกันครั้งที่สองละมั้ง
“คุณชิมาซากิเพิ่งเลิกเรียนพิเศษมาหรอครับ” คราวนี้เป็นคาสึโอะที่เอ่ยถามก่อนเพื่อทำลายความอึดอัดนั้น
“ออ ใช่จ้ะ” มาฮินะตอบ เมื่ออีกฝั่งลดกำแพงลง เธอก็พอต่อบทสนทนาได้ มาฮินะเป็นคนที่ค่อนข้างจะมนุษยสัมพันธ์ดีในระดับนึงเลย
“คุณฮิบิยะรู้เรื่องแอปเปิ้ลละเอียดดีนะคะ” เธอชวนคุยต่อ แต่ส่วนตัวก็ไม่แปลกใจอะไร เธอไม่แปลกใจอะไรหากฮิบิยะที่สนใจในพืชพันธ์เป็นพิเศษกว่าคนอื่นจะรู้เรื่องสายพันธ์แอปเปิ้ลดีกว่าคนอื่นเช่นกัน
“ครับ เป็นผลไม้โปรดนะครับ” ฮิบิยะตอบ “ส่วนตัวผมชอบพันธ์ที่หวานอมเปรี้ยวมากกว่า”
“งั้นหรอ งั้นชั้นก็เลือกพันธ์นั้นด้วยละกัน” มาฮินะตัดสินใจ ส่วนตัวเธอกำลังเลือกแอปเปิ้ลสำหรับใส่ในเบนโตะวันพรุ่งนี้แอปเปิ้ลหวานอมเปรี้ยวเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับตัดกับรสมันของอาหาร “คุณฮิบิยะก็มาจ่ายตลาดเหมือนกันหรอกคะ?” เด็กสาวเอ่ยถามเมื่อสายตามองไปเห็นตะกร้าของที่อยู่ในมืออีกฝั่ง
“อ้ะใช่ครับ..” ฮิบิยะตอบเขินๆ
“หืมอย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นก็” มาฮินะพยักหน้ารับ เธอล้วงกระเป๋าหยิบใบปลิวที่ถูกพับทบออกมาแล้วส่งให้เด็กหนุ่มตรงหน้า
“อันนี้เป็นใบปลิวลดราคาของซุปเปอร์แห่งนี้ค่ะ มะรืนนี้ก็จะเริ่มมีเทศกาลลดแล้ว” เธอยืนใบปลิวสีสดนั้นให้อีกฝั่ง
“เอ้ะ ให้ผมจะดีหรอครับ..” คาสึโอะตอบอย่างลนลาน
“น่าจะมีประโยชน์กับคุณฮิบิยะมากกว่าชั้นน่ะค่ะ” เธอเอ่ยสั้นๆ ก่อนกล่าวย้ำอีกครั้งว่าไม่เป็นอะไรเขาจึงรับมันมา
“ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันนะคะ คุณฮิบิยะ” มาฮินะเอ่ยลา เธอโบกมือเบาๆ ก่อนจะปลีกตัวเดินตรงไปยังแคชเชียร์ ฮิบิยะโบกมือทักทายตอบอย่างลนลานเล็กน้อย
เขาเองก็รู้สึกได้เช่นกันว่าบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างทั้งสองคนลดลงไปนิดหน่อย
‘เพราะอาจารย์ดุมาแหละนะ .. ว่าอย่าไปทำตัวแบบนั้นใส่เพื่อนร่วมชมรม’ เขาคิดกับตัวเองในใจ ดวงตาสีดำคมมองแผ่นพับที่ตัวเองได้รับมา ท่ามกลางผู้คนบางตาในซุปเปอร์มาร์เกตในเวลาดึกเล็กน้อยเด็กหนุ่มค่อยๆ คลี่แผ่นพับนั้นออกอย่างบรรจง แสงไฟสว่างจ้าส่องให้เขาเห็นรายละเอียดในใบพับอย่างชัดเจน ซึ่งนั้นรวมถึงตัวอักษรยึกยือเล็กน้อยที่เขียนไว้ในแผนพับนั่นด้วย
ตัวอักษรมีขีดเส้นใต้บางจุดเอาไว้ เหมือนจะเป็นของที่เด็กสาวผู้ให้มาลิสต์รายการไว้ว่าจะซื้อ บางจุดก็มีเขียนโน้ตไว้เล็กน้อยเช่น นานๆทีจะลด น่ากิน ฮิบิยะหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงความสดใสที่แผ่ออกมาจากลายมือที่เป็นระเบียบ เมื่อกวาดตามองไปยังแผ่นใบปลิวสีแดงไปได้ส่วนนึง ฮิบิยะก็เริ่มสลับตามองระหว่างใบปลิวกับของในตะกร้าตนเอง ก่อนจะพบว่ามีของที่ซ้ำกันอยู่มาก
“ถ้ารอจนวันมะรืน..ก็จะได้ลดราคาเยอะเลยแฮะ” ฮิบิยะพึมพำ อย่าบอกนะว่านี่คือสาเหตุที่อีกฝั่งให้ใบปลิวนี้กับเขามา บอกตามตรงว่าเขาไม่ถนัดคณิตศาสตร์เท่าไหร่ ( เพราะไม่ชอบ ) แต่จากการกวาดตามองคร่าวๆ ก็รับรู้ได้ว่าจะได้ลดราคาเยอะหลายรายการพอสมควร
วันนี้เขาได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนร่วมชมรมหลายอย่าง ชิมาซากิ มาฮินะเขียนคันจิสวยมาก แวะซุปเปอร์หลังเลิกเรียนพิเศษ และเขาจะขอคิดเข้าข้างตัวเองเสียนิดนึงว่าเธอเป็นคนที่ความจำดีมากพอจะจำรายการของลดราคาคร่าวๆ ในใบปลิวได้ และใจดีมากพอจะให้ใบปลิวที่มีของตรงกับของในตะกร้าของเขาที่เป็นเพื่อนร่วมชมรมที่ไม่สนิทซักเท่าไหร่
วันนี้มาฮินะได้รู้จักฮิบิยะ คาสึโอะมากขึ้น
หนึ่งคือเธอเดาว่าเขาน่าจะอยู่บ้านใกล้กับเธอ ดูจากชุดลำลองที่ใส่ออกมา และเวลาที่ค่อนข้างดึกในการมาถึงซุปเปอร์จากบ้าน
ในตอนแรกเธอรู้สึกว่าการคุยกับเขาช่างยากกว่าที่คิดเพราะมีกำแพงค่อนข้างหนากั้นไว้อยู่ แต่เหมือนอีกฝั่งจะยอมลดกำแพงนั้นลงแล้ว
“แบบนี้คือการถูกยอมรับว่าเป็นสมาชิกชมรมแล้วรึเปล่านะคะ ? การที่มาแนะนำเรื่องพันธ์แอปเปิ้ลให้เนี่ย” มาฮินะพึมพำ แต่แบบนี้ก็เป็นเรื่องที่ดีมากๆ เลย
ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากญาติดีกับสมาชิกชมรมเพียงคนเดียวของชมรม ดูเหมือนว่าเวลาเข้าชมรมของเธอกับฮิบิยะจะไม่ตรงกันซักเท่าไหร่ก็จริง แต่ในอนาคตคงมีกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันมากขึ้น ถ้ายังมีบรรยากาศอึดอัดอยู่ก็คงจะทำงานร่วมกันได้ลำบาก เธอรู้สึกขอบคุณเขาที่มาทักเธอก่อนนิดๆ เพราะมาฮินะเองก็ยังคิดไม่ออกเช่นกันว่าจะสลายบรรยากาศอึดอัดนั้นไปอย่างไรดี
และก็ฮิบิยะ คาสึโอะชอบผลไม้รสอมเปรี้ยวมากกว่า
มาฮินะยืนคิดอยู่ในครัวซึ่งเป็น’ถิ่น’ของเธอ ภายในครัวมีเครื่องปรุงเยอะแยะเต็มไปหมดจากนิสัยอยากรู้อยากลองเล็กน้อยของเธอ หม้อหุงข้าวสีขาวถูกตั้งอยู่ข้างๆ เตาสีดำ 4 เตาออกจะมากไปซักหน่อยสำหรับเธอที่ตอนนี้อยู่คนเดียว แต่ไม่มากไปเมื่อมองว่าเป็นเตาของบ้านหลังหนึ่งที่มีสมาชิก 4 คน อุปกรณ์ครัวต่างๆถูกวางอย่างเป็นระเบียบ กล่องสีใสที่ใส่เครื่องปรุงที่เป็นผงอย่างน้ำตาลและเกลือเองก็วางอยู่ข้างกัน ส่วนตู้เย็นขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่นักวางอยู่ด้านหลังเธอ
มือของเด็กสาวบรรจงหั่นแอบเปิ้ลอย่างเป็นระเบียบ ข้างเขียงไม้มีกล่องใส่ผลไม้เตรียมนำเข้าตู้เย็น หลังจากกลับจากซุปเปอร์เธอก็ทบทวนบทเรียนที่เรียนจากโรงเรียนติว ทำการบ้าน และก่อนนอนจึงมาเตรียมของสดและผักผลไม้บางส่วน เพื่อที่ตอนเช้าจะได้ทำข้าวกล่องเสร็จภายใน 20 นาที มาฮินะหั่นแอปเปิ้ลครึ่งลูกใส่ในกล่องข้าวเตรียมรอไว้ ส่วนอีกครั้งหยิบใส่กล่องสำหรับใส่ในตู้เย็น เท่านี้ก็น่าจะพอทานสองวัน
‘แต่ว่าวันมะรืนผลไม้ก็ลดแล้วนี่น่า’
เธอคิดขึ้นมาใจ
‘ถ้างั้นก็ไม่ต้องเก็บเผื่อไว้ก็ได้ละมั้ง ?’ เด็กสาวคิด ก่อนจะย้ายแอปเปิ้ลที่อยู่ในกล่องเตรียมเก็บในตู้เย็นมาจัดวางในกล่องข้าวเตรียมไปทานพรุ่งนี้ทั้งหมด
