ตอนที่ 07 ภายใต้เสื้อกันหนาว
ภายใต้เสื้อกันหนาว
ภายใต้สิ่งปกปิดที่ชายหนุ่มร่างสูงสวมใส่เอาไว้ กับทำให้คุณหนูสาวเมญ่าดวงตาพลันเบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจเป็นที่สุด เนื่องจากตลอดเสื้อขาวที่สวมใส่ ล้วนแปดเปื้อนไปด้วยเศษฝุ่นและเลือด
นอกจากเศษฝุ่นและคราบเลือด เธอยังเห็นผ้าพันแผลที่โผล่ออกมาให้เห็นเล็กน้อย แน่นอนว่าฉากภาพเบื้องหน้ามันค่อนข้างเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายเป็นอย่างยิ่งแม้เธอจะเตรียมใจแล้ว
แต่พอได้มาเห็นของจริงเธอกับพูดอะไรไม่ออก
“…”
“!!!”
“…”
นี่คือบาดแผลที่เธอเป็นต้นสายปลายเหตุ
เป็นเพราะความประมาทของเธอที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพเฉกเช่นนี้ ฝ่ามือทั้งสองลอบกำเข้าหาแน่น ลมหายใจขาดช่วง ริมฝีปากอวบอิ่มคล้ายต้องการจะกล่าวอะไรออกมา
หากแต่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจากนิ่งเงียบ
“…”
“ก็แค่อุบัติเหตุครับ”
“…”
ทราเวียร์ถอนหายใจกล่าวแผ่วเบา
เอาเถอะในเมื่ออีกฝ่ายเห็นขนาดนี้แล้วจะปกปิดไปก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งการใส่เสื้อกันหนาวทั้งที่มีบาดแผลน้อยใหญ่ประดับตามลำตัว นอกจากไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นยังทำให้เขาเคลื่อนไหวลำบากอีก
พอตัดสินใจได้แล้วเขาก็ถอดเสื้อกันหนาวบนเนื้อตัวออก เปิดเผยให้เห็นสภาพร่างกายทั้งหมดที่ซุกซ่อนอยู่ในเสื้อกันหนาว แม้ชายหนุ่มจะไม่คิดอะไรให้มากความนอกจากต้องการให้เนื้อตัวสุขสบาย
แต่กับหญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุเธอกับลอบขบริมฝีปากแน่น
“…”
ก่อนแววตาจะแปรเปลี่ยนอีกครั้ง
เมื่อสายตาของหล่อนดันเหลือบไปเห็นร่องรอยบางสิ่งอย่างบนร่างกายเข้า มันคือกลุ่มบาดแผลที่แตกต่างแตกแยกออกไปอย่างสิ้นเชิงเพียงแค่เหลือบตามองก็รับรู้ได้เลยทันที
ว่ามันไม่ใช่รอยบาดแผลตกบันไดแน่นอน ไม่มีเค้าโครงเหมือน มันเหมือนกับโดนทำร้ายมากกว่า มุมปากก็แตก มีรอยช้ำตรงหน้าด้วย มาถึงจุดนี้แล้วเธอค่อนข้างมั่นใจว่านอกจากตกบันได
เขายังโดนทำร้ายมาอีกด้วย
“…”
“ใครเป็นคนทำ?”
“…”
สุ้มเสียงกล่าวถามราบเรียบ
หากแต่เต็มเปี่ยมล้นมากไปด้วยอำนาจ นี่คือผู้มีพระคุณของหล่อน เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือชีวิตของหล่อนเอาไว้ การที่ต้องมาเห็นผู้มีพระคุณในสภาพเฉกเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะแบกรับได้
แต่ความสงสัยใคร่รู้ของเธอก็เป็นอันต้องล้มเหลวเนื่องจากเขาไม่คิดบอกกล่าว
“…”
“แผลเล็กน้อย”
“…”
“อย่ามาสนใจเรื่องของผมเลยครับ”
“เข้าประเด็นเลยดีกว่า”
“คุณมาที่นี่ทำไม?”
“…”
“ก็ได้ค่ะ”
เอาเถอะในเมื่อเขาไม่ต้องการบอก
ไม่ต้องการเปิดเผยเรื่องราวให้หล่อนได้รับรู้ หล่อนเองก็จะปรับเปลี่ยนไปใช้วิธีการดั่งเดิม หันไปใช้วิธีการตามเก็บสืบข้อมูลหวังค้นคว้าค้นหาความจริงของเรื่องราวทั้งหมด
ก่อนทุกสิ่งอย่างจะปรากฏเปิดเผยให้คุณหนูสาวได้รับรู้ เธอตั้งใจที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือชายหนุ่มตรงหน้า ช่วยเหลือให้เขาหวนคืนกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิมก่อนที่ทุกสิ่งอย่างจะเกิดขึ้น
นั้นแหละคือความตั้งใจที่ชักนำทางเธอมาถึงนี่
“…”
“ดิฉันมาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาล”
“…”
“ค่ารักษาพยาบาล?”
“…”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“ผมช่วยเพราะอยากช่วย”
“อีกอย่าง”
“…”
“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดทางโรงเรียนเป็นคนออกให้”
“…”
“กลับไปเถอะครับ”
เป็นไปได้เขาไม่อยากยุ่งเลย
ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคุณหนูสาวเบื้องหน้า แต่เหมือนความต้องการความปรารถนาของเขาจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ คุณหนูสาวเมญ่ายังแสดงท่วงท่าต้องการช่วยเหลือไม่มียินยอมปล่อยผ่าน
แม้จะโดนเขาปฏิเสธไล่กลับออกไปข้างนอกก็ตามที คุณหนูสาวถอนหายใจนี่ไม่ถือว่าเกินเลยไปจากขอบเขตการคาดการณ์ มันยังอยู่ในขอบเขตที่เธอครุ่นคิดเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรกเริ่ม
เรื่องค่าใช้จ่ายผ่านพ้นไปแต่มันก็ยังมีเรื่องอื่นให้ตามติด
“ก็ได้ค่ะ”
“เราจะไม่พูดเรื่องค่าใช้จ่าย”
“แต่ว่านะคะ”
“…”
“ด้วยสภาพร่างกายของคุณในตอนนี้”
“คุณคงอาบน้ำด้วยตัวเองไม่ได้แน่นอน”
“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทำความสะอาดบาดแผล”
“…”
“คุณจะจัดการปัญหาตรงนั้นยังไงคะ?”
“…”
“ผมจัดการเองได้”
จัดการเองได้?
จัดการเอง? จัดการอะไร?
คุณหนูสาวเมญ่าเนื้อตัวสั่นสะท้านแสดงอาการออกอาการไม่พอใจเป็นที่สุด เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว ในเมื่อเธอเสนอตัวขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังดึงดันไม่เลิกรา ทำไมถึงยังต่อต้าน
เมญ่าเดินเข้ามาหยุดเบื้องหน้าก่อนจะร้องไม่พอใจ
“คุณนี่มัน!”
“…”
“รู้ไหมคะ?!”
“ถ้าทำความสะอาดไม่ดีพอ!”
“แผลอาจจะติดเชื้อได้!”
“…”
“แผลติดเชื้อเลยนะคะ!”
“…”
“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แล้วนะคะ!”
“…”
“อีกอย่าง”
น้ำเสียงแปรเปลี่ยนกลายเป็นแผ่วเบา
ห้วงอารมณ์เดือดดาลเมื่อครู่แปรเปลี่ยนกลายเป็นรู้สึกผิดจนยากจะฉุดรั้งดึงตัวเองขึ้นมา เธอลอบสูดลมหายใจลึก พยายามเงยหน้ามองสอดผสานเข้าไปในแววตาราบเรียบ
หวังให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้รับรู้จิตใจของหล่อน
“ที่คุณต้องมาทุกข์ทรมานกับมัน”
“ก็เพราะดิฉันเป็นต้นเหตุ”
“…”
“เพราะแบบนั้น!”
เธอขบริมฝีปากแน่น
มันคือความตั้งใจจริงไม่มีโกหกหลอกลวง เธอมาที่นี่มาเพื่ออยากจะช่วยเหลือเขาด้วยจิตใจบริสุทธิ์ ยิ่งเห็นสภาพร่างกายร่างเนื้ออีกฝ่าย เห็นรอยเลือดมากมายที่แปดเปื้อนไปตามลำตัว
ความปรารถนาอยากช่วยเหลือยิ่งเพิ่มพูนเป็นเท่าทวีคูณ และเพื่อชดใช้ในสิ่งที่เธอได้กระทำลงไป ศีรษะที่เคยตั้งตระหง่านไม่มีก้มหัวให้ใครหน้าไหน เอาแต่จดจ้องจากเบื้องสูงลงมายังเบื้องล่าง
ตอนนี้กับเลือกก้มหัวร้องขอขอให้ตนได้ช่วยเหลืออีกฝ่าย
“…”
“ได้โปรด!”
“ได้โปรดให้ดิฉันได้รับผิดชอบ!”
“ได้รับผิดชอบต่อสิ่งที่ดิฉันได้ทำลงไป!”
“…”
“จะรับผิดชอบ?”
ทราเวียร์เลิกคิ้วกล่าวถาม
“คุณเคยทำแผลให้คนอื่นรึเปล่า?”
“คือ”
“ไม่เคยค่ะ”
“…”
“แต่ดิฉันมั่นใจว่าทำได้แน่นอน”
มั่นใจว่าทำได้แน่นอน?
หรือก็คือไม่เคยทำให้ใครคนอื่นมาก่อน
ช่างเป็นคำกล่าวอ้างที่ชวนให้รู้สึกใจชื้นขึ้นเยอะ ชายหนุ่มร่างสูงเลือกนั่งนิ่งเงียบไม่มีตอบสนองตอบอะไรกลับมา บรรยากาศเริ่มถูกปกคลุมไปด้วยแรงกดดันผิดแปลกแปลกประหลาด
คุณหนูสาวเมญ่าบีบฝ่ามือของตัวเองไปมาระหว่างกำลังรอคอยฟังคำตอบ ผ่านพ้นไปหลายต่อหลายวินาทีในที่สุดเสียงทอดถอนหายใจสายหนึ่งก็ดังขึ้น ก่อนฝ่ามือหยาบกร้านจะขยี้เส้นผมตัวเอง
ขยี้ไปมาคล้ายไม่อยากจะยอมรับในสิ่งที่ตนกำลังจะบอกกล่าว
“…”
“ให้ตายสิ”
“…”
“ถ้าคุณทำผมเจ็บขึ้นมา”
“ผมจะโยนคุณออกจากห้อง”
“เข้าใจไหมครับ?”
“…”
“ค่ะ!”
ดวงตาคู่งามพลันเบิกกว้าง
หลังจากได้รับฟังคำตอบบอกอนุญาต บอกกล่าวตามตรงเธอเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าจะถูกปฏิเสธหักหน้าไม่มีเกรงใจ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าสุดท้ายปลายทางเขาจะยินยอมเปิดปาก
ยินยอมให้เธอเข้ามาช่วยเหลือ ทางด้านชายหนุ่มร่างสูงทราเวียร์หลังจากอนุญาตปล่อยให้หญิงสาวได้ทำตามใจต้องการแล้ว เขาก็หันหลังให้และเริ่มลงมือปลดเสื้อผ้าตัวเองเตรียมเนื้อเตรียมตัว
เข้าสู่กระบวนการทำความสะอาดบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย
“…”
