ตอนที่ 15 คุณหนูนิยมชมชอบหยอกล้อ
ระหว่างกำลังเดินเลือกซื้อขนม
เธอรู้สึกได้ถึงสายตาบางคู่กำลังจับจ้องมอง
พอเหลือบหันมองต้องการหาว่าเป็นใครมาจากไหนกันแน่ที่จับจ้องมองมาที่หล่อน ก็พานพบเจอว่าต้นสายปลายกำเนิดคือทราเวียร์ เป็นชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังจับจ้องมองมาที่หล่อน
ไม่สิต้องบอกว่าจ้องมองมาที่ตะกร้าของหล่อนต่างหาก
“…”
“หืม?”
“…”
“คือ?”
“มองทำไมเหรอคะ?”
“หรือว่าสนใจของพวกนี้?”
“…”
“ใช้เงินให้ประหยัดหน่อย”
“ซื้อแต่ของไม่มีประโยชน์”
“ไม่มีประโยชน์?”
“…”
“ขนมมีประโยชน์นะคะ!”
คุณหนูสาวขบริมฝีปากแน่นไม่พอใจเป็นที่สุด
ส่วนทางด้านชายหนุ่มร่างสูงทราเวียร์ หลังจากกล่าวเตือนอีกฝ่ายเสร็จสิ้นเรียบร้อย ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นอื่นเลยแม้แต่น้อยยังเดินต่อด้วยท่วงท่าเมินเฉยทุกสิ่งอย่าง ด้วยความไม่พอใจขั้นสุด
บวกกับอยากเอาคืนหล่อนเลยเดินขยับเข้าไปใกล้เขา
“…”
“ใกล้เกินครับ”
“…”
เรียกได้ว่าเมินเฉยทำเมิน
คุณหนูสาวเพียงทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ขยับเข้ามาใกล้จนเกือบจะแนบชิดติดกัน แน่นอนว่าด้วยการกระทำของหล่อนก็ชักนำให้ใครคนอื่นโดยรอบจับจ้องมองตาเป็นมัน
ซึ่งมันก็ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงที่ไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
“…”
“ถอยไป”
“…”
“กรุณาถอยออก”
“และอย่ามายุ่งวุ่นวายกับผม”
“ก็มันหนาวนิคะ~”
“ช่วยไม่ได้~”
“…”
“ถอยไป”
ไม่มีถอยห่างแม้แต่น้อย
หัวคิ้วทั้งสองของชายหนุ่มร่างสูงพลันขมวดเข้าหากัน นอกจากท่าทีน่ารำคาญจากคุณหนูสาว สุ้มเสียงรอบกายที่เจือปนไปด้วยห้วงอารมณ์อิจฉาริษยายังทำให้เขาเบื่อหน่ายอีกต่างหาก
ช่างเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกหงุดหงิดเหลือเกิน
“น่าอิจฉาเกิน”
“มันคิดว่ามันเป็นใคร”
“ทำไมไม่เป็นฉันวะ”
นานเข้าสุ้มเสียงไม่พอใจยิ่งเพิ่มพูนเป็นเท่าทวีคูณ
แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงเดือดดาล เดือดร้อนแต่อย่างใด ราวกับมันเป็นเพียงสายลมง่ายดายไม่มีค่ามากพอให้ใส่ใจ คุณหนูสาวหรี่ตามองเหมือนแค่นี้ยังไม่เพียงพอยังไม่สาแก่ใจ
หล่อนละฝ่ามือข้างหนึ่งที่จับตะกร้า
“…”
“!!!”
“…”
ก่อนจะยื่นมือเข้าไปคว้าจับแขนเสื้ออีกฝ่าย
แน่นอนว่าทราเวียร์แสดงอาการตื่นตระหนกตกใจออกมาทันทีที่โดนจับ สีหน้าที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมามันค่อนข้างเป็นอะไรที่น่าตลกมากถึงมากที่สุด ก่อนเธอจะต้องยินยอมปล่อย
เพราะสายตาที่อีกฝ่ายจดจ้องมองมามันช่างแหลมคมเหลือเกิน
…‘โกรธแล้ว~’
“…”
—
หลังจากเลือกซื้อของเสร็จสิ้นเรียบร้อย
ก็มาถึงช่วงเวลาตอนจ่ายเงิน เขาหยิบเอาของของตัวเองส่งให้พนักงาน ส่งให้พนักงานเตรียมคิดเงิน หลังจากพนักงานจัดการคิดคำนวณราคาของเสร็จสิ้นเรียบร้อย
อีกฝ่ายก็เปิดปากบอกกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นงาน
“…”
“ทั้งหมด 750 บาทครับ”
“…”
เขาเปิดกระเป๋าหยิบแบงค์พันออกมา
แต่ก่อนที่เขาจะหยิบจ่าย มีแบงค์พันอีกใบยื่นตัดหน้าเขา นอกจากแบงค์พันที่ยื่นตัดหน้าเขา สุ้มเสียงหวานอันคุ้นหูก็ดังแทรกแซงแทรกซ้อนเข้ามาอีก พนักงานหนุ่มที่พานพบเห็นใบหน้าหญิงสาว
ถึงกับตื่นตะลึงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทันที
“…”
“นี่ค่ะ”
“…”
ผิดกับทราเวียร์
ชายหนุ่มร่างสูงหัวคิ้วกระตุก ก่อนจะเปิดปากถามอีกฝ่าย ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบเจือปนไปด้วยห้วงอารมณ์เบื่อหน่ายชวนให้รู้สึกรำคาญหัวจิตหัวใจเหลือเกิน เมญ่ากะพริบตาไม่ได้ทำอะไร
หล่อนเพียงยิ้มไร้เดียงสาทำเหมือนทุกสิ่งอย่างเป็นปรกติ
“คืออะไร?”
“…”
“ออกให้ค่ะ”
“รู้ว่าออกให้”
“แต่เพื่ออะไร?”
“…”
“เคยขอเหรอ?”
เขาหยิบแบงค์พันส่งมอบให้พนักงานต่อ
ข้าวของของเขา เขาก็ต้องจ่ายเงินด้วยตัวเอง พนักงานหนุ่มยิ้มแห้งกวาดสายตามองสลับไปมาระหว่างชายหนุ่มกับหญิงสาว บอกกล่าวตามตรงเขาไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำยังไง
ทราเวียร์ขมวดคิ้วทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งก่อนเขาจะเปิดปากถาม
“…”
“ทั้งหมด 750 ใช่ไหมครับ?”
“…”
“คะ ครับ”
“นี่ครับ”
“ขะ ขอบคุณครับ”
“…”
“หัวแข็งจังนะคะ”
“…”
“ดื้อด้านไม่เข้าเรื่อง”
คุณหนูสาวส่งเสียงไม่พอใจ
ผิดกับใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขสรรค์ บอกกล่าวตามตรง พอเห็นใบหน้าทราเวียร์ที่หยิ่งยโสเมินเฉยมาตลอดแปรเปลี่ยนไปด้วยคำหยอกล้อของหล่อน มันกับทำให้เธอรู้สึกผิดแปลกขึ้นมา
บางทีนี่อาจเรียกได้ว่าความสุขละมั้ง แน่นอนว่าแม้หล่อนจะมีความสุขดีกับสิ่งที่ได้กระทำลงไป แต่ไม่ใช่สำหรับทราเวียร์ ใบหน้าของเขายังบูดบึ้งดำมืดเหมือนเดิม ก่อนโทรศัพท์ในกระเป๋าจะสั่น
และพอเขาหยิบมันขึ้นมาดู
“…”
“!!!”
“…”
แอพบัญชีธนาคารมีแจ้งเตือน
แจ้งเตือนว่ามีเม็ดเงินจำนวนหนึ่งไหลผ่านเข้ามาในบัญชี อีกทั้งจำนวนเงินที่ไหลผ่านเข้ามายังเป็นจำนวนเดียวกับที่เขาพึ่งจ่ายผ่านพนักงานออกไป คิดมาถึงตรงนี้ก็รับรู้ได้แล้วว่าเป็นฝีมือใคร
ใครกันที่โอนเงินเข้ามาในบัญชีของเขา
[ + 750 ]
แววตาของทราเวียร์แปรเปลี่ยนอีกครั้ง
ก่อนจะเงยหน้ามองคุณหนูสาว ส่วนทางด้านคุณหนูสาวหล่อนยกโทรศัพท์ปิดริมฝีปากที่คลี่เป็นรอยยิ้มออกมา คล้ายไม่ต้องการให้ชายหนุ่มร่างสูงได้พานพบเห็น ไม่งั้นอาจมีเดือดดาลมากขึ้นอีก
ทราเวียร์กัดปากตัวเองก่อนจะถามด้วยความไม่พอใจ
“…”
“คุณ!”
“…”
“ดิฉันได้มาจากหมอใบเฟิร์น”
“พอดีพวกเราพูดคุยค่อนข้างถูกคอ”
“เลยได้ช่องทางติดกลับมานิดหน่อย”
“…”
“หวังว่าจะไม่โกรธกันนะ~”
เสียงหัวเราะแผ่วเบาจากริมฝีปากบาง
ทำเอาเส้นเลือดมากมายผุดขึ้นมาบนหน้าผาก ทราเวียร์กำหมัดตัวเองแน่นถ้าเกิดอีกฝ่ายไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่คุณหนูสาวมากไปด้วยอำนาจ เขาเองก็อยากจะลองง้างตบอีกฝ่ายอยู่เหมือนกัน
ทราเวียร์หรี่ตามองเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงกดดัน
“เคยมีคนบอกไหมครับ?”
“ว่าคุณเป็นคนดื้อด้าน”
“ดื้อด้านหน้าไม่อาย”
“…”
“ไม่มีค่ะ”
“ไม่เคยมี”
“ถ้ามี”
“ก็น่าจะเป็นคุณคนแรก”
“…”
“รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง”
“…”
“ยัยเด็กหน้าด้าน!”
ทราเวียร์เดาะลิ้นไม่พอใจ
หลังจากกล่าวเรียกหล่อนว่า “ยัยเด็กหน้าด้าน” เขาก็มุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ถุงข้าวของของเขาทันที โดยไม่มีคิดเหลือบมองสนใจหล่อนอีกเป็นครั้งที่สอง บอกกล่าวตามตรงท่าทีที่แสดงออกมา
ทำเอาคุณหนูสาวเมญ่าอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ
…‘จะน่ารักไปไหนคะเนี่ย~’
“…”
