ตอนที่ 18 โอกาสยังไม่สุกงอม
ระหว่างกำลังนั่งทำแผล
คุณหนูสาวเมญ่าพลันนึกอะไรบางสิ่งอย่างออก อีกทั้งเรื่องราวที่หล่อนพึ่งจะนึกออก ยังเป็นเรื่องราวยุ่งวุ่นวายที่ชวนให้รู้สึกปวดหัวปวดกระบาลอีกต่างหาก
เธอลอบสูดลมหายใจเข้าลึก
…‘จะบอกยังไงดี?’
“…”
ริมฝีปากขบเข้าหาแน่น
แววตาแปรเปลี่ยนห้วงอารมณ์ความรู้สึกไปมา รวมถึงปากที่คิดอยากจะอ้าบอกกล่าวบางสิ่งอย่างออกไป แต่จนแล้วจนรอดหล่อนก็ไม่ได้กล่าวมันบอกให้ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าได้รับรู้
ซึ่งบอกกล่าวตามตรงก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เป็นเพราะความรู้สึกของหล่อนที่ปลดปล่อยออกมา หรือจะเป็นเพราะบางสิ่งอย่างที่อธิบายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้ สุดท้ายปลายทางเหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ได้
ส่วนจะรับรู้ได้ยังไงอันนี้เธอเองก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกัน สุ้มเสียงของทราเวียร์ที่ดังขึ้นมากะทันหันทำเอาคุณหนูสาวที่ยังไม่ทันจะได้เตรียมการเตรียมใจพลันสะดุ้งเฮือก
แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้บทสนทนาหยุดลง
“…”
“อะไรอีกครับ?”
“…”
“มองหน้าเหมือนมีอะไรอยากจะพูด”
“ถ้ามีหรืออยากจะพูดอะไรออกมา”
“ก็เชิญเลยครับ”
“ผมไม่อยากต้องมานั่งคาดเดา”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”
“…”
“ใบหน้าของดิฉัน”
หล่อนเผยรอยยิ้มจนปัญญา
เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้วจะปกปิดปิดบังต่อไปก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งมันยังเป็นเรื่องของทราเวียร์ เป็นผลได้ผลเสียโดยตรงต่ออีกฝ่าย เกิดไม่เปิดปากบอกกล่าวให้รับรู้
เกรงว่าภายหลังจากนี้อาจเกิดเรื่องยุ่งวุ่นวายเกินจำเป็น คุณหนูสาวตระกูลเอมเมอริซลอบสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามชักนำดึงสติของตัวเองกลับมาก่อน ตามมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาดูระมัดระวังยิ่ง
ก่อนจะเปิดปากบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“…”
“คือว่า”
“…”
“เมื่อวานตอนเย็น”
“ดิฉันได้รับข้อความบางอย่าง”
“เป็นข้อความจากกลุ่มคนพวกนั้น”
“…”
“กลุ่มคนพวกนั้น?”
“…”
“ค่ะ”
คุณหนูเมญ่าพยักหน้าหนึ่งครั้ง
ตอนแรกเริ่ม เขาไม่ได้สนใจใส่ใจอะไรมากนัก เพียงปล่อยผ่านไปตามอารมณ์ แต่พอมาครุ่นคิดอีกครั้ง มาไต่รตรองจริงใจ สีหน้าทราเวียร์ก็พลันแปรเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงไปในทันที
นั้นเพราะว่าเขารับรู้ได้ว่าไอ้ที่เธอพูดมันกำลังหมายถึงใคร
…‘หรือว่า?’
“…”
“ค่ะ กลุ่มเดียวกับที่คุณคิดนั้นแหละ”
“…”
ใช่ จริง ๆ อย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด
ลองคุณหนูสาวเมญ่าหยิบยกประเด็นพวกนี้ขึ้นมาพูดคุย มันคงไม่พ้นต้องเป็นเรื่องเลวร้ายหาใช่เรื่องน่ายินดี ทราเวียร์หรี่ตามองใบหูทั้งสองเปิดกว้างพร้อมตั้งสมาธิ
ไม่คิดพลาดโอกาสข้อมูลที่หล่อนจะบอก
พร้อมส่งสัญญาณให้หล่อนบอกต่อ
“…”
“ต่อครับ”
“…”
“คือ รู้ใช่ไหมคะ?”
“…”
“ว่าปรกติขั้นตอนการลา”
“มันไม่ได้ผ่านรวดเร็วง่ายดายขนาดนั้น”
“ยิ่งเป็นการลาที่กินระยะเวลานานหลายต่อหลายวันด้วย”
“…”
“อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่กระบวนการที่จะผ่านได้”
“ในช่วงจังหวะนอกเวลาทำงานโดยไม่มีใครรับรู้”
“แต่ด้วยการแทรกแซงขั้นตอนของดิฉัน”
“จึงทำให้ทุกสิ่งอย่างมันเสร็จรวดเร็วก่อนกำหนด”
“ซึ่งประเด็นมันอยู่ตรงนี้ค่ะ”
“…”
“เหมือนกลุ่มคนเหล่านั้นจะรับรู้”
“…”
“รับรู้ว่าดิฉันค่อยช่วยเหลือคุณ”
กล่าวมาเพียงเท่านี้เขาก็พอคาดเดาส่วนที่เหลือได้
มีเพียงไม่กี่เรื่องเท่านั้นที่พวกมันจะติดต่อหาใครคนอื่นด้วยเรื่องที่เกี่ยวกับเขาโดยตรง และเรื่องที่พอจะเป็นไปได้มากที่สุด ย่อมไม่ใช่เรื่องถามว่าทำไมหล่อนถึงมาช่วยเหลือเขา
แต่มันน่าจะเป็นเรื่องอื่นมากกว่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับตำแหน่งบ้านของเขาโดยตรง ซึ่งเป็นเรื่องที่พวกมันต้องการจะตามติดตามหาหลายต่อหลายครั้งหากแต่สุดท้ายปลายทางก็คลาดกันตลอด
หากเป็นเรื่องนี้จริงขึ้นมาก็เดาได้เลยว่าหลังจากที่พวกมันรู้แล้วอะไรจะเกิดขึ้น
“…”
“เฮ้อ!~”
“…”
“เป็นเรื่องที่อยู่ของผมสินะ”
คุณหนูสาวพยักหน้าให้ทราเวียร์
ก็เป็นไปตามที่ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าสันนิษฐานคาดการณ์ พวกมันล้วนติดต่อมาหาเธอผ่านทางช่องแชทซึ่งก็ไม่รู้ว่าไปได้มาจากไหน โดยเรื่องที่พวกมันถามกับไม่ใช่เรื่องของหล่อน
แต่เป็นเรื่องของทราเวียร์ล้วน ๆ เลยไม่มีของใครคนอื่น
“นอกจากที่อยู่ของคุณ”
“ยังมีสอบถามเกี่ยวกับสภาพร่างกายโดยตรง”
“ยังรวมไปสภาพความเป็นอยู่ของคุณในตอนนี้อีกด้วย”
“เรียกว่าได้ว่าถามเยอะแยะจนน่าตกใจเลยค่ะ”
“…”
“แล้วคุณจัดการยังไง?”
“…”
“ได้บอกไปรึเปล่า?”
“…”
“หรือเลือกเก็บนิ่งเงียบ?”
เกิดบอกพวกมันไปว่าเขาอยู่ที่นี่
เกรงว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกมันทั้งหมดคงขนมานั่งเล่นที่ห้องของเขา เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน แววตาของทราเวียร์แปรเปลี่ยนอัดแน่นไปด้วยความเดือดดาลโหดเหี้ยม
คุณหนูสาวเองก็รับรู้อารมณ์เลยไม่กล้าหยอกล้อกลับ
หล่อนเพียงส่ายหน้าปฏิเสธ
“…”
“ไม่ได้บอกค่ะ”
“…”
“ดิฉันแค่เมินเฉยไม่ได้สนใจ”
“แม้กลุ่มคนพวกนั้นจะมีไม่พอใจอยู่บ้าง”
“แต่ด้วยสถานภาพทางสังคมที่แตกต่างกันมากเกินไป”
“ก็เลยทำได้แค่บ่นออกมาอย่างเดียว”
“…”
“ที่ดิฉันหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาพูดคุย”
“…”
“เพราะอยากจะให้คุณระมัดระวังตัวให้มาก”
บอกกล่าวตามตรงนี้เป็นปัญหาของคนสองคน
เป็นปัญหาสายสัมพันธ์ที่หล่อนไม่สมควรยื่นมือเข้าไปยุ่งวุ่นวาย ทั้งที่ควรจะเป็นแบบนั้น แต่พอคิดว่ากลุ่มเศษเดนเศษสวะหาค่าไม่ได้คิดจะทำอะไรกับทราเวียร์คิดจะเหยียบย่ำหัวใจเขาอีก
หล่อนก็อดไม่ได้เลยที่จะยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยว
“…”
“จากเท่าที่ทราบ”
“…”
“เหมือนกลุ่มคนเหล่านั้น”
“กำลังพยายามเข้าแทรกแซงใบลาอีกครั้ง”
“พยายามร้องขอให้ยกเลิกใบลาของคุณ”
“…”
“ยกเลิกใบลาของผม?”
“…”
“อยากให้ผมไปโรงเรียนขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ทราเวียร์เผยรอยยิ้มราบเรียบเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง
มองออกไปทิศทางที่โรงเรียนของเขาตั้งอยู่ การที่พวกมันเล่นหนักหน่วงขนาดนี้จนถึงขั้นใช้อำนาจส่วนตัวเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย เกรงว่าคงไม่ใช่การกลั่นแกล้งปรกติธรรมดา แต่มันคืออะไร
อะไรเป็นเหตุผลที่ทำให้วพวกมันต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้
“…”
“อยากจะให้จัดการยังไงคะ?”
“…”
“หากคุณต้องการ”
“ดิฉันสามารถจัดการแทนได้”
“ขอแค่คุณบอก”
“…”
“ไม่ต้องครับ”
“…”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“พวกมันอยากจะทำอะไร”
“ก็ปล่อยให้ทำไป”
“…”
“ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวาย”
ทราเวียร์ส่ายหน้าปฏิเสธไม่คิดลงมือ
จนกว่าเขาจะหาต้นสายปลายกำเนิดชัดเจน เขายังไม่อยากลงมือปะทะกับพวกมันซึ่งหน้า หากจะให้เขาลงมือทุกสิ่งอย่างย่อมต้องออกมาสมบูรณ์แบบ ไม่มีหลงเหลือร่องรอยให้ตามติด
ไม่มีหลงเหลือโอกาสให้โต้ตอบกลับคืน ผิดกับทราเวียร์ที่ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนตัวเท่าที่ควร คุณหนูสาวพลันหรี่ตามองไม่ชอบใจเป็นที่สุด ที่เห็นอีกฝ่ายดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
ทั้งที่โดนหมายหัวเล่นงานขนาดนี้
“ดิฉันไม่เข้าใจ?”
“…”
“ไม่เข้าใจอะไร?”
“ทั้งที่ลงมือก่อกวนหนักหน่วงขนาดนี้”
“ทำไมคุณถึงยังได้ปล่อยผ่าน”
“ปล่อยให้กลุ่มคนเหล่านั้นมาตามรังควานไม่เลิกรา”
“คุณ คุณให้อภัยคนพวกนั้นเหรอ?”
“…”
“เปล่าสักหน่อย”
“ผมไม่ได้ให้อภัย”
“ก็แค่ไม่อยากไปยุ่งวุ่นวายด้วย”
ใช่ ก็แค่ไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วย
แค่ไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวาย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยผ่าน ปล่อยให้ลงมือรังแกกันได้ตามใจต้องการ แต่เมื่อใดก็ตามที่ขีดจำกัดความอดทนมาถึงขีดสุด แม้แต่พระก็ฆ่าคนได้เหมือนกัน
แววตาทราเวียร์พลันแปรเปลี่ยนตามมาด้วยรอยยิ้มมุมปากยกขึ้น
…‘โอกาสมันยังไม่สุกงอม’
“…”
