บทที่ 746 กับบุรุษตัวน้อย พี่สาวองอาจเกรียงไกรเช่นนี้แหละ!
ความทรงจำที่ถูกผนึกล้วนเป็นความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับหลี่จิ่วเต้า ในที่สุดซีก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดนางถึงต้องผนึกความทรงจำซึ่งเกี่ยวข้องกับเขา
ช่วงเวลาที่นางได้ใช้ชีวิตกับหลี่จิ่วเต้านั้นมิได้นาน แต่เขากลับเข้ามาอยู่ในใจนางได้ และมีความสำคัญต่อใจนางอย่างยิ่งยวด!
เวลานั้นที่นางได้อยู่กับหลี่จิ่วเต้า นางถึงขั้นรู้สึกว่าไม่อยากไปล้างแค้นอีก เพียงอยากอยู่กับเขาตลอดไปเท่านั้น
สุดท้าย นางตัดใจบอกลาเขาไปตามหากล่องสี่เหลี่ยมอย่างยากลำบาก
และระหว่างที่ตามหากล่องสี่เหลี่ยม นางก็คิดถึงเขาอยู่เสมอ ความถวิลหาที่มีต่ออีกฝ่ายเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน!
นางรู้ดีว่าไม่ควรปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อ มิฉะนั้น นางจะไม่สำเร็จสิ่งใดสักสิ่ง จึงกลั้นใจ ผนึกความทรงจำช่วงนั้น
“เขายัง…จำข้าได้อยู่หรือไม่” ซีพึมพำกับตัวเอง
ยามจากหลี่จิ่วเต้ามา นางใช้วาจาเด็ดเดี่ยว เอ่ยว่าพวกเขาไม่มีวันได้พบเจอกันอีก นางขอให้เขาลืมนางไปเสีย ถือว่านางเป็นเพียงคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคนหนึ่งเท่านั้น
ถึงอย่างไรในเวลานั้น ตระกูลเซียวก็ถือเป็นสิ่งที่ใหญ่เกินตัวนาง เป็นสิ่งที่ไม่อาจต่อกรด้วยได้เลย นางคิดแก้แค้นตระกูลเซียว ก็เตรียมใจไว้แล้วว่าอาจมิได้กลับมา
เพราะอย่างนั้น นางถึงได้เด็ดเดี่ยวปานนั้น คิดตัดทุกความรู้สึกความหวังที่หลี่จิ่วเต้ามีต่อนาง ให้เขาเลิกรอนาง…
การรอคอยนั้นไม่มีทางมีผลงอกเงย หลี่จิ่วเต้ารังแต่จะยิ่งเสียใจมากขึ้น
ทว่าบัดนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
นางได้แก้แค้น ได้สังหารสมาชิกตระกูลเซียวทุกคนที่มีส่วนร่วม
นางในตอนนี้ที่คลายผนึกแล้ว อยากไปพบหลี่จิ่วเต้าเหลือเกิน!
ถึงจะยังไม่สามารถอยู่ครองคู่กับหลี่จิ่วเต้าไปชั่วกัลปาวสานได้ และต้องออกเดินทางไกล แต่นางก็ยังอยากไปพบเขา
ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน
ก่อนนี้ นางตั้งมั่นแล้วว่าต้องสละชีพ คิดว่าการที่ตัวนางไปล้างแค้นตระกูลเซียวคงมิได้กลับมาอีก จะต้องตายอยู่ที่ตระกูลเซียวแน่แท้
ในสถานการณ์เช่นนั้น ไม่ว่านางเป็นฝ่ายคิดถึงหลี่จิ่วเต้า หรือหลี่จิ่วเต้าเป็นฝ่ายคิดถึงนางต่างเป็นเรื่องน่าปวดใจทั้งสิ้น
ครานั้น นางอยากลบความทรงจำช่วงที่มีเขาอยู่ด้วยซ้ำ
แต่ท้ายที่สุดนางก็หักใจไม่ลง ได้แต่ผนึกความทรงจำนี้ไว้เท่านั้น หากวันหน้านางแก้แค้นสำเร็จและไม่ตาย นางจะได้คลายผนึกความทรงจำแล้วไปหาหลี่จิ่วเต้า
แม้ว่าคราวนี้นางต้องเผชิญหน้ากับพลังมืดมิด ภัยร้ายที่อันตรายยิ่งกว่าตระกูลเซียว
แต่นางมีความมั่นใจว่าต่อให้อันตรายเพียงใด นางก็รอดกลับมาได้!
แน่นอนว่าความมั่นใจนี้มิได้เกิดจากตัวนางเอง หากแต่มาจากท่านผู้นั้น!
นางเชื่อใจท่านผู้นั้น!
มีพลังจากท่านผู้นั้นคอยคุ้มครองนาง ต่อให้พลังมืดมิดสยดสยองปานใด นางก็ต่อกรด้วยไหว!
และตัวนางเองก็แตกต่างจากเก่าก่อนมาก ต่อให้ถวิลหาหลี่จิ่วเต้าปานใด ก็ไม่มีทางส่งผลกระทบต่อการฝึกตนของนาง
นางจะไม่ผนึกความทรงจำช่วงนั้นอีก
ก่อนไป นางอยากไปหาหลี่จิ่วเต้า อยากรู้ว่าหลี่จิ่วเต้าเป็นอย่างไรบ้าง
“หากเขายังไม่ลืมข้า ยังจำข้าได้ ข้าจะไปพบเขา!” ซีเอ่ยพลางอมยิ้ม
“และหากเขายินดีรอข้า ข้าจะถ่ายทอดเคล็ดการฝึกตนแก่เขา ให้เขาอยู่รอวันที่ข้ากลับมา!”
นางคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้งขณะเอื้อนเอ่ย งดงามยิ่งกว่าบุปผาบานสะพรั่ง
นี่เป็นรอยยิ้มสดใสที่สุดที่นางมีในระยะเวลาที่ผ่านมา หากจะถามถึงสาเหตุ นั่นเป็นเพราะนางกำลังจะได้พบหลี่จิ่วเต้าแล้ว
‘ครานั้น เขายังเป็นเพียงปุถุชน ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นได้ก้าวสู่เส้นทางฝึกตนแล้วหรือไม่ แต่คิดแล้ว ต่อให้เขาได้ก้าวสู่เส้นทางฝึกตน ความสำเร็จของเขาก็มีจำกัด’ ซีคิด
สิ่งแวดล้อมในอาณาจักรนี้ย่ำแย่เกินไป ต่อให้หลี่จิ่วเต้าอุตสาหะฝึกฝนเพียงใดก็ยากจะบรรลุถึงขอบเขตสูงส่ง นางคิดไปว่า ถ้าเขายินดีรอนางกลับมา นางจะชี้แนะเขาเป็นอย่างดีเพื่อให้เขาได้ก้าวสู่ขอบเขตสูงขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ถูกกาลเวลากัดกร่อนอายุขัยอีก
“ไม่รู้ว่าหลังเจ้าได้พบข้าจะเป็นอย่างไร จะดีใจมากเช่นกันหรือไม่!”
ซีเหยียดยิ้มอ่อนหวาน ยิ่งขับให้มีเสน่ห์มากขึ้น
นางตระหนักถึงความรู้สึกที่หลี่จิ่วเต้ามีต่อนางดี มิได้ด้อยไปกว่าความรู้สึกที่นางมีต่อเขาเลย นางมั่นใจว่าชายผู้นี้ไม่มีทางลืมนาง แม้ว่าวาจาที่นางได้กล่าวในอดีตจะเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก
สายใยระหว่างนางและหลี่จิ่วเต้าไม่มีทางสะบั้นเพราะวาจาไม่กี่ประโยค!
“ขอข้าดูหน่อยเถิดว่าเจ้าอยู่ที่ใดในยามนี้ ยังหล่อเหลาดั่งเก่าหรือเปล่า…”
ซีเอ่ยไปยิ้มไปอีกครั้ง ก่อนจะแผ่พลังออกไปเพื่อพยากรณ์ตำแหน่งของหลี่จิ่วเต้า
ด้วยขอบเขตพลังของนางในตอนนี้ การพยากรณ์ตำแหน่งของเขาย่อมง่ายดาย หาได้กดดันไม่
ทว่าพริบตาต่อมาสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป!
“ไม่สำเร็จหรือ!”
ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ล้มเหลวได้อย่างไรกัน ตามหลักแล้วควรเป็นเรื่องที่ง่ายเหมือนพลิกมือมิใช่หรือ!
“เพราะเหตุใดกัน?!”
นางคิดไม่ตก พยากรณ์ต่อไป ทว่าไม่อาจพยากรณ์ถึงเรื่องราวใดที่เกี่ยวข้องกับหลี่จิ่วเต้าได้เลย ต้องล้มเหลวลงทั้งหมด
“แม้แต่ข้ายังล้มเหลว ดูท่าตัวเจ้าเองก็มีความลับใหญ่หลวงอยู่กระมัง!”
ซีหัวเราะเบา ๆ มิได้ไม่พอใจแต่อย่างใด กลับยินดีปรีดายิ่งขึ้น
ผลพยากรณ์ล้มเหลว นั่นหมายความว่าหลี่จิ่วเต้านั้นไม่ธรรมดาอย่างไม่ต้องสงสัย นางดีใจแทนเขา
ส่วนที่ว่าเหตุใดในอดีตหลี่จิ่วเต้าถึงไม่บอกนาง นางก็มิได้ขุ่นใจ
น่ากลัวว่าแม้แต่เขาเองก็ไม่ตระหนักถึงความลับใหญ่หลวงในตัวกระมัง!
อย่างเช่นนาง ตัวนางก็มีความลับใหญ่หลวงบางอย่างอยู่ แต่นางกลับมิเคยรับรู้
“ข้าว่าแล้วว่าเจ้าไม่มีทางเป็นปุถุชน วันหน้าต้องประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่แน่ บุรุษที่ข้าหมายตาไฉนเลยจะธรรมดา!”
นางเอ่ยยิ้ม ๆ อีกครั้ง
แม้แต่พลังระดับบรรพจารย์เซียนของนางพยากรณ์สิ่งใดไม่ออก หลี่จิ่วเต้าย่อมมีภูมิหลังไม่ธรรมดา มิใช่ตัวละครต่ำต้อย
“เจ้าจะเป็นยอดฝีมือในแดนบรรพโกลาหลที่ตกลงมายังอาณาจักรนี้เพราะอุบัติเหตุบางอย่างหรือไม่”
ซีคิดไป รู้สึกว่าฐานะของหลี่จิ่วเต้าน่าจะเป็นดั่งที่นางคิด
“หากเป็นเช่นนี้ เจ้าบุรุษตัวน้อย เจ้าต้องพยายามให้เป็นเท่าตัวนะ มิฉะนั้น วันหน้าเจ้าไล่ตามแม้แต่เงาข้าไม่ทันด้วยซ้ำ!”
นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มสะพรั่ง
ถึงแม้นางในตอนนี้จะเป็นเพียงบรรพจารย์เซียน ทว่าก็มีศักยภาพล้นหลามไร้ขอบเขต ก้าวหน้าได้รวดเร็วเหลือแสน การจะเหนือชั้นกว่าขอบเขตโกลาหลในวันหน้ามิใช่เรื่องยาก นางบรรลุสู่ขอบเขตที่สูงกว่านี้ได้ง่ายดาย
หากบุรุษตัวน้อยเป็นเพียงยอดฝีมือจากแดนบรรพโกลาหล วันหน้าคิดจะไล่ตามขอบเขตของนางให้ทันคงยาก
“วางใจเถิดบุรุษตัวน้อย ต่อให้เจ้าไล่ตามขอบเขตพี่สาวไม่ทัน พี่สาวก็ไม่รังเกียจเจ้าหรอก!”
ซีเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ถึงเวลานั้น พี่สาวจะให้เจ้านอนในอ้อมอกพี่สาว เป็นนกน้อยคอยรัก พี่สาวจะปกป้องเจ้าเอง! ผู้ใดกล้ารังแกเจ้า พี่สาวจะอัดพวกเขาให้แหลกเลย!”
เวลานั้น ซีนึกบางอย่างขึ้นได้
“ถ้าหากบุรุษตัวน้อยมีภูมิหลังแกร่งกล้ากว่า เป็นยอดฝีมือนอกจักรวาลโกลาหลผืนนี้ ทรงพลังยิ่งกว่า ขอบเขตเดิมสูงกว่าเล่า!”
เรื่องนั้นใช่ว่าเป็นไปไม่ได้!
ถึงอย่างไรจักรวาลโกลาหลผืนนี้ก็มิใช่การดำรงอยู่เพียงหนึ่งเดียว
“เฮอะ เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร ต่อให้ภายหน้าเจ้าบุรุษตัวน้อยแข็งแกร่งกว่าพี่สาว พี่สาวก็ไม่กลัวเจ้า! ริอ่านทำให้พี่สาวไม่พอใจ! พี่สาวจะหยิกหูเจ้าขึ้นมาโบยแน่!”
ซีชูกำปั้นราวกับภาพนั้นอยู่ตรงหน้า
ขอบเขตพลังสูงกว่าแล้วคิดจะให้นางกลัวหรือ เป็นไปมิได้!
“ไปล่ะ เก็บวันที่เราได้พบกันไว้หลังข้ากลับมา! ถึงครานั้น บุรุษตัวน้อย หากเจ้าบังอาจลืมข้า ข้าจะต่อยเจ้าด้วยหมัดรัว ๆ ให้เจ้าได้กระจ่างว่าความแดงฉานของบุปผามาจากไหน!”
ซียิ้มสดใส กับบุรุษตัวน้อย นางองอาจเกรียงไกรเช่นนี้แหละ!
จากนั้น นางไปจากที่นี่ มุ่งหน้าต่อไป
แต่ที่ซีไม่ทราบคือ นี่ก็เพราะเป็นซี หากเป็นผู้อื่นริอ่านทำการพยากรณ์ถึงหลี่จิ่วเต้า ซ้ำยังเรียกเขาว่าบุรุษตัวน้อย แล้วยังเอ่ยว่าจะหยิกหูขึ้นมาโบย ย่อมต้องถูกกำจัดไปในพริบตา!
ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่ได้!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")