(นี่คือมุมมองจากฝั่งของมิเนีย)
“{เฮลซ์ ไลท์นิ่ง (สายฟ้านรกภูมิ) } !”
“{เอนเชนท์ ธันเดอร์รีซิสท์ (เสริมกำลัง ต้านทานสายฟ้า) } !”
“{เฮเวนลี่ แฟลร์ (เพลิงสวรรค์) } !”
“{ไฟเออร์ แบเรีย (กำแพงต้านเพลิง) } !”
การโจมตีอันรุนแรงนั่นยาวนานจนฉันแทบไม่มีเวลาได้พักหายใจ แต่ฉันก็ยังป้องกันเอาไว้ได้อยู่ เป็นผลจากทั้งประสบการณ์ที่ฉันมีและเวทมนตร์ที่ฉันเรียนรู้มากว่า 100 ปี
ฉันทิ้งให้ลีน ลูกสาวของฉันหนีไป ด้วยความเร็วของเธอ ตอนนี้เธอน่าจะหลุดจากการรับรู้เวทมนตร์ของชายคนนี้แล้ว
…ฉันก็อยากจะหนีตามไปด้วยถ้ามีโอกาส แต่ดูแล้วฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้เลย
ชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไป ขนาดฉันที่ถูกเรียกว่า ‘โล่ที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าแวมไพร์’ ยังไม่มั่นใจเลยว่าจะป้องกันการโจมตีทั้งหมดของชายคนนี้ได้
ตอนนี้ฉันยังพอต้านทานไว้ได้อยู่ แต่เวทคุ้มครองหลายบทที่ร่ายไว้นั้นอาจจะถูกทำลายลงตอนไหนก็ได้
“อา…ช่างน่าสงสาร…! ต้องเกิดมาเป็นแวมไพร์ทั้งที่มีพรสวรรค์มากมายขนาดนี้ แถมพลังนั้นยังมาจากความศรัทธานอกรีตที่เชื่อในสิ่งอื่นนอกจากท่านมิซารี่อีก!”
“…หุบปากซะ เจ้าคนบ้าคลั่ง”
ขณะที่ฉันโต้ตอบเจ้านั่นด้วยวาจา ฉันก็ยิง {โฮลี่เรย์ (กระสุนแสงศักดิ์สิทธิ์) } หนึ่งในไม่กี่เวทมนตร์ที่สามารถใช้โจมตีได้ของอาชีพ [นักบุญ] ตอบโต้ไป แต่ก็ถูกสวนกลับด้วยเวทมนตร์อื่นอย่างง่ายดาย
“ไหนจะพลังเวทอันมากมาย ไหนจะเวทมนตร์ที่แสดงให้เห็น หรือว่า เจ้าจะเป็น [ไฮพรีสต์] นักบุญชั้นสูงอย่างนั้นเรอะ! อ่าฮา…ทั้งที่มีความสามารถมากมายขนาดนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่ศรัทธาในท่านมิซารี่กันเล่า…!”
[ไฮพรีสต์] นั้นเป็นอาชีพพิเศษสำหรับผู้ที่เชี่ยวชาญในอาชีพ [นักบุญ], [ผู้วิเศษ] และ [ผู้คุ้มครอง] แล้ว เป็นอาชีพสายสนับสนุนขั้นสูงสุดที่เชี่ยวชาญทั้งการป้องกัน, การชำระล้าง และการเสริมกำลังให้กับพวกพ้อง
“อา…แต่เราไม่เข้าใจจริงๆ…แม้ว่าเธอจะเป็นไฮพรีสต์ก็ตาม เราไม่คิดเลยว่าเธอจะสามารถต้านทานเวทมนตร์ของเราได้มาโดยตลอด…ทำได้ยังไงกัน”
“…นั่นสินะ”
…คำตอบมันง่ายนิดเดียว
ก่อนจะเข้ามาในป่านี้…มีเสียงดังก้องอยู่ในหัวของฉัน
*เงื่อนไขครบถ้วนสมบูรณ์ คุณได้วิวัฒนาการเผ่าพันธุ์ขึ้นเป็น [แวมไพร์ลอร์ด]*
คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? ไม่มีทางที่จะมีแวมไพร์ลอร์ด 2 ตนปรากฏขึ้นในเวลาเดียวกันได้ และเมื่อมันคือการ ‘วิวัฒนาการ’ มันจึงไม่สามารถย้อนกลับได้
นั่นหมายความว่า…แวมไพร์ลอร์ดคนก่อนได้ตายลงไป
หรือก็คือ เรเซอ สามีของฉัน ตายแล้ว
พลังของ [แวมไพร์ลอร์ด] จึงถูกส่งมาที่ฉัน นั่นทำให้ตอนนี้ ฉันแข็งแกร่งขึ้นมาก และการที่ฉันทนการโจมตีมาได้นานขนาดนี้ก็เพราะฉันใช้พลังทั้งหมดเพิ่มให้กับ ‘การป้องกัน’ และ ‘การหลบหลีก’
แต่นั่นก็ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว ฉันตั้งรับการโจมตีของเจ้านี่มาเกือบชั่วโมงนึงแล้ว และพลังเวทของฉันก็ใกล้จะหมดแล้วเหมือนกัน
ทั้งปริมาณพลังเวทที่ปล่อยออกมาและปริมาณพลังเวทที่สูงยิ่งกว่าการเสริมพลังจาก [แวมไพร์ลอร์ด] เสียอีก…เจ้านี่มันเป็นใครกันแน่?
รู้สึกเมื่อตอนนั้น เจ้านี่จะเรียกตัวเองว่า [12 อัครสาวก] สงสัยจะเป็นศัตรูระดับหัวกะทิของเผ่ามนุษย์ อาจจะเป็น [ไฮวิซาร์ด (จอมเวทชั้นสูง) ] อาชีพขั้นสูงของนักเวท ยิ่งไปกว่านั้น เจ้านี่ยังน่าจะโดดเด่นทางด้านการโจมตี ดูจากการที่ใช้เวทธาตุไฟและสายฟ้าเป็นหลัก
ความจริงฉันน่าจะต่อสู้กับเจ้านี่ได้อย่างสูสีแท้ๆ แต่ความต่างชั้นของความสามารถนี่ทำให้ฉันตึงมือจริงๆ
และแล้ว…การโจมตีของหมอนั่นก็สามารถทะลุผ่านเวทคุ้มครองของฉันเข้ามาจนได้
“กึกกกก…!”
“อา…! ที่สุดแล้ว ที่สุดแล้ว! ฮา…โลกช่างโหดร้ายเสียจริง…ที่เราจำต้องฆ่าหญิงสาวที่งามเช่นเธอลงตรงนี้!”
โอ…ฉันเห็นด้วยนะ…โลกน่ะช่างโหดร้ายจริงๆ
ทำไมพวกเราต้อง…เพราะอะไรพวกเราจึงต้องเจออะไรแบบนี้เพียงเพราะว่าเราเป็นแวมไพร์ด้วยนะ?
พวกมนุษย์ หรือเทพธิดามิซารี่ พวกเขาสูงส่งขนาดนั้นเลยเหรอ? คิดว่าตัวเองทำอะไรก็ถูกเสมองั้นเหรอ?
(…ถ้าฉันไปที่นั่นแล้ว โปรดให้ฉันได้รู้ด้วยนะคะ ท่านอิซึสึ)
ยังมีเรื่องที่ฉันเสียดายอยู่มากมายเลย
แต่ที่ฉันเสียดายที่สุด แน่นอน คือเรื่องที่ฉันไม่สามารถอยู่ดูลีน ลูกสาวที่รักของฉันเติบโตได้อีกแล้ว เธอมีพรสวรรค์มากมายยิ่งกว่าฉันที่เคยถูกยกย่องว่าอัจฉริยะเสียอีก ลูกจะต้องโตขึ้น และก้าวข้ามแม่ไปได้แน่ๆ แม่อยากรู้จังว่าลูกจะโตขึ้นไปเป็นยังไง…แม่จะตั้งตารอสิ่งนั้นอยู่เสมอ
“อา…จงภาวนาเถิด ให้เธอได้เกิดเป็นมนุษย์เมื่อเจ้าได้กลับมาเกิดอีกครั้ง…”
อย่ามาตลกน่า ฉันไม่มีทางจะไปเป็นแบบพวกแกหรอก
“ตัวเรา [12 อัครสาวก] ลำดับที่ 6 ‘จอมเวทเจ้าน้ำตา’ นอยน์ จักขอเป็นผู้นำทางให้กับเจ้า!”
หลังจากที่ชายคนนั้นแนะนำตัวเองแล้ว ก็สั่งใช้งานเวทมนตร์ {เอ็กซ์โพลด (ระเบิดเพลิง) } ทันที เวทที่รวมหลายคุณสมบัติธาตุเข้าด้วยกัน และเป็นเวทมนตร์ที่มีพลังทำลายสูงที่สุดด้วย
ฉันที่บาดเจ็บไปถึงกระดูกแล้วนั้นไม่มีทางป้องกันเวทนั่นได้เลย
ลีน ลูกรัก แม่ขอให้ลูกรอดชีวิตให้ได้
แม่รู้ว่ามันยากสำหรับลูก แม่รู้ว่ามันเศร้ามาก แม่รู้ว่าตอนนี้ลูกกำลังร้องไห้อยู่
แต่ลูกต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะ
แม่รู้ว่าในอนาคต ลูกจะต้องมีพลังที่สามารถทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตได้สำเร็จแน่นอน
อย่ายอมแพ้ และอย่าใจสลายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะลูก
แม่จะคอยเฝ้ามองลูกอยู่เสมอ
และจากนั้น แสงสีแดงก็สว่างวาบเข้ามาในตาของฉัน
“ใช้เวลานานจังนะ นอยน์ มีเกิดอะไรขึ้นหรือไง?”
“โอ…ท่านอีดิธ…! อา…มีเรื่องน่าเศร้าบางอย่างเกิดขึ้นคร้าบ!”
“…นายก็เสียใจกับนู่นนี่อยู่ตลอดนั่นแหละ คราวนี้อะไรล่ะ?”
“จริงสินะคร้าบ…! ในแวมไพร์พวกนั้น มีไฮพรีสต์ที่เต็มไปด้วยพรสวรรค์และความสามารถ…และเรากลับต้องฆ่านางทิ้งด้วยมือของเราเอง! อนิจจา…ช่างน่าเศร้า…”
“นี่เป็นภารกิจของเราในครั้งนี้นะ เอาล่ะ ภารกิจเสร็จสมบูรณ์ ตอนนี้ แวมไพร์ถูกกำจัดจนสิ้นซากเรียบร้อย กลับดินแดนบ้านเกิดของพวกเรากัน…”
“…จริงสินะครับ…เรื่องภารกิจน่ะ คือ ดูเหมือนเราจะทำมันล้มเหลวน่ะครับ…อา…”
“ฮะ? หมายความว่ายังไง? อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลย”
“จริงๆ แล้ว…ไฮพรีสต์ตนนั้นที่เราพูดถึงน่ะ…เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ดูแล้วน่าจะเป็นลูกสาวของเธอหนีลึกเข้าไปในป่าและ…! เวทมนตร์ของแม่ของเธอก็กันไม่ให้เราเคลื่อนย้ายไปได้ แถมเราก็ไม่สามารถไล่ตามไปได้ด้วย…อาาา…ขออภัยจริงๆ นะครับ…”
“ว่ายังไงนะ? เอาเถอะ ยังไงถ้าเหลือแค่คนเดียวก็ไม่สามารถสืบพันธุ์เพิ่มได้อีกแล้วล่ะ และยิ่งถ้ายังเด็กอยู่ด้วย เดี๋ยวมันก็ตาย ถ้าไม่เพราะอดอาหาร ก็คงถูกพวกสัตว์ป่ากินไปเองนั่นแหละ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
“อา…ขอบคุณสำหรับคำพูดเช่นนั้นครับ…”
*เงื่อนไขครบถ้วนสมบูรณ์ คุณได้วิวัฒนาการเผ่าพันธุ์ขึ้นเป็น [แวมไพร์ลอร์ด]*
TN: ลีนจัง…
