“บ้าเอ๊ย ฆ่าฉันซะเลยสิ…! ต่อให้แกฆ่าฉัน…”
“ฉันไม่จำเป็นต้องทำยังงั้น ต่อให้ฆ่าแกไปไม่เกิดประโยชน์กับฝ่ายไหนเลย เอาล่ะ ตอบคำถามของฉันมา”
“หึ… ใครจะไปยอมกัน”
“…อ้อ เอางี้เหรอ”
โห ดูที่แกจะไม่ยอมตอบคำถามฉันสินะ งั้นก็ช่วยไม่ได้
“แค่ลงมือต่อแล้วฆ่าฉันเลย-… นั่นแกกำลังจะทำบ้าอะไร!?”
“หือ… ก็ดูดเลือดแกไง”
ใจจริงฉันไม่ได้อยากดูดเลือดของไอ้ตาลุงนี่หรอก แต่ฉันคงปล่อยโอกาสนี้ไปไม่ได้
“แกคงรู้ความสามารถของแวมไพร์อยู่แล้วใช่มั้ย? ‘การสร้างบริวารจากการดูดเลือด’ พลังที่จะเปลี่ยนเหยื่อที่ถูกดูดเลือดไปเป็น [ผีดูดเลือดบริวาร] และควบคุมมันได้ ถ้าแกแข็งแกร่งกว่าฉันก็คงจะต้านผลของมันได้อยู่หรอก แต่ฉันน่ะแข็งแกร่งกว่าแกเยอะ เพราะงั้นแกน่ะไม่มีทางต่อต้านได้แน่นอน เพราะฉะนั้น… ฉันก็จะเปลี่ยนแกเป็นบริวารของฉัน และค่อยทำให้แกเป็นตุ๊กตาที่พร้อมจะตอบคำถามของฉันทุกอย่างซะก็เท่านั้นเอง”
“ฮะ… เดี๋ยว… เดี๋ยวก่อน!”
“ขอปฏิเสธ”
จากนั้น ฉันก็แยกเขี้ยวของตัวเองออกมา
“เดี๋ยวก่อน! ฉันจะตอบแล้ว! จะบอกให้ทุกอย่างเลย! ขอร้อง!”
“…แล้วก็ไม่พูดแบบนี้มาตั้งแต่แรก”
ดูแล้วเจ้านี่น่าจะพูดความจริง ฉันเลยปล่อยมือออกจากคอของเจ้านี่ก่อน
“…แล้วตอบมาตามจริงซะด้วยล่ะ”
Q: ทำไมต้องบุกโจมตีหมู่บ้านด้วย?
A: เพราะพวกแกเป็นเผ่ามาร แวมไพร์ เผ่าพันธุ์ที่ท่านมิซารี่เล็งเห็นแล้วว่าเป็นเผ่าพันธุ์ที่รักสงบ และเป็นเป้าหมายในการกำจัดที่ง่ายดาย
Q: แม่… ใครเป็นคนฆ่าผู้หญิงคนนี้?
A: ท่านนอยน์ [12 อัครสาวก] ลำดับที่ 6 ผู้เป็นจอมเวทระดับสูงสุดแห่งดินแดนบ้านเกิดของเรา
Q: พ่อ… เกิดอะไรขึ้นกับแวมไพร์ลอร์ด?
A: ตายไปแล้ว ท่านอีดิธ [12 อัครสาวก] ลำดับที่ 7 เป็นผู้สังหาร
Q: ศพของเขาอยู่ที่ไหน?
“…ม- ไม่อยู่ที่นี่แล้ว…ท่านอีดิธนำศพของแวมไพร์ลอร์ดออกประจาน ก่อนจะประกาศการทำลายล้างเผ่าแวมไพร์ แล้วท่านก็นำศพนั่นกลับไปยังอาณาจักรด้วย”
“หาาา…”
“อี๊!?”
ลากคุณพ่อมาประจานงั้นเหรอ? พวกแกกล้าดียังไงถึงได้ดูหมิ่นทั้งฉัน ทั้งแม่ฉัน ทั้งพ่อที่ปกป้องพวกเราจนถึงวินาทีสุดท้ายแบบนี้กัน?!
…เฮ้อ ช้าก่อน ใจเย็น ใจเย็นก่อนนะตัวฉัน
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะซัดเจ้าหมอนี่ตอนนี้ ยังเหลือคำถามสุดท้ายที่ฉันอยากจะถามก่อน
“…มีแวมไพร์อย่างฉันเหลือรอดอยู่กี่คน?”
“…….!?”
“ตอบมาเร็วๆ!”
“…ไม่ ไม่มีเลย…”
“…ฮะ?”
“ม- ไม่มีแวมไพร์เหลืออีกแล้ว… พวกมันตายหมดแล้ว… ท่านอีดิธบอกว่าท่านได้ฆ่าพวกแวมไพร์หมดทุกตัวเรียบร้อย รวมถึงพวกที่หนีไปด้วย… ล- และจากที่ฉันเดา ท่านนอยน์บอกว่าท่านพลาดทำหลุดมือไป 1 ตัว นั่นก็น่าจะหมายถึงแกนั่นแหละ…”
…ไม่มีเลย? พวกพ้องร่วมเผ่าพันธุ์ของฉัน… ไม่มีเหลือเลย?
คุณพ่อ คุณแม่ คานะจัง เฟร็ดคุง หลุยส์คุง ทุกคน… ตายหมด?
“พ- พอได้แล้วน่า! ปล่อยฉันไปตามสัญญาได้แล้ว…กั่กกก!!!”
ดูเหมือนขาของฉันจะพุ่งทะลุท้องของเจ้าหมอนั่นก่อนที่ฉันจะทันรู้ตัวซะอีก
“ท- ทำไม..”
เจ้านั่นเค้นพลังสุดท้ายในชีวิตเพื่อพูดคำนั้นออกมา แต่มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
ฉันวิ่งไปที่หมู่บ้านเพื่อยืนยันคำพูดของชายคนนั้น
ฉันอยากให้มันมีเรื่องผิดพลาดซักอย่าง ฉันหวังว่ามันจะเกิดเรื่องผิดพลาดอะไรก็ได้ขึ้นมา
แต่ความหวังลมๆ แล้งๆ นั่นก็สูญเปล่าไปอย่างสิ้นเชิง
ฉันไม่เห็นร่างของพ่อที่ไหนเลย
เพื่อนของฉันตายหมด เหลือทิ้งไว้แต่คราบน้ำตาที่ไหลจากตาของพวกเขาเท่านั้น
“……คานะ จัง”
ตรงหน้าฉันคือเพื่อนสนิทของฉันที่มักจะมีรอยยิ้มน่ารักอยู่บนหน้าเสมอ และคอยให้กำลังใจฉันอยู่ตลอด
แต่ตอนนี้ ไม่มีร่องรอยของรอยยิ้มนั้นเหลือเลยซักนิด กลับกัน เธอดูสิ้นหวัง ไม่กระดุกกระดิกเลยแม้แต่นิดเดียว
“เฟร็ดคุง… หลุยส์คุง…”
ทั้งคู่เป็นตัวป่วนที่ชอบแกล้งฉันกับคานะจัง…แต่เนื้อแท้แล้ว ฝาแฝดคู่นี้ก็มีจิตใจดีและอ่อนโยน
แต่ทั้งสองก็ตายแล้ว ต่างกอดกันและกันเอาไว้ราวกับพยายามปกป้องกันและกัน
“…ทำไมล่ะ? ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม”
ทำไมล่ะ? แค่เพราะเราที่อาศัยอยู่กันอย่างสงบ เป็น [เผ่ามาร] เพราะแค่นั้นเองงั้นเหรอ?
…ทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงต้องถูกพรากไปจากฉัน
“หืมมม…! ตรงนั้นมีใครอยู่ด้วยน่ะ…เฮ่ นั่นผู้รอดชีวิตงั้นเหรอ?”
ฉันได้ยินเสียงของพวกอัศวิน คนละกลุ่มกับที่ฉันไปเจอ แต่ก็เป็นพวกเดียวกันนั่นแหละ
“อะไรอีกฟะ มันแค่มาดูร่างของเพื่อนที่ตายเท่านั้นเอง… อ๊ะ อ้อ แหม ก็เข้าใจได้นะ แวมไพร์น่ะชอบเลือดนี่เนอะ แกคงจะตื่นเต้นที่ได้เห็นเลือดของเพื่อนสินะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ-”
ฉันแทงทะลุหัวใจของเจ้านั่นไปอย่างไม่ทันรู้ตัวเลย เจ้านั่นก็ทรุดลงตรงนั้นโดยไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาอีก
แต่ว่า…นี่มันความรู้สึกอะไรกันน่ะ? ฉันเพิ่งจะฆ่ามนุษย์ไป แต่กลับไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยซักนิด
ฉันกลับรู้สึก…สบายใจ? รู้สึกเหมือนปิติยินดีกับอะไรบางอย่าง?
เหมือนความรู้สึกที่ได้บี้แมลงทิ้ง ถ้าเทียบกับชาติก่อน…
ในตอนนั้น
*ผึง*
ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือน [อะไรบางอย่าง] ขาดออกในหัว
“…ฮะ ฮะ”
…เสียงหัวเราะของฉันก็เกิดขึ้นมาเอง
ถ้าฉันไม่หัวเราะให้กับเรื่องนี้ จะให้ฉันหัวเราะให้กับอะไรล่ะ?
ไม่อยากจะเชื่อว่าทำไมฉันถึงไม่ทันคิดเลยว่ามันจะง่ายดายขนาดนั้น
“อาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!…อา เข้าใจแล้ว”
“…ชีวิตของฉันต้องพังทลายก็เพราะว่ามันมีมนุษย์อยู่”
“มนุษย์มันก็แค่หนอนพยาธิที่น่ารังเกียจ”
“มนุษย์ไม่ได้จำเป็นสำหรับโลกใบนี้”
“มนุษย์มันก็เหมือนยาพิษสำหรับฉัน เป็น ‘ความชั่วร้าย’ ที่ตามรังควาญความสุขของฉัน’
“‘ความชั่วร้าย’ นั่น…แค่ฉันทำลายมันทิ้งไปก็พอสินะ~♪”
ฉันจะไม่บอกว่าตัวเองทำในสิ่งที่ถูกต้องหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ
แต่รู้มั้ย ไม่ว่าจะชาติก่อน หรือชาตินี้ มนุษย์มันก็สวะเหมือนกัน
พวกคนที่รังแกฉัน หัวเราเยาะฉัน กับพวกชั้นต่ำบนโลกเดิมของฉันที่รับรู้เรื่องราวและไม่เคยช่วยฉันเลย
พวกชั่วในชาตินี้ที่เอาทุกอย่างไป แม้แต่ความสุขเล็กๆ ของฉัน เชื่อว่าพวกมันทำในสิ่งที่ถูกต้อง และไล่ต้อนให้ฉันตกลงไปในห้วงลึกของความสิ้นหวัง
ฮะฮะฮะ น่าตลกดีนะ มนุษย์ในชาติก่อนกับชาตินี้ไม่เห็นจะมีอะไรต่างกันเลย
แต่ ‘ฉัน’ ในชาติก่อนกับชาตินี้ไม่เหมือนกัน
ไม่เหมือนกับชาติก่อน ในชาตินี้ ฉันมีพลังพอจะล้มผู้กล้าของโลกนี้ได้ด้วยซ้ำ
ถ้างั้น ฉันก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้
แข็งแกร่งขึ้น แข็งแกร่งขึ้นอีก แข็งแกร่งขึ้นกว่าตอนนี้ แล้ววันนึง ฉันจะทำลายล้างพวกมนุษย์ให้สิ้นซาก
ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด แก้แค้นให้พ่อของฉัน แม่ของฉัน และทุกคนในหมู่บ้านของฉัน
ฉันจะกวาดล้างพวกมันให้หมดไม่ให้เหลือเลยซักคนเดียว
*เงื่อนไขครบถ้วนสมบูรณ์ คลาส (อาชีพ) พิเศษ [ผู้ชำระแค้น] ถูกปลดแล้ว*
ในชาติที่แล้ว ฉันแทบไม่ได้สัมผัสกับคำว่า “ความสงบ” เลย
ฉันถูกรังแกอย่างหนัก พ่อแม่ไม่เคยใส่ใจฉัน แถมสุดท้าย ฉันยังต้องมาตายจากความเห็นแก่ตัวของเทพอีก
เพราะยังงั้น ในชาตินี้ ฉันเลยต้องการชีวิตอันสงบ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อยู่อย่างเงียบๆ และสนุกสนาน นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด
แต่โลกนี้…ไม่สิ เหมือนว่าโลกนี้จะไม่ยอมมอบสิ่งที่ฉันต้องการให้ แม้แต่ความต้องการสูงสุดของฉัน
งั้นก็ได้ ความสงบอะไรนั่น ฉันไม่ต้องการมันแล้ว
เจ้าพวกนั้นที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน เอาทั้งชีวิตของฉันไป เหลือไว้แค่ชีวิตของฉัน
―――ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด
ฉันจะฆ่าพวกแกไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว
เจ้าพวกมนุษย์
TN: VIllians aren’t born, they’re made.
วายร้ายน่ะไม่ได้เกิดมาแล้วเป็นเลย แต่ถูกสร้างขึ้นต่างหาก
