ตอนที่ 615 ผู้ชายที่ดูเหมือนซื่อสัตย์ก็เชื่อไม่ได้
จางซานเฟิง “???”
เมี่ยเจวี๋ยซือไท่ “???”
เหอไท่ชง “???”
……
เมื่อได้ยินเยี่ยเว่ยหมิงเผยไพ่อย่างไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้ ทุกคนก็เผยสีหน้างุนงงไปตามๆ กัน
จะว่าไปแล้ว ที่เจ้าถามกลับก่อนหน้านี้ คำตอบที่ได้มาตรฐานควรจะเป็น ‘ไม่แน่นอน’ ไม่ใช่หรอกหรือ
จู่ๆ เจ้าก็ทำตรงกันข้ามเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไรกันแน่
เจ้าคิดว่าตนเองกำลังแสดงละครตลกแบบฉายเดี่ยวอยู่หรือ!
ไม่สนใจสีหน้างุนงงตกตะลึงของพวกเขา เยี่ยเว่ยหมิงพูดต่อไปว่า “ก่อนหน้านี้จอมยุทธ์ห้าจางกับอินซู่ซู่ถูกเซี่ยซุนจับตัวไปจากเกาะเขาหวังผาน พวกเขาอยู่บนเรือในทะเลสี่สิบเก้าวัน จากนั้นเซี่ยซุนก็อาละวาดขึ้นมา เริ่มสังหารผู้บริสุทธิ์ ผู้ที่อยู่บนเรือรวมทั้งคนขับเรือไม่มีใครรอด…
…จอมยุทธ์ห้าจางกับฮูหยินต้องการต่อต้านเขาเพื่อปกป้องชีวิตตนเอง ศึกนั้นจึงทำให้เรือลำใหญ่แตกกระจายกลายเป็นเศษไม้ สุดท้ายทั้งสามก็เกาะเศษไม้ลอยมาถึงเกาะร้าง เกาะร้างแห่งนั้นถูกตั้งชื่อโดยพวกเขาว่าเกาะน้ำแข็งอัคคี…
…ตอนอยู่บนเกาะน้ำแข็งอัคคี จอมยุทธ์ห้าจางกับฮูหยินสาบานเป็นพี่น้องกับเซี่ยซุน ทั้งยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสิบปี กระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ จอมยุทธ์ห้าจางกับฮูหยินถึงได้นั่งแพไม้ที่ทั้งคู่ประดิษฐ์ด้วยตัวเอง ล่องแพจากเกาะร้างมาตามกระแสน้ำทะเล ใช้เวลาทั้งหมดแปดสิบเอ็ดวัน จนสุดท้ายก็กลับมาถึงภาคกลางอีกครั้ง…
…ระหว่างนั้นก็เกิดอุปสรรคขึ้นอีก แม้แต่บุตรชายของจอมยุทธ์ห้าจางก็ถูกคนชั่วจับตัวไปแล้ว…ส่วนเรื่องราวต่อจากนั้น ทุกคนก็รู้หมดแล้ว”
หลังจากเล่าเรื่องราวให้กลุ่มคนตรงนั้นฟังคร่าวๆ สุดท้ายเยี่ยเว่ยหมิงก็กล่าวสรุป “ตามที่ข้าบรรยายมา ตำแหน่งของเกาะน้ำแข็งอัคคีก็คือต้องเดินทางออกจากทะเลตะวันออก ล่องเรือตามกระแสน้ำในมหาสมุทรเป็นเวลาแปดสิบเอ็ดวัน ก็ย่อมถึงจุดที่เซี่ยซุนซ่อนตัวอยู่!”
เมื่อได้ยินเยี่ยเว่ยหมิงกล่าวเช่นีน้ ทุกคนก็งงงวยอีกครั้ง
ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ
มีเพียงจางอู๋จี้ผู้ไร้เดียงสาที่คิดว่าคำพูดของเยี่ยเว่ยหมิงคือความจริง
แต่ครั้งนี้เขาเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังแล้ว จึงไม่ได้ส่งเสียงดังอีก กระซิบถามอินซู่ซู่เสียงเบาว่า “ท่านแม่ โชคดีที่ท่านไม่ได้บอกที่อยู่ที่แท้จริงให้ท่านอาเยี่ยรู้ ไม่อย่างนั้นเขาต้องทรยศท่านพ่อบุญธรรมจริงๆ แน่”
“ไม่หรอก อู๋จี้” อินซู่ซู่อธิบายจางอู๋จี้เสียงเบา “ที่จริงท่านอาเยี่ยรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าแม่หลอกเขา เขาเองก็ต้องการช่วยพวกเราแก้ไขปัญหานี้ ถึงได้อาสารับปัญหานั้นไว้เองอย่างกล้าหาญ อู๋จี้ เจ้าดูคนโง่พวกนั้นสิ พวกเขาคิดว่าท่านอาเยี่ยของเจ้าพูดจริงแล้ว!”
อาจเพราะคิดว่านี่คือโอกาสดีในการอบรมบุตรชาย อินซู่ซู่กำชับจางอู๋จี้อีกครั้ง “อู๋จี้ หลังจากเจ้าเติบโตแล้วต้องจำไว้นะ ไม่ใช่แค่ผู้หญิงสวยที่เชื่อไม่ได้ แม้แต่ผู้ชายที่ดูเหมือนซื่อสัตย์ ก็ใช่ว่าจะเชื่อถือได้ง่ายๆ เช่นกัน!”
“เจ้าจำได้หรือยัง”
จางอู๋จี้พยักหน้าอย่างตั้งใจ “เข้าใจแล้วท่านแม่ ลูกจะจำไว้!”
ตอนนี้เอง วิธีการค้นหาอันไร้สาระของเยี่ยเว่ยหมิงก็ทำให้กลุ่มชาวยุทธ์เกิดคำถามแล้ว
คนแรกที่เอ่ยถามคือหลวงจีนคงเหวินจากเส้าหลิน “วิธีการตามหาคนที่จอมยุทธ์น้อยเยี่ยกล่าวมา เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย โยมจะให้พวกเราใช้วิธีการนี้เพื่อตามหาเซี่ยซุน ไม่รู้สึกว่าเหมือนของเด็กเล่นไปหน่อยหรือ”
เมื่อได้ยินคำถามของอีกฝ่าย เยี่ยเว่ยหมิงก็รู้สึกบันเทิงทันที “พูดอยู่ตั้งนาน ที่แท้พวกเจ้าก็รู้นี่ว่ามันเหมือนของเด็กเล่น!”
“จอมยุทธ์น้อยเยี่ย เจ้ากล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” เมี่ยเจวี๋ยเดือดมาก
“ก็หมายความตามนั้น!” เยี่ยเว่ยหมิงพอเห็นท่าว่าเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่องก็แสดงจุดยืนความเป็นศัตรูเสียเลย “เรื่องราวระหว่างที่จอมยุทธ์ห้าจางกับฮูหยินและเซี่ยซุนไปติดเกาะน้ำแข็งอัคคี รวมทั้งเรื่องราวระหว่างที่กลับมา ข้าบอกพวกเจ้าไปหมดแล้ว พวกเขาไปติดเกาะน้ำแข็งอัคคีเพราะอุบัติเหตุครั้งเดียว ตอนที่กลับมา ภาพตอนที่พวกเขาสวมชุดหนังสัตว์ล่องแพมา ก็มีคนไม่น้อยได้เห็นเองกับตาแล้ว…”
หลังจากชะงักไปครู่เดียว เยี่ยเว่ยหมิงก็แสยะยิ้มพร้อมถามว่า “พวกเจ้าคิดจริงหรือว่าตราบใดที่ออกจากเกาะน้ำแข็งอัคคีมาแล้ว ก็จะรู้แน่นอนว่าจะตามหาเกาะร้างแห่งนั้นได้อย่างไรท่ามกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาล…
…’บันทึกธารดอกท้อ’ ของเถาหยวนหมิง พวกเจ้าเคยอ่านหรือเปล่า”
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบ เยี่ยเว่ยหมิงก็พูดต่อ “ดูจากท่าทางพวกเจ้าแล้ว ต้องมีคนเคยได้ยินมาก่อนแน่นอน เช่นนั้นข้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ แล้วกัน มีชาวประมงคนหนึ่งค้นพบดินแดนในอุดมคติ หลังจากออกมาแล้วก็หาที่นั่นไม่เจออีก ตอนหลังทางการกับบุคคลสำคัญมาร่วมค้นหา แต่ก็ยังหาไม่พบอยู่ดี…
…ขนาดอยู่ที่ดินแดนอันสมบูรณ์บนแผ่นดินใหญ่ มีของให้ดูอ้างอิงชัดเจน แต่ก็ยังเกิดสถานการณ์อย่างนั้นได้เลย แล้วเจ้าเอาอะไรมาคิดว่าจอมยุทธ์ห้าจางกับภรรยาจะเก่งขนาดนั้น ทำไมคิดว่าพวกเขาแค่อาศัยความทรงจำตอนล่องแพ ก็จะหาเกาะแห่งนั้นเจอท่ามกลางมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ได้…
…หากพวกเจ้าเข้าใจเรื่องการเดินเรือ ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าคงไม่มีความคิดเด็กน้อยแบบนี้อยู่หรอก…
…พวกเจ้าลองไปถามคนที่เข้าใจเรื่องพวกนี้ดูก็ได้ ว่าหากไม่มีแผนที่ทะเล ไม่มีเข็มทิศ ถึงขั้นว่าแม้แต่ทิศทางการเดินเรือก็ยังแยกแยะได้ไม่แม่นยำ อาศัยแต่ความทรงจำของพวกเขาอย่างเดียว จะมีโอกาสมากแค่ไหนที่จะตามหาเกาะน้ำแข็งอัคคีพบ”
สายตาถากถางของเยี่ยเว่ยหมิงกวาดมองบนใบหน้าชาวห้าสำนักใหญ่ สุดท้ายก็กล่าวสรุปให้ว่า “การไม่มีความรู้นี่ช่างน่ากลัวจริงๆ!”
พอกล่าวถึงตรงนี้ จู่ๆ เยี่ยเว่ยหมิงก็กางแขนสองข้างราวกับกำลังโอบกอดท้องฟ้า จากนั้นก็ใช้น้ำเสียงที่ปลุกปั่นที่สุดกล่าวว่า “อยากได้ดาบฆ่ามังกรหรือเปล่า อยากบัญชาการใต้หล้าหรือเปล่า เช่นนั้นก็ไปหาสิ! เซี่ยซุนกับดาบฆ่ามังกรของเขาอยู่ที่นั่นแล้ว!…
…ยุทธภพภาคกลางเปิดยุคสมัยชาวยุทธ์แห่งท้องทะเลเพื่อพวกเจ้าแล้ว!”
เมื่อได้ยินเยี่ยเว่ยหมิงใช้น้ำเสียงปลุกปั่นหลอกลวงคนอื่น ทุกคนไม่ว่าจะเป็นฝ่ายตนเองหรือฝ่ายศัตรูก็ล้วนเกิดความรู้สึกเดียวกัน
เจ้ากำลังปั่นหัวข้าเล่น!
แต่ทุกคนก็มองออกเช่นกันว่าเยี่ยเว่ยหมิงเพียงจะบอกทุกคนว่า เลิกคิดเพ้อฝันได้แล้ว ถ้าอยากตามหาเซี่ยซุนให้พบก็ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น
การเดินเรือไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกเจ้าคิด!
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจางชุ่ยซานกับฮูหยินหาไม่เจอ ต่อให้พวกเขาเจอแล้วอย่างไรต่อ
หากบีบให้พวกเขาลนลานขึ้นมาจริงๆ ขอเพียงพูดเหลวไหลครั้งเดียว โอกาสที่พวกเจ้าจะเจอดาบฆ่ามังกรจากหนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็เหลือศูนย์จุดศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์แล้ว!
ส่วนจางอู๋จี้?
หลังจากได้ยินเยี่ยเว่ยหมิงอธิบายถึงระดับความยากของการเดินเรือแล้ว พวงเขาก็ไม่กล้ามีความคิดเพ้อฝันใดๆ กับความทรงจำของเด็กน้อยอีก
ดังนั้น ไม่ว่าจะคำพูดของเยี่ยเว่ยหมิงจะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก ก็ไม่มีใครคิดจะออกทะเลไปตามหาดาบฆ่ามังกรตามวิธีการที่เขาบอกแล้ว
แต่ละคนขึ้นเขามาด้วยท่าทางดุดัน ตอนนี้กลับทำได้เพียงกล่าวอำลาอย่างหน้าม่อยคอตก
อย่างน้อยๆ ก่อนที่จะเจอผู้ที่เข้าใจเรื่องการเดินเรือและถามให้กระจ่าง ก็ไม่มีใครคิดจะมีเรื่องกับบุคคลที่น่ากลัวอย่างจางซานเฟิงเพียงเพราะความหวังอันเลือนรางแน่นอน ยิ่งไม่มีใครกล้ายั่วโมโหราชสำนักด้วย
แต่ก็ไม่นับว่าพวกเขาโศกเศร้าเกินไปนัก
อย่างไรเสีย หากอิงตามวิธีการที่เยี่ยเว่ยหมิงบอก แม้พวกขาจะตามหาเกาะน้ำแข็งอัคคีนั่นไม่เจอ แต่สำนักอู่ตังกับราชสำนักก็ตามหาไม่เจอเช่นกัน
พอคิดได้ดังนี้ ในใจของทุกคนก็เกิดความสมดุลทันที
ตอนนี้ วิกฤติที่ดาบฆ่ามังกรนำมาให้สำนักอู่ตังถูกแก้ไขโดยสมบูรณ์แล้ว!
จางซานเฟิงถอนหายใจโล่งอก หลังจากส่งแขกทั้งหมดกลับแล้ว ก็ประสานมือคารวะเยี่ยเว่ยหมิง “วันนี้ต้องขอบคุณจอมยุทธ์น้อยเยี่ยจริงๆ…
…วันนี้หากไม่ใช่เพราะท่าน แม้ข้าจะ ‘โน้มน้าว’ ชาวยุทธ์เหล่านี้ให้ถอยไปได้ แต่กลับไม่มีทางหยุดยั้งปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นในภายหลังได้ ทำได้เพียงคอยดูไปทีละก้าว…
…นึกไม่ถึงว่าพอจอมยุทธ์น้อยเยี่ยลงมือก็แก้ไขปัญหาใหญ่ที่รับมือยากได้ในคราเดียว!…
…นี่คือสมบัติที่ข้าได้มาตอนอายุยังน้อย เก็บไว้ที่เขาอู่ตังก็ไม่มีประโยชน์ แต่กลับช่วยจอมยุทธ์น้อยเยี่ยได้บ้างไม่มากก็น้อย ข้ามอบของสิ่งนี้แทนคำขอบคุณ หวังว่าจอมยุทธ์น้อยเยี่ยจะไม่รังเกียจ”
[ติ๊ง! คุณทำภารกิจเนื้อเรื่อง ‘เรื่องเศร้าสลดในงานเลี้ยงวันเกิดอายุร้อยปี’ สำเร็จ เนื่องจากคุณทำภารกิจสำเร็จได้อย่างสมบูรณ์แบบมาก จางซานเฟิงจึงตัดสินใจมอบของล้ำค่าชิ้นหนึ่งให้คุณเป็นรางวัลเพิ่มเติม ส่วนรางวัลภารกิจเดิม กรุณากลับไปสำนักมือปราบเทพเพื่อรับรางวัลกับหวงโส่วจุน]
ไอ๊หยา!
ยังมีรางวัลพิเศษด้วยหรือ
