ห้าวันก่อนหน้านี้จู่ๆชูฮันและทีมก็เดินทางเข้ามาในป่าทึบที่มีต้นไม้และวัชพืนชสูงใหญ่ขึ้นเต็มไปหมดบดบังวิสัยทัศน์ แถมพวกมันยังดูเหมือนกันหมดจึงยากจะแยกแยะและอาจหลงทางได้
ดังนั้นตามจุดต่างๆบนลำต้นของต้นไม้จะมีรอยขีดหรือกิ่งไม้หักในสถานที่ที่ชูฮันและทีมเคยเดินผ่าน
นอกจากตามจัดการลูกผสมตลอดสองสามวันที่ผ่านมาพวกเขายังทำการสำรวจภูมิประเทศโดยรอบและค้นหาร่องรอยของกองทัพลูกผสมที่เหลืออีกเจ็ดร้อยตัว
ในขณะเดียวกันร่องรอยพวกนี้ก็เป็นสัญลักษณ์ลับที่ทิ้งไว้เพื่อให้เกาช้าวฮุ่ยและกองทัพเขี้ยวหมาป่าได้ตามมาถูก ชูฮันหวังว่าพวกเขาจะสามารถเจอกันได้เร็วที่สุด และถึงแม้มันอาจจะไม่สำเร็จแต่ตราบใดที่เกาช้าวฮุ่ยสามารถหาพวกเขาได้เจอ อัตราการชนะของพวกเขาก็สามารถเพิ่มขึ้นมาได้กว่าเดิม
แม้ว่าวิธีการนี้อาจจะทำสร้างปัญหาให้กับตัวผู้ใช้ด้วยแต่มันกลับสร้างผลลัพธ์ที่ร้ายแรงให้กับฝ่านชูฮันมากกว่า
มีแต่ไฟที่ลุกโชน
มีร่องรอย…เผาทิ้ง!
สับสน…เผาทิ้ง!
ลูกผสมไม่สามารถตามหาชูฮันและทีมได้เจอดังนั้นพวกมันจึงเลือกที่จะใช้วิธีการจุดไฟไล่เผาตามจุดต่างๆไปเร่อยๆจนกว่าจะเจอ
หลังจากได้เห็นพื้นที่จุดแรกที่ถูกไฟเผาชูฮันก็รู้ว่าเขาได้เจอกับูคู่แข่งของเขาแล้ว อีกฝ่ายเป็นพวกที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากเป้าหมายของตัวเอง
พวกมันลูกผสมทั้งหมดเจ็ดร้อยตัวและไม่ความกลัวต่อทหารสามร้อยคนของชูฮันเลยพวกมันจงใจใช้กำลังบีบชูฮันให้ออกมาด้วยวิธีนี้!
ขณะเดียวกันอู๋หลิงฉิงก็ตัดสินไปแล้วว่าชูฮันคงขี้ขลาดและไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับพวกเธอ ณ ตอนนี้!
นี้เป็นครั้งแรกที่ชูฮันได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ใช้กลยุทธ์ตลบหลังเขาได้แบบนี้แถมมันยังเป็นครั้งแรกที่เขาถูกบีบให้จนมุมและก็ไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรงๆ
มนุษย์สายพันธุ์ใหม่สามร้อยคนเผชิญหน้ากับลูกผสมระดับสูงเจ็ดร้อยตัวแบบตรงๆใครๆก็เดาผลลัพธ์ได้ออกทั้งนั้น ทหารของชูฮันคงถูกฆ่าตายเรียบจนหมด
ซึ่งทั้งอู๋หลิงฉิงและชูฮันต่างก็รู้ความจริงข้อนี้ดีชูฮันจึงพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าอยู่ในขณะนี้
กำลังคนที่น้อยกว่าคือข้อเสียได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดของชูฮัน
หลังจากรอกองทัพที่จะต้องตามมาสนับสนุนเป็นเวลาหลายวันแล้วมันก็เป็นครั้งแรกที่ชูฮันร้อนใจมากขนาดนี้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้มันเลวร้ายอย่างมาก
เหอเฟิง…ชูฮันกลัวว่าทหารทั้งหลายจะติดพันอยู่กับพวกซอมบี้!
เกาช้าวฮุ่ยที่อยู่ระหว่างทางอาจจะหลงอยู่ในป่าเพราะตามหาพวกเขาไม่เจอเพราะไม่สามารถอ่านสัญลักษณ์ลับของเขี้ยวหมาป่าได้ออก เมื่อไหร่ก็ตามที่เขี้ยวหมาป่าต้องการจะหลบซ่อนจะไม่มีใครหาตัวเจอได้เด็ดขาด
ปัญหาที่มีทั้งภายในและภายนอกตีกันไปหมดทำให้ชูฮันตึงเครียดอย่างมาก เพราะเขามัวแต่หลีกเลี่ยงศัตรูจนทำให้พวกเรากันเองสับสนไปหมด
ไม่มีทางที่เราจะย้อนกลับไปเส้นทางเดิมได้เลยครับ หลูปิงเซ่อเดินเข้ามาชูฮันพร้อมกับต้าฉิงด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความกังวล มันเป็นป่าทึบบนเขา มีแต่ทางตัน
แม่งเอ๊ย! ชูฮันสบถออกอย่างหงุดหงิด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก
เพียงแต่สองวันอู๋หลิงฉิงได้เผาป่าส่วนใหญ่ไปเกือบหมดแล้ว ผลักให้พวกเขาไปไกลเรื่อยๆจนไม่มีที่จะไปแล้วและก็ห่างไกลออกจากความช่วยเหลือจากเหอเฟิงไปเรื่อยๆ และปัญหาใหญ่หลวงที่เกิดขึ้นมาพร้อมๆกันก็คือ…
มันไม่มีทางให้ไปต่อแล้ว!
ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปพวกเขาจะถูกลูกผสมตามมาได้ทัน ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลาเพียงอย่างเดียว!
มีแค่ทางเดียวที่เราจะทำได้ล่อให้อู๋หลิงฉิงให้มาเจอกับเรา ชูฮันตัดสินใจว่าเขาจะรอไปนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว ชูฮันกวาดสายมองทหารทั้งสามร้อยคนของเขา ไม่มีความกลัวแสดงบนสีหน้าของใครเลย มีเพียงแค่ความเหนื่อยล้าเท่านั้น
จะให้ทำจะวิธีไหนก็ได้แค่ไม่ต้องตาย! ซูเฟิงเอ่ยขึ้น เพราะว่าจะกรณีไหน เสบียงอาหารของเราก็เหลือเพียงแค่นิดเดียวแล้ว ถ้าไม่ตายเพราะถูกลูกผสมฆ่าก็คงตายเพราะอดยาก
หลังจากเดินเข้ามาในป่าลึกทั้งสามร้อยคนก็มีเสบียงอาหารจำกัดอยู่แล้ว อาหารถูกแบ่งเป็นวันละสองมื้อ แถมมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะสูงๆหลายคนก็ไม่ได้กินอาหารมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว
ชูฮันหลับตาลงอย่างใช้ความคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นมาและออกคำสั่งทันที หลูปิงเซ่อ ต้าฉิงและหวังไค ไปล่ออู๋หลิงฉิงมา คนที่เหลือมาจัดเตรียมสนามรบกับฉัน
ครั้งนี้ ชูฮันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจเผชิญหน้ากับลูกผสมตรงๆไปเลย…แล้วมาดูกันว่าใครจะตายก่อน!
หวังไค? หลูปิงเซ่อซึ่งไม่เข้าใจว่าชูฮันพูดถึงใครเอ่ยถาม
พั้วะ!
ชูฮันดึงหวังไคออกมาจากกระเป๋าและโยนไปบนหลังต้าฉิงทันที หวังไค ต้องให้ฉันเตือนความจำให้มั้ย?
หวังไคที่เงียบสนิทไม่ส่งเสียงจำใจพยักหน้าให้ชูฮัน
หลูปิงเซ่อมีท่าทีอึ้งๆจนในที่สุดชูฮันก็ตัดสินใจอธิบายให้ฟัง นายแค่ปล่อยให้ต้าฉิงไปกับหวังไค ส่วนต้องทำอะไรบ้าง หวังไคนายน่าจะรู้แล้ว ระวังความปลอดภัยของตัวเองด้วย
หลังจากพูดจบชูฮันก็เดินจากไปทันทีเพราะเขาจำเป็นต้องรีบแข่งกับเวลา ชูฮันและทีมก็เริ่มทำการเตรียมสนามรบ
———————-
นี่คือพื้นที่ดำสนิทซึ่งถูกไฟเผาไหม้จนหมดอู๋หลิงฉิงมองไปยังความมืดตรงหน้าด้วยนัยน์ตาสีเลือดซึ่งเต้มไปด้วยความเย็นชา
เฮ้หัวหน้า ลูกผสมที่อยู่ในช่วงแรกของระยะ 7 ก้าวขึ้นมาพูดกับอู๋หลิงฉิง พวกเราเผาป่าแห่งนี้จนมอดไหม้หมดแล้ว เราเคยเห็นกันมาแล้วในอดีต ไม่เกินอีกสองวันชูฮันและทหารของมันจะไม่มีที่ให้ซ่อนตัวได้อีก
ลูกผสมที่เหลือแสดงความชื่นชมแก่หัวหน้าของตัวเองตอนแรกพวกมันกลัวกับภาพนองเลือดของเพื่อนลูกผสมด้วยกันที่ฐานลับจนใจเสียและลืมนึกถึงข้อได้เปรียบของตัวเองไปเลย
นอกจากจะไม่เห็นวี่แววร่างของชูฮันท่ามกลางกองศพแล้วการกระทำของชูฮันยังเป็นการดูถูกลูกผสมด้วย
มู๋เย๋อุตส่าห์ฝึกฝนพวกมันมา…เสียเปล่าจริงๆ!
แต่ทุกอย่างถูกหักล้างด้วยการตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นของอู๋หลิงฉิงทุกอย่างมันดูแน่วแน่และน่าเชื่อจนดูเหมือนชูฮันไม่ได้อยู่ในสายตาของอู๋หลิงฉิงด้วยซ้ำ
เผาทั้งภูเขาทั้งลูกให้ลุกเป็นไฟ!
อู๋หลิงฉิงยิ้มนัยน์ตาสีเลือดเพ่งมองไกลออกไป เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขี้ยวหมาป่าโผล่หัวออกมา เมื่อนั้นคือเวลาตายของพวกมัน และสำหรับชูฮัน…
พอพูดถึงชื่อชูฮันสีหน้าของอู๋หลิงฉิงก็เปลี่ยนไป มวลอากาศเริ่มอัดแน่น ท่านมู๋เย๋บอกว่าให้จับเป็น
วางใจได้ครับพวกเราต้องได้ตัวมันอย่างแน่นอน ลูกผสมระยะ 7 ตอบรับอย่างมั่นใจ
แต่แล้วจู่ๆสีหน้าของอู๋หลิงฉิงก็เปลี่ยนเป็นดำมืดเธอสัมผัสได้ถึงบางอย่างจากทางด้านหลัง มีความกังวลฉายอยู่ในนัยน์ตา
มีอะไรครับ? ลูกผสมระยะ 7 ที่เห็นท่าทางผิดปกติของอู๋หลิงฉิง มันก็หันไปมองตาม
ไม่มีอะไร อู๋หลิงฉิงส่ายหัว หลังจากผ่านไปสักพักก็ดูเหมือนว่าเธอได้ตัดสินใจครั้งสำคัญ คอยต้อนชูฮันไปเรื่อยๆ ฉันจะไปก่อน
ทันทีที่พูดจบร่างของอู๋หลิงฉิงก็หายวับไปทันทีทิ้งให้ลูกผสมทั้งหลายได้แต่ยืนมึนงง
มีอะไรกันแน่? ลูกผสมทั้งหลายได้แต่อึ้ง นี้เป็นครั้งแรกที่พวกมันได้เห็นอู๋หลิงฉิงมีท่าทีแบบนี้
ท่านหัวหน้าอาจจะได้ยินอะไรบางอย่างเลยอยากจะไปดูให้แน่ใจ ลูกผสมบางตัวเดาขึ้นมา
แล้วทำไมฉันไม่ได้ยิน? ลูกผสมตัวใหญ่ซึ่งเป็นระยะ 6 เต็มไปด้วยความสงสัย
ฉันที่เป็นระยะ7 ยังไม่ได้ยิน แล้วแกจะไปได้ยินได้ยังไง? ลูกผสมระยะ 7 พูด
