เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 1053 หนูเป็นเจ้าของสูตรอาหารนะ

เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]

บทที่ 1053 หนูเป็นเจ้าของสูตรอาหารนะ

บทที่ 1053 หนูเป็นเจ้าของสูตรอาหารนะ

สองหนุ่มสาวประทับใจในคำพูดเสี่ยวเถียนมาก

แต่ยังมีความกังวลใจอยู่ว่า หากทุกคนทำธุรกิจร่วมกันจะเป็นการรบกวนกันไหม

แล้วถ้าไปแย่งลูกค้ามาคงไม่ดีเท่าไรนะ

ด้วยความซื่อสัตย์จึงถามออกไปตรง ๆ

เสี่ยวเถียนยกยิ้ม “ฉันเข้าใจที่คุณกังวลค่ะเลยคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ฉันตั้งใจว่าจะเลือกอาหารหลากหลายประเภทมา และถ้าพวกคุณทำบะหมี่ตุ๋นเนื้อแกะ ฉันจะไม่เอาคนขายบะหมี่ตุ๋นเนื้อแกะอีกเจ้ามาเช่า”

ถ้าขายต่างกันจะไม่เกิดความขัดแย้งขึ้น

อันที่จริงเรื่องนี้มีความเป็นไปได้นั่นแหละ แค่หลีกเลี่ยงให้มากที่สุดก็พอ

“แล้วถ้ามีคนตั้งใจมากินบะหมี่ของเรา แต่พอเข้าร้านมาเห็นอย่างอื่นน่ากินกว่าล่ะ”

หญิงสาวยังคงกังวล

“กลับกันถ้ามีคนไม่ได้อยากกินบะหมี่แต่แรก พอเข้าร้านมาเห็นของคุณน่ากินก็อาจจะมาซื้อแทนก็ได้นะคะ”

เสี่ยวเถียนตอบคำถาม

หญิงสาวได้ฟังก็คิดได้

ทำไมถึงคิดว่าคนอื่นจะมาแย่งลูกค้าไปนะ ทั้ง ๆ ที่เราก็แย่งลูกค้าเขาเหมือนกัน

ที่กล้าทำธุรกิจเพราะมั่นใจในฝีมือตัวเองไม่ใช่หรือ

ในที่สุดทั้งสองคนก็เช่าแผงขายของ

เสี่ยวเถียนให้พวกเขาเลือก

เป็นตำแหน่งใกล้ทางเข้า

ทำเลดีอย่างไม่ต้องสงสัย

พอคนเข้าร้านมาจะต้องผ่านร้านแรกอยู่แล้ว ถือว่าได้เปรียบ

เสี่ยวเถียนเขียนสัญญา ระบุไว้ว่าเริ่มจ่ายค่าเช่าเดือนเก้า สำหรับเดือนแรกลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ จ่ายสามสิบหยวน

หากต้องการต่อสัญญาเดือนที่สองต้องจ่ายค่าเช่ารวมสามเดือนและค่าประกันหนึ่งเดือน

เมื่อเห็นว่าสัญญาไม่มีปัญหาตรงไหนจึงลงมือเซ็นทันที

สิ่งจำเป็นในการทำธุรกิจคือหม้อและกระทะ

ต่อให้อนาคตไม่ได้ขายที่นี่ แต่เราสามารถเอาอุปกรณ์ไปใช้ได้ ไม่ลำบากด้วย

หลังจากจ่ายค่าเช่าเสร็จ สองชายหญิงก็เก็บใบสัญญาไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง

ส่วนค่าทำความสะอาด เสี่ยวเถียนเรียกเก็บวันที่ยี่สิบของทุกเดือน

เรื่องนี้พวกเขายอมรับเช่นกัน

ก่อนจะจากไปอย่างมีความสุข เตรียมหาที่พักราคาถูก ๆ ไม่ไกลจากร้าน

คล้อยหลัง จูหลานฮวาจึงเอ่ยอย่างกังวล

“เสี่ยวเถียน เราไม่เลือกร้านแรกกับเขาด้วยหรือ?”

เด็กสาวคิดอยู่เหมือนกัน แต่รู้สึกว่าไม่จำเป็น

“ธุรกิจแถวมหาวิทยาลัยจะขึ้นอยู่กับลูกค้าประจำค่ะ ถ้าอาหารอร่อยลูกค้าเยอะอยู่แล้ว”

อีกอย่างมันไม่ใช่สถานีรอรถที่มีแขกไปใครมาเยอะ ๆ

ต่อให้ตั้งร้านหัวมุมถนนก็ไม่ได้สำคัญเท่าไร

“แล้วเราควรเลือกอันไหนล่ะ?”

“หนูเลือกร้านลึกสุดค่ะ!”

ถึงจะเสียเปรียบ แต่มันเป็นธุรกิจของใครของมัน เสี่ยวเถียนเชื่อว่าผลกระทบไม่ได้ใหญ่มากนัก

ส่วนตำแหน่งที่จูหลานฮวาเลือกจะดูหลานสาวเป็นหลักก่อน

ที่จริงเธออยากเลือกจุดใกล้ประตู แต่เสี่ยวเถียนเลือกพื้นที่ในสุดจึงจะเลือกพื้นที่ใกล้เคียงกันด้วย ชั่วขณะหนึ่งที่ความคิดในใจตบตีกัน

“ตอนนี้ยังมีตัวเลือกอีกเยอะค่ะ ป้าค่อย ๆ คิดนะ ไม่ต้องรีบ”

เด็กสาวเข้าใจความคิดดี ใครจะไม่อยากได้ทำเลทองล่ะ?

“ป้าอยากตั้งร้านข้าง ๆ น่ะ มีหนูอยู่ด้วยแล้วรู้สึกวางใจ”

เสี่ยวเถียนระเบิดหัวเราะ

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เหมือนที่เขาพูดกันว่า ‘สุราดีย่อมไม่กลัวตรอกลึก’*[1] หมาล่าทั่งอร่อยจะตายถ้าพ่อใหญ่พูดก็คงบอก ‘สามไกลถึงสามลี้ยังกลัวคนไม่รู้อีกหรือ?’ ”

อันที่จริง ตำแหน่งที่จูหลานฮวาเลือกไม่ถือว่าเสียเปรียบหรอก แต่เสี่ยวเถียนทำได้แค่ปลอบประโลมเท่านั้น

“ก็จริงนะ ป้าจะตั้งใจทำให้อร่อยสุด ๆ ไปเลย เอาให้คนกินครั้งเดียวถึงกับลืมไม่ลง!”

จูหลานฮวาจริงจัง

คนที่ใช้สูตรอาหารของเสี่ยวเถียนอย่างฉีเหลียงอิงและครอบครัวหลี่จู้จื่อธุรกิจไปได้สวยมาก แล้วเธอจะไม่ขายดีได้ยังไงกันล่ะ?

ตอนนั้นเองที่นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

“เสี่ยวเถียน แต่สูตรนั้นเป็นของเธอนะ”

เด็กสาวสับสน ก่อนนึกขึ้นได้ว่าป้าแกหมายถึงสูตรอาหาร

“ถือเสียว่าเป็นของหมั้นพี่สามแล้วกันค่ะ ป้าคิดว่ายังไงคะ?”

เพราะเคยคิดแบบนั้นเอาไว้จึงเอ่ยตรง ๆ

“ไม่ได้หรอก ๆ” จูหลานฮวารีบปฏิเสธ

“ป้าได้ยินว่าแม่รองกับอาสะใภ้สี่ให้กำไรหนูตั้งยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่หรือ ป้าเลยอยากถามให้เหมือนกันนะ หนูคิดว่าไง?”

ผู้เป็นป้ากังวลเล็กน้อย

ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราจะดี แต่ไม่ได้เป็นญาติแท้ ๆ นี่

ถึงจะให้กำไรหลานยี่สิบเปอร์เซ็นต์ แต่เราก็ยังได้ผลประโยชน์อยู่นะ

เสี่ยวเถียนไม่นึกว่าป้าจะคิดเช่นนี้

จากคำพูดของท่านไม่น่าเพิ่งจะคิดแน่ ๆ

ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ทำไมมีแต่คนอยากให้เงินเธอเนี่ย?

สูตรอาหารพวกนี้เธอไม่สนใจด้วยซ้ำ

“แต่หนูอยากใช้สูตรอาหารนี้เป็นของหมั้นสำหรับพี่สามกับพี่เสี่ยวเฉ่าจริง ๆ นะคะ”

“ไอ้เรื่องสินสอดทองหมั้นอะไรเนี่ยผู้ใหญ่เขาตกลงกันไว้แล้ว เจ้าเด็กน้อยแบบหนูไม่ต้องมาห่วงหรอก!” จูหลานฮวาเอ่ยเคือง ๆ “อีกอย่างเสี่ยวเฉ่าก็มีแม่แท้ ๆ ของเขาอยู่ด้วย ไม่ต้องเอามาให้ป้าหรอกไปให้อาจารย์เซี่ยหนานนู่น”

เสี่ยวเถียนยิ้มสดใส ถ้าเอาสูตรอาหารให้อาจารย์จะมอบเป็นของขวัญล้ำค่าหรือบอกให้ท่านลาออกจากงานมาเปิดร้านดีล่ะ?

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม หลังจากนี้เราจะได้กลายเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เหมือนป้าฉวยโอกาสจากหนูเลย ควรทำให้เหมือนแม่รองดีกว่า”

จูหลานฮวาภาคภูมิใจมาก!

เหมือนว่าจะคิดดีแล้วสินะ

“ก็ได้ค่ะ ยี่สิบเปอร์เซ็นต์นะคะ” การเจรจาถือเป็นอันยุติ

[1] สุราดีย่อมไม่กลัวตรอกลึก หมายถึง อะไรที่เป็นของดี ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใดย่อมมีคนเสาะแสวงหาจนพบในที่สุด เปรียบเสมือนร้านสุราที่แม้จะอยู่ลึกเข้าไปในตรอก แต่ถ้าเป็นสุราดีจริงยังไงลูกค้าก็ตามเข้าไปดื่มอยู่ดี

เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]

เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包]

Status: Ongoing
ซูเสี่ยวเถียนผู้มีชีวิตล้มลุกคลุกคลานได้ย้อนเวลามายังยุค 70 แล้วเกิดใหม่ในร่างเดิมครั้งเมื่ออายุ 7 ขวบ ผู้ซึ่งถูกล้อมรอบไปด้วยพี่ชายสุดคลั่งรักเก้าคน โดยการทะลุมิติในครั้งนี้มีระบบวิเศษติดตัวมาด้วย คือ ‘ระบบอ่านหนังสือ’ ซึ่งมาพร้อมกับห้องสมุดส่วนตัว เธอสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าไม่มีปัญหาใดที่หนังสือไม่อาจแก้ไขได้ แต่หากแก้ไขไม่ได้ล่ะ? ก็อ่านหนังสือเพิ่มอีกสักสองเล่มแล้วกัน! หากว่ายังไม่พอก็อ่านเพิ่มอีกสักหลายเล่มหน่อย เธอไม่เพียงแต่อ่านมันคนเดียวเท่านั้น แต่ยังโน้มน้าวพี่ชายสุดแสบทั้งเก้าให้อ่านหนังสือกับเธออีกด้วย ทั้งยังชักชวนให้ผู้เป็นบิดาและมารดาให้มาอ่านหนังสือด้วย แม้แต่คุณปู่และคุณย่าก็ไม่อาจรอดพ้นไปได้!เมื่อทำภารกิจสำเร็จ จะได้รับรางวัลเป็นของตอบแทน ยิ่งทำภารกิจสำเร็จมากเท่าไร ก็จะได้รางวัลมากขึ้นเท่านั้น! ความรู้ที่เพิ่มมากขึ้นจากการอ่านหนังสือจะทำให้เส้นทางชีวิตของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท