เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 1122 เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกงาน

บทที่ 1122 เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกงาน

บทที่ 1122 เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกงาน

ซูเสี่ยวเถียนขอให้ต้วนหงหย่วนไปสอบถามข่าวคราวของหูเสี่ยวเหลียนหากมีเวลาว่าง

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงอีกครั้ง

เมื่อกลับมาเรียนอีกครั้ง ซูเสี่ยวเถียนเป็นนักศึกษาปี 4 แล้ว

นี่เป็นปีสุดท้ายของการเรียนในมหาวิทยาลัย

เธอจึงหวงแหนเวลาเหล่านี้มาก

เพราะเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การจดจำในอนาคต

น่าเสียดายที่ฉืออี้หย่วนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลาเหล่านั้น

ครั้นอายุซูเสี่ยวเถียนเพิ่มขึ้น ก็มีเด็กผู้ชายอยากเป็นเพื่อนด้วยเยอะแยะเลย

แต่โดนปฏิเสธไปหมด

เธอรู้สึกว่าตัวเองยังเด็ก แล้วก็ไม่ได้ชอบพวกเขาด้วย

ไม่รู้เพราะอะไรถึงรู้สึกว่าตนมีคนในใจแล้ว

มีหลายคนที่พยายามไล่จีบและสร้างความประทับใจให้เธอ แต่โดนความจริงใจของซูซื่อเลี่ยงเข้าไปก็ล้มเลิกความคิดกันหมด

ชายหนุ่มโกรธเหลือเกิน ทำไมต้องหมายตาน้องเล็กของเราด้วย?

เสี่ยวเถียนเป็นคนที่พวกเขาครอบครองได้หรือ?

ขนาดฉืออี้หย่วนเขายังไม่ชอบเลย นับประสาอะไรกับเจ้าพวกโง่เง่านี่ด้วยล่ะ?

ซูเสี่ยวเถียนไม่รู้เรื่องนี้

เดิมทีก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าทำไมจู่ ๆ อีกฝ่ายถึงหายหน้าหายตาไป!

เวลายุ่งจนหัวหมุนวันเวลาจะผ่านไปเร็วเสมอ

ชั่วพริบตา ใบแปะก๊วยที่มหาวิทยาลัยก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอีกครั้ง

ในฐานะนักศึกษารุ่นใหญ่ ถึงเวลาหาที่ฝึกงานแล้ว

สำหรับคนอื่นนะ แต่วัยของซูเสี่ยวเถียนน่าจะแค่ชั้นมัธยมปลายน่ะ

และตอนนี้เธอก็กำลังเผชิญกับหน้าที่ตามหาที่ฝึกงานอยู่

งานในยุคนี้ถือว่าได้มาตรฐาน หน่วยงานที่เข้าไปฝึกก็มีความสำคัญไม่น้อย

หลาย ๆ คนอาจทำงานที่นั่นไปตลอดชีวิต

ในฐานะที่เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ เด็ก ๆ ที่นี่จึงเป็นที่ต้องการมาก หลายหน่วยงานยินดีจัดหาสถานที่ฝึกงานเพื่อสังเกตนักศึกษาว่ามีคุณสมบัติเหมาะสมหรือไม่

ปีนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

ฮั่วซือเหนียนถือเอกสารฝึกงานปึกใหญ่ และบอกให้ทุกคนกรอกสถานที่ประกอบการที่ต้องการจะไปฝึก

นักศึกษาเริ่มลงมือเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของพวกเขา

ซูเสี่ยวเถียนนั่งหาอยู่นาน แต่ไม่ตรงเงื่อนไขสักที่ เพราะติดปัญหาเรื่องอายุ

เธอยังเด็กอยู่ คงดูแปลกหากจะไปทำงาน

ฮั่วซือเหนียนหัวเราะ

ในฐานะที่ปรึกษา เขารู้ว่ามีหลายที่ต้องการตัวซูเสี่ยวเถียนมาก แต่ก็กลัวว่าจะมีปัญหาด้านใช้แรงงานเด็กหรือเปล่า

“เสี่ยวเถียน ไม่เขียนหรือ?” ฉู่เยว่นึกสงสัย

ซูเสี่ยวเถียนส่ายหัว กรอกยังไงล่ะ!

เธอมีปัญหาด้านอายุ

จากนั้นฮั่วซือเหนียนก็เอ่ยต่อ

“ซูเสี่ยวเถียน ทางผู้นำได้คุยกันแล้วว่าถ้าไม่มีที่เหมาะ ๆ จะให้คุณมากฝึกที่มหาวิทยาลัยน่ะ ให้เป็นที่ปรึกษาฝึกงานของเด็กปีหนึ่ง!”

ทั้งห้องเงียบสงัด

ซูเสี่ยวเถียนไม่มีหน่วยงานที่เหมาะจะไปฝึกหรือ?

เป็นไปได้ยังไง?

เธอคือแสงสว่างแห่งจิ่งเฉิงเลยนะ ใคร ๆ ก็อยากแย่งตัวไม่ใช่หรือ?

แล้วเมื่อครู่อาจารย์ฮั่วบอกว่าอะไรนะ?

ทางผู้นำถึงกับหารือเรื่องนี้เป็นกรณีพิเศษเลยหรือ?

หวังว่าซูเสี่ยวเถียนจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยสินะ!

เทียบไม่ติดสักนิด!

ให้เด็กอายุสิบเจ็ดปีเป็นที่ปรึกษาเด็กอายุสิบแปดไม่ก็สิบเก้าน่ะนะ?

อาจารย์อายุน้อยกว่านักศึกษาอีกหรือ?

แต่หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าใจ

ไม่ใช่เพราะไม่มีที่ไหนอยากได้เพื่อนคนนี้ แต่เพราะอายุเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ

ซูเสี่ยวเถียนล้วนเข้าใจดี

เดิมทีก็ไม่มีความคิดจะฝึกงานอยู่แล้ว

เพราะยังไม่รู้อนาคตของตนเองเลย

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากทำงานในห้องสมุด

แต่คิด ๆ ดูแล้วก็เหมือนจะไม่เหมาะเท่าไร

เพราะมีระบบห้องสมุดอยู่กับตัวเอง อยากอ่านเล่มไหนก็ได้อ่านนี่?

และอีกเหตุผลคือหนังสือในระบบครอบคลุมที่สุดแล้ว!

ไม่จำเป็นต้องไปทำงานที่ห้องสมุดหรอก

“หนูคิดดูก่อนดีกว่าค่ะ!” ซูเสี่ยวเถียนเอ่ยอย่างเหนื่อยล้า

“แล้วก็อาจารย์เสิ่นจื่อเจินชวนคุณไปฝึกงานที่ห้องทดลองด้วยนะ แต่มหาวิทยาลัยพิจารณาว่าเธอเรียนเอกภาษา ไปทำงานด้านเกษตรคงไม่เหมาะ ก็เลยปฏิเสธไปน่ะ!”

ฮั่วซือเหนียนเสียใจเล็กน้อย และรู้สึกไม่ดีด้วย

พ่อตาอยากได้ตัวซูเสี่ยวเถียนมาก เพราะเป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยากและมีความตั้งใจจริง

แต่ทางฝั่งเราไม่ยอมเนี่ยสิ

การฝึกงานของเด็กคนนี้เลยเหมือนกับการพนัน

นักศึกษาได้แต่ตกใจ ถึงจะไม่ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยเกษตรกรรม แต่เรารู้ว่าอาจารย์เสิ่นจื่อเจินเป็นคนแบบไหน

ได้ยินว่ากำลังจะกลายเป็นนักวิชาการในเร็วนี้ ความสำเร็จในอนาคตไม่อาจมีใครเทียบได้

แต่เขากลับเชิญนักศึกษาเอกภาษาจีนไปทำงานด้วยเป็นการส่วนตัว

แสดงว่าแสงสว่างแห่งจิ่งเฉิงไม่ใช่ของปลอมจริงด้วย

เป็นเกียรติจริง ๆ!

มหาวิทยาลัยก็เหมือนกัน เห็นเอกที่เรียนไม่ตรงกันก็เลยปฏิเสธโอกาสไปเนี่ยนะ?

เด็กสาวยิ้มอย่างขมขื่นใจ

ช่างมัน ไว้ว่ากันทีหลัง!

“อาจารย์ฮั่ว หนูเบื่อนิดหน่อยค่ะ ขออนุญาตไปเดินเล่นข้างนอกนะคะ!”

ว่าจบก็จากไปทันที

ไม่ให้เบื่อได้ยังไง?

คนอื่น ๆ ง่วนกับการทำเอกสาร เหลือแค่เธอคนเดียวเนี่ย

ทำไมหน่วยงานต้องจำกัดอายุการทำงานด้วย?

ไม่รู้หรือไงว่าความทะเยอทะยานมันไม่ได้อยู่ที่อายุ?

ถ้ามีตำแหน่งที่ไม่จำกัดอายุก็คงไม่ต้องมาห่วงอะไรแบบนี้หรอก

เด็กสาวเดินไปยังสนามเด็กเล่น

มองวัยรุ่นในที่แห่งนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจ

นักศึกษาเปลี่ยนไปทุกที พอถึงปีหน้าตนก็ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว

ไม่รู้ว่านักเรียนใหม่จะเป็นยังไง

จู่ ๆ ก็รู้สึกแก่ขึ้นมา!

“เวลาผ่านไปเร็วจัง วัยเยาว์จะค่อย ๆ ทิ้งห่างฉันไปแล้วหรือ?”

เธอเอื้อมมือไปจับใบแปะก๊วยสีเหลืองที่ร่วงลงมาแล้วถอนหายใจ

ตอนนั้นเองก็ได้ยินน้ำเสียงคมชัดดังขึ้น

——————————————