เสียงของชูฮันไม่ใช่เบาๆตัวแทนบางคนที่วิ่งออกห่างจากบ้านพักชูฮันไปได้ไม่ไกลจึงได้ยินมันชัดเจน ฝูงชนที่มารวมตัวกันอยู่ตรงหน้าทางเข้าบ้านพักก็ต้องตะลึงกับภาพที่เหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเขี้ยวหมาป่าถูกไล่ออกมาเหมือนกัน ในขณะเดียวกันมันก็มีการคาดเดาและการพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระจายออกไปเรื่อยๆ
ฉันรู้สึกแปลกๆ แววตาของหลูชูซเวคมกริบ เห็นมั้ยว่าถึงชูฮันจะดูเดือดและอารมณ์รุนแรงก็จริง แต่เขาไม่เคยลุกออกจากเตียง ขาของเขาอยู่ในผ้าห่มตลอด
พอหลูชูซเวพูดออกมาทุกคนก็เริ่มนึกตามและก็เห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
เธอจะพูดอะไร?ว่าเขาบาดเจ็บหนักจริงๆ หนักถึงขั้นที่ส่งผลต่อการต่อสู้?
ฉันรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้นไม่อย่างนั้นมันก็ไม่มีเหตุผลอย่างอื่นที่สถานการณ์มันแปลกประหลาดแบบนี้ แถมยังดูเหมือนเขาจะกลัวว่าเหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเขี้ยวหมาป่าจะรู้ถึงสถานการณ์ที่แท้จริงด้วย ถึงได้ไล่ทุกคนออกมาแบบนั้น
มู๋หรงยู่เฉิงตกใจและมองหน้าหลูชูซเว
ในตอนนั้นเองทันใดนั้นก็มีคนหนึ่งที่ท่าทางเห็นได้ชัดว่าเป็นหมอประจำค่าย ท่าทางเร่งรีบ มุ่งหน้าเดินไปยังบ้านพักของชูฮันและเข้าไปในบ้านพักอย่างรวดเร็ว
มีหมอมาด้วยท่าทางมันจะเรื่องแปลกจริงๆ!
หึ!ไม่คิดเลยว่าชูฮันผู้ยิ่งใหญ่เหนือใครจะบาดเจ็บจนต้องนอนติดเตียงแบบนี้
เอาไงดีนี้มันข่าวใหญ่เลยนะ?
พอหมอออกมาก็ถามเรื่องอาการบาดเจ็บของชูฮันเลยถ้าเป็นเรื่องจริงฉันคิดว่าเรื่องพันธมิตรทั้งหมดคงต้องพูดคุยกันใหม่อีกรอบ
ฉันกำลังคิดว่าถ้าข่าวเรื่องการบาดเจ็บร้ายแรงของชูฮันรั่วออกไปอำนาจของกองทัพเขี้ยวหมาป่าอาจจะสั่นเครือได้มั้ย?
ไม่ใช่แค่นั้นฉันเกรงว่าพวกผู้รอดชีวิตทั้งหลายที่ต้องการจะมาอยู่ที่นี้คงหนีหายกันหมด? ก็อย่างรู้กันดีว่าชื่อเสียงของเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นมาได้เพราะชูฮัน ถ้าชูฮันบาดเจ็บร้ายแรงจนเสียพละกำลังการต่อสู้ไปจริงๆละก็…ไม่นานทุกอย่างที่นี้ก็คงพังสลายไม่เหลือซาก
หลูชูซเวมองดูการโต้เถียงของทุกคนที่ห่างออกไปไม่ไกล…บางคนดูเหมือนไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่าชูฮันจะเป็นอย่างไรที่จริงแล้วเธอไม่คิดเลยสักนิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในการมาเยือนค่ายเขี้ยวหมาป่าของเธอ
ขณะที่ทุกคนต่างมีความคิดแตกต่างกันไปจู่ๆมันก็มีเสียงดังออกมาจากบ้านพักของชูฮัน เสียงมันดังชัดเจนจนคนข้างนอกได้ยินกันหมด
พลเอกชูฮัน!เครื่องมือการแพทย์ที่ทันสมัยที่สุดทั้งหลายของผมหายไปไหนครับ?! กูโยนมันออกไปเอง!อยากจะให้คนทั้งโลกรู้รึไงว่ากูนอนแบะ ลุกออกจากเตียงไม่ได้อยู่ที่นี้? ห้ะ!!!
ทันทีที่ได้ยินบทสนทนานี้เหล่าตัวแทนที่ยังอยู่ก็นัยน์ตาหดวูบอย่างรุนแรง
กลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงของค่ายเขี้ยวหมาป่าที่ถูกไล่ออกมาเองก็ตะลึงและขาแข็งกันหมด
และในตอนนั้นเองบทสนทนาภายในบ้านพักของชูฮันก็ดังลั่นออกมาด้านนอกอีกครั้งและทุกคนก็ได้ยินชัดเจนว่าการโต้เถียงรอบต่อมามันดุเดือดมากขนาดไหน
ใครกันใครที่ทำให้ท่านเกิดความต้องการและตัดสินใจที่จะทำ——–
ช่วยหุบปากสักที!
เคร้ง!
เสียงบางอย่างแตก
ขณะที่คนด้านนอกก็ตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินกันไปหมดแล้ว มันเรื่องอะไรกันแน่?
ความต้องการอะไร?!
ฝูงชนด้านนอกที่ได้ยินแทบลมจับหลังจากนั้นเสียงดังภายในบ้านพักก็ดังตามออกมาอีกและคราวนี้มันก็มีเสียงหว่านล้อมของเหอเฟิงดังขึ้นมาด้วย
พลเอกชูฮันผมเป็นหมอนะ ท่านควรเชื่อคำแนะนำผม———
อยากตายรึไง!
พลเอกชูฮัน!แต่นี้มันเป็นแค่การขลิบที่ผิวชั้นนอกเท่านั้น ผู้ชายทุกคนก็ต้องผ่านเรื่องนี้กันมา ไม่ต้องกังวลไป…เชื่อหมอสิ! พลเอกชูฮัน! ท่านพลเอก! ไม่ต้องเครียด…
ตึง!
มันมีเสียงดังของบางอย่างขึ้นมาหลังจากนั้นทุกคนก็ได้เห็นภาพของหมอที่พึ่งเข้าไปในบ้านพักชูฮันไม่นานกระเด็นตัวลอยออกมาตกลงพื้นที่เต็มไปด้วยดินพร้อมกับเสียงก่นด่าตามสภาวะอารมณ์รุนแรงของชูฮันที่ดังก้องชัดเจนเข้าหูทุกคน
ไสหัวไป!
หมอตะกายตัวลุกขึ้นยืนใช้มือตบปัดเศษดินที่เปื้อนตามตัวออกไป จากนั้นก็เดินออกไปด้วยความอับอาย หลบหน้าหลบตาทุกคนที่มองมา
ในตอนนั้นเองทุกคนที่คอยเก็บข้อมูลจากทางด้านนอกก็ยืนตะลึงค้างกับเหตุการณ์ตรงหน้าโดยเฉพาะเหล่าตัวแทนที่กำลังพูดคุยเรื่องอาการบาดเจ็บร้ายแรงของชูฮัน
ไม่อยากเชื่อ!
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมชูฮันถึงหลีกเลี่ยงที่จะเจอใคร…ไม่แปลกใจว่าทำไมชูฮันถึงเอาแต่นอนอยู่บนเตียงมาลายวัน…สาเหตุที่ชูฮันลุกจากเตียงไม่ได้กลายเป็นเรื่องนี้นี่เอง!
แม่ง!
มันเป็นเรื่องที่ผู้ชายทุกคนต้องเคยเจอมันเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนแสดงความหวาดกลัว! ทุกคนที่ได้ยินต่างหน้าดำหน้าแดงกันหมดมู๋หรงยู่เฉิงเป็นคนแรกที่เปิดปากพูดขึ้นก่อน ฉันไปก่อนละกัน ตอนนี้ค่ายเขี้ยวหมาป่าก็ไม่แออัดเท่าแต่ก่อน น่าจะมีที่มากมายรองรับพวกเราได้ ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไรอยู่แล้ว ฉันจะรออยู่ที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าเพื่อเข้าพบท่านพลเอกชูฮัน
ฉันฉันเองก็จะไปหาที่พักเหมือนกัน หลูชูซเวหน้าแดง เธอเขินอายอย่างมากกับสิ่งที่ได้ยิน
คนอื่นที่เหลือก็ลอบสบตากันไปมาแม้ตอนนี้มันจะไม่ใช่ความลับแล้วแต่พลเอกชูฮันคงไม่อยากจะให้ใครๆรู้ว่าเขาพึ่งกลายเป็นชายหนุ่มที่แท้จริงเมื่อครู่…
ดังนั้นกลุ่มตัวแทนจึงตัดสินใจอยู่เฉยๆกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเขี้ยวหมาป่าก็มีสีหน้าเลิกลั่ก มันยากที่จะจินตนาการว่าเรื่องนี้ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ และแน่นอนว่าข้อมูลนี้จะต้องกระจายไปทั่วแน่ๆ
แม้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้พลเอกชูฮันโกรธอย่างมากและไม่พอใจแต่ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร เพราะปกติแล้วไม่ว่าเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนที่เกี่ยวข้องกับชูฮันก็ถูกเหล่าผู้รอดชีวิตนำไปพูดซุบซิบอยู่ดี ซึ่งในอีกแง่หนึ่งมันก็แสดงให้เห็นถึงความใกล้ชิด ความใส่ใจที่คนพวกนี้มีต่อผู้นำค่าย
ไม่แน่พวกเขาบางคนอาจจะเฉลิมฉลองที่ชูฮันผ่านพิธีกรรมของการกลายเป็นชายหนุ่มอย่างแท้จริงอยู่ก็เป็นได้
ในที่สุดบ้านพักของชูฮันก็ตกอยู่ในความเงียบสนิทมีเพียงแค่ชูฮันและเหอเฟิงเหลืออยู่ในห้อง ในตอนนั้นเองเหอเฟิงก็เหลือบตามองประตูบ้านพักที่เป็นต้นเหตุและหันกลับมามองชูฮัน
ชูฮันยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับท่าทางดูไม่ได้อารมณ์ร้อนจนแทบระเบิดเหมือนที่แสดงออกต่อหน้าทุกคนอย่างก่อนหน้านี้ ตอนนี้หน้าตาชูฮันซีดเผือด เขามองมาที่เหอเฟิงส่งยิ้มแห้งๆที่ดูฝืนมาให้ จากนั้น———
อั่ก!
เลือดกระอักออกมาจากปากชูฮันมันกระเด็นใส่ผ้าปูเตียงจนเปื้อนเต็มไปหมด!
เหอเฟิงรีบเข้าไปประชิดตัวชูฮันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียดและเป็นกังวลใจ นายบาดเจ็บทั้งหมดกี่จุดกัน?
แค่กๆ!
ชูฮันสำลักออกมาเป็นน้ำเลือดอีกครั้งร่างกายเขาดูอ่อนแออย่างมาก หากน้ำเสียงกลับนิ่งเรียบและเงียบสงบ เต็มไปด้วยอำนาจ ฉันจะตายไม่ได้
สติของชูฮันแทบไม่หลงเหลือแล้วแม้จะนอนบาดเจ็บร้ายแรงอยู่บนเตียง แม้จะมีกลุ่มคนพยายามจะพังประตูเข้ามาเพื่อหาความจริงแต่เขาก็โชคดีที่ตื่นมาขึ้นมาในเวลานั้นพอดี ใช้สติที่เหลือเพียงน้อยนิดเก็บเครื่องมืออุปกรณ์การแพทย์ที่วางระโยงระยางเต็มห้องเข้าไปไว้ในประตูมิติและกัดฟันเดินมาจัดฉากนั่งอยู่บนเตียงรอคอยพวกตัวแทนบุกเข้ามาอย่างเฉียดฉิว
ไม่มีใครรู้ว่าตลอดกระบวนการมันตื่นเต้นอึกทึกมากมากขนาดไหนถ้าเหอเฟิงไม่ได้แจ้งหมอให้เล่นตามน้ำได้เร็วพอ ไม่แน่กลุ่มตัวแทนคงจะเดาเรื่องราวทั้งหมดได้และสุดท้ายมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ร้ายแรงสำหรับค่ายเขี้ยวหมาป่า
ฉันนอนโคม่าทั้งอาทิตย์? ชูฮันรู้ว่าที่เขาสามารถตื่นขึ้นมานั้นเป็นเพราะพลังการฟื้นฟู 20% ของช่วงเวลาต่อมาที่มาถึงพอดี…ระบบล่มสลายช่วยเหลือเขาได้เยอะมาก!
นายนับวันได้ทั้งๆที่ยังไม่ได้สติเนี่ยนะนายมันเหนือมนุษย์ชัดๆ เหอเฟิงยิ้มและพูดต่อ ในค่ายเขี้ยวหมาป่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่นายต้องรักษาตัวอีกนานแค่ไหนกว่าจะลุกออกจากเตียงได้? กลุ่มตัวแทนพวกนี้ไม่ได้รับมือง่ายๆเลย พวกเขาอาจจะอดทนไปต่อได้อีกไม่น่าเกินสามวัน
��
