มันคือกระท่อมไม้ไม่เหมือนกับรูปแบบการก่อสร้างที่ดูราบเรียบของสถาปัตยกรรมต่างๆภายในค่ายเขี้ยวหมาป่า กระท่อมไม้หลังนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นล้อมรอบไปด้วยเถาวัลย์สีเขียวขจี ราวกับถูกตกแต่งอย่างตั้งใจเพราะมันสวยงามอย่างมาก โดยเฉพาะด้านหน้าตัวกระท่อมที่มีไม้เลื้อยขึ้นอย่างลงตัว ให้ความรู้สึกเงียบสงบ
นี้คือที่พักของหยวนซีเยสถานที่ที่มีการคุ้มครองแน่นหนาที่สุดในค่ายเขี้ยวหมาป่า แม้แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าตกอยู่ในสงครามตึงเครียด แต่การคุ้มกันของกระท่อมไม้หลังนี้ก็ไม่ได้ด้อยลงหรือมีเจ้าหน้าที่ในทีมถูกดึงตัวไปช่วยเลย ไม่เคยมีสักครั้งที่ทีมรักษาความปลอดภัยของกระท่อมไม้หลังนี้จะถูกดึงออกไปจากตำแหน่งและทุกคนคือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มีฝีมือดีที่สุดที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครเข้ามาในรัศมีโดยรอบของกระท่อมภายใต้การคุ้มกันแน่นหนาของทีมนี้
บรรยากาศรอบๆกระท่อมไม้อาจจะเงียบสนิทจนดูเหมือนไม่มีใครอยู่ในบริเวณนี้เลยแต่ความจริงแล้วมันมีกับดักนับไม่ถ้วนวางเอาไว้อย่างแยบยล เพียงแค่พลาดนิดเดียวสัญญาณเตือนภัยก็จะดังขึ้นทันที หลังจากนั้นทีมผู้พิทักษ์ระดับสูงกจะเข้าควบคุมสถานการณ์ทันที แต่ครั้งนี้ดูเหมือนระบบป้องกันและระดับเสียงของสัญญาณเตือนภัยจะถูกปรับเปลี่ยนทำให้ชูฮันที่ไม่ได้กลับมานานไม่รู้และไปโดนสัญญาณเตือนเข้า
”ตี๊ดดดดดดดดดดดด~”
อย่างตอนนี้เสียงสัญญาณเตือนดังมาจากทั้งทางซ้าย
ชูฮันนิ่วหน้ามองไปทางซ้ายมือของตัวเองด้วยความประหลาดใจและก็ได้เห็นว่ามันอยู่ตรงใต้ใบไม้ขนาดใหญ่และไม่มีภัยคุกคามอันตรายหรืออะไรให้ต้องน่าเป็นห่วง
ยังไม่ได้ทันจะได้ปิดสัญญาณเตือนเลยทันใดนั้น————
”ฟรึบ~”
มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหันด้วยพลังผันผวนของทุกคนหลายคนรวมกันมันจึงมีพลังไม่น้อยอกีทั้งอาวุธนับไม่ถ้วนที่หันเข้าหาชูฮัน
”เดี๋ยว!หัวหน้าหยางเทียนไม่ได้สั่งไว้รึไงว่าให้จับเป็นและทำให้มันสารภาพ?”
ร่างหนึ่งที่อยู่ด้านหลังเอ่ยห้ามกลุ่มคนที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่ชูฮันคนคนนั้นใช้ความมืดลอบย่องเข้ามาหาชูฮันจากทางด้านหลัง ชูฮันหัวเราะในลำคอขณะเอื้อมมือข้างซ้ายขึ้นไปดึงกริชที่ปักไว้ใต้แขนเสื้อข้างขวาออกมา
”เกร้ง!กริ้ง! เกร้ง!”
เสียงอาวุธที่ฟาดฟันเสียดสีกันไปมาดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าทว่าเพียงแค่มองตาเปล่าก็รู้แล้วว่ากริชสั้นในมือชูฮันเสียเปรียบมากกว่าขนาดไหนและไม่รู้ว่ามันจะทนรับการฟาดฟันของอีกฝ่ายได้ไปอีกนานเท่าไหร่ ชูฮันมองกริชสั้นในมือที่เขาพึ่งได้มาใหม่ทันใดนั้นสีหน้าก็อึมครึมขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าคนของตัวเองทรยศและจงใจจะลอบฆ่าเขา
แถมคนพวกนี้ยังมีฝีมือสูสีกับทีมกุ้งเสือดำเลย!
”ฝีมือดีนี่!”
เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นและเวลานั้นเองชูฮันก็มีโอกาสได้สำรวจสถานการณ์ในมือ
ขณะนี้เขากำลังถูกล้อมไว้โดยกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ภายใต้ทีมของหยางเทียน
อีกฝ่ายมีกำลังประมาณยี่สิบคนได้และดูจากพุ่มไม้ไม่ไกลออกไปมีการสั่นไหวแสดงให้เห็นว่ามีคนอีกกลุ่มกำลังตามมาสมทบ
”บอกมา!แกเป็นใคร ไม่รู้รึไงว่าส่วนนี้ของค่ายเป็นพื้นที่ต้องห้าม?!” คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมจะคอกใส่ชูฮัน
ชูฮันกระพริบตาทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องบางอย่างที่เขามองข้ามไป กลุ่มคนพวกนี้ถูกคัดเลือกมาทีละคนหลังจากเขาไปจากค่ายเขี้ยวหมาป่าและทุกคนปักหลักทำหน้าที่คุ้มกันพื้นที่นี้โดยไม่ออกไปไหนเป็นเวลาหลายเดือนและคนพวกนี้ไม่เคยเจอหรือเห็นหน้าชูฮันมาก่อน
เพราะฉะนั้นคนพวกนี้จึงไม่รู้จักเขา!
ทุกอย่างเริ่มดำเนินไปในสถานการณ์ที่แปลกเข้าไปใหญ่แล้ว!
ชูฮันนิ่วหน้าและตัดสินใจพูดขึ้น”ฉันคือชูฮัน”
เมื่อพูดจบชูฮันก็ยกเท้าขึ้นตั้งใจจะฝ่าวงล้อมของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไปเพื่อมุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ในความคิดของเขา…เขาได้บอกชื่อของเขาไปแล้วมันก็น่าจะหมดปัญหาได้แล้ว
แต่ทันทีที่ชูฮันออกก้าวเท้าเดินเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งยี่สิบคนที่ล้อมเขาไว้ก็ชักอาวุธขึ้นมาขวางชูฮันทันที สายตาไม่เป็นมิตรถูกส่งมายังชูฮัน คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้านั้นยิ่งโกรธกว่าใคร”หน้าไม่อาย! กล้าดียังไงมาแอบอ้างเป็นท่านพลเอกชูฮัน!”
ชูฮันหงุดหงิดไม่น้อยเลยกับสถานการณ์ในตอนนี้เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองและพูดเน้นคำช้าๆด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ฉันคือชูฮันจริงๆ”
เขาไม่ได้แจ้งใครก่อนว่าจะมาที่นี้และไม่ได้ทักทายใครก่อนเข้ามาในพื้นที่เพราะเขาไม่คิดว่าการเข้ามาบ้านพักของแม่ตัวเองจะต้องผ่านมาตรการวุ่นวายขนาดนั้น
พื้นที่ต้องห้ามมักจะมีกับดักมากมายและป้ายเตือนเต็มไปหมดปกติแล้วชูฮันจะชอบแอบมาเงียบๆโดยไม่บอกใคร หากทุกครั้งเขาก็สามารถหลบหลีกกับดักพวกนี้ได้เสมอ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีแผนที่ซึ่งบ่งบอกตำแหน่งที่ซ่อนของกับดักและสัญญาณเตือนทั้งหลายที่ถูกซ่อนไว้อย่างแยบยล มันไม่มีทางเลยที่ที่ผ่านมาเข้าจะหลบหลีกได้ และยิ่งครั้งนี้ที่กับดักถูกปรับเปลี่ยนใหม่ไปแล้ว…
ดังนั้นมันจึงไม่ง่ายเลยที่จะเดินไปถึงกระท่อมไม้ที่อยู่ห่างออกไปแค่ห้าเมตร
อีกอย่างชูฮันก็ไม่คิดว่าจะมีสัญญาณเตือนดังขึ้นกลางอากาศเพราะเขาเผลอไปเหยียบสัญญาณเข้า…ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่บริเวณแห่งนี้เพิ่มระดับการป้องกันจนแน่นหนาขนาดนี้?
”ถ้างั้นขวานซิ่วโหลวล่ะ?” ชายที่เป็นหัวหน้าถามหาสิ่งยืนยันตัวตนของพลเอกชูฮัย สายตาจับจ้องมาที่ชูฮันอย่างไม่ไว้ใจ
”ไม่ได้เอามา”ชูฮันตอบคำถามนี้อย่างอึดอัดใจ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถหยิบขวานซิ่วโหลวออกมาจากประตูมิติต่อหน้าทุกคนได้ เพราะฉะนั้นการบอกไปว่าไม่ได้เอามาด้วยยังดีซะกว่า
อย่างไรก็ตามคำตอบนี้มันยังไม่มากพอที่จะเปลี่ยนทัศนคติของเหล่าเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ชูฮันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาโดนผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองขวางเอาไว้แถมหันอาวุธใส่ภายในค่ายของตัวเองแบบนี้? แค่สิ่งที่ชูฮันไม่คาดคิดยิ่งกว่าคือเหตุการณ์ต่อมาที่ไปไกลเกินการควบคุมของเขาอย่างสิ้นเชิง
”เหอะ!ตอบแบบนี้คิดว่าจะรอดตัวไปได้อีกรอบสินะ!” คนที่เป็นหัวหน้าอารมณ์ปะทุขึ้นมา เขาตะคอกเสียงดังและออกคำสั่งเจ้าหน้าที่ยี่สิบคนให้จับตัวชูฮัน
ชูฮันจับใจความคำคำหนึ่งได้ชูฮันระเบิดพลังผันผวนมหาศาลออกไป แสดงให้ทั้งยี่สิบคนรับรู้ถึงความน่าเกรงขามและอำนาจของเขา “นายพูดว่าอีกรอบ แสดงว่าเคยมีคนปลอมตัวเป็นฉันมาที่นี้?”
ทั้งยี่สิบคนตะลึงกับพลังผันผวนของชูฮันทุกคนได้แต่มองหน้ากันไปมาอย่างปรึกษาว่าควรจะทำอย่างไรต่อ คนที่เป็นหัวหน้ายังคงออกคำสั่งต่อไปโดยไม่สนใจฟังชูฮัน “คิดจะปั่นหัวพวกเรางั้นเหรอ? เผยตัวจริงออกมาซะ!”
คิ้วของชูฮันย่นเข้าหากันดูเหมือนว่ามีคนคิดจะลองดีกับเขาสินะ… ชูฮันแยกพลังของตัวเองกับทั้งยี่สิบคนออกได้อย่างง่ายดายจากนั้นก็สร้างสนามพลังงานขึ้นมา
”ฟรึบ!”
ลูกบอลยักษ์สีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกระทันหันและตีวงล้อมครอบทั้งยี่สิบคนเอาไว้ด้านใน
ทั้งยี่สิบคนไม่เคยเห็นสนามพลังงานมาก่อนแต่ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องสนามพลังงานมาก่อน…สนามพลังงานสีดำที่เป็นข่าวแพร่ไปทั่วทั้งค่ายเขี้ยวหมาป่านั้นเป็นวิชาที่มีชื่อของท่านพลเอกชูฮัน!
ดังนั้นทันทีที่ชูฮันปล่อยสนามพลังงานออกมาพวกเขาก็ได้แต่ยืนโง่ๆอยู่กับที่ พยายามทำความเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่ได้เห็นกับตาตอนนี้
ได้เห็นสนามพลังงานกับตาครั้งแรก…ยิ่งกว่าช็อค!
ขณะเดียวกันเมื่อนึกถึงอีกเรื่องหนึ่งทุกคนก็หน้าซีดจนเกือบเป็นลมเพราะมันแสดงว่าคนที่เผชิญหน้ากับพวกเขาก่อนหน้านี้คือพลเอกชูฮันจริงๆ!
น่าเสียดายกว่าจะรู้ก็สายไปแล้ว…
และตอนที่พวกเขาตกอยู่ในภวังค์กันหมดชูฮันก็มาทักทายพวกเขาแล้วเรียบร้อย
”ปั่ก!อั่ก!”
คนแรกโดนชูฮันอัดจนน็อคคาที่ทันทีตัวลอยตามแรงกระแทกมหาศาล เลือดกระอักออกจากปากกระเด็นเปื้อนกำแพงสนามพลังงาน จากนั้นตรงกำแพงจุดที่ร่างของเจ้าหน้าที่คนแรกลอยไปก็เปิดออกเพื่อให้ร่างของเจ้าหน้าที่คนนั้นลอยผ่านออกไปนอกสนาม พอร่างของเจ้าหน้าที่คนแรกผ่านไปช่องก็ปิดสนิททันที ภายในสนามพลังงานชูฮันสามารถควบคุมทุกอย่างได้หมด
”ตึง!”
หมดหนักๆที่สองอัดเข้าใส่คนที่สองจนลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้น หลังจากนั้นทั้งหมัดและลูกเตะก็ถูกโจมตีเข้าใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่อไปเรื่อยๆกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ตามมาสมทบเพิ่มเมื่อเห็นว่าพรรคพวกตัวเองกำลังถูกโจมตีก็รีบวิ่งเข้ามาช่วย แต่พอมาถึงพวกเขากลับไม่สามารถฝ่าเข้ามาในสนามพลังงานได้
พวกที่อยู่ด้านนอกมองเข้าไปด้านในสนามพลังงานและได้เห็นเพื่อนสมาชิกทีมตัวเองถูกโจมตีจนเลือดกระอักกันเต็มไปหมดบางคนนอนสลบอยู่ที่พื้น ทว่าถึงแม้ทุกคนจะบาดเจ็บหากมันก็ไม่ได้ร้ายแรง ไม่มีใครกระดูกหักหรือโดนของมีคมบาด มีเพียงแค่เนื้อตัวบอบช้ำเท่านั้น
แต่ที่แปลกกว่านั้นคือไม่มีใครส่งเสียงด่าทอหรือพูดอะไรเลยไม่แม้แต่เสียงเล็กน้อยให้ได้ยินเลย กลับกันทุกคนต่างนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นอย่าสมยอมให้โดนทำร้ายและก้มหน้าลงราวกับกำลังสำนึกผิด
นี้คือที่พักของหยวนซีเยสถานที่ที่มีการคุ้มครองแน่นหนาที่สุดในค่ายเขี้ยวหมาป่า แม้แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าตกอยู่ในสงครามตึงเครียด แต่การคุ้มกันของกระท่อมไม้หลังนี้ก็ไม่ได้ด้อยลงหรือมีเจ้าหน้าที่ในทีมถูกดึงตัวไปช่วยเลย ไม่เคยมีสักครั้งที่ทีมรักษาความปลอดภัยของกระท่อมไม้หลังนี้จะถูกดึงออกไปจากตำแหน่งและทุกคนคือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มีฝีมือดีที่สุดที่ถูกคัดเลือกมาอย่างดี มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครเข้ามาในรัศมีโดยรอบของกระท่อมภายใต้การคุ้มกันแน่นหนาของทีมนี้
บรรยากาศรอบๆกระท่อมไม้อาจจะเงียบสนิทจนดูเหมือนไม่มีใครอยู่ในบริเวณนี้เลยแต่ความจริงแล้วมันมีกับดักนับไม่ถ้วนวางเอาไว้อย่างแยบยล เพียงแค่พลาดนิดเดียวสัญญาณเตือนภัยก็จะดังขึ้นทันที หลังจากนั้นทีมผู้พิทักษ์ระดับสูงกจะเข้าควบคุมสถานการณ์ทันที แต่ครั้งนี้ดูเหมือนระบบป้องกันและระดับเสียงของสัญญาณเตือนภัยจะถูกปรับเปลี่ยนทำให้ชูฮันที่ไม่ได้กลับมานานไม่รู้และไปโดนสัญญาณเตือนเข้า
”ตี๊ดดดดดดดดดดดด~”
อย่างตอนนี้เสียงสัญญาณเตือนดังมาจากทั้งทางซ้าย
ชูฮันนิ่วหน้ามองไปทางซ้ายมือของตัวเองด้วยความประหลาดใจและก็ได้เห็นว่ามันอยู่ตรงใต้ใบไม้ขนาดใหญ่และไม่มีภัยคุกคามอันตรายหรืออะไรให้ต้องน่าเป็นห่วง
ยังไม่ได้ทันจะได้ปิดสัญญาณเตือนเลยทันใดนั้น————
”ฟรึบ~”
มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหันด้วยพลังผันผวนของทุกคนหลายคนรวมกันมันจึงมีพลังไม่น้อยอกีทั้งอาวุธนับไม่ถ้วนที่หันเข้าหาชูฮัน
”เดี๋ยว!หัวหน้าหยางเทียนไม่ได้สั่งไว้รึไงว่าให้จับเป็นและทำให้มันสารภาพ?”
ร่างหนึ่งที่อยู่ด้านหลังเอ่ยห้ามกลุ่มคนที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่ชูฮันคนคนนั้นใช้ความมืดลอบย่องเข้ามาหาชูฮันจากทางด้านหลัง ชูฮันหัวเราะในลำคอขณะเอื้อมมือข้างซ้ายขึ้นไปดึงกริชที่ปักไว้ใต้แขนเสื้อข้างขวาออกมา
”เกร้ง!กริ้ง! เกร้ง!”
เสียงอาวุธที่ฟาดฟันเสียดสีกันไปมาดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าทว่าเพียงแค่มองตาเปล่าก็รู้แล้วว่ากริชสั้นในมือชูฮันเสียเปรียบมากกว่าขนาดไหนและไม่รู้ว่ามันจะทนรับการฟาดฟันของอีกฝ่ายได้ไปอีกนานเท่าไหร่ ชูฮันมองกริชสั้นในมือที่เขาพึ่งได้มาใหม่ทันใดนั้นสีหน้าก็อึมครึมขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าคนของตัวเองทรยศและจงใจจะลอบฆ่าเขา
แถมคนพวกนี้ยังมีฝีมือสูสีกับทีมกุ้งเสือดำเลย!
”ฝีมือดีนี่!”
เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นและเวลานั้นเองชูฮันก็มีโอกาสได้สำรวจสถานการณ์ในมือ
ขณะนี้เขากำลังถูกล้อมไว้โดยกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ภายใต้ทีมของหยางเทียน
อีกฝ่ายมีกำลังประมาณยี่สิบคนได้และดูจากพุ่มไม้ไม่ไกลออกไปมีการสั่นไหวแสดงให้เห็นว่ามีคนอีกกลุ่มกำลังตามมาสมทบ
”บอกมา!แกเป็นใคร ไม่รู้รึไงว่าส่วนนี้ของค่ายเป็นพื้นที่ต้องห้าม?!” คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมจะคอกใส่ชูฮัน
ชูฮันกระพริบตาทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องบางอย่างที่เขามองข้ามไป กลุ่มคนพวกนี้ถูกคัดเลือกมาทีละคนหลังจากเขาไปจากค่ายเขี้ยวหมาป่าและทุกคนปักหลักทำหน้าที่คุ้มกันพื้นที่นี้โดยไม่ออกไปไหนเป็นเวลาหลายเดือนและคนพวกนี้ไม่เคยเจอหรือเห็นหน้าชูฮันมาก่อน
เพราะฉะนั้นคนพวกนี้จึงไม่รู้จักเขา!
ทุกอย่างเริ่มดำเนินไปในสถานการณ์ที่แปลกเข้าไปใหญ่แล้ว!
ชูฮันนิ่วหน้าและตัดสินใจพูดขึ้น”ฉันคือชูฮัน”
เมื่อพูดจบชูฮันก็ยกเท้าขึ้นตั้งใจจะฝ่าวงล้อมของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไปเพื่อมุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ในความคิดของเขา…เขาได้บอกชื่อของเขาไปแล้วมันก็น่าจะหมดปัญหาได้แล้ว
แต่ทันทีที่ชูฮันออกก้าวเท้าเดินเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งยี่สิบคนที่ล้อมเขาไว้ก็ชักอาวุธขึ้นมาขวางชูฮันทันที สายตาไม่เป็นมิตรถูกส่งมายังชูฮัน คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้านั้นยิ่งโกรธกว่าใคร”หน้าไม่อาย! กล้าดียังไงมาแอบอ้างเป็นท่านพลเอกชูฮัน!”
ชูฮันหงุดหงิดไม่น้อยเลยกับสถานการณ์ในตอนนี้เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองและพูดเน้นคำช้าๆด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ฉันคือชูฮันจริงๆ”
เขาไม่ได้แจ้งใครก่อนว่าจะมาที่นี้และไม่ได้ทักทายใครก่อนเข้ามาในพื้นที่เพราะเขาไม่คิดว่าการเข้ามาบ้านพักของแม่ตัวเองจะต้องผ่านมาตรการวุ่นวายขนาดนั้น
พื้นที่ต้องห้ามมักจะมีกับดักมากมายและป้ายเตือนเต็มไปหมดปกติแล้วชูฮันจะชอบแอบมาเงียบๆโดยไม่บอกใคร หากทุกครั้งเขาก็สามารถหลบหลีกกับดักพวกนี้ได้เสมอ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีแผนที่ซึ่งบ่งบอกตำแหน่งที่ซ่อนของกับดักและสัญญาณเตือนทั้งหลายที่ถูกซ่อนไว้อย่างแยบยล มันไม่มีทางเลยที่ที่ผ่านมาเข้าจะหลบหลีกได้ และยิ่งครั้งนี้ที่กับดักถูกปรับเปลี่ยนใหม่ไปแล้ว…
ดังนั้นมันจึงไม่ง่ายเลยที่จะเดินไปถึงกระท่อมไม้ที่อยู่ห่างออกไปแค่ห้าเมตร
อีกอย่างชูฮันก็ไม่คิดว่าจะมีสัญญาณเตือนดังขึ้นกลางอากาศเพราะเขาเผลอไปเหยียบสัญญาณเข้า…ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่บริเวณแห่งนี้เพิ่มระดับการป้องกันจนแน่นหนาขนาดนี้?
”ถ้างั้นขวานซิ่วโหลวล่ะ?” ชายที่เป็นหัวหน้าถามหาสิ่งยืนยันตัวตนของพลเอกชูฮัย สายตาจับจ้องมาที่ชูฮันอย่างไม่ไว้ใจ
”ไม่ได้เอามา”ชูฮันตอบคำถามนี้อย่างอึดอัดใจ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถหยิบขวานซิ่วโหลวออกมาจากประตูมิติต่อหน้าทุกคนได้ เพราะฉะนั้นการบอกไปว่าไม่ได้เอามาด้วยยังดีซะกว่า
อย่างไรก็ตามคำตอบนี้มันยังไม่มากพอที่จะเปลี่ยนทัศนคติของเหล่าเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ชูฮันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาโดนผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองขวางเอาไว้แถมหันอาวุธใส่ภายในค่ายของตัวเองแบบนี้? แค่สิ่งที่ชูฮันไม่คาดคิดยิ่งกว่าคือเหตุการณ์ต่อมาที่ไปไกลเกินการควบคุมของเขาอย่างสิ้นเชิง
”เหอะ!ตอบแบบนี้คิดว่าจะรอดตัวไปได้อีกรอบสินะ!” คนที่เป็นหัวหน้าอารมณ์ปะทุขึ้นมา เขาตะคอกเสียงดังและออกคำสั่งเจ้าหน้าที่ยี่สิบคนให้จับตัวชูฮัน
ชูฮันจับใจความคำคำหนึ่งได้ชูฮันระเบิดพลังผันผวนมหาศาลออกไป แสดงให้ทั้งยี่สิบคนรับรู้ถึงความน่าเกรงขามและอำนาจของเขา “นายพูดว่าอีกรอบ แสดงว่าเคยมีคนปลอมตัวเป็นฉันมาที่นี้?”
ทั้งยี่สิบคนตะลึงกับพลังผันผวนของชูฮันทุกคนได้แต่มองหน้ากันไปมาอย่างปรึกษาว่าควรจะทำอย่างไรต่อ คนที่เป็นหัวหน้ายังคงออกคำสั่งต่อไปโดยไม่สนใจฟังชูฮัน “คิดจะปั่นหัวพวกเรางั้นเหรอ? เผยตัวจริงออกมาซะ!”
คิ้วของชูฮันย่นเข้าหากันดูเหมือนว่ามีคนคิดจะลองดีกับเขาสินะ… ชูฮันแยกพลังของตัวเองกับทั้งยี่สิบคนออกได้อย่างง่ายดายจากนั้นก็สร้างสนามพลังงานขึ้นมา
”ฟรึบ!”
ลูกบอลยักษ์สีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกระทันหันและตีวงล้อมครอบทั้งยี่สิบคนเอาไว้ด้านใน
ทั้งยี่สิบคนไม่เคยเห็นสนามพลังงานมาก่อนแต่ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องสนามพลังงานมาก่อน…สนามพลังงานสีดำที่เป็นข่าวแพร่ไปทั่วทั้งค่ายเขี้ยวหมาป่านั้นเป็นวิชาที่มีชื่อของท่านพลเอกชูฮัน!
ดังนั้นทันทีที่ชูฮันปล่อยสนามพลังงานออกมาพวกเขาก็ได้แต่ยืนโง่ๆอยู่กับที่ พยายามทำความเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่ได้เห็นกับตาตอนนี้
ได้เห็นสนามพลังงานกับตาครั้งแรก…ยิ่งกว่าช็อค!
ขณะเดียวกันเมื่อนึกถึงอีกเรื่องหนึ่งทุกคนก็หน้าซีดจนเกือบเป็นลมเพราะมันแสดงว่าคนที่เผชิญหน้ากับพวกเขาก่อนหน้านี้คือพลเอกชูฮันจริงๆ!
น่าเสียดายกว่าจะรู้ก็สายไปแล้ว…
และตอนที่พวกเขาตกอยู่ในภวังค์กันหมดชูฮันก็มาทักทายพวกเขาแล้วเรียบร้อย
”ปั่ก!อั่ก!”
คนแรกโดนชูฮันอัดจนน็อคคาที่ทันทีตัวลอยตามแรงกระแทกมหาศาล เลือดกระอักออกจากปากกระเด็นเปื้อนกำแพงสนามพลังงาน จากนั้นตรงกำแพงจุดที่ร่างของเจ้าหน้าที่คนแรกลอยไปก็เปิดออกเพื่อให้ร่างของเจ้าหน้าที่คนนั้นลอยผ่านออกไปนอกสนาม พอร่างของเจ้าหน้าที่คนแรกผ่านไปช่องก็ปิดสนิททันที ภายในสนามพลังงานชูฮันสามารถควบคุมทุกอย่างได้หมด
”ตึง!”
หมดหนักๆที่สองอัดเข้าใส่คนที่สองจนลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้น หลังจากนั้นทั้งหมัดและลูกเตะก็ถูกโจมตีเข้าใส่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่อไปเรื่อยๆกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ตามมาสมทบเพิ่มเมื่อเห็นว่าพรรคพวกตัวเองกำลังถูกโจมตีก็รีบวิ่งเข้ามาช่วย แต่พอมาถึงพวกเขากลับไม่สามารถฝ่าเข้ามาในสนามพลังงานได้
พวกที่อยู่ด้านนอกมองเข้าไปด้านในสนามพลังงานและได้เห็นเพื่อนสมาชิกทีมตัวเองถูกโจมตีจนเลือดกระอักกันเต็มไปหมดบางคนนอนสลบอยู่ที่พื้น ทว่าถึงแม้ทุกคนจะบาดเจ็บหากมันก็ไม่ได้ร้ายแรง ไม่มีใครกระดูกหักหรือโดนของมีคมบาด มีเพียงแค่เนื้อตัวบอบช้ำเท่านั้น
แต่ที่แปลกกว่านั้นคือไม่มีใครส่งเสียงด่าทอหรือพูดอะไรเลยไม่แม้แต่เสียงเล็กน้อยให้ได้ยินเลย กลับกันทุกคนต่างนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นอย่าสมยอมให้โดนทำร้ายและก้มหน้าลงราวกับกำลังสำนึกผิด
