ขบวนเดินทางยังคงเดินหน้าต่อไปภาพที่ปรากฏในระยะสายตาเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ เพียงแค่พริบตาเดียวจากป่าทึบหนาที่มองไม่เห็นทางออกจู่ๆก็มีภาพท้องทะเลกว้างใหญ่ที่ไร้ขอบเขตปรากฏสู่สายตา คลื่นที่ซัดเข้าฝั่งไม่หยุดหย่อนไล่เป็นระดับชั้นจนเกิดฟองสีขาวที่ม้วนตีขึ้นเข้าชายฝั่งจนเกิดเสียงสะท้อน
กลุ่มของชูฮันเดินนำอยู่ข้างหน้าโดยมีซูเฟิงและฟานเจี้ยนคอยประกบ ตามหลังด้วยกลุ่มคนป่ามากกว่าร้อยคน
ตัวชูฮันถูกประกบอยู่ตรงกลางด้านหลังมีขวานซิ่วโหลวแนบหลังห่อไว้ในผ้าหนาอย่างมิดชิดจนมองไม่เห็นรูปลักษณ์เดิมของมันเลย คนที่มองจากด้านหลังต่างคิดว่าเป็นถุงขนาดใหญ่ที่ขนข้าวของเฉยๆ ราวกับเป็นคนรับใช้ที่คอยหาบของให้ซูเฟิงและฟานเจี้ยน ไม่แปลกใจที่ทำไมในตอนแรกชายชราถึงมองข้ามชูฮันไปและคิดว่าชูฮันเป็นแค่คนติดตามคอยดูแล
ผู้อาวุโสและนายน้อยของกลุ่มเดินนำหน้ากลุ่มคนของตัวเองทั้งสองเดินเคียงข้างกัน สายตาจ้องไปที่ชูฮันที่เดินอยู่ข้างหน้าตัวเองไม่วางตา
เขาเป็นหัวหน้าของกลุ่มจริงๆเหรอ? นายน้อยมองซ้ายขวาไปมาและมองไม่เห็นความพิเศษอะไรในตัวชูฮันเลย
ชายชรายกมือขึ้นลูบเคราของตัวเองก่อนจะเริ่มทำการวิเคราะห์ ผมเองก็มองข้ามเขาไปในตอนแรกเหมือนกัน ผมคิดว่าชายคนที่มีหอกด้ามยาวสีทองนั่นคือหัวหน้าต่างหาก แต่เข้าไปคุยจริงๆถึงได้เห็นลำดับอำนาจที่ชัดเจน เพราะงั้นกระผมเลยคิดว่ามันแปลกมากเพราะมองยังไงก็ไม่เห็นถึงความพิเศษของคนที่กล่าวอ้างว่าเป็นหัวหน้าเลย
งั้นฉันจะไปพิสูจน์เอง! นายน้อยประกาศกร้าวก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปหาชูฮันทันที
ชายชราไม่ทันได้มีโอกาสได้หยุดนายน้อยเขาแก่มากแล้ว ร่างกายอ่อนแอจนเกือบจะไม่มีเรี่ยวแรงแล้วด้วยซ้ำ จึงได้แต่มองนายน้อยที่แสนจะใจร้อนของตัวเองเดินเข้าไปหาท่านผู้แข็งแกร่ง
เฮ้!นายชื่ออะไร? ตอนที่นายน้อยเดินเข้าไป เขาก็ตะโกนถามชื่อชูฮันไปด้วย
ชูฮันเหลือบตามองด้วยการรับรู้ระยะ 6 จุดสูงสุดของเขาสัมผัสได้ว่าชายผู้นี้ไม่เป็นอันตรายใดๆต่อเขา ดังนั้นชูฮันจึงนิ่งเฉยเอาไว้ไม่ได้แสงดท่าทีอะไรตอบ
แม้แต่ตอนที่นายน้อยวิ่งเข้ามาถึงชูฮันแล้วชูฮันก็ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ นอกจากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆที่เต็มไปด้วยแรงกดดัน คุณควรจะแนะนำตัวเองก่อนจะถามชื่อคนอื่น?
นายน้อยหนุ่มชะงักไปในแวบแรกก่อนจะจ้องชูฮันด้วยความประหลาดใจ นี่นายตาบอดงั้นเหรอ?
สีหน้าของชูฮันเปลี่ยนเป็นสีดำราวกับก้นหม้อในทันทีรังสีเย็นชาแผ่กระจายไปรอบๆอย่างไม่พอใจกับความหยาบคาบของชายผู้นี้ หวังไคที่อยู่ในกระเป๋าก็หัวเราะด้วยความสะใจสุดๆ
นายน้อยเห็นชูฮันกระพริบตาอีกครั้งโดยไม่พูดอะไรตอบเขาจึงประหลาดใจอย่างมากก่อนจะตะโกนเสียงดัง สรุปว่านายตาบอดนี่เอง…
ชูฮันที่ไม่พูดอะไรเลยเพราะเขาขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับคนไร้สาระแบบนี้จึงเมินนายน้อยและเดินหนีออกมาโดยไม่สนใจอีก
อ้อใช่ ฉันชื่อยู่ยงหนาน แล้วนายละ? นายน้อยแนะนำตัวเองโดยไม่ได้สังเกตถึงอารมณ์ของชูฮัน
ชูฮันไม่อยากจะคุยกับอีกฝ่ายกลับต้องตะลึงในครั้งนี้เขาหันไปมองชายผู้นี้อยู่เป็นเวลานาน ชื่อเกี่ยวกับปลา? นายคงไม่ได้มีน้องสาวที่ชื่อเหมือนนางเงือกหรอกนะ?
ยู่ยงหนานตกใจสุดๆ นายรู้ได้ยังไง?!
ชูฮันกลอกตา เดาเอา ฮ่าฮ่าฮ่า!ถ้างั้นนายก็เป็นคนฉลาดมาก! ยู่ยงหนานหัวเราะเสียงดังอย่างไม่คิดเบาเสียง ก่อนจะพูดคุยกับชูฮันต่อ น้องสาวของฉันและฉันเป็นมังกร แต่เธอไม่ได้โตขึ้นมากับฉัน เธอเป็นเด็กสาวที่จิตใจดีและอ่อนแอเหมือนพวกเด็กผู้หญิง! โอ๊ะ ไม่สิ ก็เธอเป็นผู้หญิง…
ฮ่าฮ่าฮ่า!คนคนนี้น่าสนใจดีนี่! เสียงของหวังไคดังขึ้นในหัวของชูฮัน ขณะที่มันยังคงไม่หยุดหัวเราะ
ชูฮันเม้มปากโดยไม่พูดอไรเขาเพียงฟังยู่ยงหนานที่เอาแต่พูดอยู่คนเดียวไม่เลิก ผู้ชายคนนี้พูดมากเกินไป เล่าเองทุกอย่างโดยที่เขาไม่ได้ถามเลย เล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเองไปจนถึงน้องสาวให้เขาฟังจนจบ
กว่ายู่ยงหนานจะยอมหยุดพูดหูของชูฮันก็เกือบจะดับไปแล้ว และในจังหวะที่ชูฮันตะโกนกู่ร้องด้วยความดีใจอยู่ในหัวเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเหนื่อยจนหยุดพูดไปแล้ว ทันใดนั้นยู่ยงหนานก็พูดขึ้นมาต่ออีก ใช่แล้ว ให้ฉันเรียกน้องสาวฉันมาเจอนายดีมั้ย? มั่นใจได้แม้เธอจะเป็นคนขี้กลัวแต่เธอก็เชื่อฟังฉัน!
ชูฮันมองไปยังกลุ่มคนป่าด้านหลังด้วยความระแวงทุกคนเนื้อตัวเปื้อนไปด้วยดินโคลนจนแยกไม่แยกว่าใครเป็นเพศไหน…
ฉันไม่เห็นในกลุ่มคนป่าเลย ชูฮันพูดออกมาตรงๆ
คนป่าอะไร? ยู่ยงหนานไม่ได้ตอบสนองในคราแรก หลังจากผ่านไปสักพักจู่ๆเขาก็แสดงอาการโมโหออกมา พวกเราเป็นคนป่าที่ไหน มันเป็นเพราะพวกเขาถูกบีบให้ต้องใช้ชีวิตอยู่บนภูเขาต่างหาก! มันไม่มีทางอื่นนอกจากรักษาชีวิตเอาไว้ แต่ตราบใดที่เราสามารถกลับไปยังทะเลได้ ตระกูลประมงของเขาไม่ได้ใช้ชีวิตกันแบบนี้ ผู้ชายจะเป็นผู้นำ ผู้หญิงจะอ่อนโยนเป็นแม่บ้านแม่เรือน!
พูดถึงตรงนี้ยู่ยงหนานผู้กล้าหาญก็นึกบางอย่างขึ้นได้ ใช่ นายยังไม่ได้บอกชื่อนายกับฉันเลย?
ชูฮัน ชูฮันตอบสั้นๆเพียงเท่านั้น โอ้ ยู่ยงหนานพยักหหน้า ก่อนจะเสริมเข้าไปอีกประโยค เป็นชื่อที่ฟังดูขัดหูแปลกๆ
ตึง!
ชูฮันทนไม่ไหวกระตุกขาขึ้นเตะใส่ยู่ยงหนานทันทีเท้าของเขานั้นชำนาญและแม่นยำกว่าส่วนไหนๆของร่างกาย เขาใช้แรงแตะใส่ยู่ยงหนานที่ปากดีจนอีกฝ่ายหน้าคะมำจุ่มลงไปในดินทันที!
แม่มึงสิเขาไม่เคยได้ยินใครกล้าพูดว่าชื่อเขาขัดหูต่อหน้ามาก่อน?
กลุ่มคนขนาดใหญ่ด้านหลังที่เห็นเหตุการณ์ก็อารมณ์ปะทุขึ้นทันทีทุกคนรีบวิ่งกรูเข้าใส่ชูฮันอย่างต้องการแก้แค้น
ชายชรายิ่งกระตือรือร้นเขาพยายามจะเดินไปข้างหน้าหากก็ก้าวไปได้แค่ไม่กี่ก้าว ในใจเกิดความรู้สึกกลัวจนหัวใจแทยวาย…นี่อีกฝ่ายกล้าแตะนายน้อยของพวกเขาจริงๆเหรอ? ขณะที่บรรยากาศเริ่มเข้าสู่ความโกลาหลยู่ยงหนานที่ล้มลงแนบอยู่ที่พื้นก็พยายามตะกายตัวลุกขึ้นยืน หน้าดำหน้าเขียวด้วยความโมโห ร่างใหญ่โตยืนอยู่หน้าชูฮันหากหลุบตาลงและก้มหน้าลงพื้น
ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยถูกใครอัดจนล้มแบบนี้!
หากยู่ยงหนานไม่ได้พูดอะไรก้มหน้าลงและยืนหน้าดำหน้าแดงต่อหน้าชูฮันอย่างเงียบๆ
กลุ่มคนด้านหลังที่เห็นภาพนายน้อยของพวกเขายืนนิ่งไม่ขยับก็ต้องชะงักอย่างไม่เข้าใจว่าสถานการณ์ในตอนนี้คืออะไร
ชูฮันมองหน้ายู่ยงหนานด้วยสายตาเรียบเฉยก่อนจะเดินผ่านหน้าไปด้วยฝีเท้าหนักแน่นเหลือทิ้งไว้แต่พลังผันผวนมหาศาลที่แผ่กระจายไปรอบๆจนทำให้ยู่ยงหนานรู้สึกหวาดกลัว ความจริงแล้วชูฮันมีความแม่นยำสูงมาก ถ้าเขาตั้งใจจริงๆอีกฝ่ายคงจะขาหักไปแล้วแต่นี่ชูฮันไม่ได้ต้องการทำให้อีกฝ่ายเจ็บเพียงแค่ต้องการทำให้เสียหน้าต่างหาก
ดังนั้นในตอนนี้พฤติกรรมของยู่ยงหนานจึงแปลกประหลาดอย่างมาก เพราะไม่ได้เจ็บอะไรแต่กลับยืนเผชิญหน้ากับชูฮันนิ่งๆท่ามกลางสายตาคนของตัวเองที่จ้องมาไม่วางตา
และหลังจากที่ชูฮันเดินห่างออกไปไม่ถึงห้าเมตรด้วยซ้ำ—–
อ๊ากกกก——- จู่เจ้ามนุษยช์ปลาก็แหกปากร้องลั่น ยกเท้าข้างที่โดนเตะกระโดดเหยงๆไปมาด้วยความเจ็บปวด ความคิดของเขาเรียบง่ายมาก…เขาโดนเตะ ดังนั้นเขาจะเอาคืน
ขณะที่ยู่ยงหนานคิดจะโจมตีใส่ชูฮัน…
พั้วะ!
ชูฮันไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเพียงยื่นมือข้างหนึ่งไปด้านหลังและกระชักไหล่ยู่ยงหนานและออกแรงเหวี่ยง จากนั้นร่างใหญ่โตของยู่ยงหนานก็ไม่ต่างอะไรจากกระสอบทรายยู่ยงหนานไม่มีโอกาสแม้แต่จะโดนตัวชูฮันด้วยซ้ำและยังถูกเล่นงานอีกครั้ง
พ้ะ!
ร่างของยู่ยงหนานถูกชูฮันโยนข้ามไหล่ไป!
