ตอนที่ 1127 มีอะไรรออยู่รึไง?
ชูฮันที่เป็นผู้ริเริ่มการแข่งขันอันดุเดือดของการประเมิณการต่อสู้โดยรวมของเสาหินพิเศษและเป็นคนที่ปั่นหัวมู๋เย๋ได้อย่างสิ้นเชิงในที่สุดก็เดินทางทางมาถึงจุดหมายหลังจากผ่านไปสองวัน ขณะนี้ชูฮันกำลังยืนอยู่ที่สุดเขตของทรายวนที่เหมือนกับกระแสน้ำขนาดใหญ่
หลังจากสองวันสองคืนร่างกายของชูฮันก็เหนื่อยล้าขั้นสุด สภาวะจิตใจของเขาตอนนี้ไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่ ยิ่งยามที่มองไปที่กระแสทรายวนไปมาขนาดใหญ่ตรงหน้า ชูฮันก็ยิ่งปวดหัวหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
จากนั้น—–
ฮึบ!
ชูฮันที่เริ่มประคองสติไม่ได้ยืนไม่อยู่นิ่งก็ล้มตกลงใส่ทรายวนขนาดใหญ่ตรงหน้า!
สัมผัสของแรงดึงดูดจำนวนมากจากนั้นก็ราวกับทั้งร่างถูกฝังอยู่ใต้กองทราย ราวกับอยู่ในเครื่องบดเนื้อที่กำลังค่อยๆขยี้เขา ความรู้สึกไร้น้ำหนักคงอยู่เป็นเวลาพักใหญ่ จากนั้นทั้งปากและจมูกเขาก็มีน้ำอัดเข้ามาเต็มไปหมด
ในขณะที่ชูฮันกำลังช็อคหัวเขาก็รู้สึกปวดร้าวราวกำลังถูกบางอย่างบีบอัด สติเริ่มหลุดลอยจนในที่สุดเขาก็สลบไป
แต่ก่อนที่จะสลบไปนั้นชูฮันอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องในใจอย่างทรมาน…นี่คือวิธีการเข้าไปหุบเขาหยินหยางสินะ!
ชูฮันไม่รู้ว่ามันใช่เวลาเท่าไหร่แต่จู่ๆเขาก็ได้สติขึ้นมา…
ข้างใต้มันเป็นสัมผัสที่นุ่มมากราวกับทุ่งหญ้า อากาศบริสุทธิ์สดชื่น แสนจะปลอดโปร่งอย่างไม่มีทางหาได้ในโลกาวินาศ ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้นั้นมันให้ความรู้สึกสบายผ่อนคลายและคุ้นเคย
จากนั้นพริบตาต่อมา… เบื้องหน้าของชูฮันคือต้นไม้จำนวนมากดอกไม้สีสันสดใสบานสะพรั่งเต็มไปหมด มันดูเหมือนจะเป็นป่า แต่ไม่เหมือนกับป่าทั่วไป ที่แห่งนี้มีความพิเศษและเสน่ห์ของมันเอง ราวกับว่ามันถูกออกแบบมาโดยนักออกแบบสวนที่บรรจงสร้างขึ้นมาอย่างเป็นพิเศษ
ขณะนี้ชูฮันกำลังนอนอยู่บนพื้นหญ้าที่ถูกตัดเรียบอย่างดีนอกเหนือจากน้ำค้างในยามเช้าตรู่ แม้แต่ฝุ่นผงก็ไม่มีให้เห็น ทันใดนั้นชูฮันก็เห็นกระต่ายสีเทาตัวน้อยกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ มันยืนจ้องชูฮันห่างออกไปด้วยความสงสัย
หวังไค ชูฮันยังคงนอนนิ่งอยู่ หากก็ส่งเสียงเรียกหวังไค ถามญาติกระต่ายของนายสิว่าไปตกน้ำที่ไหนมาถึงกลายเป็นสีเทา?
หวังไคพึ่งตื่นได้ไม่นานและเมื่อได้ยินเสียงของชูฮันมันก็เพ่งมองไปที่กระต่ายสีเทาด้วยสายตาตกใจทันที เห้ย! แต่นั่นมันที่สาธารณะ!
นายจะได้รู้ข้อมูลเบื้องต้นไง! ชูฮันยังคงเล่นตลกขณะกวาดสายตามองสำรวจไปรอบๆ
ที่นี้คือด้านในของหุบเขาหยินหยางแต่มันไม่ใช่สถานที่เดียวกับที่ชูฮันเคยมาในชาติที่แล้วส่วนสำหรับทรายวนที่พาเขาเข้ามาอย่างทรมานนั้น มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนั้นชูฮันก็ไม่อาจรู้ได้เลย
แม้ยว่าชูฮันจะยังสงสัยว่าทุกคนที่เข้ามาในหุบเขาหยินหยางด้วยวิธีนี้เหมือนกันหรือไม่แล้วมีอะไรเกิดขึ้นกับแต่ละคน รวมถึงเวลาที่จะต้องนำไปพิจารณา
ตลกมากมั้ย?! หวังไคโกรธจริงๆ ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งว่าฉันไม่เหมือนกระต่ายทั่วไป
รักต่างเชื้อชาติ?กล้าหาญสุดๆ! ชูฮันพูดอย่างสบายๆขณะยืนจ้องเท้าตัวเอง
หวังไคอยากจะเถียงต่อแต่เมื่อได้เห็นท่าทางของชูฮัน มันก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น อะไร? เจออะไร?
เปล่า ชูฮันพูดพร้อมกับยกเท้าก้าวเตรียมออกเดิน
รอฉันด้วยสิ หวังไครีบวิ่งเพื่อตามชูฮันให้ได้ หากในเวลาเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะบ่นต่อว่าออกมา ฉันไม่เข้าใจว่านายจะจ้องเท้าตัวเองอย่างจริงจังขนาดนี้? หรือว่าวิตกกังวลจนหลอนไปหมดแล้ว!
รองเท้าของฉันสะอาดและดูใหม่มาก ชูฮันตอบด้วยเสียงเรียบนิ่ง
ห้ะ! หวังไคอยากจะหัวเราะให้หงายหลัง ก่อนที่เราจะเข้ามาที่ผ่าน เราเดินทางมาสองวันสองคืนขนาดนี้ รองเท้าของนายจะเลอะเปื้อนฝุ่นดินทรายเต็มไปด้วยสิ!
ขณะที่พูดหวังไคก็พยายามยื่นหน้าเข้าไปสังเกตรองเท้าของชูฮันและเริ่มมีสีหน้าตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ
รองเท้าบู้ททหารสะอาดเอี่ยมอ่องเงาวับ แม้แต่เสื้อผ้ายังดูสกปรกมากกว่าเลยด้วยซ้ำ!
นี่มันเกิดเรื่องบ้าบอะไรขึ้นที่นี่? หวังไคตกใจจนสมองโล่งคิดอะไรไม่ออก เราไม่ได้ข้ามมาแล้วหรอกเหรอ?
ฉันจำได้ว่าเราผ่านน้ำมา…มันเหมือนจะเป็นน้ำทะเลด้วย ชูฮันพยายามนึกทวนความทรงจำ
ถ้างั้นเราก็อาจจะถูกน้ำทะเลชะล้าง?แต่มันเป็นไปไม่ได้! ถ้าเป็นอย่างนั้นเสื้อผ้าของเราอย่างน้อยก็ควรจะยับยู่ยี่ แต่ตอนนี้มันดูเป็นระเบียบ สะอาดสะอ้าน ราวกับถูกรีดด้วยเตารีดไอน้ำมาอย่างดี หวังไคงุนงง
ใช่ทุกอย่างที่นี้มันดูแปลกไปหมด ชูฮันนิ่วหน้าและค่อยๆเดินไปข้างหน้าช้าๆ หลังจากเราเข้ามา เราน่าจะข้ามจุดที่เป็นทะเลมา เพราะจากแผนที่ที่มี ตำแหน่งของท่าเรือหนานช้าและหุบเขาหยินหยางตั้งอยู่ห่างไกลกันมากแต่เรากลับมาถึงที่นี้ได้ในทันที นี่ก็เป็นหนึ่งในเรื่องแปลกประหลาดของหุบเขาหยินหยาง?
นายรู้เรื่องนี้มานานแค่ไหนแล้ว? จู่ๆหวังไคก็นึกถึงปัญหาอีกอย่างขึ้นได้ ขนมันตั้งลุกด้วยความกลัว พวกเราต่างรู้สึกขนลุกกับสถานที่ประหลาดๆนี่ มันเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่แน่ว่าระหว่างที่เราอยู่ที่นี้ข้างนอกอาจจะผ่านไปแล้วสองปี? หรือศตวรรษนึงก็ได้?
ถ้าอย่างนั้นเราจะยังมีชีวิตอยู่มั้ย?ไม่มีอะไรให้กินให้ดื่ม? เราจะอยู่ในหุบเขาหยินหยางตลอดได้ยังไง ความคิดนายมันเป็นไปไม่ได้ ชูฮันหันมาสบตาหวังไคและพูดโต้กลับอย่างไม่เห็นด้วย นายจำตอนที่เกาช้าวฮุ่ยไปขโมย Amaterasu 3000 ได้มั้ย จำได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่เกาะส่วนตัวของป่ายหยู?
เกาะส่วนตัวของป่ายหยูมีการเคลื่อนตัวของเปลือกโลกเล็กน้อยมันก็ทำให้เป้าหมายที่เราวางไว้เคลื่อนไปข้างหน้าด้วยเช่นกัน พิกัดตำแหน่งที่วางไว้เองก็จะต้องเปลี่ยนไป ณ จุดจุดหนึ่ง
นายหมายความว่ามันมีเรื่องแปลกๆระหว่างท่าเรือหนานช้าและหุบเขาหยินหยาง? หวังไคที่เริ่มเข้าใจร้องอุทานตามมาเสียงดัง
คำถามประเภทนี้ควรจะเป็นนายที่ต้องหาคำตอบให้ฉันไม่ใช่รึไง?ทั้งหมดนี่มาจากการวิเคราะห์ของฉันเองทั้งนั้น พูดมาถึงตรงนี้ ชูฮันก็มีสีหน้าเบื่อหน่าย นายต้องการอะไรเพื่อจะหาคำตอบพวกนี้?
นั่นก็เพราะว่าความทรงจำของฉันยังติดขัดอยู่มันยังไม่กลับมาสมบูรณ์แบบ หวังไคกรอกตา อืม งั้นขอถามก่อนว่าในชาติที่แล้วของนาย ตอนที่นายมาหุบเขาหยินหยางครั้งแรกมันมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นมากแค่ไหน?
ไม่ ชูฮันปฏิเสธทันที ตอนนั้น หลังจากที่ตื่นขึ้นมามันก็เหมือนกับความรู้สึกที่เจอก่อนหน้านี้ ราวกับคลานออกมาจากกองโคลนดูด มันทั้งเหนียวเหนอะและสกปรกเหม็น ไม่สามารถเทียบกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้เลยสักนิด!
หวังไคกระพริบตา ถ้างั้น! เราก็มีปัญหาใหญ่แล้ว!
และตำแหน่งของมันก็ไม่ใช่ที่นี้ครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอทางเข้าหุบเขาหยินหยางในชาติที่แล้วคือริมหาดชายทะเล ชูฮันพูดต่ออีกประโยค
ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปสำรวจดูรอบๆกันระวังตัวให้ดี! หวังไคอยู่ในสภาวะเร่งรีบ เขาแทบจะกระชากขากางเกงของชูฮันเพื่อให้เดินตาม
นายจะลนลานอะไรขนาดนั้นยังกับมีอะไรหรือใครรออยู่งั้นแหละ? ชูฮันนิ่งสงบมาก
อะไรนะ? หวังไคงุนงงอย่างไม่เข้าใจ
เฮ้ย! ชูฮันชี้นิ้วไปที่ตรงหน้า
หวังไคเงยหน้าขึ้นมองและก็ได้เห็นกระต่ายสีเทาที่อยู่ไม่ห่างจากทั้งคู่มันหยุดชะงักและเดินถอยหลังหนีไปเล็กน้อย
เฮือก!
หวังไคตื่นตระหนกไม่สามารถไล่ตามสถานการณ์ที่ผลันเปลี่ยนอย่างเหนือความคาดหมายได้
ชูฮันเดินตามไปโดยรักษาความเร็วให้สม่ำเสมอตามหลังกระต่ายสีเทาไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่ามันจะมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นมากแค่ไหน ทหารของเขาจะไม่มีวนถอยร่นหนี
