ตอนที่ 1132 หุบเขาหยินคือที่อยู่ หุบเขาหยางคือสุสาน
โอ้เข้าใจแล้ว ชูฮันกระพริบตาปริบๆ นี้เขาบังเอิญเจอเข้ากับอะไรกัน?
ที่จริงแล้ว…การที่คนพวกนี้สามารถกลับมาที่นี้ได้ดูเหมือนว่าแทบจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยเขาไม่ได้เป็นผู้มีพระคุณหรือพ่อพระมาโปรดอะไรทั้งนั้น เขาก็เพียงแค่เดินทางของตัวเองแต่บังเอิญเดินนำคนพวกนี้มาเท่านั้นเอง
และที่สำคัญที่สุดก็คือคำพูดต่อไปของยู่ยงหนาน และเราก็ต้องการให้นายช่วยอะไรพวกเราบางอย่างด้วย
นี่สินะประเด็นหลัก!
ชูฮันเริ่มคอแข็งขึ้นมาหากยังคงรักษาท่าทีนิ่งเฉยเหมือนเดิมเอาไว้
อะไรกันหมายความว่ายังไง? ชูฮันถามพร้อมส่งยิ้มเล็กน้อย ยู่ยงหนานพูดอ้อมค้อมไปมา นายอาจจะไม่รู้ว่าหุบเขาหยินหยางแห่งนี้ ที่จริงมันแบ่งออกเป็นสองที่ หุบเขาหยินและหุบเขาหยาง
ชูฮันอยากจะบอกเหลือเกินว่าเขารู้อยู่แล้วแต่ต้องเงียบเอาไว้และรอให้ยู่ยงหนานอธิบายต่อ
ทั้งหุบเขาหยินและหุบเขาหยางนั้นกว้างใหญ่มากจุดที่เราอยู่ตอนนี้นั้นเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็กของพื้นที่ทั้งหมด ยู๋ยงหนานพูดต่อไป สำหรับคนที่ไม่ได้อาศัยอยู่ในหุบเขา คนแบบนายที่เข้ามาในหุบเขาได้นั้นมีความพิเศษมาก แต่นายได้คิดบ้างมั้ยว่านายเข้ามาได้อย่างไร?
ชูฮันถอนหายใจและตั้งคำถาม แล้วพวกมนุษย์ปลาอย่างพวกนายละ ไม่ได้เข้ามาจากทางเข้าเดียวกับฉันเหรอ?
เรารู้จักน้ำทะเลดีมันไม่มีความแตกต่างระหว่างน้ำกับผืนดิน หลังจากที่เราปลดผนึกที่ปิดกั้นไว้ได้ เราก็ถูกส่งไปที่ก้นทะเลและว่ายน้ำขึ้นฝั่ง ยู่ยงหนานยิ้มอย่างลึกลับ อุปสรรคในสถานที่แห่งนี้หายไปแล้วและพวกเรานั้นมีอิสระที่จะเข้าออกหุบเขา
มาจากทางทะเล? ชูฮันนิ่วหน้า มีแต่พวกนายที่เข้ามาได้ แต่คนอื่นๆยังถูกปิดกั้นเอาไว้งั้นเหรอ?
ใช่มีแต่พวกเราที่ได้รับพลังจากพระเจ้า ไม่มีทะเลใดๆบนโลกใบนี้ที่จะปิดกั้นมนุษย์ปลาได้ ยู่ยงหนานพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ภายในหุบเขาแห่งนี้ ความสามารถของเรานั้นถูกจำกัดเอาไว้
งั้นเหรอ? ชูฮันค่อนข้างประหลาดใจไม่น้อย แต่ที่นี้เป็นบ้านพวกนายไม่ใช่เหรอ?
เขาเองก็อยากจะให้คนพวกนี้ช่วยนำทางเขาสู่หุบเขาหยางเหมือนกัน…
มันมีสถานที่ที่ถัดไปจากทะเลที่นั่นคือบ้านของเรา พวกเราไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปในพื้นที่อื่นๆ ยู่ยงหนานพูดและทันใดนั้นเขาก็พูดความจริงกับชูฮัน หุบเขาหยินคือสำหรับอยู่อาศัย หุบเขาหยางคือสุสาน เฮือก!
ชูฮันจับมือที่ถือถ้วยชาเอาไว้ หุบเขาหยางคือสุสาน?
ใช่หุบเขาหยินคือที่สำหรับอยู่อาศัย ส่วนหุบเขาหยางคือที่อยู่สำหรับคนตาย ยู่ยงหนานมีสีหน้าตึงเครียด เท่าที่รู้ไม่มีใครอาศัยอยู่ส่วนอื่นๆของหุบเขา มันไม่เคยมีเรื่องนี้ปรากฏตลอดหลายพันปีที่ผ่านมา
แล้วนายจะให้ฉันช่วยอะไร? ชูฮันเริ่มมีปฏิกิริยา เขาพึ่งค้นพบว่าตัวเองรู้เกี่ยวกับหุบเขาหยินหยางเพียงแค่น้อยนิด
ไปที่หุบเขาหยางหยิบของมาหนึ่งอย่าง ยู่ยงหนานเริ่มพูด
ไม่ ชูฮันปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิด ไหนนายบอกว่าหุบเขาหยางคือสุสาน ไม่มีทาง! นั่นมันที่สำหรับคนตาย! นี่นายกำลังบอกให้ฉันไปขุดหลุมฝังตัวเองรึไง?!
ยู่ยงหนานที่เห็นชูฮันปฏิเสธทันทีก็มีสีหน้าหงุดหงิด นายต้องช่วยฉัน เพราะนอกจากนายแล้วพวกเราก็ไม่รู้จะหาใครมาช่วยแล้ว โลกด้านนอกนั้นอันตรายมาก มีทั้งซอมบี้และลูกผสม ไหนจะมนุษย์ที่แข่งขันกันเอง ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น คนดีๆมันหายาก!
ชูฮันแทบจะตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ฉันว่ามันจะมากเกินไปแล้ว ฉันช่วยพวกนายให้ได้กลับบ้าน แล้วยังต้องการจะให้ฉันช่วยต่ออีก? แถมครั้งนี้ไม่ใช่ให้ฉันนำทางให้ แต่ให้ฉันไปสุสานเองตัวคนเดียว พวกนายคิดจะเสี่ยงหรือลงทุนอะไรเองบ้าง? แม้แต่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำในหุบเขาหยางมันมีความน่ากลัวอะไรอยู่? แล้วถ้ามันต้องแลกด้วยชีวิตของฉันละ?
ไม่จริงฉันเคยติดตามนาย นายรู้ว่านายทรงพลังมากขนาดไหน! ยู่ยงหนานยังคงไม่เลิกตื้อ
นั่นไม่ใช่ฉันที่ทรงพลังมากแต่เป็นนายที่อ่อนแอเกินไปต่างหาก! ชูฮันเบ้ปากใส่
ยู่ยงหนานหงุดหงิดสุดๆ แต่เราไม่มีทางอื่นแล้ว ของสิ่งนั้นมีความสำคัญกับพวกเรามากๆ และพวกเราทุกคนไว้ใจแค่นายคนเดียว ต้องทำอย่างไรนายถึงจะยินดีช่วยพวกเรา?
คราวนี้สายตาของชูฮันพลันเปลี่ยนไป มันก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยพวกนาย เพียงแต่…
ยู่ยงหนานกระพริบตาปริบๆทันที อะไรละ?
แต่นายต้องช่วยฉันตอบเหมือนกัน ชูฮันมองสบตากับยู่ยงหนาน ซ่อนสายตาชั่วร้ายเอาไว้
ได้สิได้เลย! ถ้านายสัญญาว่าจะช่วยพวกเรา นายคือมิตรของพวกเรา นายสามารถเอาทุกอย่างในที่นี้ที่ต้องการไปได้ทั้งนั้น! ยู่ยงหนานรีบพูดจนลิ้นพันกันด้วยความตื่นเต้น ถ้านายสามารถช่วยเรานำของสิ่งนั้นกลับมาได้ เผ่ามนุษย์ปลาของเรายินดีที่จะช่วยเหลือนายทุกเมื่อในอนาคต ตราบใดที่เราสามารถช่วยได้ ไม่ว่าเรื่องอะไร พวกเรายินดี!
ชูฮันยกยิ้มมุมปาก ถ้านายพูดแบบนี้ ฉันก็วางใจ
ท้องทะเลมนุษย์ปลา นี้อาจจะเป็นยาสำคัญที่จะช่วยเร่งการพัฒนาของกองทัพเขี้ยวหมาป่าของเขาได้!
ถ้างั้นตอนนี้เรามาคุยเรื่องแผนการกันก่อนดีกว่า? ยู่ยงหนานแสนจะร้อนใจ
ก่อนอื่นทางเข้าของหุบเขาหยางอยู่ตรงไหนและเข้าไปยังไง? ชูฮันโยนคำถามที่สำคัญที่สุดใส่ยู่ยงหนานก่อน ครั้งที่แล้วนั้นเขาสลบระหว่างทางจนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ทางเข้าหุบเขาหยางคือทางออกของหุบเขา ยู่ยงหนานเปิดประตู
ชูฮันมองตามอย่างมึนงง ห๊ะ?
เท่าที่ฉันรู้การเดินทางไปหุบเขาหยางนั้นง่ายมาก แต่ฉันไม่สามารถเข้าไปในนั้นได้ ยู่ยงหนานพูดพร้อมขมวดคิ้วจนหน้าผากย่น แต่พอนายเข้าไปในหุบเขา นายจะต้องหาทางออกของหุบเขาเพื่อหาทางเข้าสู่หุบเขาหยาง เส้นทางมันจะซับซ้อนมากๆ วนอ้อมคดโค้งไปมา แต่นายจะต้องหามันด้วยตัวเอง
บ้าเอ๊ย!! ชูฮันมีสีหน้าบูดบึ้ง ขอข้อมูลมากกว่านี้หน่อย นี่จะปล่อยให้ฉันไปเดินงมหาเอาไว้รึไง?
มันไม่ใช่การเดินงม ยู่ยงหนานเงยหน้าขึ้นสบตากับชูฮัน จากนั้นเขาก็เหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ ใช่แล้ว ก่อนหน้าที่นายจะมามีคนมาที่นี้สามคน พวกเขาโผล่ขึ้นมาที่ชายหาดของทะเลอีกที่ ฉันคิดว่าจนตอนนี้พวกเขาก็น่าจะยังหาทางเข้าไม่ได้ หรือฉันควรส่งนายไปหาพวกเขา และนายกับพวกเขาจะได้ช่วยกันหาทาง?
สามคน?น่าจะเป็นเกาช้าวฮุ่ย ป่ายหวีเนอ ชูฮันจับปลายคางและถามต่อ ใช่ผู้ชายหนึ่ง ผู้หญิงสองมั้ย?
ไม่ใช่ ยู่ยงหนานส่ายหัว เป็นชายสองคนและหญิงหนึ่งคน
ชูฮันตะลึงไป…แสดงว่าไม่ใช่ป่ายหวีเนองั้นเหรอ? มีใครเข้ามาในนี้อีกกัน?
แล้วนายได้เห็นอีกกลุ่มที่มีสามคนเหมือนกันแต่เป็นหนึ่งชาย สองหญิงมั้ย? ชูฮันถามต่อ ผู้ชายมีผมและตาสีเหลืองอำพัน
ฉันบอกว่าสองชายและหนึ่งหญิงหนึ่งในนั้นมีคนที่มีผมและตาสีเหลืองอำพัน! ยู่ยงหนานเองก็เริ่มมึนเล็กน้อยขณะนึกย้อนเรียบเรียงความทรงจำของตัวเอง
ชูฮันนิ่วหน้า…ทำไมมันดูแปลกๆ?
ไม่ใช่ว่าป่ายหวีเนอและเสี่ยวเมิงชีมาด้วยเหรอแล้วผู้ชายอีกคนมาจากไหน?
เอาละไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร นายสามารถตามหาพวกเขาได้มั้ย? ชูฮันถามต่อ
ได้แค่สองวัน พวกเขายังไม่น่าจะไปไกลเกินขอบเขตความสามารถในการใช้พลังของฉัน ยู่ยงหนานพูดด้วยความมั่นใจ คนที่เข้ามาต่างปรากฏตัวบนชายหาดทะเลทั้งนั้น และพวกเราทุกคนก็รับรู้ถึงการมากันทั้งหมด
ทันใดนั้นชูฮันก็สังเกตเห็นถึงบางอย่าง รวมถึงตอนที่ฉันมาด้วย?
ใช่! ยู่ยงหนานตอบรับเสียงดัง น้องสาวของฉันเป็นคนเจอนาย และฉันก็ไปรับนายต่อ
หน้าของชูฮันทมึงถึงดำราวกับก้นหม้อ…แล้วทำไมเขาถึงนอนอยู่บนผืนหญ้า?!
