ตอนที่ 1143 โชคลาภ
ขณะที่ทั้งสองเดินตามทางไปเรื่อยๆความกลัวของหวังไคก็เริ่มค่อยๆลดลงทว่ามันยังมีข้อสงสัยอยู่ แสดงว่า อย่างน้อยมีสี่คนที่เข้ามาหุบเขาหยางและได้อาวุธไป งั้นเรามาช้าไปงั้นเหรอ? และอาวุธพวกนั้น ฉันรู้สัมผัสได้ว่ามันมีความคล้ายกับขวานยักษ์ซิ่วโหลวของนาย คนที่สร้างขวานให้นายจะต้องมีลับลมคมในแน่!
ชูฮันนิ่วหน้า เหย่โม่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว แต่ในหลายๆทางฉันก็สังเกตได้ว่าขวานซิ่วโหลวกับปืนด้ามยาวสีทองของซูเฟิงนั้นมีความคล้ายคลึงกันอยู่ อย่างน้อยมันก็ดูเหมือนจะมีหลักการใช้งานเหมือนกัน แต่ท้ายที่สุดถ้ามันไม่ได้เป็นอาวุธที่มาถึงหุบเขาหยาง มันก็ยังคนละเรื่องกัน
เฮ้อ! หวังไคถอนหายใจอย่างหนักใจ คนที่ล่อลวงนายไปจนได้ขวานซิ่วโหลมาก็คือเสี่ยวชี เป็นไปได้มั้ยว่าเหย่โม่และเสี่ยวชีอาจจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกัน?
ไม่มีใครรู้! ชูฮันไม่มีอารมณ์จะพูดกับหวังไคอีก การต้องใช้ความคิดมากมายท่ามกลางบรรยากาศที่ร้อนและอบอ้าว มันยิ่งทำให้เขาปวดหัว
ในที่สุดหลังจากเดินไปอีกสักพักชูฮันก็สังเกตได้ว่าอุณหภูมิภายในถ้ำลดลงถึงจุดหนึ่งจนทำให้เขารู้สึกสบายตัวมากขึ้น
สุดยอด!หุบเขาหยางน่าทึ่งมาก! หวังไคประหลาดใจอย่างมาก
ชูฮันหมั่นไส้ แล้วถ้าเป็นฝีมือของผีในนี้ละ นายรู้สึกมั้ยว่าอยู่ๆมันก็หนาวขึ้นมา?
เฮือก!
หวังไคกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น
ฮ่าฮ่าฮ่า! ชูฮันหัวเราะลั่น กิน นอน เล่น นายก็มีแค่นี้แหละหวังไค!
ฮึ่ย!นายหลอกฉัน? หวังไคกระฟัดกระเฟียด
เปล่าฉันไม่ได้หลอก นายลองคิดดูสิ? ชูฮันทำท่าใสซื่อ หุบเขาหยางคือสุสาน ถ้าอย่างนั้นทำไมต้องตั้งชื่อว่าหุบเขาหยาง? ในเมื่อที่นี้มันคือมันใต้ดิน ความร้อนระอุในระดับใกล้แกนโลกมันเป็นเรื่องธรรมดาแต่ทำไมจู่ๆอุณหภูมิถึงเย็นขึ้นมา?
หรือว่ามันคือหยินและหยางสองขั้วที่ต่างกันแต่ต้องมีทั้งคู่เพื่อความสมดุล… หวังไคพึมพำตอบเสียงแผ่ว
เป็นไปได้แต่อาจจะยังไม่ถูกทั้งหมด ฉันเดาว่าที่แห่งนี้คือที่ที่กักขังความน่ากลัวสยดสยองของโลกเอาไว้! ชูฮันอธิบายช้าๆ ขณะที่หวังไคยังไม่กล้าออกมาจากกระเป๋าของชูฮัน มันทำเพียงแค่ชะโงกหัวออกมาเท่านั้น ออกมาได้แล้ว เรามาถึงแล้ว
ที่ไหน? หวังไคยื่นหน้าออกมาสอดส่องดูรอบๆ
สุสาน ชูฮันตอบเสียงเรียบ
เฮือก!!! หวังไคกลัวจนตาเหลือก มันรีบหดหัวกลับเข้าไปซุกในกระเป๋าทันที! ที่สุดทางเดินเบื้องหน้าสายตาของชูฮันมันมีหลุมลึกกว้างขนาดใหญ่ มันเหมือนกับอุโมงค์ใต้ดินซึ่งเป็นสถาบันวิจัยลับของค่ายหนานตู้ เพียงแต่ว่าตอนนี้อุโมงค์แนวตั้งลึกตรงหน้ายิ่งใหญ่และโอ่อ่ามากกว่า กะจากสายตาคร่าวๆเขาคิดว่ามันลึกยาวหลายกิโลเมตร
เมื่อมองลงไปก็ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาได้เห็นเพียงแค่ความมืดลึกที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ให้สัมผัสน่ากลัวและความชั่วร้าย
ขณะเดียวกันในใจชูฮันกลับเกิดความรู้สึกคุ้นเคยลางๆขึ้นมา อุโมงค์แนวตั้งที่เหมือนกับบ่อน้ำขนาดใหญ่ ทุกอย่างนั้นให้ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่เห็นอุโมงค์ลับครั้งแรกที่ค่ายหนานตู้เลย
แต่ในตอนแรกเลยชูฮันคิดว่ามันเป็กรงที่ใช้กักขังคน ไหรจะเครื่องมือทรมานมากมายที่วางอยู่ให้เห็น
หลังจากได้ยินคำพูดของยู่ยงหนานชูฮันก็รู้ทันทีว่าตัวเขาคิดผิดไปมาก ไม่ว่ามองไปทางไหนของสุดทางเดิน มันก็มีแต่หลุมศพอยู่เต็มไปหมด เป็นไปได้มั้ยว่าที่พวกเขาถูกฝังอยู่ที่นี้พวกเขาคือคนที่อยู่ที่นี้เมื่อหลายพันปีก่อน?
หรือเป็นนักโทษ?
ท้ายที่สุดเครื่องมือทรมานเหล่านี้อาจจะเป็นของจริง!
แม้ว่าคนเหล่านั้นสร้างหุบเขาหยางขึ้นมาด้วยปัจจัยหลายอย่างแต่ถึงอย่างไรชูฮันก็ไม่สามารถทำความเข้าใจได้จริงๆว่าคนเหล่านั้นคิดอะไรอยู่ในหัวกันแน่!
แต่ทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาของชูฮันเรื่องจะเป็นอย่างไรเขาไม่มีทางรู้ได้เลย นอกซะจากว่าจะสามารถย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายพันปีก่อนและดูให้เห็นกับตา
ไม่ต้องคิดมากชูฮันเอาเชือกออกมาและหลังจากเกี่ยวตะกอเข้ากับพื้นอย่างแน่นหนา ชูฮันก็กระโดดลงไปตามความลึกและมืดมิดของอุโมงค์ด้วยความว่องไวคล่องแคล่ว ชูฮันทิ้งตัวลงยาวจนมาถึงที่ความลึกหนึ่งร้อยเมตรชูฮันก็เริ่มสำรวจตัวกำแพงของอุโมงค์ มองหาว่ามีจุดไหนมีผิวนูน มีรอยขูดหรือมีตำหนิที่บ่งบอกถึงความผิดปกติ
ที่ระดับความลึกหนึ่งร้อยเมตรชูฮันคลำไปที่จุดหนึ่ง จากนั้นก็รีบตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น หวังไค เตรียมตัวให้พร้อม
หวังไคกระโดดเข้าไปที่ทางเดินที่กำแพงเปิดออกหากหลังจากรออยู่สักพักมันก็ยังไม่เห็นชูฮันจะตามเข้ามาซะที
หลังจากรออยู่นานหวังไคที่เอาแต่จ้องทางเดินมืดสนิทตรงหน้าด้วยความกลัวก็ตะโกนเรียกชูฮันขึ้นมา ชูฮัน?!!!
ซึ่งตอนนี้ชูฮันยังคงห้อยคาเชือกอยู่ด้านนอกเหมือนกับแมงมุม เท้าของเขาแตะค้างอยู่ที่ปากเดินทางแต่ไม่ได้เข้าไป ชูฮันตะโกนกลับใส่หวังไค ฉันไม่สามารถเข้าไปได้เพราะไม่งั้นต้องปล่อยมือออกจากเชือกแล้วเราจะไม่ได้กลับออกไปจากที่นี้ ดังนั้นฉันจะรออยู่ที่นี้ นายเข้าไปเอาของมาซะ! ห้ะ?!
หวังไคหันคอขวับอย่างตกใจ เอาของ? ฉัน? เอาอะไร?
ชูฮันพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง ใช่ นายนั่นแหละหวังไค!
ไม่!ชูฮัน ฉันกลัว! หวังไคหน้าเสีย มันรีบเกาะขาชูฮันและเริ่มร้องออกมา
ปั่ก!
ชูฮันสะบัดหวังไคเข้าไปข้างในและให้หลุดออกจากขาตัวเองพร้อมกัน กลัวอะไรหนักหนา! ขุดหลุมศพจนเจอกระดูกสีขาว ข้างๆน่าจะมีอาวุธวางอยู่ ไปเอามันมาให้ฉันซะ!
กระดูกสีขาว?หาาาาาาาา กระดูก! หวังไคร้องเสียงดัง
เร็วเข้ารีบไปซะ! ชูฮันขัดอย่างไม่สนใจ ข้างล่างยังมีหลุมอีกหลายร้อยหลุมให้ขุด!
ด้วยการบีบบังคับของชูฮันหวังไคจำต้องเดินคอตกไปตามทางเดินด้วยสีหน้าไม่สู้ดี มันยังคงพึมพำต่อว่าอย่างไม่พอใจไปตลอดทางไม่หยุด
หลังจากรออยู่นานในที่สุดหวังไคก็วิ่งกลับมาพร้อมกับมีดเล่มใหญ่ที่คาบไว้ที่ปาก จากนั้นมันก็โยนไปให้ชูฮันทันที
มีดเล่มใหญ่นี่ไม่ใช่อาวุธของซูเฟิงหรือเจียงหลิงโหลวแต่เป็นอาวุธที่เรียบง่ายที่สุดของอาวุธจากหุบเขาหยาง แต่แม้จะเป็นอาวุธที่เรียบง่ายที่สุดแต่มันกลับถูกทำขึ้นมาอย่างปราณีต มีน้ำหนักและแหลมคมอย่างมาก
สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาวุธพวกนี้ผ่านเวลามายาวนานหลายพันปีแล้วแต่มันยังมีคุณภาพดีกว่าอาวุธทั่วไปอย่างทุกวันนี้ซะอีก
อาวุธนี้ชูฮันตั้งใจจะมอบหมายให้กับกองทัพเขี้ยวหมาป่าของเขา!
เอาไปเก็บไว้ในประตูมิติอันต่อไปละ ชูฮันสั่งและเริ่มมองหาจุดต่อไปโดยไม่พูดอะไรอีก
ดังนั้นหลังจากนั้นชูฮันก็มีหน้าที่รับผิดชอบหาตำแหน่ง ส่วนหวังไคก็มีหน้าที่ขุดหลุม
ท่ามกลางการฝึกทักษะการขุดหลุมไม่หยุดทำให้ในที่สุดหวังไคก็ไม่มีความกลัวเหลืออีกหนึ่งคนและหนึ่งกระต่ายร่วมมือร่วมใจกัน หลังจากผ่านไปเรื่อยๆ ตอนนี้ชูฮันมีอาวุธยอดเยี่ยมจำนวนหลายร้อยชิ้น ซึ่งมันเรียกได้ว่าโชคลาภของกองทัพเขี้ยวหมาป่าของเขา!
