Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย – ตอนที่ 1147 สังเกตละเอียดดีจังนะ

ตอนที่ 1147 สังเกตละเอียดดีจังนะ
　　 โอ้ยแค่คิดภาพตามก็สยองขวัญแล้ว ถูกสังหารหมู่กันทั้งตระกูลอย่างทรมานแบบนี้ หวังไคกลัวมาก มันตบหน้าอกเบาๆเพื่อปลอตัวเอง
　　 สถานที่ที่ถูกคว่ำบาตรกลายเป็นว่าคือที่นี่นี้เอง! ชูฮันเองก็ตกใจไม่น้อย นี้มันเกินไป สร้างคุกขนาดใหญ่เพื่อทำการคว่ำบาตรสมาชิกตระกูลลึกลับที่ทำผิดกฏเนี่ยนะ?
　　 โหดเหี้ยมมาก!ถ้างั้นใครเป็นคนที่คิดไอเดียนี่ขึ้นมากัน? เห็นได้ชัดว่ามันคือสุสานของตระกูลลึกลับ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นพวกคนตระกูลลึกลับเองที่สร้างขึ้นมา หวังไคคิดไม่ออก ฉันคิดจนหัวจะระเบิดแล้วก็ยังคิดไม่ออก
　　 ดูเหมือนว่ามันจะมีความลับบางอย่างที่เราไม่รู้เกี่ยวกับที่แห่งนี้ ชูฮันเองก็คิดตามคำพูดของชูฮัน แต่แล้วก็ส่ายหัวและยิ้มออกมา แม้แต่ตระกูลลึกลับยังไม่สามารถหนีชะตากรรมได้พ้น นายคิดว่าใครคือคนที่สร้างสุสานแห่งนี้ขึ้น?
　　 แต่มันมีบางอย่างที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์! หวังไคเองก็คิดไม่ตก และใครเป็นคนที่นำทุกคนมาไว้ที่สุสาน?
　　หลังจากพูดจบทั้งคู่ก็ต่างตกอยู่ในความเงียบอย่างต้องการใช้ความคิด…ใครกันที่สามารถพาตระกูลเสี่ยวทั้งตระกูลมาที่นี้เพื่อสังหารหมู่ได้ แถมยังทรมานจนตาย แสดงว่าคนที่ทำเช่นนั้นได้จะต้องมีอำนาจเหนือกว่าจนตระกูลลึกลับต้องเชื่อฟัง
　　ใครกัน?
　　ในที่สุดหวังไคก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในที่สุดก็มาถึงที่ปลอดภัยซะที มีอะไรที่นี้อีก? แล้วอาวุธของเจียงหลิงโหลวก็ไม่ได้มาจากหลุมศพทั้งหลายด้านบนเหมือนกันเหรอ?
　　 ก่อนหน้าจะเข้ามาถึงอุโมงค์แห่งนี้ถ้าไม่ใช่คนของตระกูลลึกลับก็ไม่ควรจะมีคนนอกรู้ว่ามันมีอุโมงค์ใต้ดินนี้อยู่ด้านในอีกที ชูฮันเหยียดตัวคลายความเมื่อยขณะพูดตอบ
　　นั่นคือสิ่งที่เขารู้จากชาติที่แล้วก่อนที่มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหลายจะเข้าไปสำรวจหุบเขาหยาง
　　ส่วนสำหรับการเดินทางต่อไปนั้นมันดูค่อนข้างอันตรายอยู่ไม่น้อย…
　　ชูฮันปรับสายตาและมองไปรอบๆเขาเห็นเส้นทางแปดทางแยกเป็นแปดทิศ โดยมีผนังกั้นแต่ละเส้นทาง ประตูทางเข้าแต่ละเส้นทางนั้นมีความสูงถึงสามเมตร บรรยากาศมืดมัวและวังเวงจนยิ่งน่าหดหู่เข้าไปใหญ่
　　 มันมีตัวหนังสืออยู่บนนั้น! หวังไคชี้นิ้วไปที่ทางเข้าทั้งแปดทางเข้า
　　ชูฮันตัดสินใจยืนอยู่ตรงกลางและมองไล่ตัวหนังสือซึ่งอยู่บนทางเข้าทั้งแปดจนครบพร้อมกับที่บรรยากาศค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอันตราย
　　 อึ๋ยยยยยย หวังไคร้องอุทาน ชี้นิ้วสั่นๆไปตามแต่ละคำ คำพวกนี้มัน…
　　 ป่ายและเกา ชูฮันชี้นิ้วไปที่ตัวอักษรจางๆบนประตูสองบานที่เห็น นี้คือชื่อสกุลของตระกูลลึกลับ ประตูทั้งแปดนี้คือทางเข้าหลักของสุสานแต่ละตระกูล ซึ่งหมายความว่าทางที่เราผ่านมาก่อนหน้านี้ที่เป็นหลุมศพนั้นก็ใช่เหมือนกัน แต่มันเป็นเหมือนที่คุมขังของนักโทษแห่งสหัสวรรษซะมากกว่า
　　 แล้วที่เหลือละ หวังไคมองตามยังประตูอีกหกบานที่เหลือ
　　ชูฮันชี้นิ้วไปที่ตัวอักษรที่เขาเคยเห็นเมื่อไม่นานนี้เอง ประตูนี้น่าจะเป็นของตระกูลเสี่ยว ส่วนอันนี้น่าจะเป็นรอธไชลด์ ส่วนอีกอันมันมีคำหนึ่งในนั้นที่อ่านได้ว่า ‘น้ำ’
　　 ของเผ่ามนุษย์ปลา? หวังไคถามด้วยความไม่เข้าใจ
　　 ถึงแม้คนในเผ่ามนุษย์ปลาจะดูอ่อนแอกว่าตระกูลลึกลับทั้งหลายเแต่ฉันก็เดาว่าเผ่ามนุษย์ปลาเองก็เป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับเหมือนกัน ชูฮันตอบ　　หวังไคพยักหน้า แล้วของรอธไชลด์ละ?
　　 นั้นก็เป็นจุดที่ฉันคิดไม่ออกเหมือนกัน ชูฮันส่ายหัว แต่ทันใดนั้นชูฮันก็ราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ น่าเสียดายที่ฉันไม่รู้ว่าชื่อสกุลของนายคืออะไร ไม่อย่างนั้นเราจะได้เข้าไปดูในประตูกันสักหน่อย ถ้าคนในตระกูลเข้าไปในสุสานของตระกูลตัวเอง อันตรายด้านในน่าจะไม่ทำร้ายนาย
　　 หมายความว่านายจะไม่เข้าไปด้วย? หวังไคอดไม่ได้ที่จะถาม
　　 ฉันไม่อยากเข้าไป! ชูฮันเสียงแข็ง ฉันไม่รู้ว่ามีกี่คนที่เข้าไปในประตูพวกนี้เมื่อชาติที่แล้ว แล้วสามารถกลับออกมาแบบมีชีวิต อย่างไรก็ตามฉันไม่เคยเข้าไปในนั้นก็เลยไม่รู้ว่าข้างในมันมีอะไร
　　 นายว่าคนที่เข้ามาในหุบเขาหยางนี้สามารถใช้เส้นทางเดิมกลับไปได้มั้ย? หวังไคมีข้อสงสัย
　　 ไม่มีทางทางเข้านั่นเป็นถนนทางเดียว มันไม่สามารถกลับไปด้วยเส้นทางเดิม คิดดูมันมีอุโมงค์หลุมใหญ่อยู่ใต้ดินและก็มีพื้นทางเดินอยู่ที่ล่างสุด ดังนั้นเนี่ยแหละคือเส้นทางออก ชูฮันก้มมองที่เท้าตัวเอง ฉันเดาว่ามันน่าจะเป็นเพราะคนที่สร้างสุสานแห่งนี้ สร้างเส้นทางนี้เอาไว้เพื่อเป็นทางออกสำรองให้ตัวเอง
　　 อย่างนี้นี่เอง หวังไคเข้าใจ การก่อสร้างของหุบเขาหยางจะต้องไม่ได้เกิดจากคนของตระกูลลึกลับเองแน่ๆ พวกเขาสูงส่งและมีอำนาจมหาศาลและต้องการให้คนทั่วโลกคุกเข่าและประจบเอาใจ เพราะฉะนั้นมันจะต้องเป็นฝีมือของบุคคลที่สามแน่นอน แต่การสร้างทางออกไว้สำหรับตัวคนสร้างเอง มันน่าจะเป็นกฏที่ไม่ได้บันทึกไว้ในการสร้างสุสานขึ้น?
　　 มากกว่านั้น! ชูฮันหัวเราะเบาๆ พวกเขาขโมยสมบัติของตระกูลลึกลับไปมากกว่าไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้ว พวกเขาก็ต้องต่อสู้กับตระกูลลึกลับอยู่ดี
　　 หมายความว่ายังไง? หวังไคกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจ
　　 ถ้านายออกไปนายก็จะรู้เอง ชูฮันไม่อยากพูดไปมากกว่านี้ แต่สีหน้าของเขายังมีร่องร่อยความกังวลอยู่ ฉันสัญญาเจ้ายู่ยงหนานไว้ว่าจะเข้าประตูไปเอาของมาให้ แต่ข้างในนั้นมันมีอันตรายมากเกินไป ถ้าฉันไปคนเดียวมีความเป็นไปได้ว่าอาจจะไม่ได้กลับออกมา
　　หวังไคช็อคค้าง ฉันรู้ว่าถึงเราจะอ่านแค่คำว่า ‘น้ำ’ ออกจากคำยาวๆทั้งหมด แต่จะมั่นใจได้อย่างไรว่านั้นคือประตูของเผ่ามนุษย์ทะเลจริงๆ แล้วตอนนี้นายจะทำยังไง? นายบอกเองว่ามันอันตรายมาก แล้วนายยังจะเข้าไปอีกเหรอ? ไม่กลัวตัวเองตายรึไง?
　　ชูฮันนิ่งไปอย่างใช้ความคิดปกติแล้วเขาไม่ชอบทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย และเขาจะต้องมีข้อมูลครบถ้วนทุกอย่างก่อนเสมอที่จะลงมือทำอะไร แต่ในกรณีนี้เขาไม่มีข้อมูลอะไรเลยสักอย่าง
　　จะทำอย่างไร? 　　และในตอนนั้นจู่ๆชูฮันก็ก้าวเท้าออกไปโดยไม่ส่งสัญญาณใดๆให้หวังไคเขาเดินมุ่งหน้าไปยังประตูที่มีตัวอักษรยาวที่อ่านไม่ออก ยกเว้นคำเดียวในนั้นที่อ่านว่า ‘น้ำ’
　　 เฮ้เฮ้! หวังไคตกใจจนทำอะไรไม่ถูก หยุด! เรายังไม่รู้เลยว่านี้ใช้ประตูของเผ่ามนุษย์ปลาจริงๆรึเปล่า! เราควรวางแผนกันก่อน!
　　 ไม่จำเป็น ชูฮันตอบหน้านิ่ง คำนี้มันแปลว่าน้ำ
　　 นายรู้ได้ยังไง?แล้วคำที่เหลือละ? หวังไคไม่อยากจะเชื่อ
　　 ฉันเคยเห็นตัวอักษรพวกนี้ที่หลังของน้องสาวยู่ยงหนาน ชูฮันยอมเผยออกมาในที่สุด
　　 ตอนไหน? หวังไคถามต่อไปเรื่อยๆอย่างคนโง่
　　ชูฮันแตะจมูกของตัวเอง ตอนนั้น ตอนที่เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า มันมีตัวอักษรตัวนี้สลักอยู่ตรงบั้นเอวของเธอ เอวของเธอโค้งสวยดีมากฉันก็เลยเผลอมองและได้เห็นพอดีและก็มีแต่เธอคนเดียวที่มีคำนี้สลักอยู่ นางเงือกตัวอื่นไม่มี
　　หวังไคหมดคำจะพูดหลังจากเงียบอยู่พักหนึ่งในที่สุดมันก็พูดขึ้น นายสังเกตละเอียดดีจังนะ
　　นั่นมันก็…
　　��