ตอนที่ 1164 แค่สิบนาที
ฟรึบ~
ทันใดนั้นก็มีสายน้ำพุ่งออกมาจากด้านข้างพื้นที่พวกเขายืนอยู่ก็เริ่มไม่เสถียร พื้นเริ่มเปียกและมีน้ำไหลนองเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ เสียงกระแสที่กำลังไหลทะลักเข้ามาดังก้องชัดเจน ดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะถล่มลงในไม่ช้า
ในขณะเดียวกัน———–
ครึ่งบนของเปลือกหอยขนาดใหญ่ก็เริ่มค่อยๆปิดตัวลงจนปิดในที่สุด!
หวังไคยืนนิ่งค้างอย่างทำอะไรไม่ถูกไปพักหนึ่งก่อนที่มันพยายามเอากระดูกในมือเข้าไปเก็บในเปลือกหอยเหมือนเดิม โชคร้ายที่มันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว เพราะสายน้ำนั้นพุ่งเข้ามาในตำแหน่งของพวกเขาอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับเปลือกหอยที่ปิดลงจนเกือบสนิทแล้ว ดูจากความเร็วและขนาดความกว้างของสายน้ำที่พุ่งเข้ามาทำให้คาดการณ์ได้ไม่ยากเลยว่ามันจะใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นก่อนที่ทางเดินตรงนี้จะเต็มไปด้วยน้ำ และในตอนนั้นชูฮันและหวังไคคงจะจมน้ำตายอยู่ที่นี้เป็นแน่!
ไม่… หวังไคสิ้นหวังสุดๆ มันหันไปมองหน้าชูฮันด้วยน้ำตานองหน้า ชูฮัน ฉันผิดไปแล้ว—–
คำพูดของหวังไคถูกขัดกลางทางเพราะชูฮันเหวี่ยงออกไปด้วยความเร็วราวสายฟ้าฟาด
ใช้เกล็ดสีทองนี่เปิดโลงศพอีกอัน! ชูฮันออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงไร้กังขา และหลังจากพูดจบเขาก็ใช้เกล็ดสีทองอีกชิ้นในมือตัวเองพยายามเปิดเปลือกหอยโลงศพอันเดิมเพื่อวางกระดูกลงกลับไป
หวังไคที่ถูกกระแทกจนมึนหัวรีบปีนขึ้นมากว่าจะได้สติกลับมามันก็ค้นพบว่าตอนที่ชูฮันโยนมันมา ชูฮันได้จัดมุมมาแล้ว เพราะตอนนี้ตัวมันมาอยู่ที่เปลือกหอยขนาดใหญ่ที่เป็นโลงศพอีกอันหนึ่ง พร้อมกับไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ชูฮันยัดเกล็ดสีทองอีกอันใส่มือมันมา
หวังไคไม่มีเวลากังวลเกี่ยวกับและประหลาดใจกับความมุ่งมั่นของชูฮันตอนนี้มันรีบปีนขึ้นไปบนเปลือกหอยเพื่อนำเกล็ดสีทองไปวางตรงจุดให้เปลือกหอยเปิดออก และทันทีที่หวังไคทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย น้ำก็ทะลักเข้ามาในพื้นที่ที่พวกเขาอยู่จนเลยเข่าชูฮันไปแล้ว…แปลว่าพวกเขาไม่มีเวลาแล้ว!
ได้แล้ว! ทันใดนั้นหวังไคก็ได้ยินเสียงร้องดีใจของชูฮัน
อย่างรวดเร็วหลังจากที่เปลือกหอยตรงชูฮันเปิดออกชูฮันรีบคว้ากล่องสีเหลี่ยมในนั้นออกมา และวินาทีที่กล่องสีเหลี่ยมถูกนำออกไปจากเปลือกหอย ฝาเปลือกหอยก็ปิดลงฉับอย่างรวดเร็วจนเกือบจะตัดมือชูฮันขาดแล้ว
สายน้ำรอบๆยิ่งเหมือนถูกกระตุ้นมันยิ่งไหลทะลักเข้ามารุนแรงกว่าเดิม จากที่ตอนแรกมีสายน้ำแค่ไม่กี่สายตอนนี้มันมีน้ำพุ่งมาจากทุกทิศทาง เช่นเดียวกับระดับน้ำที่พุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว
ชูฮันไม่มีเวลาจะทำอะไรอีกเขารีบโยนเจ้ากล่องสีเหลี่ยมนี่เข้าไปเก็บไว้ในประตูมิติและรีบพุ่งตัวไปหาหวังไค
เนื่องจากว่าระดับน้ำที่พุ่งขึ้นสูงและกระแสน้ำที่รุนแรงทำให้ชูฮันต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเคลื่อนตัวไปหาชูฮันจนในที่สุดชูฮันก็มาถึงเปลือกหอยโลงศพอันที่สอง ซึ่งขณะนี้ระดับน้ำขึ้นมาสูงถึงคอของชูฮันแล้ว ส่วนหวังไคก็ขยายตัวเองให้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆไม่อย่างนั้นตัวมันคงจะจมน้ำ
เปลือกหอยโลงศพตรงหน้าตอนนี้เปิดอ้าออกเรียบร้อยชูฮันกลั้นหายใจเฮือกใหญ่และดำน้ำลงไปเพื่อจะเข้าไปเอาของภายในเปลือกหอย
แน่นอนว่าด้านในของเปลือกหอยโลงศพอันที่สองภายใต้กระดูกนางเงือกนั้นมันก็มีกล่องสี่เกลี่ยมเล็กๆซ่อนอยู่เหมือนกับโลงศพอันแรก สีมันจะคล้ายกับปนังด้านในของเปลือกหอย ซึ่งถ้าไม่สังเกตดูดีๆจะไม่มีทางหาเจอ
ชูฮันรีบคว้ากล่องสี่เหลี่ยมออกมาและโยนไปเก็บไว้ในประตูมิติอีกครั้ง
ซึ่งแน่นอนว่าทันทีที่ชูฮันทำทุกอย่างเสร็จเปลือกหอยก็ปิดตัวลงทันทีเหลือทิ้งไว้เพียงแคค่โครงกระดูกของนางเงือกที่จะปิดสนิทไปตลอดกาล
ชูฮันที่ในที่สุดก็ได้กล่องสี่เหลี่ยมมาสองกล่องไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีเท่าไหร่เพราะสุสานทางเดินเหมือนจะถูกเปิดออกอย่างสมบูรณ์และพลังที่มองไม่เห็นซึ่งบังคับสายน้ำก่อนหน้านี้ก็หายวับไป ทั้งบริเวณถูกจมอยู่ภายใต้น้ำ แม้แต่ทางเดินก็สูญหายไป!
ในตอนนั้นหวังไคกลับสู่ขนาดเท่าฝ่ามือมันใช้อุ้งมือข้างหนึ่งปิดปากไว้กั้นไม่ให้น้ำไหลเข้าจมูกและปาก อีกข้างหนึ่งกำเสื้อชูฮันไว้แน่น
ชูฮันไม่ได้รีบเร่งเขาพยายามใช้สมาธิและสติเข้าไปในประตูมิตและหยิบหน้ากากสองชิ้นออกมา โยนให้หวังไคชิ้นหนึ่ง จากนั้นก็หยิบไฟฉายพลังงานสูงออกมาเพื่อส่องนำทาง้นหาทางออกไปจากที่แห่งนี้
ทันทีที่น้ำไหลทะลักเข้ามาตามทางเดินที่ก่อนหน้านี้มีเปลือกเปิกอ้าและไข่มุกสีดำส่องแสงนำทางก็ไม่มีอีกต่อไป เปลือกปิดและไม่มีแสงสว่างให้อีก
หวังไคช็อคอย่างมากมันรีบสวมหน้ากากอย่างรวดเร็ว ด้านในหน้ากากมีช่องว่างซึ่งมีอ๊อกซิเจนอยู่ทำให้หวังไคไม่ตาย
หลังจากนั้นหวังไคได้สูดอากาศพักหนึ่งมันก็เริ่มตอบสนองและรีบถามชูฮันในหัว ฉันอยากจะรู้ว่านายเก็บอะไรไว้ในประตูมิติบ้าง? ไอ้นี้มาจากไหนกัน?
ชูฮันเดินหน้าต่อไปและเอ่ยตอบด้วยเสียงนิ่งๆ เหอซางให้ฉันมาตอนก่อนจะออกมาจากเขี้ยวหมาป่า หน้ากากนี้เป็นนวัตกรรมที่เหอซางคิดค้นขึ้นเอง ใช้สำหรับดำน้ำได้ ตอนนี้มันยังอยู่แค่ช่วงแรกเริ่ม ฉันขอให้เหอซางทำให้มาให้ลองใช้ก่อน นายนี่เป็นคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย หวังไคเชื่ออย่างสนิทใจ หน้ากากนี่ช่วยได้มาก นายรู้ได้ไงว่าเราจะมีโอกาสได้ใช้มัน?
หลังจากที่รู้ว่าเหอซางกำลังทดลองสิ่งนี้อยู่ชูฮันก็ขอให้เหอซางผลิตอย่างเร่งด่วนมาให้เขาใช้งาน ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันมีประโยชน์อย่างมากและชูฮันยังเตรียมมาอีกชิ้นเพื่อหวังไคด้วย!
ก็แค่เผื่อไว้นะเพราะตอนนั้นเป้าหมายของเราคือท่าเรือหนานช้า ชูฮันพูดพร้อมกับขยับตัวไปข้างหน้าเรื่อยๆ
ฟู่ว~ หวังไคถอนหายใจอย่างโล่งอก และก็ถามขึ้นต่ออีกด้วยความสงสัย นายกำลังมองหาอะไรอยู่?
ยู่ยงหนานขอให้ฉันตามหาบางอย่างให้ ชูฮันนิ่วหน้าและส่ายหัว แต่ฉันรู้สึกว่าตอนนี้พวกเราควรกลับออกไปได้แล้ว
เขาขอให้นายหาอะไรกันแน่? หวังไคถามต่ออีก พวงกุญแจอะไรสักอย่าง ชูฮันตอบอย่างไม่แน่ใจเหมือนกัน เขาบอกฉันมาเพียงแค่นี้ ไม่มีข้อมูลอะไรอีก รวมถึงจุดที่พวงกุญแจอยู่ก็ไม่มี ไม่รู้ว่าอยู่ในน้ำ อยู่ในดินในโคลน ไม่พูดอะไรเลย
แล้วจะให้ไปหาจากไหน! หวังไคกรอกตา นายไม่ต้องพลิกทั้งหมดนี้เพื่อหาเลยรึไง? แล้วอากาศในหน้ากากนี้จะอยู่ถึงมั้ย?
ใช่เรามีเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้น ชูฮันไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขามันมีความกลัวแฝงอยู่ ถ้าเราหาทางออกไม่เจอภายในสิบที เราจะต้องตายอยู่ที่นี้
อยากจะบ้าแล้วนายไม่รีบหาทางละ?! หวังไคช็อค มันรีบเร่งชูฮันทันที เร็วเข้า รีบว่ายน้ำ ก่อนอื่นเราต้องหาฝั่งให้ขึ้นไปพักหายใจ
ชูฮันไม่ขยับแถมยังไปอีกทาง ทำเป็นหูหนวกใส่หวังไค
ไม่มีการย้อนหลับในสุสานทางเดินนี้และเขาก็มั่นใจว่ามันไม่มีพื้นที่ว่างภายใต้ทะเลสาบแห่งนี้ เพราะทุกที่เต็มไปด้วยน้ำทั้งหมดแล้ว!
