ตอนที่ 1162 โลงศพมนุษย์ปลา
ขณะที่การประชุมถูกจัดขึ้นตามกำหนดการและแม้มันจะมีความโกลาหลก่อตัวขึ้นมากมายแต่ค่ายหลักทั้งหลายก็ได้เปิดปฏิบัติการลับตามกำหนดการฝึก โดยมีผู้มีอำนาจและผู้นำระดับสูงทั่วทั้งจีนเดือดดาล อารมณ์พรุ่งพล่านด้วยความฮึกเหิมสำหรับการฝึกซ้อมการรบครั้งใหญ่
ขณะที่พลเอกชูฮัน…ผู้บัญชาการสูงสุดของเขี้ยวหมาป่ายังคงติดอยู่ในทางเดินสุสานของเผ่ามนุษย์ปลาในหุบเขาหยาง
ตั้งแต่ที่เขาออกมาจากพื้นที่อวกาศขนาดใหญ่นั่นได้ชูฮันก็โผล่มาที่นี้…ทะเลสาบน้ำจืด ในตอนแรกที่เขามาถึงทุกอย่างมันมืดไปหมด จนเขามองไม่เห็นอะไรนอกจากบ่อน้ำตรงหน้าเขา
หวังไคผิดหวังไม่น้อย ผ่านช่องทางที่แสนจะกดดันและนางเงือกที่โจมตีเราจนเฉียดตายมาได้ เพื่อมาจบลงตรงนี้? ฉันบอกแล้วว่าแบบนี้เราจะไม่สามารถกลับไปได้
ปัญหาคือต่อให้เราจะอยากกลับไปตอนนี้เราก็ไม่สามารถหาทางได้ ชูฮันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสนิทมองย้อนกลับไปด้านหลังด้วยสายตาวาววับ
ด้านหลังคือช่องว่างอวกาศที่ไม่มีทางเดินให้เห็น
หวังไคหน้าซีดจนเห็นได้ชัดน้ำเสียงราวกับกำลังจะร้องไห้ ฉันบอกแล้วว่านายไม่ต้องมา ให้อยู่รอเงียบๆ
ชูฮันถือเกล็ดปลาสีทองในมือจ้องไปที่บอน้ำตรงหน้าและยิ้มกว้าง นายบอกว่าที่นี้คือทางเดินสุสานของเผ่ามนุษย์ปลา แสดงว่าที่ฝังศพของมนุษย์ปลาก็ต้องใต้น้ำสิ
หวังไคมองชูฮันด้วยสีหน้าอึ้งๆ อย่าบอกให้ฉันว่ายน้ำออกไปนะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น
ฉันก็ไม่เป็นเหมือนกัน ชูฮันพูดจบ เขาก็กระโดดลงน้ำไปทันพร้อมดึงหวังไคลงไปด้วย
ตู้ม!อึก! หวังไคสำลักน้ำ มันพยายามตะเกียกตะกายอย่างเปล่าประโยชน์เพราะที่จริงแล้วชูฮันจับตัวมันอยู่
หวังไคตกอยู่ในสภาวะดิ้นรนอย่างน่าสิ้นหวังอยู่พักหนึ่งจนมันเริ่มเอะใจว่าทำไมตัวมันถึงไม่จมน้ำสักที?
และทันใดนั้นเองมันก็คลื่นน้ำประหลาดที่ผ่านหน้ามันไปหลังจากนั้นมันก็ไม่รู้สึกว่ามีน้ำอยู่ในจมูกมันอีก แต่กลับสัมผัสได้ถึงอากาศบริสุทธิ์รอบๆแทน
ทันใดนั้นมันก็ลืมตาขึ้นและได้เห็นว่าชูฮันพามันไปถึงก้นทะเลทราบโดยเท้าทั้งสองข้างเหยียบก้นทะเลสาบอยู่แต่บริเวณรอบๆกลับมีแต่ความว่างเปล่าและมีช่องอากาศก่อตัวเป็นทางเดินอย่างน่าเหลือเชื่อ มีความกว้างมากกว่าหนึ่งเมตรและสูงสองเมตร ด้านบนซ้ายและขวาข้างบนหัวพวกเขาคือน้ำ แต่พวกเขากลับไม่ขาดอากาศหรือสำลักน้ำตาย
พ้ะ!
หวังไคลองใช้เท้าของมันเหยียบที่ก้นทะเลสาบบ้างและก็มองภาพรอบๆเต็มตาด้วยความประหลาดใจ
หลักการของสิ่งนี้มันคืออะไร?!
ชูฮันเองก็สงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเหมือนกันเขาพูดขึ้น แน่นอนว่า เส้นทางสุสานของตระกูลลึกลับในหุบเขาหยินหยางจะต้องมีความหมายมากกว่าที่เราคิด!
มันเกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้นที่นี้กันแน่? ในหัวของหวังไคเต็มไปด้วยคำถาม แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าพวกเราจะไม่จมน้ำ?
ตอนที่พวกเรากระโดดลงมาในทะเลสาบครั้งแรกสีหน้าของชูฮันไม่ดูหวาดกลัวเลย ราวกับเขารู้อยู่แล้ว
ชูฮันใช้มือจับปลายคางและยิ้มออกมา ฉันเคยพูดไปก่อนหน้านี้แล้วว่าการสร้างหุบเขาหยินหยางที่ใหญ่โตขนาดนี้ แถมยังเชื่อมโยงกับตระกูลลึกลับ ยังไงมันก็จะต้องถูกสร้างขึ้นโดยคนนอกแน่นอน? แต่ถึงอย่างนั้นมันจะต้องมีคนในตระกูลลึกลับมีส่วนเกี่ยวข้องในการสร้าง และในกรณีนี้สำหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลาที่ก็เป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับเหมือนกัน แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่คนอื่นจะสร้างเงื่อนไขที่เกี่ยวกับน้ำได้ ถ้าไม่ใช่ว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลามีส่วนเกี่ยวข้องในการสร้างด้วย
แต่คนที่เป็นคนสร้างจะต้องเป็นคนธรรมดาแล้วพวกเขาหายใจใต้น้ำขนาดสร้างเส้นทางได้ยังไง? และมันก็มีแค่เส้นทางเดียวภายในทะเลสาบ สมมติว่าหลุมศพของเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลาอยู่ใต้น้ำ มันจะต้องมีช่องทางที่ใช้งานได้ซ่อนอยู่สำหรับที่คนสร้างเพื่อต่อไปยังสุสานฝังศพของเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลา เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะโยนโลงศพโดยคาดว่ามันจะถึงก้นทะเลสาบเอง
แม้แต่พวกที่ถูกลงโทษพวกเขายังให้ความสำคัญกับสถานที่ฝังเลย เพราะฉะนั้นสำหรับแปดสุสานฝังศพของตระกูลลึกลับ มันจะต้องยิ่งใหญ่และเป็นไปตามประเพณี ดังนั้นฉันถึงมั่นใจแล้วว่ามันจะต้องมีทางเดินสำหรับคนปกติให้เดินทางอยู่ และสุสานที่สุดทางเดินจะต้องทำให้เราตื่นตาแน่ๆ เตรียมถ่างตารอดูได้เลย
หวังไคที่ได้ยินเกิดความคืบแคลงขึ้นในใจหากสุดท้ายมันก็เลือกที่จะไม่พูด ฉันเข้าใจแล้ว อย่างไรก็ตามมันมีกฏระเบียบ ใช่มั้ย?
ฉันรู้ว่านายไม่ได้เข้าใจจริงๆ ชูฮันทำให้หวังไคชะงัก จากนั้นชูฮันก็เดินนำหน้า พุ่งตรงไปตามเส้นทางที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า
ระหว่างการเดินผ่านช่องทางนี้มันทำให้ชูฮันได้พบเจอสถานที่แปลกๆมากมาย อย่างเช่นผืนดินใต้น้ำมันไม่ได้แห้งแต่กลับเปียกแฉะเหมือนดินโคลน แถมยังมีพืชน้ำอยู่เรียงรายตามทาง แถมยังมีปลาสองสามตัวกระโดดขึ้นมาบนดินโคลนจากนั้นก็กลับลงน้ำวนอยู่บนแบบนี้ไปมา
อีกทั้งจู่ๆช่องทางเดินตรงหน้าเขาจู่ๆมันก็ขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่ามันไม่ได้แคบและมีความสูงแค่หนึ่งเมตรแล้ว แต่จู่ๆมันกลับกว้างใหญ่
ขณะเดียวกันภาพอันน่าตกใจที่เกิดขึ้นสร้างความตกใจให้ทั้งชูฮันและหวังไคไม่น้อย
นี้คือก้นทะเลสาบที่ควรจะมืดสนิทแต่ตรงหน้าเขากลับสว่างจ้า มันมีไข่มุกสีดำจำนวนมากวางอยู่บนเปลือกหอยขนาดเล็ก แต่ละตัวมีสัดส่วนที่สมบูรณ์แบบ เปลือกหอยเปิดอ้าอยู่โดยไข่มุกข้างในก็กำลังส่องแสงประกายจนทำให้ความมืดถูกแทนที่ด้วยแสงสว่างเรืองรอง
ชูฮันใช้มือหยิบเปลือกหอยพวกนี้ขึ้นมาปัดเศษดินออกไปได้อย่างง่ายดายสายตาของชูฮันก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าเวลามันจะผ่านมานับพันปี แต่เปลือกหอยไข่มุกพวกนี้กลับไม่สกปรกเพราะตะไคร่น้ำหรือเศษดินที่ฝังตามเปลือกเลย เพียงแค่ใช้มือปัดก็ออกแล้ว
ชูฮันและหวังไคพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่ไกลจากตรงหน้าพวกเขามันจะมีเปลือกหอยขนาดใหญ่จำนวนมากวางเรียงทอดยาวเป็นทางไกลประมาณสามเมตร พวกมันถูกวางเรียงห่างกันเป็นระยะอย่างเป็นระเบียบ ไม่เหมือนกับพวกเปลือกหอยขนาดเล็กก่อนหน้านี้เปลือกหอยขนาดใหญ่พวกนี้สะอาดและไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย รูปลักษณ์ภายนอกราวกับถูกขัดล้างมาอย่างดี
สวยงามมากมันสวยงามกว่าเปลือกหอยปกติทั่วไปเป็นสิบเท่า มันเห็นได้ชัดว่าถูกคัดเลือกความสวยงามก่อนแล้ว และพวกมันยังเป็นเปลือกไข่มุกที่สวยที่สุดชูฮันเคยเห็นมาในชีวิต
อย่างไรก็ตามเปลือกหอยพวกนี้ถูกปิดแน่นสนิท
หวังไคร้องอุทานออกมาก่อนทันทีที่ได้เห็นภาพนี้ เฮ้! มีไข่มุกสีดำเต็มไปหมด เรารวยแล้ว!
รวยกับผีนะสิ! ชูฮันรีบหยุดหวังไคไม่ให้ดีใจเกินตัว เขาชี้นิ้วไปที่เปลือกหอยขนาดใหญ่ตรงหน้า เดาสิ ว่าอะไรอยู่ข้างใน?
ไข่มุดสีดำที่ใหญ่กว่าเดิม?มันก็ยังเป็นสมบัติอยู่ดี? หวังไคตื่นเต้นมาก แต่ทันทีที่ชูฮันพูดประโยคถัดมามันก็ดับความตื่นเต้นของหวังไคจนหมด
สีหน้าของชูฮันดูจริงจังและเครียดไม่เบา นั่นคือโลงศพของเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลา
