ตอนที่ 1163 กระดูกบรรพบุรุษ
โลงศพของมนุษย์ปลา?!
หวังไคกลัวจนขนลุกพลันขึ้นมาทันทีมันไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปไหน อุ้งมือของมันกำชายกางเกงชูฮันแน่น ตัวสั่นเทิ้ม…แสดงว่าภายในเปลือกหอยขนาดใหญ่สวยงามพวกนี้มีศพคนตายอยู่?
ชูฮันยืนอยู่ต่อหน้าเปลือกหอยขนาดใหญ่ทั้งหลายพร้อมกับเกล็ดนางเงือกสีทองในฝ่ามือที่กำลังเรืองแสงจางๆราวกับเป็นสัญญาณว่าเขามาถูกทางแล้ว
หวังไคเองก็สังเกตเห็นแสงสีทองจางๆจากเกล็ดนางเงือกเหมือนกันมันหันไปจ้องหน้าชูฮันด้วยสีหน้าตกใจ เกล็ดในมือนายมันชี้ไปทางไหน?
ข้างหน้าทางซ้าย ชูฮันพูดเสียงนิ่ง
ดูเหมือนว่าเกล็ดในมือพวกเราจะไม่ใช่เกล็ดของนางเงือกน้องสาวยู่ยงหนานแล้ว ชูฮันเริ่มไม่แน่ใจ มันน่าจะเป็นของนักบุญคนก่อนของเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลา!
อ๊าก!หยุดพูด! หวังไคตะโกนใส่เกล็ดสีทองในมือชูฮัน กลายเป็นว่านี้เป็นของคนที่ตายไปแล้ว ฉันคิดว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่าอะไรซะอีก
ชูฮันมองหวังไคด้วยสายตาตลกปนชอบใจเขายกเกล็ดสีทองขึ้นมาจ้องให้เต็มตา แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นของบรรพบุรุษที่เสียไปและคงมีพลังมากอย่างแน่นอน ไม่แน่ว่าเจ้าของเกล็ดสีทองพวกนี้อาจจะถูกฝังอยู่ที่นี้มันถึงได้เรืองแสง น่าเสียดายที่นายหยิบมาแค่สองชิ้น นายน่าจะหยิบมาทั้งหมดเลย
โอ้! หวังไคเหลือบตาขึ้นมองชูฮัน สรุปว่าที่ฉันขโมยมาคือมันมีประโยชน์ใช่มั้ย?
ชูฮันยกเกล็ดสีทองขึ้นมาเดินเข้าไปทางซ้ายของเปลือกหอยยักษ์ซึ่งเปรียบเสมือนโลงศพ เอ่ยเสียงเรียบนิ่งหากแฝงไปด้วยคำสั่ง จงเปิด
ฟรึบ! หวังไคกลัวจนหัวหดใจของมันเต้นรัวแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก แน่นอนว่ายิ่งพอชูฮันพยายามจะเปิดโลงศพออก ความกลัวที่จะต้องเจอกับศพที่ตายมาเป็นพันปียิ่งน่ากลัวสำหรับหวังไคเข้าไปอีก!
ก่อนหน้าที่ที่สถานที่ลงโทษนายก็เจอซากศพและกระดูกมาตั้งมากนับไม่ถ้วน ยังจะมากลัวอะไรอีก? ชูฮันตะโกนใส่หวังไคอย่างเอือมระอาขณะยังยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าเปลือกหอย
ยิ่งมายืนอยู่จุดนี้เกล็ดสีทองในมือเขายิ่งเปล่งประกายแสงสีทองจ้ามากขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก มันยิ่งชัดเจนว่าเกล็ดสีทองนี้จะต้องเป็นของเจ้าจองซึ่งอยู่ในเปลือกหอยนี้แน่นอนและจะต้องใช้เกล็ดนี่เพื่อทำการเปิด แต่ทำไมมันถึงไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย
หรือเขาจะต้องพังมันให้เปิด…
หวังไคที่รู้ถึงความบ้าคลั่งในหัวของชูฮันพลันสีหน้าเปลี่ยนมันรีบวิ่งออกไปและดึงขากางเกงชูฮันเอาไว้อย่างต้องการห้าม ใจเย็นๆนะ อย่าทำอะไรผลีผลาม เรายังไม่รู้ว่าเปิดออกมาจะเจอกับอะไร
อย่าดึงกางเกงฉัน ชูฮันมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง เขาเงื้อมขวานซิ่วโหลวขึ้น
หวังไคกลัวจนตัวสั่นเทิ้มไปหมดในหัวคิดถึงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น…ครั้งนี้ชีวิตมันจบแน่!
แต่แล้วในจังหวะที่ชูฮันตั้งใจจะเหวี่ยงขวานซิ่วโหลวลงไปจู่ๆเขาก็เปลี่ยนการเคลื่อนไหว ชูฮันจับขวานซิ่วโหลวกลับไปเก็บไว้ที่หลังเหมือนเดิมและทิ้งตัวนั่งลงบนเปลือกหอยโลงศพแทน สายตาที่ใช้มองเปลือกหอยนั้นเต็มไปด้วยความระมัดระวังราวกับกำลังมองหาอะไรที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง
หวังไคตะลึง นายกำลังมองหาอะไรนะ?
นายลองมายืนดูตรงนี้สิฉันคิดว่าทางเปิดมันน่าจะอยู่ข้างหลัง ชูฮันลุกขึ้นอย่างกระทันหันและก็เดินวนรอบๆเปลือกหอยพร้อมสังเกตอย่างละเอียด ตรงการเชื่อมต่อของระหว่างฝาเปลือกหอยทั้งสองชิ้นมีรอยพิมพ์รูปทรงบางอย่างที่มองไม่ออกอยู่ตรงกลางทว่ารูปทรงของมันดูเหมือนกับเกล็ดสีทองในมือชูฮันเป๊ะ
ชูฮันไม่พูดอะไรแต่หยิบเกล็ดสีทองขึ้นมาและวางทาบลงไปทันที!
ทันใดนั้นมันก็มีเสียงทองประกายจ้าเรืองรองตรงจุดที่วางลงไปจากนั้นแสงสีทองก็วิ่งไล่เป็นทางไปทั่วทั้งตัวเปลือกหอย ต่อมาเปลือกหอยก็ค่อยๆเปิดอ้าขึ้นออกอย่างช้าๆหากมันเปิดออกเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
ภายในของเปลือกหอยนั้นเต็มไปด้วยของระยิบระยับมันไม่ได้มีอะไรที่สื่อถึงความตาย หรือศพคนตายเลย กลับกันมันเต็มไปด้วยสมบัติที่ยั่วยวนล่อตาล่อใจเต็มไปหมด
หวังไคกลืนน้ำลายอึกลงคอและสุดท้ายมันก็พ่ายแพ้ต่อความยั่วยวนมันใช้อุ้งมือและอุ้งเท้าปีนขึ้นไปในเปลือกหอย แม้ว่ามันจะสูงมากแต่หวังไคก็ยืดหยุ่นและสามารถปีนขึ้นไปได้หลังจากพยายามอยู่สองสามครั้ง ภายในของเปลือกหอยมันลึกมากจนไม่สามารถมองเห็นข้างในได้ดังนั้นหวังไคจึงตัดสินใจกระโดดเข้าไปข้างใน…
หลังจากมองดูเปลือกหอยที่ทำการเปิดได้จากทางด้านหลังและยืนยันแล้วว่ามันจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรต่อชูฮันก็ปล่อยวางความระแวงลง และก่อนที่เขาจะเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเปลือกหอยที่เปิดอ้าออก ทันใดนั้นเขาก็ได้ยืนเสียงกรีดร้องของหวังไคดังขึ้นมาจากด้านในแถมยังกำลังร้องไห้อยู่
อ๊ากกกกก!ช่วยด้วย! ชูฮัน เร็วเข้า! รีบมาช่วยฉันที! อ๊ากกกกก!!
ชูฮันตกใจและรีบก้าวเท้าเข้าไปประชิดเปลือกหอยทันที
เปลือกหอยขนาดใหญ่ที่มีความสูงสองเมตรและเปิดอ้าออกเพียงครึ่งเดียวแต่ถึงกระนั้นความสูงที่เปิดออกเพียงครึ่งเดียวก็ยังสูงถึงหนึ่งเมตรดังนั้นชูฮันจึงสามารถมองเห็นด้านในได้ง่ายๆ
ภายในของเปลือกหอยเป็นโลงศพจริงๆมีกระดูกสีขาววางอยู่ด้านใน แถมกระดูกพวกนี้ยังน่าประหลาดใจมากเพราะมันมีโครงสร้างเหมือนกับมนุษย์ ยกเว้นที่มีหาง
แน่นอนว่าศพในนี้ต้องเป็นนางเงือก!
นางเงือกที่เหลือแต่กระดูก!
ชูฮันมองภาพกระดูกนางเงือกนิ่งเห็นได้ชัดว่ามันจะต้องมีมนุษย์ปลาที่เป็นนักบุญถูกฝังอยู่ที่นี้ ก่อนหน้านี้คงจะเป็นนางเงือกที่สวยงามมาก น่าเสียดายที่ตอนนี้เหลือเพียงแต่กระดูกสีขาว ชูฮันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนอนอยู่ในโลงศพมานานเท่าไหร่แล้วจนเหลือแต่กระดูกได้แบบนี้
ชูฮัน!ดึงฉันขึ้นไปที!
เสียงร้องของหวังไคดังขึ้น ครั้งนี้มันนั่งหลบอยู่ตรงมุมอย่างน่าสมเพช เห็นได้ชัดว่ามันหวาดกลัวอย่างมากและพยายามอย่างมากที่จะหดตัวเพื่อให้ห่างจากกระดูกมากที่สุด
ชูฮันกรอกตา เมื่อไหร่นายจะโตสักที?
เสียงร้องของหวังไคพลันหยุดชะงักทันที ชูฮันไม่เอาหวังไคมาอยู่ในความสนใจอีกต่อไปเขาเริ่มทำการสำรวจภายในของเปลือกหอยอย่างละเอียดและระมัดระวัง
ซึ่งในขณะเดียวกันหวังไคก็ยังอยู่ในอารมณ์บูดบึ้งไม่พอใจชูฮันอยู่ ตอนที่มันเห็นชูฮันพยายามทำการสำรวจอย่างตั้งอกตั้งใจ ในใจมันก็เกิดความสงสัยใคร่รู้ขึ้นเหมือนกัน แม้ว่ามันจะตกลงมาในโลงศพเปลือกหอยและกลัวมากจริงๆ แต่มันก็ดูเหมือนจะลืมคิดไปว่าก่อนหน้าที่ที่สถานที่ลงโทษนักโทษทั้งหลาย ตัวเองมันก็เจอและสัมผัสกับโครงกระดูกมามากมาย
เพราะฉะนั้นกระดูกของเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลาก็ไม่เห็นจะต้องน่ากลัวอะไร!
ดังนั้นหลังจากที่หวังไคตระหนักได้แล้วมันก็ใช้ประโยชน์จากร่างของมันทำการสำรวจภายในโลงศพ มันเขยิบเข้าไปใกล้โครงกระดูกและพลิกดูกระดูกไปมาอย่างสำรวจ
และจากการสำรวจก็ทำให้หวังไคค้นพบกับบางอย่างที่ผิดปกติ
เฮ้!ชูฮัน! หวังไคชี้ไปทางจุดที่มีกระดูกของนางเงือกนอนอยู่ ตอนที่ฉันพลิกกระดูกดู เหมือนฉันจะเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ
งั้นเหรอ? ชูฮันรีบชะโงกหัวเข้าไปด้านในและเจอว่าตรงจุดที่มีกระดูกนางเงือกนอนอยู่นั่น ตรงผนังด้านในของเปลือกหอยที่อยู่ภายใต้กระดูกนางเงือกดูจะแตกต่างจากตรงจุดอื่น
หรือลองเอากระดูกนางเงือกพวกนี้ออกดี? หวังไคเสนอทางเลือกอย่างกล้าหาญ เราจะได้มองดูอย่างละเอียด
ชูฮันชะงักไปก่อนจะส่ายหัว ไม่ สัญชาตญาณของฉันบอกว่าจะหาอะไรเจอหรือไม่ แต่กระดูกของนางเงือกนักบุญห้ามออกไปจากโลงศพเด็ดขาด
นายคิดมากไปรึเปล่า? หวังไคไม่เชื่อ มันขยายตัวให้ใหญ่ขึ้นและกระโดดออกมาพร้อมกับกระดูกนางเงือก และทันทีที่หวังไคเคลื่อนไหว—–
ตู้ม!
มันก็เกิดเสียงดังและมีการเคลื่อนไหวของน้ำขึ้นทันที!
