เฉินชางกดไปบนเครื่องหมายอะไรเอ่ยเงียบๆ
[ติ๊ง! NPC จางต้าหลงมอบหมายภารกิจ ความต้องการของภารกิจ: เย็บบาดแผลบนแขนและรอยสักให้ดี รางวัลดูตามผลงาน ยิ่งจางต้าหลงพอใจ รางวัลก็จะยิ่งมาก!]
ในตอนที่เฉินชางเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องรั้งคนคนนี้เอาไว้!
เขายกมือขึ้น พูดออกมาทันที!
“เดี๋ยวก่อนครับ!”
จางต้าหลงกำลังจะเดินออกจากประตู จู่ๆ ก็ถูกเสียงเรียกกะทันหันทำให้ตกใจ รู้สึกเหมือนย้อนกลับไปตอนเรียนที่ถูกอาจารย์จับได้ตอนโดดเรียนครั้งแรก!
เขาถึงกับรู้สึกเศร้าและรู้สึกผิดเลยทีเดียว!
เฉินชางพูดต่อ “นั่งลง!”
ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆ จางต้าหลงก็อยากนั่งลงกะทันหัน ขาทั้งสองก็เหมือนจะไม่ฟังคำสั่ง
จางต้าหลงเบิกตากว้าง เหมือนต้องการอธิบายอะไรบางอย่าง แต่กลับพบว่าเฉินชางหยิบมีดขึ้นมาแล้ว
จึงทำได้แค่หุบปากไม่พูดอะไรอีก!
หรือนี่อาจเรียกได้ว่า…มีความโกรธแต่ไม่กล้าพูด?
เฉินชางดึงเสื้อที่ชายคนนั้นกดไว้บนแขนออกไป เห็นรอยแผลเป็นทางยาว ตั้งแต่ขามังกรข้างหนึ่งไปถึงขามังกรอีกข้างหนึ่ง ทำให้หัวถูกแยกพอดี ส่งผลกระทบกับบรรยากาศโดยรวมเป็นอย่างมาก
จางต้าหลงอ้าปากพูดเสียงเบา “หมอครับ คุณดูแขนขวาของผมสิ”
เฉินชางชะงักไป ก้มหน้าลงพิจารณาอย่างจริงจัง ใคร่ครวญอยู่นาน “นี่…กวางหมีลู่[1]???”
จางต้าหลงไอออกมา “นี่คือพยัคฆ์ขาว!”
เฉินชาง “…”
“พยัคฆ์ขาวนี่ดู…พิเศษจังนะครับ!”
จางต้าหลงส่ายหน้าถอนใจ “นี่ก็ถูกคนอื่นเย็บมา ไปๆ มาๆ พยัคฆ์ขาวก็ถูกเย็บจนกลายเป็นนกไปแล้ว! ตอนนี้ผมอยากไปลบรอยสักจริงๆ”
พูดถึงตรงนี้ จางต้าหลงก็มองไปที่เฉินชางอย่างดุดัน “หมอครับ มังกรของผม…”
เฉินชางดูอย่างละเอียด “เป็นมังกรตาชั้นเดียว!”
จางต้าหลง “???”
เฉินชางดูใกล้ๆ อย่างละเอียด ทักษะดวงตาแห่งความงามในตาของเขาทำงานโดยอัตโนมัติ ตอนนี้ ภาพในตาของเฉินชางเกิดการเคลื่อนไหว
ในดวงตาของเขาเริ่มวาดแผนภาพว่าจะทำอย่างไรจึงจะเย็บแผลได้ดีและไม่ทำลายรอยสัก!
ถึงอย่างไรรางวัลก็ขึ้นอยู่กับระดับความพึงพอใจ!
จางต้าหลงกำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฉินชางกลับพูดขัดขึ้นมาก่อน “อย่าพูดเลยครับ อย่าขยับด้วย ไม่อย่างนั้นจะส่งผลกับกล้ามเนื้อ อีกเดี๋ยวถ้าผมเย็บจนรอยสักคุณกลายเป็นกิ้งก่าขึ้นมา ผมไม่รับผิดชอบนะครับ”
จางต้าหลงหุบปาก คุณมีมีด คุณเก่งนี่!
เห็นได้ชัดว่าบาดแผลนี้ไม่ได้ถูกมีดฟัน แผลดูไม่มีรูปแบบ “แผลนี่เกิดจากอะไรครับ?”
จางต้าหลง “…”
เฉินชาง “แผลจากอะไรครับ? จำไม่ได้หรือ?”
ใบหน้าของจางต้าหลงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “คุณบอกไม่ให้ผมพูด…ถ้ารอยสักกลายเป็นกิ้งก่าคงขายหน้าแย่”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไม่ได้เริ่มเย็บแผล”
จางต้าหลงจึงพูดต่อ “ถูกขวดเบียร์น่ะครับ จากคนที่คุณเห็นเมื่อกี้นี้แหละ แต่ผมไม่ได้เสียเปรียบ เสือที่ท้องของเขาก็ถูกผมทำลายเหมือนกัน!”
เมื่อพูดถึงตรงนี้จางต้าหลงก็รู้สึกยินดี ดูภาคภูมิใจมาก!
เฉินชางพยักหน้า เปิดกล่องอุปกรณ์ทำแผล เริ่มทำความสะอาดบาดแผล ให้ยาชาแล้วเย็บแผล
ตอนนี้เอง ลูกน้องอีกเก้าคนเดินเข้ามา เมื่อเห็นเฉินชางกำลังเย็บแผลก็พากันเดินเข้ามาดู
จางต้าหลงไม่กล้าพูด กลัวว่าเฉินชางจะเย็บเขาออกมาเป็นกิ้งก่าจริงๆ
ส่วนเฉินชางใช้คีมจับปลายเข็ม เย็บไม่หยุดมือ เหมือนกับกำลังวาดภาพ!
เขาเริ่มเย็บจากหัวมังกร เนื่องจากบาดแผลไม่เรียบ หากไม่ต้องการให้ส่งผลกระทบกับรอยสักจะต้องใช้หลายเข็ม ถ้าเป็นแบบนี้ระดับความซับซ้อนก็จะเพิ่มขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินชางทำงานปราณีต ยังคงรู้สึกคาดหวังเล็กน้อย
ตามังกรก็ถูกฟันเป็นแผลเหมือนกัน!
เฉินชางขมวดคิ้ว จะทำอย่างไรดี?
ทันใดนั้นเขาก็คิดไปถึงเทคนิคที่จางจื้อซินใช้เย็บตาสองชั้น ซ่อนด้ายไว้ในดวงตาได้อย่างสมบูรณ์แบบ!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ไม่รีบไม่ร้อน รู้สึกคาดหวังขึ้นมาบ้างแล้ว
หลายนาทีผ่านไป คนข้างหลังก็ต้องสั่นสะท้าน!
“โอ้โห ตามังกรสวยจริงๆ!”
“งั้นเหรอ? แต่เหมือนจะให้ความรู้สึกแตกต่างออกไปนะ!”
“ไร้สาระ ตาชั้นเดียวกลายเป็นตาสองชั้นจะเหมือนกันได้ไง?”
“ไอ้โง่ ฉันว่าตาของมังกรตัวนี้ดูเท่กว่าเดิมอีก เหมือนกำลังจ้องมองฉันอย่างนั้นแหละ!”
“โอ้โห? พอแกพูดแบบนี้แล้วก็รู้สึกเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันเองก็มีความรู้สึกแบบนั้นแล้วนะ?”
“สุดยอด!”
“โคตรเจ๋ง!”
……
ลูกน้องคุยกันเสียงจ้อกแจ้กจอแจ จางต้าหลงคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น?
แต่เมื่อคิดถึงคำพูดเมื่อครู่นี้ของเฉินชางก็ไม่กล้าขยับ กลัวว่าจะผิดซ้ำรอยเดิม เหมือนกับแขนขวาของเขา จากเสือกลายเป็นกวางไปแทน
ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนคันยุบยิบที่หัวใจ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ทำไมคนพวกนี้ถึงได้กระตือรือร้นขนาดนั้น!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จางต้าหลงก็รู้สึกเหมือนมีมดปีนป่าย คันจนทนไม่ไหว
“ดูสิตรงนี้…ตรงนี้! เย็บได้เจ๋งชะมัด มีเค้าร่างของเกล็ดมังกรด้วย!”
“นี่จะนับเป็นอะไรได้ แกดูสิ ตรงนี้เหมือนเครามังกรหรือเปล่า!”
“โอ้ สวรรค์! เหมือน! เหมือนจริงๆ!”
……
……
เสียงดังจอแจหายไปจากหูของเฉินชางนานแล้ว ดูเหมือนว่าจิตวิญญาณของเขาจะหลอมรวมไปกับแขนของจางต้าหลง!
ในที่สุดเข็มสุดท้ายก็ถูกเย็บลงไป หลังจากผูกปมด้วยมาดศัลยแพทย์ ในที่สุดเฉินชางก็พูดขึ้นว่า “เอาละ ลุกขึ้นดูผลงานหน่อยนะ ครับเดี๋ยวผมจะพันแผลให้คุณ”
จางต้าหลงมองไปยังลูกน้องที่กำลังมองมาที่แขนของตนด้วยความตื่นตกใจ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย!
เขาลุกขึ้น ยืนหน้ากระจกอย่างลังเล
เมื่อมองไป จางต้าหลงก็ต้องอึ้ง!
นิ่งไปแล้ว!
ตกตะลึง!
นี่…
นี่สิถึงจะเรียกว่ามังกร!
เท่ระเบิด!
หล่อระเบิด!
มังกรเก้าแคว้น ให้ความรู้สึกเหมือนมังกรทะยานผ่านมหาสมุทร!
จางต้าหลงรู้สึกว่าลมหายใจของตนเองกระชั้นถี่ เบิกตากว้าง ไม่อาจมองตรงๆ ได้ เพราะเขาพบว่าเมื่อมองผ่านกระจก มังกรตัวใหญ่สุดเท่เหมือนกำลังจับจ้องมาที่ตน
เห็นแบบนี้ถึงกับต้องขนลุก…
เขาเปลี่ยนมุมมอง พบว่ายังเป็นเหมือนเดิม
ดวงตาของมังกรยังคงจ้องมาที่ตน
เขาตื่นตะลึงไปแล้ว!
จางต้าหลงรู้สึกสั่นสะท้านในใจ ยักไหล่เล็กน้อย
นี่เป็นรอยสักเทพจริงๆ!
เขาหมุนศีรษะมองดูแขนให้ละเอียดอีกครั้ง พบว่าหลังจากที่ตามังกรผ่านการเย็บมาแล้วดูดีและมีชีวิตชีวาขึ้นมาก ยิ่งไปกว่านั้น…กลายเป็นตาสองชั้นไปแล้วด้วย???
จางต้าหลงเงียบไปแล้ว!
เฉินชางชะงักหันไป มองจางต้าหลงพูดว่า “เป็นยังไงครับ? พอใจหรือเปล่า?”
จางต้าหลงยังคงเงียบต่อไป
เฉินชางนิ่ง พระเจ้า? คงไม่ได้ทำเละหรอกนะ!
เสียงหัวใจเต้นดังสนั่น!
ทันใดนั้นจางต้าหลงพลันมองไปยังเฉินชางด้วยดวงตาเปี่ยมความรัก “หมอ! ไม่! คุณไม่ใช่หมอ!”
“ผมว่าคุณต้องเป็นศิลปินแน่! เป็นศิลปินใหญ่ที่มีจิตวิญญาณแห่งการรักษาผู้คน! มังกรตัวนี้! ยอดเยี่ยมจริงๆ คุณมอบชีวิตให้มัน!”
“คุณเป็นศิลปินที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ผมว่ามังกรตัวนี้จะต้องเปลี่ยนชื่อแล้ว เรียกว่า…เรียกว่า…มังกรของโมนาลิซ่า!”
เฉินชางสำลักขึ้นมาทันที!
“อะไรนะครับ?”
จางต้าหลงพูดอย่างมั่นใจ “มังกรของโมนาลิซ่า!”
“คุณคิดดูสิ มังกรตัวนี้ไม่ว่าจะมองจากทางไหนก็เหมือนกำลังจ้องคุณอยู่ ไม่ต่างอะไรจากโมนาลิซ่าเลย!”
“ดังนั้นควรจะตั้งชื่อว่ามังกรของโมนาลิซ่า!”
“พวกแกว่าใช่หรือเปล่า?” จางต้าหลงมองไปยังกลุ่มลูกน้อง!
“ลูกพี่มีความรู้ความสามารถมากพรสวรรค์ ครบครันทั้งตะวันออกตะวันตก!”
“ชื่อนี้ดูหรูหราและแฝงไปด้วยความหมาย ผสานรวมศิลปะตะวันตกและตะวันออกเข้าด้วยกัน กลายเป็นความสมบูรณ์แบบ!”
“ลูกพี่ ผมว่าลูกพี่ส่งภาพไปในกลุ่มเพื่อนให้จ้าวหู่ชิวนั่นเห็นสักหน่อยว่าอะไรที่เรียกว่าหล่อเท่!”
ชมทุกวันวันละสามเวลาไปเลย! คำชมล่ะ? ธนบัตรล่ะ? การตบรางวัลล่ะ?
……..
Next
