ตอนที่ 1174 วงดำ
เราไม่สามารถลดจำนวนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ชูฮันพูดไว้แล้วว่ามันยังมีจุดอื่นที่ต้องคุ้มกันเพิ่มอีก ดังนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดของทั้งเมืองอันโรจะยังอยู่เหมือนเดิม
ฉันเข้าใจว่าทุกอย่างมันเป็นส่วนสำคัญทั้งนั้น
เหอเฟิงและกัปตันทีมอย่างหยางเทียนกำลังพูดคุยกันอยู่ในห้องประชุมขณะนั้นเองสมาชิกของทีมรักษาความปลอดภัยก็รีบพุ่งเข้ามาด้วยเสียงแตกตื่น แย่แล้วครับ! กัปตันหยางเทียนครับ พลเอกชูฮันเรียกตัวท่านตอนนี้เลยครับ! ท่านพลเอกต้องการลงโทษเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ฮือฮา ~
ทุกคนในห้องประชุมพลันลุกฮือผุดลุกขึ้นยืนกันด้วยความตกใจ เกิดเรื่องอะไรขึ้น? หยางเทียนรีบพุ่งตัวทันที นำทางไปเร็ว!
เหอเฟิงและคนอื่นต่างร้อนรนจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ทุกคนรีบตามการนำทางของเจ้าหน้าที่ที่เข้ามารายงานไปอย่างรวดเร็ว นี้มันเรื่องใหญ่แล้ว ชูฮันพึ่งจะกลับมาก็ก่อเรื่องให้ทหารกลัวกันแล้ว?
———————-
ขณะนี้ที่ด้านนอกของสถาบันวิจัยชูฮันกำลังหรี่ตาจับจ้องแม่ของเขาอยู่ไม่วางตา รัศมีอำนาจของพลเอกที่ประกาศกร้าวก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว ราวกับการถอดปลั๊กออก สายตาอึ้งๆจับจ้องไปยังหญิงชราตรงหน้าไม่วางตา
ชูฮันตอนนี้แทบจะหายใจไม่ถูกเขาพูดอะไรไม่ออก แม่ของเขาที่ไม่ได้เจอหน้าตั้งแต่ชาติที่แล้วเป็นสิบปี และพอในชาตินี้เขามีโอกาสจะช่วยแม่ได้ในตอนนั้นแม่ก็ติดอยู่ที่สถาบันวิจัยโรคจิตของพวกกินเนื้อมนุษย์ แม้เขาจะไปช่วยแม่ได้ทันแต่เพราะร่างกายที่อ่อนแออย่างมาก แม่จึงเข้าสู่สภาวะโคม่ามาตลอดเป็นเวลาเกือบปี โดยเขาทำได้เพียงต่อสายส่งสารอาหารเข้าไปเพื่อพยุงชีวิต
ตอนนี้แม่ลุกขึ้นเดินได้แล้วเมื่อก่อนแม่เขาเป็นคนรูปร่างท้วมแต่ตอนนี้กลับผอมแห้ง หัวใจชูฮันตอนนี้เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก
มองไปที่มีดทำครัวที่มีลักษณะโดดเด่นในมือและไล่สายตาไปที่ใบหน้าผอมๆของแม่ก็ยิ่งทำให้ชูฮันที่แม้จะเป็นวิวัฒนาการระยะ 6 ผู้แข็งแกร่งต้องตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว นี่คือสิ่งที่เขาเจอมาตลอดยี่สิบปี มันเป็นปฏิกิริยาทางธรรมชาติซึ่งเขาล้มเหลวที่จะต่อต้านมันมาตลอดทั้งชีวิต
แม่ของเขาไม่ได้ทำอะไรเลยเพียงแค่ยืนนิ่งๆเท่านั้น โดยเฉพาะชูฮันที่รู้ดีว่าแม่เขาคือสมาชิกอันดับที่ 11 ของ Mensa
ไม่แปลกใจเลยที่ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยทำเรื่องผิดแปลกอะไรได้เลย เพราะเมื่อไหร่ที่เขาคิดจะทำอะไร ไม่ทันจะได้เริ่มขยับตัว เขาก็จะถูกสายตาของแม่จ้องมาตัวสั่นอย่างรู้ทันเพราะ IQ ที่สูงอย่างมากของท่าน!
สายของคนที่เลี้ยงเขาด้วยความรักมาตลอดยี่สิบปีแถมยังฉลาดเป็นกรด แม่รู้ทันเขาหมดทุกอย่างมีมองมาแวบเดียว?
เขาคิดถึงความรู้สึกแบบนี้เหลือเกิน!
แม่! หลังจากเงียบอยู่นาน ชูฮันก็เดินเข้าไปหาแม่ของเขาและจับสำรวจตามตัวของแม่ แม่มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง? โถ่ แม่ของผม แม่ผอมเหลือเกิน! แม่ต้องกินอาหารเยอะๆเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงมากกว่านี้นะ!
ลูกนี่ไม่รู้อะไรเลยแม่แค่ผอมต่างหาก หยวนซีเยพูดหยอกเล่นอย่างไม่ต้องการให้ชูฮันเป็นกังวล
จากนั้นหยวนซีเยก็ชักมีดที่ปักตรงคอประตูออกมีดทั้งสองด้ามถูเสียดสีกันจนเกิดเสียงดังที่ทำให้ชูฮันรู้สึกแอบกลัว
ใช่!ยังไงแม่ก็สวยเหมือนดอกไม้อยู่ดี ชูฮันรีบเปลี่ยนท่าทีและพยายามออกห่างจากมีด
สวยเหมือนดอกไม้?นั่นมันคำที่ใช้พูดถึงเด็กหญิงไม่ใช่รึไง? หยวนซีเยจ้องชูฮันตาเขม็ง
ชูฮันแทบจะร้องไห้ โถ่ แม่ แม่พึ่งจะตื่นขึ้นมาได้เจอกับลูกชายที่ไม่ได้เจอตั้งนาน อย่าพึ่งใจร้ายกับผมเลย ไหนบอกผมทีว่าแม่ตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
อืม… หยวนซีเยใช้มือลูบผมไปมาอย่างผ่อนคลาย โชคร้ายที่ทันทีที่ตื่นมา ลูกชายก็ประกาศว่าจะจัดการฉัน แบบนี้มันคืออะไรกัน?
ไม่ใช่นะแม่!อย่าเข้าใจผิด! ชูฮันส่ายหัวพร้อมโบกมือปฏิเสธรัวๆ เหงื่อเย็กผุดขึ้นตามตัวอย่างวตกกังวล แน่นอนว่าใช่ ผมพูดอย่างนั้นจริง แต่ผมไม่รู้ว่าคนที่เขวี้ยงมีดมาคือแม่นี่นา…
ทุกคนที่เห็นสถานการณ์รอบๆต่างตะลึงค้างกันหมดแม้แต่หวังไคยังอึ้งอย่างไม่รู้ต้องทำตัวยังไง เหอเฟิงและคนอื่นๆที่พึ่งจะเดินทางมาถึงก็ได้ยืนมองภาพตรงหน้าตกใจ ในใจคิดว่าพวกเขากำลังฝันไปอยู่รึเปล่า?
คนที่ทำตัวหูตกหางลู่เหมือนลูกหมาตรงหน้าพวกเขาคือพลเอกชูฮันผู้ดุดันป่าเถื่อนจริงเหรอ?
ตอนแรกเลยซางจิ่วตี้คิดว่ามันมีบางอย่างที่ทำให้ชูฮันโกรธ แต่แล้วเมื่อได้เห็นเหตุการณ์จรงหน้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ได้แต่พยายามกลั้นขำเอาไว้ จิ่วตี้น้อย มานี้เร็ว!
ซางจิ่วตี้แก้มแดงระเรื่อเดินเข้าไปหาหยวนซีเยพร้อมตะโกนห้ามด้วยความเขิน คุณป้า!
ป้าอะไร?! หยวนซีเยแย้ง อีกไม่นานก็ต้องเรียกแม่แล้ว เรียกตอนนี้เลย!
หลังจากพูดจบหยวนซีเยก็เดินเข้าประตูไปทันทีเธอรู้ว่าเธอต้องปล่อยให้ชูฮันจัดการที่เหลือเอง เพราะถึงอย่างไรลูกชายเธอก็เป็นหัวหน้าค่าย ทันใดนั้นชูฮันก็เงยหน้าขึ้นและก็ได้เห็นกับสายตากดดันจำนวนมากที่มองมาที่เขาชูฮันถึงมึนงง เขาพึ่งจะเรียกหาหยางเทียนไปก่อนหน้านี้แต่ทำไมทุกคนถึงมาโผล่ที่นี้กันหมดเลย?
สลายตัวไปได้แล้ว! ชูฮันเมื่อเห็นฝูงชนอัดแน่นมองเขาเป็นจำนวนมากก็ระเบิดพลังอำนาจออกมาและออกคำสั่ง หยางเทียนออกมาหาฉัน
(*&^%!^&(*&^!%^&!!!
ทุกคนรีบกระจายตัวหนีไปกันคนละทิศละทางทันทีแถมก่อนหน้านั้นชูฮันยังได้ยินเสียงหัวเราะ
ถ้ากองทัพเขี้ยวหมาป่าได้เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ละก็เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?
มาแล้วฮ่าฮ่าฮ่า! หยางเทียนหัวเราะจนหายใจแทบไม่ทัน
ชูฮันกระพริบตาปริบๆมองกลุ่มคนตรงหน้าโดยไม่พูดอะไรอีกเขาล็อคคอหยางเทียนเข้ามุมและกระซิบถาม ฉันเรียกนายมาคนเดียวเพราะจะคุยกับนาย แล้วนายพาคนพวกนี้มาหัวเราะเยาะฉันเหรอไง?
เอ่อ—?ฉันเปล่า? หยางเทียนตะลึง นายบอกว่านายต้องการปลดทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ทุกคนก็ตกใจกันมากก็เลยตามมากันหมด!
ชูฮันสับสนมาก ฉันพูดแบบนั้นตอนไหน?
หยางเทียนเองก็ตะลึงเหลือบสายตามองไปยังเจ้าหน้าที่คนที่วิ่งมาแจ้งเรื่องกับเขาและทวนเรื่องราวทั้งหมดให้ชูฮันฟังอีกครั้ง
เมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดชูฮันก็พูดขึ้น ไอ้หนุ่มนี่ ฉลาดมาก เพราะรู้ว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าคนจำนวนมาก ก็เลยจงใจรายงานเรื่องเกินความเป็นจริงเพื่อดึงดูดให้ทุกคนอยากรู้และต้องมาเห็นด้วยตาตัวเอง และพอตอนนี้ทุกคนเห็นแล้ว ฉันก็จะไม่สามารถทำอะไรได้ตามอำเภอใ ไอ้เด็กหนุ่มนี้เป็นใคร รู้จักมั้ย? หยางเทียนยิ้มเย็นๆ เฮ้ย! ปรากฎว่าทีมรักษาความปลอดภัยของฉันก็มีคนฉลาดเหมือนกัน! อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนที่ทำหน้าที่คุ้มพื้นที่ต้องห้ามในตอนที่ป้าหยวนนอนรักษาตัวไม่ได้สติ เด็กหนุ่มคนนี้ผ่านการฝึกพิเศษกับทีมความลับของพระเจ้ามาหลายคร้ง ฉันคิดว่านายไม่ได้สนใจอะไร เพราะท่าทางเหมือนลูกหมาเวลาอยู่กับป้าหยวนของนาย ฉันเห็นมานับไม่ถ้วนแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!
หยางเทียนหน้าของนายหล่อสุดๆ
ฉันรู้
แต่วันนี้ฉันรู้สึกเหมือนมันยังขาดอะไรไปบางอย่างบนหน้านาย
อะไรนะ?
ตึง!
สองหมัดกระแทกเข้าหน้าหยางเทียน…ตามมาด้วยวงดำสองจุดบนหน้า
