ตอนที่ 1171 ไร้ความกลัว
ชูฮันพึ่งจะเดินทางมาถึงพอดีเขาเดินทางอย่างรีบเร่งราวกับสายลมมาตลอดทาง ทั้งๆที่ระยะห่างระหว่างทางออกของหุบเขาหยางจะเขี้ยวหมาป่านั้นแสนจะไกลและต้องใช้เวลาเดินทางหลายวัน เนื่องจากว่าระหว่างทางนั้นชูฮันได้เจอกับเฮลิคอปเตอร์ที่ทำหน้าที่ขนส่งวัสดุอุปกรณ์โดยที่เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นของค่ายไหย แต่ชูฮันก็ชิงมันมาเพื่อเดินทางกลับค่ายว Chu Han เพิ่งมาถึงจริงๆตลอดทางลมสามารถกลับมาได้เร็ว ๆ นี้ไม่ใช่ทางออก Yanggu อยู่ใกเข่้ยวหมาป่าให้เร็วที่สุด
ส่วนสำหรับปัญหามากมายที่อาจจะตามมาของค่ายไหนก็ไม่รู้ที่เป็นเจ้าของเฮลิคอปเตอร์ชูฮันไม่สนใจ ไม่เก็บมาคิด เพราะเขาไม่ต้องการรับรู้
และทันทีที่เดินทางมาถึงค่ายเขี้ยวหมาป่าชูอันก็พึ่งจะได้มีโอกาสสำรวจความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญที่เกิดขึ้นกับค่ายของเขาหลังจากจากไปถึงสองเดือน ตอนแรกเขาถึงกับสับสนว่าตัวเองมาถูกที่รึเปล่า
เหนือความคาดหมายมันไม่มีการต้อนรับใดๆ หลังจากออกเดินทางไปเป็นเวลานาน เขากลับไม่เจอใครเลย แถมมันยังมีการเรียกประชุมฉุกเฉินเจ้าหน้าที่ทั้งหมดอีก แม้แต่เหอเฟิงที่มักจะใจเย็นและเก็บตัวเงียบเสมอยังเสียขวัญและตื่นตระหนักไปกับการหายตัวไปของชูฮัน
อีกอย่างเขาที่เป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพเขี้ยวหมาป่า มีตำแหน่งพลเอกถือครองอยู่ แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้รับการแจ้งข่าวสารเลย
นี่มัน…
มีอะไรเกิดขึ้น?
เมื่อได้เห็นชูฮันปรากฏตัวขึ้นบรรยากาศทั้งห้องประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ หลังจากนั้นเหอเฟิงก็เริ่มสรุปสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแบบย่อให้ชูฮันฟังทันทีโดยไม่รีรอ
ติงเซวเอาข้อมูลทั้งหมดขึ้นมา! แล้วหน่วยข่าวกรองลับละ? มีการวิเคราะห์ข้อมูลที่มาข่าวทุกอย่างของการประชุมลับที่ซางจิงแล้วรึยัง? เกาช้าวฮุ่ยที่เข้าประชุมไปแทน ช่วยอธิบายให้หัวหน้าด้วย หัวหน้าแผนกโลจิสติกส์ การเตรียมการของวัสดุข้าวของต่างๆเป็นอย่างไรบ้าง? ซางจิ่วตี้ ผู้นำเมืองโรแมนติก สารล่อซอมบี้จะยังไม่ถูกส่งไปยังค่ายต่างๆ ต้องรอการตัดสินใจจากหัวหน้าชูฮันก่อน กัปตันแต่ละทีมต่างเผชิญกับสถานการณ์ที่ต่างไปของทีมตัวเอง เฉินช่าวเย่เลิกกินก่อน พวกเราต้องขอให้นายรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด!
เหอเฟิงแทบจะขาดใจตายเพราะเขารัวทุกอย่างภายในลมหายใจเดียวโดยไม่มีช่องว่างเลยหลังจากพูดจบอึดใจเดียวเขาก็ตะโกนต่ออีก รออะไรอยู่! เร็วเข้า รีบไปนั่งที่เก้าอี้ตำแหน่งก่อนเร็ว!
ชูฮันตกใจ…เขาไม่อยู่แค่สองเดือนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเหอเฟิงถึงทำท่าราวกับถูกบังคับ?
ชูฮันหาที่นั่งและนั่งลงในที่สุดห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบสงบ ภายในห้านาทีทุกคนก็เตรียมการเบื้องต้นอยู๋ ติงเซววางกองข้อมูลลงต่อหน้าทุกคน ขณะที่สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ชูฮัน ส่วนเหอเฟิงก็กำลังกางแผนที่ยักษ์และทำท่าจะส่งมอบให้ชูฮัน
เดี๋ยวฉันยังไม่ได้ล้างหน้า ไม่ได้กินอะไรเลย ชูฮันนั่งลงและพูดออกมาเป็นประโยคแรก
เขาพูดความจริงทั้งนั้น…ทำไมเขาถึงกลับมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้เลยทันทีให้ตาย เขาอุตส่าห์เดินวิ่งมาสุดฝีเท้าตั้งไกลขนาดนี้ เหนื่อยแทบตาย ยังไม่ทันได้พักร่าง หาอะไรกินให้ร่างกายฟื้นก็ต้องมาเจอกับการประชุมที่น่าปวดหัวและใช้พลังงานมากอีกเหรอ?
มันจะมีอะไรสำคัญไปกว่าหุบเขาหยินหยางได้? ขณะที่ชูฮันกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดกับตัวเองในหัวเต็มไปด้วยข้อตำหนิมากมาย ภาพที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นก็ปรากฏขึ้นมา
ชูฮันตะลึงเมื่อหันไปสบตากับซางจิ่วตี้และถูกพูดใส่ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะใช้อารมณ์
กึก!
ชูฮันหันคอแทบบิดได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่างพูดไม่ออก ซางจิ่วตี้พูดกับเขาครั้งแรกหลังจากกลับมาแบบนี้จริงๆเหรอ? ทุกครั้งที่เขากลับมา ซางจิ่วตี้จะดูแลเจาเสมอ จะไม่ยอมให้เขาทำงานแม้เขาจะอยากทำงานมากแค่ไหน นี้ตอนนี้เขาตาฝาดไปรึเปล่า?
ครั้งนี้มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่?!
เหอเฟิงเองก็หันคอแทบบิดกับสิ่งที่ได้ยิน พวกเราให้หัวหน้ากลับไปนอนพักหาอะไรกินก่อนดีกว่า ทุกคนรีบจัดการปัญหาที่อยู่ในขอบข่ายของตัวเองให้เรียบร้อยซะ!
หลังจากนั้นเหอเฟิงก็วาางเอกสารที่หน่วยข่าวกรองต้องนำเสนอลงตรงหน้าชูฮันอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันเชื่อว่าด้วยความสามารถในการพลิกจากหลังมือเป็นหน้ามือที่สูงเทียมฟ้าของนาย นายสามารถอ่านทั้งหมดนี้และทำความเข้าใจได้ในห้านาที พวกเราไม่ได้มีความคืบหน้าในครึ่งเดือนที่ผ่านมา ฉันเชื่อว่านายจะหาทางให้เราข้ามผ่านไปได้
ครั้งนี้ชูฮันถูกบังคับกลายๆเขากวาดสายตามมองคนของเขาทั้งหมดอย่างสงสัยพร้อมพลิกดูเอกสารตรงหน้าไปด้วยอย่างรู้สึกผิด ทั้งห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบสนิทที่มีสัมผัสของความกลัว ทุกคนตัวแข็งค้าง สายตาของทุกคนเฝ้ารอชูฮันกันเป็นตาเดียว
และหลังจากห้านาทีผ่านไป…
พรึบ!
ชูฮันที่นั่งอยู่ที่เดิมยังคงเงียบอยู่มือลูบปลายคางไปมาอย่างใช้ความคิด นัยน์ตาดำสนิทมีประกายเรืองรองราวล้ำลึก
แม้ว่าชูฮันจะนั่งเพียงเฉยๆไม่ได้พูดอะไรสักคำแต่เขากลับดึงดูดความสนใจของทุกคนได้อย่างไม่ต้องสงสัย รัศมีอำนาจของผู้นำที่มี เมื่อเข้าสู่สถานะบัญชาการ เขาสามารถทำให้ทุกคนเกรงต่อพลังได้อย่างไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ นั่นแหละคือชูฮัน!
บรรยากาศในห้องประชุมเปลี่ยนไปตอนไหนก็ไม่อาจรู้ได้จากตอนแรกที่ชูฮันยังเงอะงะทำตัวไม่ถูก มันได้หายสาปสูญไปแล้ว และถูกแทนที่ด้วยบรรยกาศเย่อหยิ่ง ไร้ความกลัวใดๆและสัมผัสของความเหนือชั้นที่ไร้ผู้ใดเทียมทาน
เหอเฟิงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับชูฮันเอาแต่จ้องสายตาราวกับนกเหยี่ยวของชูฮันอย่างมุ่งมั่น ไม่ว่าก่อนหน้านี้สถานการณ์จะแย่แค่ไหน ไม่ว่าอุปสรรคที่พวกเขาเจอมันจะหนักหนาแค่ไหน เขาเชื่อมั่นอย่างสนิทใจว่าทันทีที่ชูฮันปรากฏตัวขึ้นที่ประตู ทุกอย่างจะมีทางออก…ภายในชั่วพริบตาวิกฤตที่เขี้ยวหมาป่าเผชิญอยู่ก็ได้รับการแก้ไข
ตราบใดที่ชูฮันอยู่ที่นี้พวกเขาไม่มีอะไรต้องกลัวทั้งนั้น ไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรสักคำทว่าสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ชูฮันเป็นตาเดียวรอคอยให้ชูฮันเปิดปากพูด
ในที่สุดหลังจากผ่านความเงียบไปพักใหญ่ ชูฮันก็พูดขึ้นมาสองประโยคที่เต็มไปด้วยความคมเฉียบ!
จะทำสงคราามทำลายล้างเมืองหยินซึ่งเป็นเมืองของลูกผสม เสียงของชูฮันดังก้องท่ามกลางประชุมที่เงียบสนิททั้งๆที่ชูฮันไม่ได้ตะโกนเลยด้วยซ้ำ หากทุกคนกลับได้ชัดเจน สองเดือนที่ฉันไม่อยู่ ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะทำการตัดสินใจนี้!
ตกใจ?
มันมีความตกใจเกิดขึ้นเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้สุดท้ายแล้วเป็นเพราะว่าในเวลานี้ของชาติที่แล้ว เหล่าผู้ก่อตั้งของซางจิงไม่ได้ทำการตัดสินใจเช่นนี้ ดังนั้นในชาติที่มันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงวิถีทางประศาสตร์ไปจากชาติที่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
ตอนที่นายไม่อยู่ฉันจัดการให้เฉนช่าวเย่เดินทางไปซางจิงเพื่อเข้าร่วมการประชุมในฐานะตัวแทนของนาย และพวกเราก็ไม่สามารถยื้อสารล่อซอมบี้ไว้ได้ พวกเขาทำการลงคะแนนกันและตัดสินใจกันเองว่าเขี้ยวหมาป่าจะต้องส่งมอบสารล่อซอมบี้หรือไม่ เหอเฟิงขมวดคิ้ว ตามที่เฉินช่าวเย่รายงาน ประเด็นนี้ถูกเสนอขึ้นมาจากหนึ่งในสมาชิกตระกูลลึกลับและเหล่าผู้ก่อตั้งซางจิงก็ถูกสถานการณ์บีบให้เห็นด้วย
มันก็แค่ตัวสารไม่ใช่สูตร ถ้าอยากได้ก็ให้พวกเขาไป ชูฮันพยักหน้าอย่างไม่สนใจ เขาให้ความสนใจกับเรื่องมุมอื่นมากกว่า พวกนายหาได้รึยังว่าสมาชิกจากตระกูลไหนที่เป็นคนเสนอประเด็นนี้?
เหอเฟิงพยักหน้าและส่งเอกสารอีกบีบที่เป็นข้อมูลจากหน่วยข่าวกรองลับ ต้องใช้เงินไม่น้อยเพื่อหาข้อมูลส่วนนี้มา ในวันนั้นมีสมาชิกจากทั้งสามตระกูลเข้าร่วมประชุม และคนที่เสนอประเด็นก็คือคนจากตระกูลป่าย
ทุกคนในห้องประชุมแทบจะลืมหายใจพวกเขาได้แต่นั่งนิ่งโง่ๆอย่างทำอะไรไม่ถูก
ชูฮันไม่ได้แสดงท่าทีแปลกใจแถมยังหัวเราะในลำคอ แน่นอนสินะ
ตอนที่ 1172 ถ้าพวกมันบ้าไปแล้วจริงๆ
เหอเฟิงพลันรู้สึกบางอย่างในใจเขามองไปที่ชูฮัน แผนกกลยุทธ์ได้ถูกก่อตั้งขึ้นแล้วเรียบร้อย แผนการรบทั้งหมดจะถูกกำหนดโดยแผนกกลยุทธ์จากทางซางจิง พูดอีกอย่างก็คือไม่ว่าภารกิจจะถูกกำหนดมาให้เราในรูปแบบไหน เราไม่มีทางรู้ได้เลย…
ชูฮันที่คิดถึงประเด็นหนึ่งขึ้นได้พูดต่อ ถ้าพวกเขาต้องการส่งเราไปตาย เราก็ต้องไปรึไง?
ใช่นั่นคือสิ่งที่พวกเราทุกคนเป็นกังวลกันมากที่สุด เหอเฟิงประกบมือ การตัดสินใจไม่ได้ขึ้นอยู่กับพลเอกของแต่ละเขต แต่ละสิบห้ากลุ่มโจมตีจะมีกลยุทธ์ต่างกันอย่างไรบ้างไม่มีทางรู้ได้เลย? สนามรบไหนที่กองทัพเขี้ยวหมาป่าของเราจะต้องไปต่อสู้ เราไม่มีทางรู้ นอกจากรอทำตามคำสั่ง
แต่ถ้ามันมีไส้ศึกของตระกูลป่ายแทรกอยู่ในแผนกกลยุทธ์แบบนั้นมันจะไม่พยายาม
